Δύο γρήγορα κείμενα -το ένα συνέχεια του άλλου - απο ένα πολύ αξιόλογο blog

Πολιτική Κλιμακτήριος 

«Τι περιμένουμε;», με ρώτησε ένας σύντροφος εχτές, γεμάτος παράπονο και αγωνία. «Μα καλά, δεν βλέπει ο κόσμος που πάμε; Τι άλλο θα χρειαστεί για να ξεσηκωθεί; Πόσο ακόμα θα ανέχεται αυτή τη κατάσταση;»

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να απαντήσω, για λίγο ένοιωσα άσχημα, συνειδητοποιώντας πως δεν είχα έτοιμη απάντηση στο ερώτημα. Όλα τα στερεότυπα που πέρασαν από το μυαλό μου, μου φάνηκαν ξαφνικά ανούσια και άχρηστα στην προσπάθεια να απαντήσω. Νέος ο σύντροφος, καμιά 25αρια χρονών, ακόμα ταλαντεύεται ανάμεσα στα Μαρξιστικά και τα Αναρχικά προτάγματα αλλά μαχητικός και ζωηρός στο διάλογο, με τεράστια όρεξη και συχνά αξιοθαύμαστη έμπνευση. Δεν έχει ακόμα περάσει στο στάδιο της απογοήτευσης από το κίνημα, ελπίζει ακόμα στην επανάσταση που θα ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Οι απορίες του έχουν να κάνουν μόνο με την «καθυστέρηση» της επανάστασης και όχι με την ίδια την ύπαρξη μιας επαναστατικής πραγματικότητας.

Εγώ από την άλλη, αν και πάντα αισιόδοξος, τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για την εξεγερσιακή ετοιμότητα των καιρών μας. Έχοντας ακόμα νωπή στη μνήμη την προδοτική για το κίνημα στάση των ορθόδοξων κομμουνιστών, την καθεστωτική κωλοτούμπα των υπολοίπων αριστερών  αλλά και την πρόδηλη ανικανότητα του αναρχικού χώρου να ξεπεράσει τα δικά του στερεότυπα κατά τη διάρκεια των τελευταίων μαζικών κινητοποιήσεων, βρίσκομαι σε μια φάση άρνησης αλλά και διακαούς πόθου για την «επερχόμενη» εξέγερση. Τη μια σκέφτομαι πως δεν υπάρχει πραγματικό εξεγερσιακό υποκείμενο, την άλλη αναγνωρίζω εξεγερσιακές διαθέσεις σε μεγάλες πλέον μάζες του κόσμου. Τη μια παρασύρομαι στη δίνη της καταθλιπτικής παραδοχής μιας τεράστιας ήττας και της χαμένης ευκαιρίας, την άλλη παραδίδομαι στη ελπιδοφόρα φρενίτιδα κάθε στιγμής σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση.

Όχι, δεν θεωρώ πως είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ούτε φοβάμαι μην τα χάνω σιγά σιγά. Μάλλον, όπως και το κίνημα, περνάω και εγώ την πολιτική μου κλιμακτήριο. Οι πολιτικές μου ορμόνες έχουν τρελαθεί και το πολιτικό μου κριτήριο λειτουργεί σαν βελόνα πυξίδας πάνω από περιστρεφόμενο μαγνήτη. Φταίει η ηλικία μου, φταίει η πίεση που δέχομαι από παντού, φταίει η αγωνία για επιβίωση, φταίνε τα χρέη, φταίνε τα χημικά που μας ψεκάσανε, φταίει τι φταίει;

Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που με νοιάζει τούτη τη στιγμή, είναι να βρω μια απάντηση στο ερώτημα του νεαρού συντρόφου. Στο ίδιο ερώτημα που κατατρώει και τα δικά μου σωθικά, και τα σωθικά πολλών ακόμα. Τι περιμένουμε;

Ξενύχτησα απόψε, διαβάζοντας στη μπλογκόσφαιρα τη γνώμη άλλων, ίσως πιο έμπειρων, ίσως πιο έξυπνων από μένα, προσπαθώντας να βρω μιαν απάντηση, αλλά μάταια. Τίποτα πειστικό, τίποτα καινούργιο. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον όλοι την ίδια απορία έχουμε, την ίδια έκπληξη για το ανεξήγητο. Υπάρχουν φυσικά οι «γραμμές» και οι «ορθόδοξες» αναλύσεις, οι προκάτ απαντήσεις που συνηθίζονται από χώρους που μόνιμα αντιμετωπίζουν κάτι ως πραγματικό μόνο όταν οι ίδιοι το ορίσουν ως τέτοιο. Αλλά αυτοί δεν με αφορούν, άλλωστε είναι και οι λιγότεροι πλέον.

Και ξαφνικά, το κατάλαβα, σαν αναλαμπή στο σκοτάδι μου φώτισε το νου. Μόνο έτσι θα μάθουμε την απάντηση. Όχι στο πληθυντικό, στον ενικό πρέπει να ρωτάμε, κάθε πρωί τον καθρέπτη μας και κάθε στιγμή το διπλανό μας. Όχι εμείς, αλλά εγώ, εσύ.

 «Τι περιμένεις ρε μαλάκα;»

Τι ακριβώς περιμένω από τους Αναρχικούς;

Περιμένω βασικά η πλειονότητα των Αναρχικών σ’ αυτή τη χώρα, επιτέλους να ξεπεράσει την «οργανωτική» της φοβία, να αφήσει πίσω της την μόνιμη άρνηση για συντονισμό από το φόβο της δημιουργίας «ηγετικών» δομών. Περιμένω να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που την κρατούν όμηρο της πολυδιάσπασης και της μεταξύ τους αποξένωσης και να προχωρήσει σε μια νέα οργανωτική προσπάθεια του μεγαλύτερου τμήματος του χώρου σε μια πλατειά οριζόντια συλλογικότητα σε πανελλαδικό επίπεδο, που θα μπορέσει και να εμπνεύσει αλλά και να παραδειγματίσει ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης είναι εφικτή.

Σαφώς, και εγώ όπως άλλοι, κουβαλάω τις ίδιες φοβίες για μια πιθανή εκτροπή μιας τέτοιας προσπάθειας σε μοντέλα εξουσιαστικά, κάθετης οργάνωσης που τελικά τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ιδέα της αναρχίας.

Ζούμε όμως σε καιρούς συμπιεσμένου πολιτικού και κοινωνικού χρόνου. Η απαξίωση όλων των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζόμενων, ή κοινωνική εξαθλίωση, ο πολιτικός εκβιασμός και ο αποπροσανατολισμός του ατόμου από την κοινωνική συλλογικότητα επιβάλλονται με φρενήρεις ρυθμούς. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος χώρος που μπορεί να προσφέρει πολιτική και κοινωνική διέξοδο είναι αυτός της Αναρχίας.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα συμμετοχής αυτού του κόσμου σε συλλογικές δράσεις, η αλληλεπίδραση με αυτές τις ιδέες και άλλους ανθρώπους που τις ενστερνίζονται. Ίσως στην Αθήνα, λόγω της ύπαρξης κάποιων συλλογικοτήτων, να μην φαίνεται τόσο η αυτή η έλλειψη, αλλά στην ευρύτερη περιφέρεια υπάρχει μόνο το χάος.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε κάποια διασύνδεση μεταξύ όλων των ομάδων, των συλλογικοτήτων που δρουν Πανελλαδικά, αλλά και μια προσπάθεια κοινής δράσης – τοποθέτησης. Τουλάχιστον στα απλά και επίκαιρα θέματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να οργανωθεί μια κεντρική βάση δεδομένων, για καταχώρηση όλων των κινήσεων – δράσεων, απ’ όπου όλοι θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πληροφορίες και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Ακόμα θα ήταν καλό αν υπήρχε μια κοινή περιοδική έκδοση (εφημερίδα – περιοδικό) που να συνδιαμορφώνεται και να εκφράζει όλες τις ομάδες. Αυτό που λείπει για μένα είναι, σημεία αναφοράς και σημεία συντονισμού δράσης. Δεν βλέπω που είναι το κακό να προπαγανδίζεται η Αναρχική ιδέα αντί να περιμένουμε την κατά σύμπτωση επαφή του κάθε ανθρώπου με αυτή.  

Κάθε φορά που  εκφράζω την όποια οργανωτική σκέψη συναντώ μόνιμα τείχη άρνησης και στερεότυπα όπως «αυτό αρμόζει μόνο σε εξουσιαστές» «εκείνο είναι καπιταλιστική πρακτική» και δεν συμμαζεύεται. Όσο θα φοβάται ο χώρος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα, τόσο θα μένει πίσω, ανακόλουθος και φοβικός, αρνούμενος τον ιστορικό του ρόλο και αποθαρρύνοντας όλους αυτούς που δεν έχουν πάρει διδακτορικό στους κλασσικούς, από το να τον προσεγγίσουν και να συμπαραταχθούν μαζί του.

Δεν είναι ούτε το πρώτο κείμενο που ασχολείται με το θέμα της οργάνωσης του χώρου,  ούτε το πιο πρωτότυπο, απλά αντικατοπτρίζει γενικώς τις ανησυχίες όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και πολλών άλλων συντρόφων. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι εφικτό να υπάρξει ένα οργανωτικό μοντέλο ικανό να απαντήσει στις ανάγκες του καιρού μας, αλλά σίγουρα μια συζήτηση πρέπει να ανοίξει ξανά. Δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της οργανωτικής φόρμας, ούτε στις απαραίτητες λειτουργικές διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την οριζόντια δομή της. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα και πρέπει να γίνει απ’ όλους όσους ενδιαφέρονται. Το βασικό για μένα είναι η ανησυχία και πεποίθηση για την  αναγκαιότητα αυτής της οργάνωσης.


Πηγή:  Erratum