Θέλω να προτείνω κάτι.
Είναι μια ιδέα, μια μέθοδος ή πιο σωστά ένα οικονομικό παράδειγμα, που νομίζω οτι θα μπορούσε να λύσει πολλά απο τα προβλήματα που ορθά έχουμε στοχοποιήσει (φασισμός, ταξικές διαφορές, φτώχεια, βία κλπ) και ακόμα περισσότερα. Είναι κάτι εκτός των συνηθισμένων μας τρόπων αντίδρασης, οι οποίοι κατα την γνώμη μου πολύ σωστά στοχοποιούν διάφορους τομείς αλλα τείνουν να ξεχνάνε πως πολεμώντας ή θεραπεύοντας ένα σύμπτωμα χωρίς να φτιάχνουμε την αιτία που το προκαλεί, δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό επειδή αυτό το πρόβλημα απλά θα επανεμφανιστεί. Επίσης εξηγεί για ποιόν λόγο δεν πρόκειται να δούμε αλλαγή απο κάποιο κόμμα, οπότε για ποιόν λόγο οι εκλογές είναι απλώς ανούσιες.. Αυτό που θέλω να προτείνω πάει και χτυπάει κατευθείαν στην κεντρική αιτία η οποία προκαλεί τα περισότερα προβλήματα μας, και τα οποία είναι απλώς συμπτώματα αυτής, οπότε απλώς είναι κάτι που βρίσκω πάρα πολύ πιο αποδοτικό. Για αυτούς τους λόγους, σας παρακαλώ, δώστε λίγη σημασία στο παρακάτω βίντεο γιατι θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας.
Το παρακάτω κείμενο είναι μια διάλεξη, της οποίας την μετάφραση έχω επιιμεληθεί ο ίδιος.
Πηγή: http://dotsub.com/view/a3bb7c17-b2c8-40ec-9df4-3ced304695b5
Ονόμασα αυτήν την παρουσίαση "Κοινωνική Παθολογία". Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την αλληγορία της νόσου για να περιγράψω την τρέχουσα κατάσταση των κοινωνικών υποθέσεων και τις τάσεις που προδιαγράφουν και διαιωνίζουν. Μου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η ιδέα της κοινωνικής κατάστασης σε σχέση με μια κυτταρική κατάσταση από έναν άνδρα ονόματι John McMurtry, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "The Cancer Stage of Capitalism." (Το καρκινικό στάδιο του καπιταλισμού). Το σκεπτικό είναι πολύ απλό. Ακριβώς όπως τα ανθρώπινα όντα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα παθογόνα που εισβάλουν και βλάπτουν το σύστημα της ζωής τους έτσι πρέπει να κάνει και το κοινωνικό σύστημα που όλοι μοιραζόμαστε.
Φυσικά, αυτές οι κοινωνικές ασθένειες δεν προκύπτουν από μικρόβια ή κάτι παρόμοιο. Αντιθέτως, έρχονται με τη μορφή προϋποθετούμενων προτιμητέων αρχών, πολιτιστικών «μιμιδίων» που μεταφέρονται από το ένα στο άλλο βασίζόμενα στις αξίες μας και ως εκ τούτου, στα συστήματα πεποιθήσεων μας. Αυτά τα «μιμίδια» ή αλλιώς μοτίβα προοπτικής και συμπεριφοράς είναι αυτά που τελικά προκύπτουν (από) ή περιλαμβάνονται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις γύρω μας, όπως οι ιδέες της Ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας, των Δημοκρατικών, του αμερικάνικου όνειρου, κλπ.
Στο πρώτο κεφάλαιο θα εξετάσουμε τα συμπτώματα και ως εκ τούτου θα διαγνώσουμε το σημερινό στάδιο της νόσου στην οποία βρισκόμαστε. Στη συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο θα κάνουμε μια πρόγνωση με ότι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το μέλλον, καθώς συνεχίζουν οι σημερινές τάσεις των παθογόνων. Και τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο, θα συζητήσουμε για τη θεραπεία για την τρέχουσα κατάσταση της υγείας μας και εκεί θα είναι είναι όπου η έννοια της Οικονομίας Βασισμένη στους Πόρους, θα εξεταστεί αρχικά.
Ωστόσο, ως εισαγωγή σε αυτό πρώτα θα περιγράψω αυτό που εγώ αποκαλώ την "αόρατη φυλακή". Αυτό είναι το κλειστό σύστημα πνευματικής ανατροφοδότησης που με συνέπεια επιβραδύνει ή ακόμη και σταματά νέες αντιλήψεις κοινωνικών αλλαγών από το να αποδώσουν καρπούς. [Αυτό] σταματάει την πρόοδο. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Η κοινωνική τάξη, όπως την ξέρουμε, έχει δημιουργηθεί από ιδέες είτε άμεσα είτε ως μια συστημική συνέπεια. Με άλλα λόγια, κάποιος, κάποτε έκανε κάτι το οποίο προκάλεσε το ενδιαφέρον μιας ομάδας, η οποία στη συνέχεια οδήγησε στην εφαρμογή ενός συγκεκριμένου κοινωνικού στοιχείου, είτε σε φυσική μορφή είτε σε φιλοσοφική μορφή, ή και στα δύο.
Όταν ένα συγκεκριμένο σύνολο ιδεών έχει γίνει αποδεκτό από μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων, γίνεται θεσμός. Και μόλις ο θεσμός αυτός γίνει κυρίαρχος, κατά κάποιο τρόπο, ενώ υπήρχε [μόνο] για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ο θεσμός αυτός μπορεί στη συνέχεια να θεωρηθεί κατεστημένο. Τα θεσμικά κατεστημένα είναι απλά κοινωνικές παραδόσεις που τους δίνεται η ψευδαίσθηση της μονιμότητας.
Με τη σειρά τους, όσο πιο κατεστημένα γίνονται τόσο πιο έντονη πολιτισμική επιρροή τείνουν να έχουν πάνω μας, συμπεριλαμβανομένων των αξιών μας, και ως εκ τούτου, των ταυτοτήτων και των προοπτικών μας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα θεσμικά κατεστημένα που διέπουν το περιβάλλον ενός ατόμου δεν είναι κάτι λιγότερο από μια πλατφόρμα καταστάσεων για τον προγραμματισμό αυτού του ατόμου με ένα συγκεκριμένο σύνολο αξιών που απαιτούνται για τη διατήρηση των εν λόγω κατεστημένων.
Ως εκ τούτου, θα τα αποκαλούμε ως "καθιερωμένα προγράμματα αξίών".
Έχω βρει οτι η αναλογία του προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να παρομοιαστεί αυτό το σημείο. Ενώ πάντα υπάρχει μια συζήτηση για τη σχέση μεταξύ γενετικής και περιβαλλοντικής επίδρασης - στην οποία η Roxanne Meadows θα υπεισέλθει αργότερα - είναι πολύ εύκολο να γίνει κατανοητό όσον αφορά τις αξιες, εννοώντας πως ότι νομίζετε ότι είναι σημαντικό η όχι, αυτή η επιρροή της πληροφορίας ή των καταστάσεων προέρχεται από τον κόσμο γύρω σας.
Μην κάνετε κανένα λάθος, κάθε πνευματική έννοια στην οποία ο καθένας μας βρίσκει κάποια αξία είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτιστικής επιρροής πληροφοριών με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Το περιβάλλον είναι μια αυτοδιαιωνιζόμενη διαδικασία προγραμματισμού και ακριβώς όπως σχεδιάζεται ένα πρόγραμμα λογισμικού για τον υπολογιστή σας, κάθε ανθρώπινο ον είναι εκούσια και ακούσια προγραμματισμένο στη δικιά του κοσμοθεωρία.
Για να συνεχίσουμε την αναλογία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα κομμάτι hardware (το υλικό μέρος των μηχανημάτων) και το περιβάλλον γύρω σας, αποτελεί την ομάδα προγραμματισμού, η οποία δημιουργεί τις αξίες και την προοπτική του. Κάθε λέξη που γνωρίζετε σας έχει διδαχτεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Κάθε ιδέα και πίστη που έχετε είναι αποτέλεσμα αυτής της ίδιας επιρροής. Ο Jacque Fresco με ρώτησε μια φορά "Πόσο μέρος του εγώ σου είναι ο εαυτός σου?" (How much of you is you?) Η απάντηση είναι ένα είδος παραδόξου, επειδή είτε δεν είμαι τίποτα, είτε είμαι τα πάντα όσον αφορά τις πληροφορίες που καταλάβαίνω και μέσω των οποίων λειτουργώ.
Οι πληροφορίες είναι μια σειριακή (διαδοχική) διαδικασία, πράγμα που σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου ένας άνθρωπος μπορεί να καταλήξει σε οποιαδήποτε ιδέα είναι μέσω της λήψεως των ανάλογων πληροφοριών οι οποίες θα επιτρέψουν σε αυτή την ιδέα να πραγματοποιηθεί. Φαίνεται να είμαστε πολιτισμικά προγραμματισμένοι από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε και δεν πρόκειται να εντρυφήσω σε αυτό πολύ περισσότερο.
Ωστόσο, κατά συνέπεια, τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που διατηρούμε ως σημαντικές αξίες είναι συνήθως αυτές που ενισχύονται από το εξωτερικό πολιτισμό. Θα το πω και πάλι. Τα πιο κυρίαρχα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που διατηρούνται είναι αυτά που ενισχύονται από το περιβάλλον σας. Εάν έχετε γεννηθεί σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τον ανταγωνισμό αντί την συνεργασία τότε το πιο πιθανό είναι να υιοθετήσετε αυτές τις αξίες προκειμένου να επιβιώσετε.
Το θέμα είναι οτι ουσιαστικά, είμαστε βιοχημικές μηχανές. Ενώ η ακεραιότητα της μηχανηματο-επεξεργαστικής μας ισχύς και της μνήμης μας εξαρτάται, εν μέρει, στη γενετική, η πηγή των ενεργειών μας προέρχεται κατά βάση από τις ιδέες και τις εμπειρίες που έχουν εγκατασταθεί στο διανοητικό μας υλικό από τον κόσμο γύρω μας. Ωστόσο, ο βιολογικός μας υπολογιστής, το ανθρώπινο μυαλό έχει ένα εξελικτικά εγκατεστημένο λειτουργικό σύστημα με κάποιες φαινομενικά δύσκολες τάσεις ενσωματωμένες που τείνουν να περιορίσουν την αντικειμενικότητά μας και, ως εκ τούτου, την ορθολογική διαδικασία σκέψης μας. Αυτό έρχεται με τη μορφή των συναισθηματισμών. Ξέρετε, είμαι βέβαιος ότι πολλοί εδώ έχουν ακούσει τη φράση "Να είστε αντικειμενικοί!" Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενικό. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα που έμαθα, πραγματικά, από τον κ. Fresco.
Ως εκ τούτου, υπάρχει μια πολύ κοινή τάση σε εμάς τους ανθρώπους να βρίσκουμε κάτι που να λειτουργεί για τις ανάγκες μας δεδομένης της κοινωνικής δομής, και στη συνέχεια να διατηρούμαστε σε αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας, ανεξάρτητα από νέες αντιφατικές πληροφορίες μέσω τον οποίων θα μπορούσαμε λογικά να αναμένουμε μια αλλαγή στην λογική (μας) να συμβεί. Η αλλαγή τείνει να είναι κάτι τρομαχτικό, επειδή αναστατώνει τα αισθήματα μας. Και, παρεμπιπτόντως, όταν πρόκειται για τη διατήρηση του εισοδήματος στο νομισματικό σύστημα, μπορείτε να δείτε αυτήν την τάση σε πλήρη ισχύ, για την οποία θα μιλήσω πολύ περισσότερο μετέπειτα.
Ως εκ τούτου, κάθε φορά που κάποιος τολμά να παρουσιάσει μια ιδέα που να είναι εκτός ή σε αντίθεση με τον "κατεστημένο μας προγραμματισμό" η αντίδραση είναι συχνά μια καταδίκη της ιδέας ως βλασφημία ή υπονόμευση, ή συνωμοσία, ή απλά λανθασμένη. Για παράδειγμα, στον ακαδημαϊκό κόσμο η έρευνα συχνά περιορίζεται σε αυτό-αναφερόμενες πηγές: κλειστές επαναλαμβανόμενες ανάτροφοδοτήσεις πληροφοριών οι οποίες υποθέτουν ότι οι θεμελιώδεις παραδοχές πάνω στις οποίες βασίζεται η σκέψη τους είναι εμπειρικές και μόνο αυτοί - οι εμπειρογνώμονες όπως ορίζονται από τα διαπιστευτήρια τους - θεωρούνται αυθεντίες, μέσω των οποίων συχνά κυριαρχείται η επιρροή στην κοινή γνώμη.
Υπήρχε ένας γιατρός που ονομαζόταν Ignaz Semmelweis, ο οποίος έζησε στα μέσα της δεκαετίας του 1800 και πραγματοποιούσε τοκετούς. Μέσα από μια σειρά γεγονότων, συνειδητοποίησε οτι υπήρχε μια σχέση με τη μεταφορά νόσων και το γεγονός ότι τοτέ οι γιατροί της εποχής δεν έπλεναν τα χέρια τους μετά την εκτέλεση της αυτοψίας. Οι γιατροί εκείνον τον καιρό έπιαναν πτώματα στους κάτω ορόφους των νοσοκομείων και, στη συνέχεια, ανεβαίναν και εκτελούσαν τοκετούς χωρίς να πλένουν τα χέρια τους. Έτσι, αυτός ο γιατρός, συνειδητοποιώντας αυτό το μοτίβο άρχισε να λέει στους συναδέλφους του γι 'αυτό. Τους είπε "Θα πρέπει να πλένετε τα χέρια σας πριν από την εκτέλεση κάθε είδους επέμβασης ή τοκετoύ, ιδίως μετά το χειρισμό ένός νεκρού σώματος." Τον περιγελούσαν. Τον κορόιδευαν και τον αγνοούσαν. Είχε δημοσιεύσει μελέτες και τις απέρριπταν και τις γελοιοποιούσαν. Και μετά από πολλά χρόνια επιμονής στο ζήτημα αυτό, τον βάλαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου και πέθανε. Ήταν πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, όταν ο Louis Pasteur ανέπτυξε τη θεωρία των μικροβίων των ασθενειών, οπότε οι παρατηρήσεις του (του γιατρού) τελικά κατανοήθηκαν και ο κόσμος συνειδητοποίησε τι φρικτό λάθος είχε κάνει.
Σύμφωνα με τα λόγια του John McMurtry, καθηγητή φιλοσοφίας στον Καναδά (και συγγραφέα του The Cancer Stage of Capitalism όπως αναφέρθηκε στην αρχή):
Οι άνθρωποι τείνουν να μην επικρίνουν την κοινωνική τάξη, επειδή θεωρούν ότι είναι δέσμιοι της. Εκτελούμε ένα πρόγραμμα σκέψης που έχει εγκατασταθεί στο ψυχικό μας υλικό, το οποίο εγγενώς ελέγχει το πλαίσιο αναφοράς μας. Για να χρησιμοποιήσουμε μια διαφορετική αναλογία, είναι σαν να είναι (οι άνθρωποι) σε ένα παιχνίδι και η ιδέα της αμφισβήτησης της ακεραιότητας του ίδιου του παιχνιδιού να εμφανίζεται σπάνια.
Στην πραγματικότητα, τα μέλη της κοινωνίας συχνά κατηχούνται τόσο από τις κοινωνικά αποδεκτές νόρμες τους, που το ίδιο το νόημα της ζωής του κάθε ατόμου πλαισιώνεται από το καθιερωμένο κυρίαρχο σύστημα αξιών και η ερμηνεία νέων πληροφοριών, συνειδητά ή ακόμα και υποσυνείδητα, προφιλτράρεται ώστε να είναι συνεπής με τις προγενέστερες προκαταλήψεις τους.
Τώρα, με αυτή τη βασική ιδέα κατανοητή ας εστιάσουμε για λίγο σε αυτό και ας αναλογιστούμε εν συντομία αυτό το φαινόμενο κλειδώματος του μυαλού, όπως θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε στο πλαίσιο της οικονομίας, η πιο συγκεκριμένα στην οικονομία της αγοράς. Στην πραγματικότητα, ένας πιο ακριβής όρος σε αυτή τη φάση θα ήταν «οικονομική θεολογία».
Γιατί, όπως η παρουσίαση αυτή θα διερευνήσει, η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτόν τον πλανήτη όχι μόνο δεν έχουν ιδέα πώς επηρεάζονται αρνητικά από την οικονομία της αγοράς στο σύνολό της, αλλα στην πραγματικότητα, κατά μέσο όρο διατηρούν μια σταθερή δέσμευση ως προς τις αρχές της οι οποίες δεν βασίζονται σε τίποτα παραπάνω από παραδοσιακή κατήχηση.
Έλαβα ένα email κάποτε που έλεγε: "Αν είσαι εναντίον της ελεύθερης αγοράς, είσαι εναντίον της ελευθερίας."
(γέλια)
Και φυσικά, ανατρίχιασα σε αυτή την κατάσταση του ελέγχου του νου, στο ότι η κυρίαρχη καθιερωμένη ορθοδοξία έχει επιβληθεί με επιτυχία.
Φυσικά, έτσι διατηρείται η δύναμη και έτσι έχει διατηρηθεί από την καθιερωμένη κυρίαρχη ορθοδοξία από την αρχή του χρόνου. Το κόλπο, και πάλι, είναι να εθίσεις τους ανθρώπους τόσο καλά στα παραδοσιακά συστήματα αξιών, ώστε οποιαδήποτε σκέψη για μια εναλλακτική λύση να αποκλείεται εκ φύσεως, χωρίς κριτική εξέταση.
Και για να δείξω πόσο βαθύτατα διαπεραστικό είναι το φαινόμενο αυτό, θα παρατηρήσετε ότι όλες σχεδόν οι ακτιβιστικές οργανώσεις στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής αποκλείουν πάντα το ίδιο το σύστημα της αγοράς ως καθοριστικό παράγοντα για τα επιβλαβή αποτελέσματα. Ούτε που τους περνάει απο το μυαλό! Αντ 'αυτού, επικεντρώνονται σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ή σε διεφθαρμένες εταιρείες και ενώ αυτή είναι απαραίτητη μέθοδος για να στοχοποιήθούν οι διάφοροι προβληματικοί τομείς, αποφεύγουν τον ίδιο τον μηχανισμό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα.
Αυτό είναι το μοιραίο λάθος που συμβαίνει στις αυτοαποκαλούμενες κοινότητες ακτιβιστών σήμερα. Και, όπως θα αποδείξουμε σταθερά και με σαφήνεια κατά τη διάρκεια αυτής της παρουσίασης, ο μεγαλύτερος καταστροφέας της οικολογίας, η μεγαλύτερη πηγή αποβλήτων και ρύπανσης, ο μεγαλύτερος προμηθευτής βίας, πολέμου, απάνθρωπων εγκλημάτων, φτώχειας και κοινωνικής παραμόρφωσης, ο μεγαλύτερος δημιουργός κοινωνικών και προσωπικών νευρώσεων, ψυχικών διαταραχών, κατάθλιψης, άγχους, και η μεγαλύτερη πηγή κοινωνικής παράλυσης που μας εμποδίζει να μετακινηθούμε σε νέες μεθοδολογίες για παγκόσμια αειφορία και ως εκ τούτου για να προοδεύσουμε σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι κάποια κυβέρνηση. Δεν είναι κάποια νομοθεσία. Δεν είναι ορισμένες αδίστακτες εταιρίες, μονοπώλια ή καρτέλ. Δεν είναι κάποιο ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης. Είναι, στην πραγματικότητα, το ίδιο το οικονομικό σύστημα στα θεμέλια του.
Το σύστημα της αγοράς, το νομισματικό σύστημα, η ελεύθερη αγορά, η καπιταλιστική δομή ή όπως θέλετε πείτε το, δεν είναι μόνο η πηγή ορισμένων από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι επίσης ο ρυθμιστικός παράγοντας για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί "το τελικό στάδιο" της ασθένειας, οπού ο παθογόνος καρκίνος των κοινωνικών αξιών έχει μεταλλαχθεί και πολλαπλασιαστεί στο σημείο όπου βρισκόμαστε τώρα, αντιμέτωποι με τίποτα λιγότερο από το θάνατο ή την κατάρρευση του σύγχρονου πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε.
Τώρα, σας παρακαλώ καταλάβετε ότι δεν είμαι κανένας καταστροφολόγος. Δεν είμαι εδώ ψάχνοντας για σπασμωδικές/συναισθηματικές αντιδράσεις ή να πούμε ότι είναι το τέλος του κόσμου. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυία για να δεί προς τα που μας πάνε οι τάσεις μας, οι τάσεις για τις οποίες τα ΜΜΕ δεν μιλούν σχετικά, και δεδομένου του τρόπου διεξαγωγής των πολιτικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών αμέλειών και καταχρήσεων είμαστε σε μια πορεία σύγκρουσης, την οποία και θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Υπάρχουν λύσεις σε αυτά τα προβλήματα? Ναι, υπάρχουν! Αλλά είναι τόσο πολύ έξω από το status quo (την παρούσα κατάσταση του τρέχοντος καθεστώτος) και είναι τέτοια απειλή για όσους βρίσκονται στην εξουσία, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά που για αυτόν ακριβώς τον λόγο απορρίπτονται ως παρανοϊκές και παράλογες. Οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες του status quo ούτε που θα κάτσουν να τις ακούσουν επειδή είναι πολύ έξω από τις αναφορές τους και την εικόνα του εαυτού τους.
Και εδώ μπαίνει το κίνημα Zeitgeist. Πραγματικά λυπάμαι ου το λέω αλλα δεν μπορούμε πλέον να βασίζομαστε στα κυβερνητικά ιδρύματα για να μας κατευθύνουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Κάθε κυβέρνηση σε αυτόν τον πλανήτη είναι κλειδωμένη σε ένα οικονομικά προσανατολισμένο κοινωνικό πρόγραμμα που είναι αυτο-εξυπηρετούμενο, μη βιώσιμο και καταστροφικό στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Η πιθανότητα της ομαλής μετάβασης σε ένα νέο "φωτισμένο" κοινωνικό σχέδιασμό που δεν έχει τα αρνητικά υποπροϊόντα για τα οποία και πρόκειται να μιλήσω είναι εξαιρετικά περιορισμένη δεδομένων των επιλογών που διατίθενται στο τρέχων σύστημα, εννοώντας το νομικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα , κλπ.
Ομοίως, δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε το κερδοσκοπικός ήθος των εταιρικών και οικονομικών δυνάμεων που ελέγχουν όλους τους πολύτιμους πόρους μας στον πλανήτη, πόρους που όλοι χρειαζόμαστε για επιβίωση. Η σημερινή κοινωνία είναι άρρωστη, η ασθένεια αυτή διαπερνά όλα τα ζωικά συστήματα μέσα της και βλέπω το κίνημα Zeitgeist ως το ανοσοποιητικό σύστημα του κοινωνικού κόσμου, αν θέλετε.
Πριν αρχίσω την ανάλυση της κοινωνικής κατάστασης, πρέπει να εξετάσουμε πρώτα το πρόβλημα των αξιών και του πολιτισμικού σχετικισμού.
Οι άνθρωποι σήμερα τείνουν να πιστεύουν ότι οι ιδέες τους είναι ίσες με τις ιδέες των άλλων, ανεξάρτητα από το με τι πληροφορίες τις υποστηρίζουν. Αυτή η εμμονή με την (προσωπική) γνώμη έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο αναφοράς για τόσους πολλούς ανθρώπους σήμερα (οι οποίοι δεν έχουν φυσικό αντικείμενο αναφοράς), σε σημείο που τα αποδεικτικά στοιχεία γίνονται απλώς ενοχλητικά και εν τέλη, οι άνθρωποι καταλήγουν να πιστεύουν ότι τα πάντα (κάθε γνώμη) είναι ίσα.
Και θα δείτε πολλές φορές αυτό το επιχείρημα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι το έχετε βιώσει. Είναι ένα πολύ, πολύ συγκεκριμένο σημείο. Ο καθένας δεν είναι ίσος κατά τη γνώμη τους. Είναι αδύνατο, όσο γραφικό και άνετο μπορεί να φαίνεται αυτό σαν έννοια.
Η ύστατη-έσχατη ερώτηση γίνεται η: "Σε τι αξίζει πραγματικά να πιστεύει κανείς?" Τι είναι σημαντικό για όλους σε αυτόν τον πλανήτη και πώς θα διατηρήσουμε την ευημερία μας, τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά, μέσω ενός βιώσιμου τρόπου? Ποιο είναι το αδιαμφισβήτητο κοινό έδαφος που μπορούν όλοι να συμφωνήσουν σε έναν κόσμο χριστιανών, μουσουλμάνων, καπιταλιστών, σοσιαλιστών, άθεων, αναρχικών, σαϊεντολόγων, ρεπουμπλικάνων, κ.λ.π.? Σε τι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι?
Λοιπόν, ιδού ένα πράγμα που είναι καθολικό: το να είσαι υγιής σε σχέση με το να είσαι άρρωστος. Το να είσαι υγιής είναι η προτιμώμενη "τιμή" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι φυσιολογικές έναντι των παθολογικών καταστάσεων, και ως εκ τούτου οι υγιείς έναντι των ασθενών καταστάσεων παρέχουν μια αδιαμφισβήτητη βασική αξία για όλα τα άτομα και τις κοινωνίες. Πρακτικά όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις κοινωνίες προτιμούν να είναι ζωντανοί και υγιείς, τελευταία φορά που κοίταξα.
Δεν υπάρχει πολιτιστικός σχετικισμός για το αν το να έχεις καλό φαγητό να φάς, να μην έχεις καρκίνο, ή το να έχεις καθαρό νερό για να πιείς είναι μια καλή "τιμή" για να έχει κανείς. Ως εκ τούτου, η ανάλυση μας για την υγεία της κοινωνίας δεν πρόκειται να βασίζεται στο ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν), την ένδειξη καταναλωτικών τιμών, την κατάσταση της χρηματιστηριακής αγοράς, την οικονομική ανάπτυξη, τα επίπεδα ανεργίας η τα επίπεδα απασχόλησης, τις συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών ή οποιοδήποτε άλλο κοινώς αναφερόμενο ως οικονομικό χαρακτηριστικό που χρησιμοποιείται για να ισχυρίζονται κάποιοι ότι η κοινωνία "βελτιώνεται» ή «αναπτύσεται».
Αντιθέτως, θα εξετάσουμε πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία, όπως τα ποσοστά των ασθενειών, της φτώχειας, του κοινωνικού κεφαλαίου, της εμπιστοσύνης, τις συγκρούσεις, τη διαφθορά, την πλανητική εξάντληση, την ρύπανση, τα ποσοστά δολοφονιών, το προσδόκιμο όριο ζωής, τις εκπαιδευτικές επιδόσεις, τα ποσοστά φυλάκισης, την κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, τις ψυχικές ασθένειες, κλπ. Αυτά είναι πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία.
Σε αντίθεση με τις δημοφιλείς πεποιθήσεις, τα στοιχεία τώρα δείχνουν ότι οι πρώιμοι ανθρώπινοι πρόγονοι μας που προϋπήρχαν της νεολιθικής επανάστασης δεν ζούσαν πραγματικά σε μια κατάσταση διαρκούς σύγκρουσης και τεράστιας έλλειψης όπως πολλοί ανθρωπολόγοι είχαν υποθέσει νωρίτερα. Στην πραγματικότητα, οι κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών ήταν διαρρυθμισμένες πολύ μοναδικά, βυθισμένες ταυτόχρονα σε ένα περιοριστικό αλλα και αυτορυθμιζόμενο περιβαλλοντικό παράδειγμα.
Πρέπει τουλάχιστον να παραδεχτούμε πως είναι ειλικρινείς.
Τώρα, πριν να προχωρήσουμε περαιτέρω, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω λίγο. Η Πλουτονομία, όπως την περιγράφουν τα έγγραφα της Citigroup - και αυτά είναι πολύ μακροσκελή έγγραφα - είναι ασφαλώς η κατάσταση της ακραίας ανισορροπίας, τόσο ακραία σε ορισμένες χώρες που η κοινότητα των επενδυτών δίνει ελάχιστη σημασία στις καταναλωτικές συνήθειες του μέσου ατόμου. Με άλλα λόγια, αυτή η αλλαγή στην προτίμηση έχει συμβεί ως αποτέλεσμα των κινήτρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπου οι καταναλωτικές συνήθειες του γενικού πληθυσμού γίνονται άνευ αντικειμένου σε σχέση με το συμφέρον των πλουσίων, στο σημείο δε που η πλούσια ελίτ, η Πλουτονομία, μπορούν απλά να κάνουν εμπόριο μεταξύ τους και να ξεχάσουν τις κατώτερες τάξεις. Με άλλα λόγια, μετακινούνται τόσα πολλά χρήματα μεταξύ των πλουσίων που οι δημόσιες καταναλωτικές συνήθειες είναι σχεδόν άνευ σημασίας.
Αυτό, βέβαια, έχει νόημα άμα σκεφτείτε τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για τη μέτρηση της υγείας της οικονομίας, οι οποίες υποτίθεται ότι πρέπει να αφορούν όλους. Το ΑΕΠ ουσιαστικά υπολογίζεται από το πόσα χρήματα οι άνθρωποι ξοδεύουν ή κερδίζουν σε ένα συγκεκριμένο αγαθό ή υπηρεσία. Έτσι, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των κεφαλαίων των μετόχων, αν έχετε το ανώτατο 1% να ελέγχει το 35% του οικονομικού πλούτου στην Αμερική, με το επόμενο 19% να ελέγχει το 50% αφήνοντας το κατώτερο του 80% με το 15%, έχετε το 20% του αμερικάνικου του πληθυσμού να ελέγχει το 85% των χρημάτων. Και αυτό κατάλαβε η Citigroup. Αυτό το πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού είναι αυτό που κινεί τα πάντα.
Αυτό σημαίνει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει εγγενώς μικρό κίνητρο, να νοιάζεται για τις ενέργειες ή την ευημερία του 80% του κοινού. Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η πιο ισχυρή επιρροή στις περισσότερες κυβερνήσεις στον κόσμο, ιδιαίτερα την κυβέρνηση των ΗΠΑ, θα αρχίσετε να βλέπετε ότι το μόνο πρόβλημα που έχει η άρχουσα τάξη σε σχέση με την πλειοψηφία του πληθυσμού είναι απλώς για να μας κρατήσει αρκετά εφησυχασμένους ώστε να μην γίνει καμία σπασμωδική κίνηση (εναντίων τους).
Και δεν το λέω από μόνος μου αυτό. Η Citigroup μας το γνωστοποιεί πολύ καλά αυτό, ρητά, όταν αναφέρει: "Βλέπουμε τη μεγαλύτερη απειλή για την Πλουτονομία να προέρχεται από μια αύξηση των πολιτικών απαιτήσεων (ή των απαιτήσεων των πολιτών, όπως θέλετε) για τη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, την εξάπλωση του πλούτου πιο ομοιόμορφα, και την πρόκληση δυνάμεων - όπως της παγκοσμιοποίησης - οι οποίες έχουν επωφεληθεί κέρδη και αύξηση του πλούτου."
Αλλά, μην ανησυχείτε, δεν τους νοιάζει και πολύ. "Το συμπέρασμά μας? Οι 3 μοχλοί που οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες θα μπορούσαν να τραβήξουν για να σταματήσουν την Πλουτονομία είναι ευνοϊκοί. Τα δικαιώματα περί ιδιοκτησίας εξακολουθούν γενικά να είναι άθικτα, οι πολιτικές φορολόγησης είναι ευνοϊκές προς ουδέτερες, και η παγκοσμιοποίηση διατηρεί την προσφορά εργασίας σε πλεόνασμα, πράγμα που ενεργεί ως τροχοπέδη για τον πληθωρισμό των μισθών. "
Συνοψίζουν: "Στην καρδιά της διατριβής μας περί Πλουτονομίας: Οι πλούσιοι είναι η κυρίαρχη πηγή εισοδήματος, πλούτου και ζήτησης σε χώρες Πλουτονομίας όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία, χώρες που έχουν οικονομικά φιλελεύθερη προσέγγιση στη δημιουργία πλούτου. Πιστεύουμε ότι οι ενέργειες των πλουσίων και το ποσοστό των πλουσίων σε μια οικονομία εξηγούν πολλά από τα δυσάρεστα αινίγματα και τους φόβους που έχουν εξοργίσει τους μετοχικούς μας πελάτες πρόσφατα, όπως οι παγκόσμιες ανισορροπίες ή γιατί οι υψηλές τιμές του πετρελαίου δεν έχουν καταστρέψει τη ζήτηση. Η Πλουτονομία, σκεφτόμαστε, εξηγεί αυτά τα προβλήματα και μας λέει να μην ανησυχούμε για αυτά.
Δεύτερον, πιστεύουμε ότι οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι τα επόμενα χρόνια. Καθώς οι καπιταλιστές (οι πλούσιοι) θα πάρουν ένα ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο του ΑΕΠ, ως αποτέλεσμα, κυρίως, της παγκοσμιοποίησης. Περιμένουμε το παγκόσμιο απόθεμα εργατικού δυναμικού στις αναπτυσσόμενες οικονομίες να διατηρήσει τον πληθωρισμό των μισθών υπο έλεχο, να αυξηθούν καλά τα περιθώρια κέρδους για τον πλούτο των καπιταλιστών, και μια σχετικά κακή κατάσταση για την αναπτυσσόμενη αγορά των ανειδίκευτων/αναθέτώμενων θέσεων εργασίας. Αυτό αποτελεί καλό οιωνό για τις εταιρείες που πωλούν ή εξυπηρετούν τους πλούσιους."
Συγνώμη για όλα αυτά τα μακροσκελή κείμενα αλλά ελπίζω να ξεκαθαρίζουν το τι σκέφτονται πραγματικά οι άνθρωποι στην κορυφή πίσω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Και πιθανότατα έχουν δίκιο. Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Η τρέχουσα οικονομική ύφεση που είμαστε τώρα, πραγματικά δεν σημαίνει τίποτα στο 20% στην κορυφή. Είναι το 80% που θα συνεχίζουν να υποφέρουν. Αλλά έι, ποιος νοιάζεται? Προφανώς το κορυφαίο 20% ενεργοποιεί την οικονομία ούτως ή άλλως και δεν πρόκειται καν να υπεισέλθω σε ότι αυτό σημαίνει σε σχέση με τις αφελείς υποθέσεις μας περι δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τα λόγια του πρώην Ανωτάτου Δικαστή Louis D. Brandeis: "Μπορούμε να έχουμε δημοκρατία στη χώρα αυτή, ή μπορούμε να έχουμε μεγάλη περιουσία συγκεντρωμένη στα χέρια των λίγων, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο."
Τώρα, τα έχω αναφέρει όλα αυτά ως εισαγωγή για το τι πρόκειται να μιλήσουμε όσον αφορά την κοινωνική υγεία. Σε συνδυασμό με αυτό, όμως, νομίζω ότι μερικά στατιστικά θα έπρεπε να αφομοιωθούν. Το 2007, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των 365 μεγαλύτερων εταιρειών των ΗΠΑ έλαβαν πάνω από 500 φορές τις αποδοχές του μέσου εργαζόμενου. Σε πολλές από αυτές τις κορυφαίες εταιρείες ο διευθύνων σύμβουλος πληρώνεται περισσότερο σε μια μέρα από ότι ο μέσος εργαζόμενος σε ένα χρόνο. Η οικογένεια Wal-Mart, η οποία είναι περίπου 6 άτομα, οι Waltons, έχει συνδυασμένη περιουσία που εκτιμήθηκε σε περίπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια το 2009, σύμφωνα με το Forbes. Ο συνδυασμένος πλούτος του κατώτερου 40% του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι μόνο 95 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίσης, οι υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας στον πλανήτη είναι στους τομείς του εμπορίου και των επενδύσεων, επαγγέλματα που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Δεν δημιουργούν τίποτα. Είναι άνευ σημασίας για την κατάσταση της κοινωνίας στο φυσικό κόσμο. Το 2005, η μέση ετήσια αμοιβή για τα διευθυντικά στελέχη των 26 κορυφαίων hedge funds, γνωστά και ως χαρτοπαικτικές λέσχες παιχνιδιών (καζίνο), ήταν 363 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας! Συγκρίνετε αυτό με το μέσο γιατρό που βγάζει περίπου 150.000 δολάρια το χρόνο και τους επιστήμονες που κάνουν βιολογικές έρευνες, οι οποίοι αναζητούν ιάσεις και θεραπείες για ασθένειες, και οι οποίοι βγάζουν μόνο γύρω στα 68.000 δολάρια το χρόνο.
Καταλαβαίνετε το νόημα. Η εισοδηματική ανισότητα είναι εδώ. Αυξάνεται, και φαίνεται να είναι ασταμάτητη, εάν κοιτάξει κανείς τους μηχανισμούς των χρηματοπιστωτικών αγορών και την πολιτισμικά αποδεκτή πραγματικότητα των τεράστιων μισθολογικών διαφορών μεταξύ των διαφόρων τομέων.
Οπότε τώρα, θέτουμε το ερώτημα. Τι σημαίνει αυτό για την υγεία μας, την ευημερία μας?
Μια πρωτοποριακή έρευνα του Richard Wilkinson και της Kate Picket του Ηνωμένου Βασιλείου στον τομέα των κοινωνικών ανισοτήτων στην υγεία και των κοινωνικών καθοριστικών παραγόντων της υγείας, μας έχει δώσει ορισμένες βαθιές συνειδητοποιήσεις στο τι σημαίνει να έχεις (να ζείς σε) μια κοινωνία η οποία βασίζεται και καθοδηγείται από την ανισότητα.
Για να συνοψίσουμε αυτήν την πρωτοποριακή έρευνα, η κοινή άποψη ότι τα κοινωνικά προβλήματα προκαλούνται άμεσα από μοναδικές υλικές συνθήκες όπως κακές συνθήκες στέγασης, κακή διατροφή ή έλλειψη εκπαιδευτικών ευκαιριών ανατρέπεται. Η ιδέα ότι οι πιο πλούσιες κοινωνίες τα πάνε καλύτερα από τις φτωχότερες κοινωνίες όσον αφορά την υγεία γενικά, δεν ισχύει.
Τα κοινωνικά προβλήματα που είναι άφθονα στις πλούσιες, υψηλά διαβαθμισμένες χώρες οφείλονται σε μεγάλο βαθμό από την κλίμακα των υλικών διαφορών μεταξύ ανθρώπων εντός της ίδιας κοινωνίας. Το πρόβλημα δεν είναι το απόλυτο εισόδημα, (σ.τ.μ. δηλαδή το πόσα λεφτά βγάζεις σαν νούμερο) αλλά μάλλον το πρόβλημα του σχετικού εισοδήματος (σ.τ.μ. δηλαδή η εισοδηματική διαφορά μεταξύ ατόμων της ίδιας κοινωνίας).
Αν συγκρίνουμε τις ομάδες των ατόμων με το ίδιο εισόδημα σε διαφορετικές χώρες θα διαπιστώσετε ότι εκείνοι στις πιο άνισες χώρες τα πάνε πολύ χειρότερα από εκείνους σε πιο ίσες χώρες με το ίδιο εισόδημα.
Φαίνεται να είναι ένα ψυχο-κοινωνικό φαινόμενο. Η ανισότητα φαίνεται να κάνει τις χώρες κοινωνικά δυσλειτουργικές.
Και παίρνοντας ως βάση τα μέτρα της κοινωνικής υγείας, τα ποσοστά της εγκληματικότητας, και την ευημερία, είναι ασφαλές να πούμε, όπως θα με δείτε να επισημαίνω, ότι πραγματικά η σημερινή δομή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κοινωνική αποτυχία.
Προσδόκιμο ζωής.
Σε αυτό το διάγραμμα βλέπουμε ένα συγκεκριμένο σύνολο πλούσιων χωρών. Βασικά, ο άξονας Y που βλέπετε είναι το προσδόκιμο ζωής και ο άξονας Χ είναι η εισοδηματική ανισότητα, που πηγαίνει από αριστερά προς τα δεξιά, και απο χαμηλά προς τα πάνω. Το προσδόκιμο ζωής απο κάτω προς τα πάνω φυσικά, και αυξανόμενο όσο ανεβαίνει.
Όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό, η Ιαπωνία έχει το χαμηλότερο ποσό εισοδηματικής ανισότητας, αλλά και ένα απίστευτα υψηλό προσδόκιμο ζωής. Ενώ η Σιγκαπούρη, σκευωρώντας μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτό το ιδιαίτερο σύνολο των χωρών που αναλύονται, οι οποίες είναι ως επί το πλείστον πλούσιες χώρες, έχει τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα, και η γραμμή παλινδρόμησης στη μέση δείχνει καθαρά πώς τα μοτίβα που κινούνται από χαμηλότερη ανισότητα σε μεγαλύτερη ανισότητα μειώνουν το προσδόκιμο ζωής όλων αυτών των χωρών.
Χρήση ναρκωτικών.
Βλέπουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο επίπεδο ανισότητας με βάση το δείγμα, ενώ είναι επίσης μέσα στις 4 κορυφαίες χώρες με την πιο παράνομη χρήση ναρκωτικών: ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Ενώ στο χαμηλότερο κλιμάκιο έχετε την Ιαπωνία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία που έχουν το μικρότερο ποσό ανισότητας και ελάχιστη χρήση ναρκωτικών. Η Ελλάδα είναι εκεί επίσης. Είναι οι τάσεις που είναι σημαντικές εδώ. Μπορείτε να δείτε τη σαφή γραμμή παλινδρόμησης.
Θέλω να επεκταθώ σε αυτό το συγκεκριμένο. Η λόγος γι 'αυτό: Υπήρξε μια μελέτη που έγινε το 2002 με πίθηκους μακάκους. Στη μελέτη, 20 πιθήκοι παρατηρήθηκαν και αναλύθηκαν σε σχέση με τις κοινωνικές ιεραρχίες που αναπτύσσονται σε διαφορετικές περιστάσεις, σημειώνοντας ποια ζώα ήταν κυρίαρχα και ποιά ήταν υποδεέστερα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι πίθηκοι που είχαν αποκτήσει άρχουσα θέση είχαν περισσότερη δραστηριότητα της ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους από ότι είχαν πριν γινουν κυρίαρχοι, ενώ οι πίθηκοι που έγιναν υποδεέστεροι έδειξαν πολύ μικρές αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου τους.
Στη συνέχεια, αφού διδάχτηκε στους πιθήκους πώς να προμηθεύονται κοκαΐνη μέσω μοχλών, διαπιστώθηκε ότι οι υποδεέστεροι πίθηκοι έπαιρναν πολύ περισσότερη κοκαΐνη απο τους κυρίαρχους πιθήκους. Με άλλα λόγια, είναι μια μορφή αυτοθεραπείας.
Ας συνεχίσουμε με τις ψυχικές ασθένειες.
Οι ψυχικές ασθένειες είναι πολύ συχνότερες στις πιο άνισες χώρες. Για άλλη μια φορά έχουμε τις ΗΠΑ στην κορυφή των ψυχικών ασθενειών και έχουμε την Ιαπωνία στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο. Όπως μπορείτε να δείτε από το διάγραμμα, η ψυχική ασθένεια και η ανισότητα είναι πολύ συσχετιζόμενες.
Μια γρήγορη ματιά στα SSRI (Επιλεκτικοί Αναστολείς Επαναπρόσληψης της Σεροτονίνης), αντικαταθλιπτικό φάρμακο που δινόταν σε επισκέψεις στα γραφεία των γιατρών μεταξύ ενηλίκων ηλικίας 18 ετών ή μεγαλύτερης στις Ηνωμένες Πολιτείες απο το 1995 μέχρι το 2002 μας δείχνει μια σαφή τάση αύξησης της εξάρτησης με αντικαταθλιπτικά.
Ο πιο κοινός τύπος των διαταραχών φυσικά είναι το άγχος και η κατάθλιψη.
Ένας ψυχολόγος που ονομαζόταν Jean Twenge έκανε μια ενδιαφέρουσα μελέτη, η οποία απέδειξε ότι οι Αμερικανοί είναι πολύ πιο ανήσυχοι από ότι ήταν στο παρελθόν. Σε μια έρευνα απο φοιτητές που κράτησε απο το 1952 μέχρι το 1993 (41 χρόνια) σε 52.000 μαθητές διαπιστώθηκε ότι οι μαθητές σήμερα ήταν περισσότερο ανήσυχοι από ότι ήταν το 85% του πληθυσμού κατά την έναρξη της μελέτης, δηλαδή το 1952. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το μέσο αμερικάνικο παιδί ήταν περισσότερο ανήσυχο από ότι τα παιδιά που ήταν ψυχικά ασθενείς της δεκαετίας του 1950.
Όσον αφορά την κατάθλιψη, μια μελέτη που ονομάζεται «Διαχρονικές τάσεις στην εφηβική ψυχική υγεία", διαπίστωσε ότι στην Βρετανία η κατάθλιψη μεταξύ ατόμων περίπου 20 ετών βρέθηκε να είναι δύο φορές συχνότερη σε μια μελέτη 10.000 περίπου ατόμων που γεννήθηκαν το 1970: 10.000 ήταν τα άτομα της μελέτης, και ήταν δύο φορές πιο συχνή (η κατάθλιψη) το 1970 απο ότι ήταν το 1958. Διαπιστώθηκε επίσης ότι σε γενικές γραμμές, οι ψυχο-κοινωνικές διαταραχές που επηρεάζουν τους νέους έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά τα τελευταία 50 χρόνια.
Στην Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία και την Ισπανία, 1 στους 10 θεωρούνται «ψυχικά άρρωστοι» μέσα σε ένα χρόνο.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι 1 στους 5, και στις ΗΠΑ είναι 1 στους 4.
Σε ολόκληρους πληθυσμούς, τα ποσοστά των ψυχικών ασθενειών είναι 5 φορές μεγαλύτερα στις πιο άνισες χώρες σε σύγκριση με τις πιο ίσες.
Τώρα, βέβαια, ξέρω τι λέτε. "Τι γίνεται με την γενετική;"
Νομίζω ότι ο Richard Wilkinson το συνόψισε πολύ καλά. "Αν και οι ψυχικές ασθένειες μπορούν να επηρεάζονται από τις μεταβολές στα επίπεδα ορισμένων χημικών ουσιών στον εγκέφαλο κανείς δεν έχει αποδείξει ότι αυτά είναι τα πραγματικά αίτια της κατάθλιψης ή αν αυτές είναι οι αλλαγές που προκαλούνται από την κατάθλιψη. Αν και κάποια γενετική ευπάθεια θα μπορούσε να κρύβεται πίσω κάποια ψυχική ασθένεια, αυτή απο μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει την τεράστια αύξηση στις ασθένειες κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα γονίδια μας δεν μπορούν να αλλάξουν τόσο γρήγορα."
Και ας περάσουμε στην ιδέα της εμπιστοσύνης. Άλλη μία λέξη για αυτό είναι το κοινωνικό κεφάλαιο. Το κοινωνικό κεφάλαιο ορίζεται ως η στάση, το πνεύμα ή η προθυμία των ανθρώπων να συμμετέχουν σε συλλογικές πολιτικές δραστηριότητες, και ως εκ τούτου υπάρχει μια ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης.
Όπως μπορείτε να δείτε στο διάγραμμα, εκείνοι που αισθάνονται ότι μπορούν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον είναι πολύ πιο συχνοί, φυσικά, σε κοινωνίες που έχουν λιγότερη ανισότητα. Αυτό φυσικά είναι πέραν των αυτονόητων, και είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα συμφωνήσουν. Φυσικά, με μεγαλύτερη ανισότητα, οι άνθρωποι φροντίζουν λιγότερο ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα, η δυσπιστία και η ανισότητα, νομίζω οτι αλληλοενισχύονται.
Τώρα, αυτό το σημείο είναι ίσως αρκετό για μία ώρα διάλεξη απο μόνο του:
Τι είναι μια κοινωνία, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον?
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η ιδέα της φιλίας και των εννοιών που ενώνονται με τη φιλία, η οποία αποτελεί τελικά την ποιότητα της εμπιστοσύνης, είναι ένα χαρακτηριστικό εντελώς αντίθετο με τη νοοτροπία του ανταγωνισμού και τις οικονομικές θεωρίες της ιδιοτέλειας που βλέπουμε σήμερα.
Η ενσυναίσθηση, η ανταπόδοση και η συνεργασία ισοδυναμούν με καλή υγεία, ενώ η καχυποψία, η πάλη, ο ανταγωνισμός, ισοδυναμούν πάντα με υψηλά επίπεδα άγχους, και συνεπώς, είναι καταστροφικές.
Όπως θα πούμε σε λίγο, το στρες είναι ένας από τους πλέον θανατηφόρους δολοφόνους που γνωρίζουμε. Είναι μυστικός δολοφόνος.
Και ζώντας σε μια κοινωνία όπου θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και όπου θα πρέπει να παλέψεις για όσα έχεις, όπου θα πρέπει να ερευνάμε σχεδόν κάθε συναλλαγή δεδομένης της αρχική υπόθεσης ότι το άλλο άτομο μπορεί να προσπαθεί να σας ξεγελάσει για δικό του όφελος, το γεγονός του θέματος είναι, πως ευδοκιμούμε κοινωνικά μέσω της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας αποδεδειγμένα από τα πρότυπα υγείας, και οι κοινωνικές δομές που δημιουργούν σχέσεις που βασίζονται στην ανισότητα, την κατωτερότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό προκαλούν τη μεγαλύτερη ποσότητα κοινωνικών πόνων και νευρώσεων.
Ας δούμε τα αποτελέσματα όσον αφορά την εκπαίδευση.
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Όχι μόνο οι πιο άνισες χώρες έχουν χειρότερο μορφωτικό επίπεδο, τα παιδιά είναι επίσης πιο πιθανό να εγκαταλείψουν το σχολείο. Είναι ενδιαφέρον, οι ταξικές διαφορές και οι επιπτώσεις τους έχουν γίνει πολύ εμφανείς σε αυτό το θέμα.
Για παράδειγμα, μια μελέτη που έγινε το 2004 όπου πήραν 321 ινδικά αγόρια υψηλής κάστας και τα έβαλαν με 321 ιδικά αγόρια χαμηλής κάστας και τους δόθηκε μια εργασία επίλυσης κάποιου προβλήματος. Την πρώτη φορά που το έκαναν αυτό, η σχέση μεταξύ των καστών, η κοινωνική θέση, δεν ανακοινώθηκε σε αυτά τα παιδιά. Δεν είχαν καμία ιδέα ποιός ήταν γύρω τους. Και μπορείτε να δείτε οτι όταν η κάστα δεν ανακοινώθηκε, τα χαμηλής κάστας αγόρια πράγματι νίκησαν την υψηλή κάστα. Τη δεύτερη φορά που το έκαναν, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά ασύμμετρα μιας και η χαμηλότερη κάστα τα πήγε πολύ χειρότερη από ότι πριν, ενώ η υψηλότερη κάστα τα πήγε καλύτερα. Αυτό είναι ψυχολογικό. Είναι μια ψυχο-κοινωνική σχέση κατωτερότητας-ανωτερότητας που έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε πολλές περιπτώσεις με άλλες μελέτες που είχαν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι επηρεάζονται πολύ από την αντίληψη της θέσης τους στην κοινωνία. Όταν περιμένουμε να θεωρούμαστε ως κατώτεροι, πολύ συχνά λειτουργούμε ως τέτοιοι.
Ποσοστά ανθρωποκτονιών.
Όπως μπορείτε να δείτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνούν τις άλλες και με διαφορά όσον αφορά τα ποσοστά ανθρωποκτονιών. Και προφανώς, αν δει κανείς τις τάσεις στον πίνακα, τα ποσοστά ανθρωποκτονιών είναι - φυσικά - πιο συχνά σε άνισες κοινωνίες.
Στην πραγματικότητα, η ίδια η βία είναι ίσως το πιο καθιερωμένο χαρακτηριστικό της κοινωνικής ανισότητας πάνω σε οποιοδήποτε από τα πράγματα που μιλάμε σε αυτά τα παραδείγματα. Ο James Gilligan, ο οποίος ήταν ένας ψυχίατρος φυλακισμένων για 25 χρόνια, και σήμερα είναι διευθυντής του Κέντρου για την Μελέτη της Βίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, είχε να πει αυτό για την εμπειρία του με την ενασχόληση με βίαιους εγκληματίες, στο εκτεταμένο μήκος που έχει:
"Οι τρόφιμοι φυλακών με τους οποίους δουλεύω μου έχουν πει επανειλημμένα όταν τους ρώτησα γιατί επιτέθηκαν σε κάποιον, οτι ήταν επειδή « μου φέρθηκαν με ασέβεια ». Η λέξη ασέβεια είναι κεντρική στο λεξιλόγιο, το ηθικό σύστημα αξιών, και την ψυχοδυναμική αυτών των χρονικά βίαιων ανδρών.
Δεν έχω δεί ακόμα ούτε μια σοβαρή πράξη βίας που να μην προκλήθηκε από την εμπειρία του αισθήματος ντροπής και ταπείνωσης, ασέβειας και γελοιοποίησης, και που δεν αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια αποτροπής ή αναίρεσης αυτής της «απώλειας» - όσο σοβαρή κι ας είναι η τιμωρία. Παρεξηγούμε αυτά τα άτομα εις βάρος μας, αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το εννοούν κυριολεκτικά όταν λένε ότι θα προτιμούσαν να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν τους άλλους, να σκοτωθούν, παρά να ζήσουν χωρίς υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Κυριολεκτικά προτιμούν τον θάνατο απο την ατίμωση."
Είναι πραγματικά εύκολο να δούμε το πώς οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων, και ως εκ τούτου, η εισοδηματική ανισότητα, μπορεί να μεταφραστεί σε συναισθήματα ταπείνωσης, απώλεια του ελέγχου, έλλειψη σεβασμού, και γελοιοποίηση. Ξέρετε, όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του, είναι συχνά αποθαρρυντικό. Λένε, "Ω, ο σύζυγός μου είναι άνεργος." Και αυτό είναι ένα αποθαρρυντικό πράγμα, "Ω, αυτός είναι άνεργος ... ..." Στο κάτω-κάτω, η ίδια η φύση της τάξης είναι ιεραρχική. Με άλλα λόγια, η ανώτερη τάξη πραγματικά κοιτάει υπεροπτικά την κατώτερη τάξη, ιστορικά μιλώντας. Και το να σε κοιτάνε υπεροπτικά είναι ουσιαστικά εξευτελιστικό. Ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε να μας κάνει καμία έκπληξη το οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το μεγαλύτερο αριθμό ανθρωποκτονιών στον κόσμο, δεδομένου της ακραίας εισοδηματικής ανισότητας.
Και αυτό μας οδηγεί στα ποσοστά φυλάκισης.
Η τάση είναι πολύ οξεία και εδώ. Προφανώς, όπως μπορούμε να δούμε τα ποσοστά φυλάκισης είναι πολύ υψηλότερα σε άνισες χώρες. Όσο πιο άνιση η χώρα, τόσο περισσότεροι άνθρωποι στη φυλακή. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον σχετικά με αυτή την πραγματικότητα είναι ότι δεν αφορά μόνο τα ποσοστά της εγκληματικότητας, η οποία βέβαια είναι πιο διαδεδομένη στις άνισες κοινωνίες, αλλά έχει επίσης να κάνει με την τιμωρητική στάση απέναντι στα λεγόμενα "εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας". Με άλλα λόγια, όσο πιο άνιση η κοινωνία, τόσο σκληρότερες είναι οι ποινές είναι για ένα συγκεκριμένο αδίκημα. Και ως εκ τούτου, περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπεί σε φυλακή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απο όσο θα ήταν σε πιο ίσες χώρες.
Από το 1984 η πολιτεία της Καλιφόρνιας έχει κατασκευάσει 1 νέο σχολείο, και 20 νέες φυλακές. Επιπλέον, για αυτούς εκεί έξω που πιστεύουν ότι το σωφρονιστικό σύστημα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει κάποιο θεραπευτικό ρόλο αποκατάστασης τροποποιώντας τους ανθρώπους και την ανθρώπινη συμπεριφορά, θα ήθελα να αναφερθώ και πάλι στον ψυχίατρο φυλακισμένων James Gilligan για την προοπτική του.
Όπως δηλώνει, "Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μετατραπεί ένα μη βίαιο άτομο σε ένα βίαιο είναι να σταλεί στη φυλακή. Η ποινική δικαιοσύνη και τα σωφρονιστικά συστήματα, λειτουργούν κάτω από ένα τεράστιο λάθος, δηλαδή την πεποίθηση ότι η τιμωρία θα αποτρέψει, θα προλάβει ή θα παρεμποδίσει την βία, όταν στην πραγματικότητα είναι το πιο ισχυρό διεγερτικό της βίας που έχουμε ανακαλύψει μέχρι τώρα."
Τώρα, εδώ είναι ένα πολύ ενδιαφέρον: Kοινωνική κινητικότητα.
Η κοινωνική κινητικότητα έχει να κάνει με την ταξική σχέση που έχετε από την γέννησή σας, και πόσο εύκολο είναι για σας να κινηθείτε προς τα επάνω από την κλάση ή χαμηλότερα από την κλάση, κατά τη διάρκεια της ζωής σας. Με άλλα λόγια, αν έχετε γεννηθεί στη φτώχεια, τι πιθανότητες έχετε να γίνετε πλούσιος? Λοιπόν, όπως μπορείτε να δείτε από το διάγραμμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, πατρίδα του "αμερικανικού ονείρου", έχουν το χαμηλότερο ποσοστό κινητικότητας όλων των χωρών στο σύνολο του δείγματος. Υπάρχουν πολύ υψηλές πιθανότητες ότι αν έχετε γεννηθεί στη φτώχεια, θα μείνετε μέσα στη φτώχεια. Ομοίως, αν έχετε γεννηθεί σε μεγάλο πλούτο, πιθανότατα θα μείνετε πλούσιοι για το υπόλοιπο της ζωής σας. Και, αν το σκεφτείτε, είναι πραγματικά μια μορφή διαχωρισμού τάξεων.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να κατηγορηθεί εν μέρει στους ίδιους τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, οι οποίοι κρατάνε τις κατώτερες λαϊκές τάξεις φτωχές, και τις ανώτερες τάξεις πλούσιες, σκόπιμα. Ως ένα γρήγορο παράδειγμα αυτού, το οποίο έχω δηλώσει στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα, αν έχετε ένα εκατομμύριο δολάρια και τα βάλετε σε ένα τραπεζικό λογαριασμό σε μια τράπεζα με επιτόκιο 5%, πρόκειται να δημιουργείτε $50.000 το χρόνο απλώς και μόνο για την εν λόγω κατάθεση. Δημιουργείτε χρήμα από το ίδιο το χρήμα, χαρτί φτιαγμένο απο χαρτί, τίποτα περισσότερο, χωρίς κάποια εφεύρεση, χωρίς συνεισφορά στην κοινωνία, χωρίς τίποτα. Έχοντας ήδη αναφέρει αυτό, εάν είστε ένα πρόσωπο που ανήκει στην χαμηλή προς μεσαία τάξη, το οποίο έχει περιορσμούς όσον αφορά το κεφάλαιο, και το οποίο πρέπει να πάρει δάνειο με τόκο, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, για να αγοράσουν το σπίτι τους ή αν χρησιμοποιείτε πιστωτικές κάρτες, τότε θα πληρώνετε τόκο στην τράπεζα , το οποίο η τράπεζα στη συνέχεια χρησιμοποιεί, θεωρητικά, ώστε να καταβάλει την επιστροφή (τόκου) του ατόμου με τον τραπεζικό λογαριασμό του 5%. Όχι μόνο αυτή η εξίσωση είναι εξωφρενικά προσβλητική, λόγω της χρήσης του τόκου για να κλέψει από τους φτωχούς και να δώσει στους πλούσιους, αλλά διαιωνίζει και τις ταξικές διαστρωματωσεις μέσω του σχεδιασμού της, διατηρώντας τις κατώτερες τάξεις φτωχές, υπό τη συνεχή επιβάρυνση του χρέους, ενώ διατηρεί τις ανώτερες τάξεις πλούσιες, μέσω της δυνατότητας της μετατροπής των επιπλέον χρημάτων μαγικά σε περισσότερα χρήματα, με μηδενική εργασία ή κοινωνική συνεισφορά. Αυτός παρεμπιπτόντως, είναι μόνο ένας μηχανισμός, ο οποίος χρησιμοποιείται για να είναι βέβαιο ότι αυτές οι ταξικές ιδιότητες, ή οι ταξικοί διαχωρισμοί, διατηρούνται.
Βρεφική θνησιμότητα. Πολύ απλά, πιο υψηλή σε άνισες χώρες, παρά σε χώρες λιγότερο άνισες.
Παχυσαρκία. Φυσικά, υψηλότερη σε πιο άνισες χώρες.
Εφηβικά ποσοστά γεννήσεων. Υψηλότερα για τις πιο άνισες χώρες.
Καινοτομία.
Το λατρεύω αυτό. Επειδή είναι ένα δυνατό χαστούκι σε όλους εκείνους τους εταιριο-γραμμο-καθοδηγούμενους αγορά-λάτρες, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι το ανταγωνιστικό σύστημα κινήτρων βασιζόμενων στην αναζήτηση του κέρδους μεταφράζεται σε νέες καινοτομίες για το κοινό καλό. Και λυπάμαι που το λέω, αλλα δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Χρησιμοποιώντας σαν μέτρο τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας ανά εκατομμύριο, η Φινλανδία, η Σουηδία, και η Ιρλανδία σκευωρούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσον αφορά τις εφευρέσεις.
Και τέλος, ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα συνολικό άθροισμα που καταρτίζεται από τα πολλά σημεία που μόλις εξετάστηκαν.
Αυτό το διάγραμμα δείχνει το προσδόκιμο ζωής, μαθηματικά / παιδεία, παιδική θνησιμότητα, δολοφονίες, φυλακίσεις, εφηβικά ποσοστά γεννήσεων, εμπιστοσύνη, παχυσαρκία, ψυχικές ασθένειες (φάρμακα / χρήση αλκοόλ), και κοινωνική κινητικότητα. Όπως μπορείτε να δείτε, στις Ηνωμένες Πολιτείες, με το υψηλότερο επίπεδο διαστρωμάτωσης, είμαστε οι απόλυτα χειρότεροι.
Και απλά για να βεβαιωθείτε ότι έχετε κατανοήσει σαφώς την εν λόγω ανάλυση, εδώ είναι ένα διάγραμμα που δείχνει το απόλυτο (καθαρό) εισόδημα, των ίδιων σημείων που μόλις είδατε. Όπως θα μπορούσατε να πείτε, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο. Δεν υπάρχει καμία τάση στην γραμμή παλινδρόμησης. Εδώ είναι, (οι πίνακες) πλάι-πλάι, ώστε να μπορείτε να δείτε πόσο ζωτικής σημασίας είναι πραγματικά η πληροφορία αυτή. Η τάση αυτή είναι πολύ σαφής σχετικά με τις επιπτώσεις της ανισότητας σε μια συγκεκριμένη χώρα ή ένα κοινωνικό περιβάλλον.
Ως τελικό σημείο σχετικά με το θέμα της ανισότητας και των συνεπειών της, θέλω να αναφέρω μια μελέτη που ονομάζεται "The Whitehall Study", η οποία ήταν σε 2 "γύρους" - 1 και 2 - που εκτεινόταν πάνω-κάτω περίπου 60 ή 70 χρόνια. Ο καθηγητής Michael Marmot του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας στο University College of London ήταν ο διευθυντής των μελετών αυτών. Χρησιμοποιούσε το βρετανικό σύστημα δημόσιων υπηρεσιών σαν ομάδα μελέτης και διαπίστωσε ότι υπάρχει μια διαβάθμιση της ποιότητας της υγείας στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, η οποίο δεν είναι απλώς θέμα κακής υγείας για τα μειονεκτούντα άτομα και καλής υγεία για όλους τους άλλους. Κάτι άλλο συνέβαινε.
Θυμηθείτε, αυτό είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχει κοινωνικοποιήσει την υγειονομική περίθαλψη. Έτσι, ο καθένας έχει ουσιαστικά ισότιμη πρόσβαση στην ίδια ποσότητα υγειονομικής περίθαλψης. Βρήκαν, ανεξάρτητα από αυτό, ότι υπήρξε μια κοινωνική κατανομή των ασθενειών, καθώς πάμε από την κορυφή της κοινωνικο-οικονομικής κλίμακας προς τα κάτω. Και, οι τύποι των ασθενειών που θα αποκτούσαν οι άνθρωποι θα άλλαζαν κατά μέσο όρο. Για παράδειγμα, οι χαμηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας είχαν τετραπλάσια αύξηση της θνησιμότητας με βάση τις καρδιακές παθήσεις, σε σύγκριση με τις υψηλότερες βαθμίδες. Και αυτό το μοτίβο υπήρχε σε κάποιο βαθμό ανεξάρτητα από την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.
Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Υπάρχει μια διαβάθμιση των προβλημάτων υγείας που προκύπτουν, που δεν μπορεί να εξηγηθεί από το απόλυτο εισόδημα. Και, στην πραγματικότητα, πηγαίνει πίσω στην αντίδραση στο στρες, αν πάτε και ερευνήσετε αυτά τα σημεία. Ακόμη και σε μια χώρα με καθολική υγειονομική περίθαλψη, όσο χειρότερη είναι η οικονομική κατάσταση και η θέση ενός ατόμου στην ιεραρχία, τόσο χειρότερη θα είναι η υγεία του κατά μέσο όρο.
Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι σε υψηλή κοινωνικο-οικονομική θέση, αυτοί που είναι υψηλότερα στην πυραμίδα, ζουν περισσότερο, απολαμβάνουν καλύτερη υγεία, και υποφέρουν λιγότερο από αναπηρίες, ενώ εκείνοι με χαμηλότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση πεθαίνουν νεότεροι και υποφέρουν το μεγαλύτερο βάρος αναπηριών και ασθενειών.
Αυτό έρχεται και πάλι με τη μορφή διαβάθμισης, πράγμα που σημαίνει ότι από την ανώτερη τάξη, κατεβαίνοντας προς την κατώτερη τάξη, σε κάθε επιτυχημένο διαδοχικό βήμα προς τα κάτω, ή πάνω, στην κοινωνικο-οικονομική κλίμακα αποτελεί μια αντίστοιχη αλλαγή της ποιότητας στην υγεία ενός προσώπου.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένας μεγάλος όγκος στατιστικών στοιχείων που κραυγάζει ότι το να ζεί κάποιος σε μια κοινωνία ισότητας είναι περισσότερο υγιές και παραγωγικό περίπου για το 99,9% του πληθυσμού. Είναι μόνο εκείνοι στην κορυφή της πυραμίδας που θα μπορούσαν να θεωρηθούν απρόσβλητοι από την ασθένεια που είναι γνωστή ως κοινωνική ανισότητα. Με άλλα λόγια, η ισότητα ωφελεί τους πάντες.
Τώρα, δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι η πραγματική ψυχο-κοινωνική αιτία αυτών των ζητημάτων? Ποιοί είναι οι πιο κυρίαρχοι μηχανισμοί που υποστηρίζουν συνεχώς την διαίρεση των τάξεων και τις νευρώσεις και τις ασθένειες που αυτό δημιουργεί?
Λοιπόν, πραγματικά δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ μακριά για μια βιώσιμη πιθανότητα (αιτιολόγησης). Η πολιτιστική "πτέρυγα προγραμματισμού" του συστήματος της αγοράς είναι η διαφημιστική βιομηχανία, η οποία χρησιμεύει για να διαιωνίσει τις καταναλωτικές αξίες που βλέπετε γύρω σας. Ωστόσο, πηγαίνει πολύ βαθύτερα από αυτό. Πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από το να υποκινεί ανθρώπους να αγοράσουν πράγματα για το κέρδος κάποιας συγκεκριμένης εταιρείας. Το γεγονός είναι πως οι αξίες του υλισμού και της κατανάλωσης είναι τρομερής σημασίας για τη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας. Χωρίς αυτές τις αξίες, το σύστημα θα κατέρρεε, και επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί.
Στον πυρήνα της οικονομίας, όπως την ξέρουμε, βρίσκεται η αναλλοίωτη απαίτηση για συνεχή, αέναη, κυκλική κατανάλωση. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η βάση αυτού που ονομάζουμε «οικονομική ανάπτυξη», η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε πράγματα όπως το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, τα οποία υποτίθεται ότι είναι μέτρα κοινωνικής προόδου και άλλα τέτοια, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ανθρώπινα όντα που συνεχώς και διαρκώς αγοράζουν και πουλάνε, ξανά και ξανά και ξανά.
Εάν τα ανθρώπινα όντα δεν αγοράζουν πράγματα, οι εταιρείες και τα καταστήματα δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους. Αν ένας εργαζόμενος δεν μπορεί να πληρωθεί, τότε ο εργαζόμενος, ο οποίος είναι επίσης ο καταναλωτής, δεν μπορεί να πάει και να ξοδέψει τα χρήματα που θα λάμβανε από την εργασία του πίσω στο σύστημα για να διαιωνίσει τον κύκλο. Εάν οι άνθρωποι δεν ξοδεύουν συνεχώς τα χρήματά τους, ολόκληρη η οικονομική δομή, συμπεριλαμβανομένου του όλου συστήματος της εργασίας, θα κατέρρεε εντελώς.
Δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, η ύψιστη προτεραιότητα κάθε εταιρείας, ή πιο σωστά κάθε κυβέρνησης που νοιάζεται για την οικονομία της, είναι να σιγουρεύει ότι το κοινό θα έχει σαν άμεσο ενδιαφέρον να καταναλώνει συνεχώς.
Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι η Αμερική ιδρύθηκε αρχικά σε ένα ορισμένο βαθμό μιας προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, μιας προτεσταντικής αντίληψης για τον κόσμο, όπου η λιτότητα και η εξοικονόμηση ήταν πραγματικά κυρίαρχες αξίες τότε. Από εκείνον τον καιρό, οι διαφημιστικές εταιρείες έπρεπε να αλλάξουν τα επιχειρήματά τους από προσανατολισμένα στην χρησημότητα σε επιχειρήματα συναισθηματικής απήχησης και ενίσχυσης του status. Οι Αμερικανοί καταναλώνουν σήμερα δύο φορές περισσότερα απο ότι πριν από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Σαν ιστορική σημείωση, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε αυτήν την "πειρατεία" των αμερικάνικων αξιών, όπως θα την αποκαλούσα, είναι ένας άνθρωπος που ονομάζεται Edward Bernays. (σ.τ.μ. ο οποίος ήταν ανηψιός και μαθητής του του Ζίγκμουντ Φρόιντ). Ο Bernays είναι πιο διάσημος για το βιβλίο του, που ονομάζεται «Προπαγάνδα», το οποίο αγοράστηκε από πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του Joseph Goebbels. Είχε προσληφθεί από όλες τις μεγάλες εταιρείες πολλές, πολλές δεκαετίες πριν για να τις βοηθήσει να επηρεάσουν το κοινό να αγοράσει πράγματα που πολύ απλά δεν χρειάζονταν.
(Σ.τ.μ.: Ο Τζόζεφ Γκέμπελς, για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν Γερμανός υπουργός προπαγάνδας του Γ' Ράιχ. Είχε πεί την θεική ατακάρα: “Εάν πεις ένα αρκετά μεγάλο ψέμα και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, οι άνθρωποι τελικά θα το πιστέψουν. Το ψέμα μπορεί να διατηρηθεί μόνο για όσο χρόνο το κράτος μπορεί να προστατεύσει τους ανθρώπους από τις πολιτικές, οικονομικές και/ή στρατιωτικές συνέπειες του ψέματος. Γίνεται, λοιπόν, ζωτικής σημασίας για το κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες/δυνάμεις της για να καταστείλει τη διαφωνία, επειδή η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος, και, συνεπώς, κατ 'επέκταση, η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους.” Πόση ειρωνεία…)
Ένας νέος κόσμος νευρωτικών σχέσεων, όπως ο υλισμός και η "επιδεικτική κατανάλωση", παραθέτοντας απο τον Thorstein Veblen, εξαπολύθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και έχει αυξηθεί και μεταλλαχθεί δραματικά. Σήμερα, οι ανθρώπινες ανάγκες έχουν γίνει παντελώς διαστρεβλωμένες από τις επιβεβλημένες, προτεινόμενες επιθυμίες που δημιουργούνται από τον μηχανισμό πρόκλησης καταναλωτισμού του μάρκετινγκ και της διαφήμισης.
(Σ.τ.μ.: Δεν μπορώ να μην παραθέσω όλη την ατάκα του Θόρστεν Βέμπλεν, συγγραφέα του Theory of the Leisure Class (1899). "Conspicuous consumption of valuable goods is a means of reputability to the gentleman of leisure." Σε ελεύθερη μετάφραση: "Η επιδεικτική κατανάλωση πολύτιμων αγαθών είναι ένα μέσο ευυποληψίας για τα άτομα των ανέσεων"
Όσο πιο ανικανοποίητος και δυσαρεστημένος είναι ένας πληθυσμός, τόσο το καλύτερο για τις διαφημιστικές εταιρείες και τις επιχειρήσεις. Ο καταναλωτισμός τρέφεται με ένα είδος κατωτερότητας και αυτοσυνείδησης. Και αυτό μεταφράζεται, κυριολεκτικά, σε ταυτότητα και κοινωνική θέση.
Περιέργως, η κατήχηση είναι τόσο ισχυρή, ωστε ο καταναλωτισμός θεωρείται από τους περισσότερους της κοινωνίας οτι αντικατοπτρίζει κάποια βασικά ανθρώπινα ενδιαφέροντα, σαν να είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης φύσης. Αυτό βέβαια είναι αβάσιμο. Στην πραγματικότητα, η νευρωτική μας ανάγκη να ψωνίζουμε και να καταναλώνουμε είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση του πόσο βαθιά κοινωνικοί είμαστε, και πόσο επηρεαζόμαστε από τον κοινωνικό προγραμματισμό, και την προσανατολιστική θέση της περιουσίας, της εξωτερικής εμφάνισης, και οτιδήποτε άλλο έχει προώθηθεί πάνω μας.
Στο σημείο αυτό, πρόκειται να ξεκινήσω μια μετάβαση στο επόμενο τμήμα αυτής της παρουσίασης, και για να κάνω την σύνδεση με αυτό θέλω να κάνω μια παρατήρηση, ότι όχι μόνο η κατάσταση που δημιουργείται από τα καταναλωτικά πρότυπα του μεγαλύτερου μέρους του κοινού, ειδικά στην Αμερική , προκαλεί μεγάλη κοινωνική πίεση, οδηγώντας εν μέρει σε πολλά από τα προβλήματα που μόλις αναλύσαμε, αλλά η τάση για συνεχή κυκλική κατανάλωση, η οποία και πάλι, είναι απαραίτητη για να λειτουργήσει η παγκόσμια οικονομία, επίσης σκιαγραφεί τάσεις που δείχνουν μια σαφή πορεία για σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα και την συνεχή κατάρρευση του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, καθώς καταστρέφουμε το σύνολο των φυσικών μας πόρων μέσω αυτής της ηλίθιας πράξης επιδεικτικής κατανάλωσης για να τροφοδοτήσουμε το ΑΕΠ.
Τα προηγούμενα σημεία που έγιναν σχετικά με τα θέματα της ευημερίας και της ποιότητα ζωής που σχετίζονται με την κοινωνική ανισορροπία, είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μια τάση για ένα υπέρβαρο, βίαιο, άρρωστο, διανοητικά διαταραγμένο, εγωιστικό, δύσπιστο, αναλφάβητο πληθυσμό, αυτό δεν μεταφράζεται απαραιτήτως σε συνέπειες κοινωνικής κατάρρευσης, όπως αρχίζουμε να βλέπουμε.
Έτσι, πρόκειται να προχωρήσουμε βάζοντας τη βασική ευημερία της ανθρωπότητας κατά μέρος για μια στιγμή, και θα επικεντρωθούμε στους μηχανισμούς του ίδιου του κοινωνικού συστήματος, και τα μεγαλύτερα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται.
Τώρα, δεδομένης αυτής της περιβαλλοντικής πραγματικότητας, φαίνεται οδυνηρά προφανές ότι η πιο σημαντική πτυχή της κάθε Γήινης κοινωνίας θα ήταν η διατήρηση των πόρων της Γης, έτσι δεν είναι? Φαίνεται, μάλιστα, ότι ολόκληρη η βάση κάθε οικονομικής δομής, θα είχε ως νούμερο ένα προτεραιότητα την διατήρηση των πόρων του πλανήτη. Γιατί? Διότι τη στιγμή που θα φύγει (ένας πόρος), έφυγε (οριστικά). Για παράδειγμα, ακόμη και σε αυτό το στάδιο των επιστημονικών ερευνών, δεν μπορούμε να πάρουμε ένα λάστιχο, το οποίο περιέχει πιθανότατα 6 ή 7 γαλόνια πετρελαίου, και να το μετατρέψουμε πάλι σε καύσιμη ύλη.
Οπότε, αντί να έχουμε ένα λογικό σύστημα διαχείρισης πόρων, μέσω του οποίου να παρακολουθούμε τους πόρους της Γης και να προσπαθούμε, ως ανθρώπινο είδος, να προσανατολίσουμε στρατηγικά την χρήση αυτών των πολύτιμων πεπερασμένων στοιχείων, καταλήξαμε σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Και αυτό λέγεται "Οικονομικό μοντέλο απεριόριστης ανάπτυξης". Στο σημερινό μας σύστημα, αρπάζουμε όσο περισσότερους πόρους μπορούμε, τους ρίχνουμε σε κάτι που πιστεύουμε ότι κάποιος θα αγοράσει, και προσπαθούμε να χειραγωγήσουμε ο ένας τον άλλον για να αγοράσει αυτά τα πράγματα από εμάς για κέρδος. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η βάση της ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς χρησιμοποιεί και ανταλλάζει όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα, το οποίο με τη σειρά του χρησιμοποιείται για να εκμεταλλευτεί περισσότερους πόρους ξανά και ξανά.
Έχουμε δημιουργήσει μία παγκόσμια χρηματική και κερδοσκοπική δομή, η οποία αποτελείται από ένα "πρωτόκολλο" κυκλικής ανταλλαγής, αν θα θέλατε, όπου τα χρήματα πρέπει να περάσουν από τον καταναλωτή, στον εργοδότη, στον εργαζόμενο - ο οποίος είναι και πάλι ο καταναλωτής - και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να στηρίξει αυτό το μοτίβο στο να κρατήσει τους ανθρώπους να απασχολούνται, ο μόνος τρόπος για να κρατήσει τους ανθρώπους στο να έχουν φαγητό, ο μόνος τρόπος για να κρατήθει το ΑΕΠ ψηλά, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει το χρηματιστήριο να ανεβαίνει, είναι μέσω της "διαταγής" του ότι τα αγαθά και οι υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούνται από τους πεπερασμένους πόρους και την ενέργειά μας, πρέπει διαρκώς και μονίμως να χρησιμοποιούνται και να πωλούνται ad infinitum (επ άπειρον), ανεξαρτήτως του σκοπού, της χρησιμότητας και του σεβασμού για το ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Πιθανόν δεν θα μπορούσα να καταλήξω σε έναν πιο καταστροφικό τρόπο για την οργάνωση της κοινωνίας.
Και το λυπηρό είναι, πως οι άνθρωποι δεν το βλέπουν καθόλου αυτό. Διέπονται από ιδεολογίες. Ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, λοιπόν, μαντέψτε? Κάθε κοινωνική ιδεολογία, ιδιαίτερα αν είναι οικονομική, η οποία δεν σχετίζεται άμεσα με τους πόρους του πλανήτη ρητώς στα δόγματα της, δηλαδή στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός μας, τα οποία στην πραγματικότητα συντηρούν τη ζωή μας, είναι ανεφάρμοστη και επομένως είναι άνευ σημασίας κοινωνική ιδεολογία.
Σημείο αναφοράς, το πετρέλαιο και τα ορυκτά καύσιμα. Ζούμε σε μια οικονομία υδρογονανθράκων, όπως είμαι βέβαιος ότι όλοι γνωρίζετε. Ολόκληρη η οικονομική δομή μας, εννοώντας την παραγωγή, την διανομή, την καλλιέργεια τροφίμων, τις μεταφορές, κλπ., βασίζεται εξ ολοκλήρου σε ενέργεια από ορυκτά καύσιμα. Υπάρχουν 10 θερμίδες ενέργειας υδρογονανθράκων σε κάθε 1 θερμίδα τροφίμων που καταναλώνονται σήμερα στο βιομηχανοποιημένο κόσμο.
Αυτός είναι o Μ. King Hubbert, γεωλόγος, και αρκετά ενδιαφέρον, τεχνοκράτης. O Μ. King Hubbert προέβλεψε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμένεται να κορυφωθούν στην παραγωγή πετρελαίου το 1970. (Εννοώντας φυσικά ότι πιο μετά θα υπάρξει ύφεση.) Φυσικά, γελοιοποιήθηκε, περιγελάστηκε, και περιφρονήθηκε από το επιστημονικό κατεστημένο. Και δυστυχώς, είχε δίκιο, οι ΗΠΑ όντως κορυφώθηκαν (όσον αφορά το πετρέλαιο) τη δεκαετία του 1970. Στην πραγματικότητα, μερικές μελέτες δείχνουν τώρα ότι οι παγκόσμιες ανακαλύψεις πετρελαίου πιθανόν να κορυφώθηκαν περίπου τον ίδιο καιρό. Η ακριβής ημερομηνία είναι αμφισβητήσιμη, αλλά δεν αλλάζει τίποτα.
Τώρα, πριν να προχωρήσουμε περαιτέρω, ξέρω ότι κάποιοι από εσάς εκεί έξω λέτε, «Πώς γνωρίζουμε ότι τα στατιστικά αυτά στοιχεία είναι ακριβή?" "Πώς ξέρουμε ότι τα ερευνητικά ιδρύματα αγνοούν υπάρχουσες προμήθειες πετρελαίου που πάει ανεξερεύνητο?" «Και πώς ξέρουμε αν οι ίδιες οι εταιρείες πετρελαίου, οι οποίες έχουν τα δεδομένα, δεν ψεύδονται απλά για να ενισχύσουν τα κέρδη τους?"
Λοιπόν, αυτές είναι καλές ερωτήσεις. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία για την μείωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, (μιας και) πλέον εισάγουμε πάνω από το 70% του πετρελαίου μας. Και όσον αφορά την παγκόσμια κορύφωση, το μόνο που πραγματικά πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τα μοτίβα γεωτρήσεων των μεγαλύτερων εταιρειών για να δείτε ότι σχεδόν κάθε μεγάλη εταιρεία πετρελαίου ψάχνει απελπισμένα να βρει νέα αποθέματα πετρελαίου, και έχουν πάει σχεδόν οπουδήποτε είναι νομικά δυνατόν να πάνε. Το πετρέλαιο σε αυτόν τον πλανήτη, για το οποίο χρειάστηκαν 100 εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί, ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε σχετικά με τα ποσοστά εξάντλησης, πρόκειται να τελειώσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πρόκειται για μια μη βιώσιμη πρακτική. Και δεν θα αναφερθώ καν στους προφανείς κινδύνους που σχετίζονται με την καύση ορυκτών καυσίμων σε σχέση με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, για τις οποίες ακούμε όλοι σήμερα.
Επιπλέον, δεν είναι καθόλου παράλογο ή βιαστικό να θεωρήσουμε ότι το θέμα της κορύφωσης των πετρελαίων θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση με το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες καταναλώνουν το 25% της παγκόσμιας ενέργειας, ενώ έχουν μόνο το 5% του πληθυσμού , έχουν τις μεγαλύτερες μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην ιστορία, οι οποίες βρίσκονται στη Μέση Ανατολή χωρίς καμία ένδειξη οτι θα αφήσουν ποτέ την περιοχή αυτή. Ο Ομπάμα έχει ήδη δηλώσει ότι πρόκειται να αφήσει 50 χιλιάδες στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, επ 'αόριστον -αυτός είναι ο ίδιος τύπος που πήρε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη- καθώς συνεχίζουμε στη Μέση Ανατολή να εξετάζουμε και ανακατεύουμε χώρες οι οποίες περιέχουν, μάντεψε τι, την πλειοψηφία του υπόλοιπου ανακτήσιμου πετρελαίου σε αυτόν τον πλανήτη, όπως το Ιράν. Σκεφτείτε το λίγο. Και αν παίρνατε μια στιγμή για να αναλογιστείτε ότι η εξάντληση του πετρελαίου και η σχέση της με το οικονομικό σύστημα και την γεωπολιτική μπορεί να είναι σχετικές με την συμμετοχή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, θα αρχίσετε να βλέπετε πως ο κόσμος αρχίζει να βγάζει πολύ νόημα.
Με τα λόγια του Μ. King Hubbert, "Είμαστε σε μια κρίση στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι μοναδική τόσο στην ανθρώπινη όσο και την γεωλογική ιστορία. Ποτέ δεν έχει συμβεί στο παρελθόν και δεν είναι πιθανό να συμβεί και πάλι. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το πετρέλαιο μόνο μία φορά. Σύντομα όλο το πετρέλαιο πρόκειται να καεί και όλα τα μέταλλα να εξορυχτούν και να διασπαρθούν. Αυτό είναι προφανώς ένα καταστροφικό σενάριο αλλά έχουμε την τεχνολογία. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναθεωρήσουμε πλήρως τον πολιτισμό μας και να βρούμε μια εναλλακτική όσον αφορά τα χρήματα. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Έχουμε ένα τεράστιο όγκο από υπάρχουσες τεχνικές γνώσεις, Απλά πρέπει να τις βάλουμε όλες μαζί. Μια μη καταστροφική λύση είναι αδύνατη, εκτός εάν η κοινωνία σταθεροποιηθεί Αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουμε δύο αξιώματα του πολιτισμού μας: την σημερινή ηθική της εργασίας και την ιδέα ότι η ανάπτυξη είναι μια φυσιολογική κατάσταση της ζωής. "
Και συνεχίζει σε ένα έγγραφο που έγραψε το 1981, που ονομαζόταν: "Δύο πνευματικά συστήματα: Ύλη-ενέργεια και νομισματική κουλτούρα." Ο Hubbert γράφει, "Ο υπάρχων βιομηχανικός πολιτισμός του κόσμου παρεμποδίζεται από τη συνύπαρξη δύο καθολικών, επικαλυπτόμενων και ασυμβίβαστων πνευματικών συστημάτων: την συσσωρευμένη γνώση των τελευταίων 4 αιώνων για τις ιδιότητες και τις αλληλεξαρτήσεις της ύλης και της ενέργειας, και τη σχετιζόμενη νομισματική κουλτούρα η οποία εξελίχθηκε από ήθη και έθιμα προϊστορικής προέλευσης."
Απλώς δεν μπορείτε να έχετε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση αυτή την αναγκαιότητα για συνεχή ανάπτυξη για να διατηρήσει, κατά ειρωνικό τρόπο, τη σταθερότητα. Έχουμε στη διάθεσή μας έναν τεράστιο αριθμό εναλλακτικών μορφών ενέργειας, και δυνατότητες υποδομών, και εξελιγμένους τρόπους εφαρμογής, οι οποίες θα μπορούσαν να μειώσουν δραματικά την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα, ανοίγοντας το δρόμο για έναν κόσμο που θα έχει μηδενική εξάρτηση από την ενέργεια των υδρογονανθράκων.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται να το δούμε αυτό σύντομα επειδή το οικονομικό μοντέλο που ζούμε δημιουργεί ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, και το αποκαλώ απλά "Παράλυση του Κατεστημένου". Λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια εξάρτησή μας από την ενέργεια των υδρογονανθράκων σε αυτό το στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, οι άνθρωποι, όταν ακούνε για το προφανές πρόβλημα της εξάντλησης, αφελώς το διώχνουν μακριά με την υπόθεση ότι το κατεστημένο πραγματικά προετοιμάζεται για μια μετάβαση από την εξάρτησή μας στους υδρογονάνθρακες. Ή ακόμα καλύτερα, ότι το κατεστημένο μπορεί πραγματικά να αντέξει οικονομικά την δημιουργία μιας τέτοιας μετάβασης.
Για να γίνει κατανοητή η δυσκολία της μετάβασης από το τρέχον καθιερωμένο ενεργειακό μοντέλο, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι από οικονομική άποψη υπάρχουν πολύ λίγα κίνητρα για να προχωρήσουμε σε ένα νέο σύστημα. Αυτή είναι η ίδια η φύση ενός καθιερωμένου θεσμού στο νομισματικό σύστημα. Το γεγονός είναι, πως ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό - ξέρω ότι αυτό θα ακούγεται περίεργο σε πολλούς από εσάς - ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό πρόκειται να δημιουργηθεί απο την ανεπάρκεια της ενέργειας, και στην πραγματικότητα, απο την κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας. Το οικονομικό μας σύστημα βασίζεται στο να δημιουργεί χρήματα στην άνοδο, και στο να δημιουργεί χρήματα στην κάθοδο.
Αυτοί που έχουν εξουσία, παραπέμποντας σε αυτό το έγγραφο της Citigroup που προανέφερα, έχουν μια τάση να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη του να ξεμείνουμε από ενέργεια, από το να ενδιαφέρονται για τις βασικές ιδιότητες υποστήριξης ζωής που αυτή παρέχει. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι η ανησυχία για τα ορυκτά καύσιμα που εξαντλούνται έχει συζητηθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και πολλοί επιστήμονες στη δεκαετία του 1960 και του 70 θεώρησαν ότι από το έτος 2000, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική ενεργειακή υποδομή.
Γιατί δεν έγινε αυτό? Γιατί η κυβέρνηση Reagan πέταξε τους ηλιακούς συλλέκτες από τον Λευκό Οίκο τους οποίους ο Jimmy Carter είχε εγκαταστήσει? Γιατί η κυβέρνηση των ΗΠΑ συντάχθηκε υπέρ του πετρελαίου, έτσι ώστε να τσακίσουν το ηλεκτρικό αυτοκίνητο στις Ηνωμένες Πολιτείες? Η απάντηση φυσικά είναι ότι το σύστημα μας με βάση το κέρδος δημιουργεί μια φυσική αμυντική τάση να σταματήσει οτιδήποτε, αν αυτές οι αλλαγές βρίσκουν το προηγούμενο σύστημα παρωχημένο.
Αυτό είναι πιθανόν το πιο καυστικό χαρακτηριστικό της σημερινής μας κατάστασης. Η αντανακλαστική τάση του να σταματάει η αλλαγή της παραγωγής για χάρη της διατήρησης του μεριδίου αγοράς και του κέρδους για επιλεγμένες ομάδες. Σκεφτείτε το. Αν ξεκινήσετε μια επιχείρηση, θα προσλάβετε υπαλλήλους, θα παράγετε έσοδα. Τι έχετε κάνει? Έχετε δημιουργήσει έναν θεσμό, στον οποίον εσείς και οι συνεργάτες σας βασίζονται για το εισόδημά τους και ως εκ τούτου την επιβίωση τους. Ως εκ τούτου, θα κάνετε ότι χρειάζεται για να προστατεύσετε τον εαυτό σας και την εταιρεία σας που υποστηρίζει την ύπαρξη σας. Σας παρέχει για το επίπεδο ζωής σας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια "ενσωματωμένη κοντοφθαλμία". Και αυτό το στοιχείο επιβίωσης, το οποίο λειτουργεί μόνο στο τρέχον κερδοσκοπικό μας σύστημα, είναι αυτό που εμποδίζει την απαραίτητη αλλαγή στάσης από το να περάσει.
Θα μπορούσα ίσως να αναφερθώ σε πολλά παραδείγματα νέων (τεχνολογικών) αφίξεων που έχουν περιθωριοποιηθεί, διότι είτε είναι πάρα πολύ αποτελεσματικές, είτε πολύ βιώσιμες ωστε να τους απορροφήσει το σύστημα της αγοράς, ή απλώς δεν μπορούν να βγαίνουν συνεχώς χρήματα απο αυτές. Είτε δεν μπορούν να διαιωνίσουν το σύστημα, είτε βγάζουν μια επιχείρηση εκτός. (Είτε πάλι) Θέτουν τους ανθρώπους χωρίς δουλειά. Υπάρχει και ένα ανθρώπινο στοιχείο σε αυτό. Έτσι, υπάρχει ένα φυσικό χαρακτηριστικό, όπου οι άνθρωποι λένε "Καλά, εντάξει, αυτό είναι πιθανώς καλύτερο για την κοινωνία, αλλά πρέπει να βγάλω χρήματα τώρα, δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα για τη μετάβαση, οπότε ας το κάνουμε στην άκρη για τώρα." Αυτό είναι που συμβαίνει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είναι ότι είναι "κακοί" άνθρωποι, ή κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που έχει δημιουργήσει το σύστημα.
Ταυτόχρονα, ας θυμηθούμε ότι το σύστημα της αγοράς απαιτεί συνεχώς προβλήματα. Για να διατηρηθούν το δημόσιο συμφέρον και η κατανάλωση, τα προβλήματα στην πολιτιστική επιρροή είναι απαραίτητα. Όσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν, τόσο καλύτερη είναι η οικονομία, γενικά μιλώντας. Σε αυτό το σύστημα είναι εγγενώς "καλό" να χαλάνε τα αυτοκίνητα. Είναι "καλό" να παθαίνουν οι άνθρωποι καρκίνο. Είναι «καλό» να απαρχαιώνονται γρήγορα οι υπολογιστές. Γιατί? Περισσότερα χρήματα. Για να το θέσω σε μια φράση: Η Αλλαγή, η αφθονία, η βιωσιμότητα και η αποτελεσματικότητα είναι οι εχθροί της δομής του κέρδους.
Οι προοδευτικές εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι οποίες μπορούν να λύσουν τα προβλήματα αναποτελεσματικότητας και έλλειψης άπαξ και διά παντός, ουσιαστικά καθιστούν τις "επιδιορθώσεις" του προηγούμενου κατεστημένου παρωχημένες. Ως εκ τούτου, σε ένα νομισματικό σύστημα, οι εταιρείες δεν είναι μόνο σε ανταγωνισμό με άλλες εταιρείες, είναι πραγματικά σε ανταγωνισμό με την ίδια την πρόοδο.
Και πάλι, αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή αλλαγής σε ένα νομισματικό σύστημα. Απλώς δεν μπορείτε να έχετε μια κοινωνική σύμβαση στην οποία να παράγονται χρήματα μακριά από αναποτελεσματικότητα και έλλειψη και δυστυχία και ταυτόχρονα να αναμένετε μια γρήγορη ενσωμάτωση των νέων εξελίξεων που μπορούν να ανακουφίσουν τα προβλήματα αυτά.
Εντάξει, με αυτό κατανοητό, ας επιστρέψουμε στο ενεργειακό πρόβλημα. Το τελευταίο θέμα που θα ήθελα να επισημάνω είναι το εξής: Εκτός από το γεγονός ότι υπάρχει ένα μεγάλο μέρος χρημάτων που θα δημιουργηθεί από τους λίγους ενώ η πλειοψηφία θα υποφέρει, εκτός από το γεγονός ότι οι καθιερωμένοι ενεργειακοί θεσμοί έχουν ελάχιστα κίνητρα για να παραιτηθούν από την κερδοφορία τους ώστε να αλλάξουν τα ενεργειακά μέσα της κοινωνίας, υπάρχει η πολύ σκληρή πραγματικότητα του ότι εξ' αιτίας των ανεξόφλητων χρεών, σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη στιγμή - νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε πως η Γη είναι ουσιαστικά υπό πτώχευση, όσο ξεκαρδιστικό κι ας είναι αυτό - πιθανότατα δεν θα υπάρξουν αρκετά χρήματα ώστε να αλλάξει τίποτα.
Θέλω όλοι να το αναλογιστείτε πολύ καλά αυτό. Όσο συναρπαστικές και να είναι οι δυνατότητες των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στους τομείς της ηλιακής, γεωθερμικής, παλιρροϊκής, κυματικής και τα παρόμοια, δυνατότητες που έχουν τεκμηριωθεί καλά, που θα υπερέβαιναν κατά πολύ την παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας κατα χιλιάδες τοις εκατό, έχουμε ακόμη ένα το σοβαρό πρόβλημα με τη σημερινή δομή μας, αυτό της χρηματοδότησης των υποδομών για να γίνει αυτή τη μετάβαση.
Πώς θα μεταβούμε σε μια νέα υποδομή, όταν κάθε κυβέρνηση σε αυτόν τον πλανήτη, κάθε χώρα, οφείλει χρήματα σε κάποιον άλλο? Όταν βλέπουν μια συστημική κατάρρευση της χρεοκοπίας να αρχίζει να συμβαίνει στην Ευρώπη - και στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι απλά θέμα χρόνου. Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων, και την αναγκαιότητα για ανακαίνιση, ιδιαίτερα με την εξάντληση του πετρελαίου, πώς θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αντέξουμε οικονομικά να κάνουμε τη μετάβαση σε αυτές τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πριν αρχίζει να τελειώνει οριστικά η έλλειψη του πετρελαίου, λόγω της υπερβολικής τιμής του, λόγω προσφοράς και ζήτησης? Μια μελέτη από κορυφαίο ειδικό στη Σουηδία προβλέπει πως μέχρι το 2030 ο κόσμος θα χρησιμοποιεί 10 βαρέλια πετρελαίου για κάθε νέο βαρέλι που ανακαλύπτει ή εξάγει. Δεν είναι και τόσο μακριά.
Έτσι, πώς μπορούμε να περιμένουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, με πάνω από $12 τρισεκατομμύρια χρέος, που μόλις και μετά βίας μπορεί να καλύψει τις πληρωμές των τόκων σε άλλες κυβερνήσεις και με πτωχεύσεις να συμβαίνουν στις πολιτείες, την ανεργία κοντά σε επίπεδο κατάθλιψης, τις μειώσεις των κοινωνικών προγραμμάτων - ήδη ξεπουλάμε τις υποδομές μας σε ξένες χώρες - πώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε την πολυτέλεια να προχωρήσουμε σε μια νέα υποδομή?
Χρησιμοποιώ την ενέργεια σαν παράδειγμα, υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το 2008, ο εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας δήλωσε ότι θα χρειαστούν 22 τρισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις για την ανανέωση του παγκόσμιου ενεργειακού εφοδιασμού και των υποδομών μέχρι το 2030. 22 τρισεκατομμύρια δολάρια! Απο που θα έρθουν αυτά τα χρήματα? Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ξεφύγουμε απλώς με την τυχαία εκτύπωση όλο και περισσότερων χρημάτων στις κεντρικές τράπεζες, χωρίς να αναμένουμε πληθωριστικές επιπτώσεις, ή επιπτώσεις από την κατάρρευση του χρέους?
Θυμηθείτε, όλα τα χρήματα προέρχονται από δάνεια. Κάθε δολάριο σε κάθε πορτοφόλι σας οφείλεται σε κάποιον από κάποιον. Και αυτό μας οδηγεί και πάλι στην καρδιά της νόσου: Το οικονομικό βασισμένο στα χρήματα σύστημα, ή "Το παιχνίδι", όπως μου αρέσει να το αποκαλώ - επειδή αυτό είναι όλο, αυτό ήταν πάντα, ένα παιχνίδι - και μπορούμε αλλάξουμε το παιχνίδι οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε. Πρέπει απλώς να πείσουμε αυτούς που κερδίζουν το παιχνίδι να αφήσουν τα πιόνια τους για μια στιγμή και να αναρωτηθούν αν το παιχνίδι που παίζουν θα τους ανταμείψει πραγματικά σε μακροπρόθεσμη βάση.
Σε μια έκθεση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP), υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι το τρέχον ποσοστό εκμετάλλευσης των πόρων μας έχει πράγματι ένα χρονικό πλαίσιο. Η έκθεση αναφέρει: «Όπως λειτουργούμε, κάθε χρόνο η ανθρωπότητα χρησιμοποιεί πόρους που ισοδυναμούν με σχεδόν μιάμιση γη για να καλύψει τις ανάγκες της», δηλώνει το Global Footprint Network, ένα διεθνές think tank (δεξαμενή σκέψης). "Απαιτούμε τις υπηρεσίες της φύσης - χρησιμοποιώντας τους πόρους της και δημιουργώντας εκπομπές CO2 - σε ποσοστό 44% γρηγορότερα από ότι η φύση μπορεί να αναγεννήσει και να απορροφήσει. Αυτό σημαίνει ότι η Γη χρειάζεται κάτι λιγότερο από 18 μήνες για να παράγει τις οικολογικές υπηρεσίες που η ανθρωπότητα χρειάζεται σε 1 χρόνο. Και αν η ανθρωπότητα συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους φυσικούς πόρους και να παράγει απόβλητα με τις σημερινές αναλογίες, θα απαιτούνται οι πόροι 2 πλανητών για να καλύψουμε τις ανάγκες μας στις αρχές της δεκαετίας του 2030. (Αυτό είναι) Ένα λαίμαργο επίπεδο οικολογικών δαπανών, το οποίο μπορεί να προκαλέσει κατάρρευση μεγάλου τμήματος του οικοσυστήματος "- όπως ανέφερε η έκθεση.
Τώρα, με την ευκαιρία, θέλω να επισημάνω ότι οι άνθρωποι τα ακούν αυτά και έχουν μια μαλθουσιανή αντίληψη, νομίζουν ότι τα καταναλωτικά μας πρότυπα είναι κατά κάποιον τρόπο εγγενή και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Διάβασα πρόσφατα μια στατιστική, και στην νέα ταινία μου θα κάνω ένα τεράστιο κεφάλαιο για τα χαρακτηριστικά των αποβλήτων ορισμένων βιομηχανιών. Αυτό που έχω καταλήξει να βρώ είναι ότι από το σύνολο της παραγωγής που γίνεται, κατά μέσο όρο το 75% είναι απόβλητα. Το 75% είναι απόβλητα. Από όλα τα υλικά που δημιουργούνται και τίθενται σε κυκλοφορία και βγαίνουν εκτός, το 90% καταλήγουν σε χώρους υγειονομικής ταφής, πιστεύω μέσα σε 6 μήνες. Δεν πρόκειται για κάποιο φυσικό ανθρώπινο πράγμα που κάνουμε. Πρόκειται για την εμμονή του κοινωνικού συστήματος με την συνεχή κατανάλωση για χάρη της οικονομικής ανάπτυξης.
Σε μια μελέτη που εκπονήθηκε από την IRRC, μέχρι το 2025 έχει προβλεφθεί ότι τα 2/3 του κόσμου, θα αντιμετωπίσουν λειψυδρία. Τα δύο τρίτα του κόσμου, μέχρι το 2025. Πολλές φαινομενικά πλούσιες χώρες ήδη στρέφονται σε διεργασίες αφαλάτωσης. Απ την άλλη, πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν σε αυτόν τον πλανήτη. Μήπως εσείς, με όλα αυτά που έχουμε συζητήσει, νομίζετε ότι κάποια από αυτά τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, με δεδομένη την τρέχουσα οικονομική μας κρίση? Και πάλι, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, τα προβλήματα της λειψυδρίας και της έλλειψης τροφίμων είναι πράγματι 100% οικονομικά. Υπάρχουν πολλοί τύποι διαδικασιών αφαλάτωσης (σ.τ.μ.όπως αυτή εδώ) που θα μπορούσαν να πάρουν το θαλασσινό νερό και να το μετατρέψουν σε καθαρό πόσιμο νερό, σε όλες αυτές τις φτωχές χώρες. Αλλά μαντέψτε τι; Κανένας δεν έχει χρήματα για να εφαρμόσει αυτούς τους τύπους των λύσεων σε φτωχές χώρες.
Το ίδιο ισχύει και για τα τρόφιμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο με τις επιστημονικές εφευρέσεις που δεν χρειαζόμαστε καν καλλιεργήσιμη γη πια, η οποία, παρεμπιπτόντως, διαβρώνει σε ποσοστό περίπου 1 ίντσας ανά χρόνο, λόγω των καταχρηστικών μεθόδων γεωργικής παραγωγής που χρησιμοποιούνται. Και παρακαλώ σημειώστε πως χρειάζεται περίπου 500 χρόνια για να εμφανιστεί φρέσκο χώμα. Η υδροπονία και η αεροπονία, μόνο, εάν εφαρμοστούν σωστά, θα μπορούσαν να παρέχουν (τροφή) σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, χωρίς σπατάλη των υδάτινων πόρων, και χωρίς την υπερβολική ανάγκη για αζωτούχα λιπάσματα. Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις εγκαταστάσεις στη γη που έχει εξαντληθεί/διαβρωθεί, σε ορόφους. Θα μπορούσατε να έχετε ουρανοξύστες, αν θέλετε, παραγωγής βιολογικών τροφίμων σε βιομηχανικό επίπεδο. Αλλά και πάλι, ποιος έχει τα χρήματα να το κάνει αυτό?
Και σαν εξαιρετικά εξοργιστική και θλιβερή υποσημείωση, όσο περισσότερο βιώνουμε την κοινωνική κατάρρευση, τόσο περισσότερη ανθρώπινη εκμετάλλευση, εγκληματικότητα και κατάχρηση θα έχουμε. Ενώ εδώ στην Αμερική θεωρούμε ότι η δουλεία καταργήθηκε πριν από πολλές δεκαετίες, το γεγονός είναι ότι υπάρχουν τώρα περισσότεροι σκλάβοι στον κόσμο από κάθε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, δεδομένου του ορισμού της δουλείας. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν έρχεται με τη μορφή της ιδιοκτησίας ανθρώπων, είναι απλώς το παγκόσμιο χαρακτηριστικό της εκμετάλλευσης για φθηνό εργατικό δυναμικό.
Θα σταματήσω εδώ, όσον αφορά τις αρνητικές ιδιότητες που ενυπάρχουν στο σύστημα μας μαζί με τη συνεχιζόμενη κοινωνική κατάρρευση, στην οποία - με την ευκαιρία - εγώ προσωπικά δεν μπορώ να δω ένα τέλος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αν όχι καθόλου, ειλικρινά, μέχρι να προχωρήσουμε σε κάτι πιο βιώσιμο. Τα προσωπικά και ιδιωτικά χρέη, για παράδειγμα, είναι τόσο υψηλά τώρα που θα χρειαστούν και άλλες (χρηματιστηριακές?) φούσκες να σκάσουν πριν κάθε είδους αποκαλούμενης σταθερότητας να πρόκειται να συμβεί.
Τέλος πάντων, πριν πάω στο τελικό τμήμα της ομιλίας αυτής, η οποία είναι ουσιαστικά μια εισαγωγή στο Venus Project και στην οικονομία βασισμένη στους πόρους, επιτρέψτε μου να συνοψίσω λέγοντας ότι το νομισματικό μοντέλο οικονομικής δομής, όπως το ξέρουμε, είναι και πάλι, η βασική, συστηματική πηγή της πλειοψηφίας των προβλημάτων του κόσμου που έχουμε γύρω μας. Σε αυτό το σύστημα, αν αυτός ο καρκίνος έχει τη δυνατότητα να αυξηθεί αμείωτος, διαδίδοντας τις κακοηθείς τάσεις του σε όλο τον κόσμο, όντας εντελώς αποσυνδεδεμένος από το φυσικό κόσμο και τη φέρουσα ικανότητα της Γης, καταστρέφοντας τους πεπερασμένους πόρους που όλοι μοιραζόμαστε, οδεύουμε προς τίποτα λιγότερο από κάτι που κανείς δεν μπορεί ούτε καν να διανοηθεί ακόμη, μιας κατάρρευσης. Και δεν μιλώ οτι θα να ξυπνήσει κάποιος μια μέρα και δεν θα υπάρχει τίποτα πουθενά. Δεν είναι έτσι. Είναι το είδος που σιγά-σιγά διαβρώνει σε σημείο όπου οι αξίες και ο πολιτισμός και η ευαισθητοποίηση γίνονται τόσο ταραγμένα και τόσο συγχυσμένα όπου τα επίπεδα της ποιότητας της ζωής έχουν γίνει δικαιολογημένα. (Έίναι) Όταν ξεκινάτε να δέχεστε όλο και λιγότερα. Θα επιβραδύνει τα πάντα, στο σημείο να σέρνονται. Και κατα κανόνα πάντα θα υπάρχουν κάποιες "δραματικές πινελιές", αν θέλετε, σοβαρών προβλημάτων, ιδίως όσον αφορά την ενεργειακή κρίση που πλησιάζει. Κάτι ριζικό πρέπει να γίνει. Πλησιάζουμε σε ένα τελικό στάδιο.
Υπάρχουν δύο οπτικές γωνίες για να λάβουμε υπ' όψιν,
όταν προσπαθούμε να επιλύσουμε
αυτά τα προβλήματα. Το πρώτο είναι η νοοτροπία
του πολιτισμού, ή όπως συζητήσαμε
πριν, τα πολιτιστικά προγράμματα. Και το
δεύτερο είναι η ίδια η δομή της
κοινωνικής λειτουργίας. Όπως
αναφέρθηκε νωρίτερα στη συζήτησή
μας, αυτά τα δύο χαρακτηριστικά
είναι βαθιά αλληλένδετα. Ωστόσο, όσον αφορά το πρώτο θέμα της πολιτιστικής προετοιμασίας, ως κίνημα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε
αυτό που εγώ αποκαλώ «Κοινωνική
Θεραπεία".
Η Κοινωνική Θεραπεία αναφέρεται στην προσαρμογή των αξιών μιας κοινωνίας, αλλάζοντας τα προγράμματα αξιών. Πρέπει να έχουμε βιώσιμες αξίες, προκειμένου να έχουμε βιώσιμες πρακτικές. Θα έλεγα ότι το πρώτο πρόγραμμα που πρέπει να καταργηθεί από το ψυχικό υλικό μας, είναι η κοινωνική στρέβλωση που δημιουργεί μια καταφανή κατανάλωση, προωθημένη από τις επιχειρηματικά ευθυγραμμισμένες διαφημιστικές εταιρείες. Ο προσανατολισμός της αξίας του να έχεις όλο και περισσότερα πράγματα, ανεξάρτητα από τη χρησιμότητα ή τη λειτουργία τους, είναι μια μη βιώσιμη ιδεολογία, εγγενώς, σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Ο καταναλωτισμός και ο υλισμός και πάλι είναι ασθένειες, πολιτιστικά δημιουργημένες ώστε να διαιωνίσουν την κυκλική κατανάλωση που απαιτείται για να τροφοδοτήσει την αγορά και το σύστημα της εργασίας.
Ακριβώς αυτό είναι που προσπαθεί να κάνει το Κίνημα Zeitgeist. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι οι άνθρωποι να κατανοήσουν την ανάγκη για αυτή την κατεύθυνση, η οποία είναι ο λόγος που είμαστε εδώ αυτή τη στιγμή, η οποία είναι ο λόγος για τον οποίον αυτό εκπέμπεται (η ομιλία σε webcast), αυτός είναι ο λόγος που όσοι εμπλέκονται στο κίνημα εργάζονται επιμελώς, όχι ακόμα για να δημιουργήσουν υποδομές, αλλά να προσπαθήσουν να καταργήσουν αυτές τις αξίες εκεί έξω. Θα απευθύνουμε τις οδηγίες του κινήματος κατά το δεύτερο μισό του προγράμματος. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά την πραγματική δομή της κοινωνίας, φοβάμαι ότι χρειαζόμαστε τίποτα λιγότερο από μια πλήρη και συνολική αναθεώρηση. Και εκεί είναι όπου το Venus Project έρχεται ξανά
Θα αναφέρω τα 5 κεντρικά χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι απαιτούνται για να προχωρήσουμε σε μία οικονομία βασισμένη σε πόρους.
1) Πρέπει να προχωρήσουμε από την οικονομία της ανάπτυξης σε μια οικονομία σταθερής κατάστασης. Οι καρκινικές συνέπειες του μοντέλου άπειρης ανάπτυξης πρέπει να σταματήσουν πριν να είναι πολύ αργά. Σε τελική ανάλυση, με δεδομένη την τεχνολογική εφευρετικότητα μας σε αυτό το στάδιο, προτείνουμε την απόλυτη, ΑΠΟΛΥΤΗ κατάργηση του νομισματικού συστήματος. Δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση που να είναι δυνατόν να σταματήσει αυτά που κάνει το σύστημα. Η έλλειψη και τα απόβλητα που βλέπουμε γύρω μας δημιουργούνται από εμάς, όχι απο κάποια εγγενή διαδικασία της φύσης ή κάποια μαλθουσιανή, έμφυτη τάση. Η ανάγκη των χρημάτων δεν είναι πλέον σχετική και στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά επιζήμια.
2) Δεύτερον, πρέπει να μετατοπιστούμε από ένα πρωτόγονο, ανταγωνιστικό, προσανατολισμένο στις εφευρέσεις(πατέντες) σύστημα - εννοόντας εργασιακό σύστημα - σε ένα συλλογικό σύστημα. Όχι μόνο είναι όλα τα αγαθά που παράγονται στη σημερινή μας κοινωνία εγγενώς κατώτερης ποιότητας, λόγω της ανάγκης να διατηρηθεί μια ανταγωνιστική βάση κόστους στην αγορά, αλλά το ανταγωνιστικό σύστημα παράγει μεγάλες ποσότητες διαφθοράς. Ναι, συμφωνώ, το κίνητρο για ανταγωνισμό παράγει μερικά βελτιωμένα αγαθά και υπηρεσίες σε κάποιο βαθμό, αλλά αυτά τα θετικά επισκιάζονται από την έμφυτη προγραμματισμένη βραχυβιότητα, και τη γενική αδιαφορία προς το περιβάλλον που δημιουργείται από την ανάγκη να μείνει (κάποια εταιρία) μπροστά από κάποια άλλη.
Είναι μια ιδέα, μια μέθοδος ή πιο σωστά ένα οικονομικό παράδειγμα, που νομίζω οτι θα μπορούσε να λύσει πολλά απο τα προβλήματα που ορθά έχουμε στοχοποιήσει (φασισμός, ταξικές διαφορές, φτώχεια, βία κλπ) και ακόμα περισσότερα. Είναι κάτι εκτός των συνηθισμένων μας τρόπων αντίδρασης, οι οποίοι κατα την γνώμη μου πολύ σωστά στοχοποιούν διάφορους τομείς αλλα τείνουν να ξεχνάνε πως πολεμώντας ή θεραπεύοντας ένα σύμπτωμα χωρίς να φτιάχνουμε την αιτία που το προκαλεί, δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό επειδή αυτό το πρόβλημα απλά θα επανεμφανιστεί. Επίσης εξηγεί για ποιόν λόγο δεν πρόκειται να δούμε αλλαγή απο κάποιο κόμμα, οπότε για ποιόν λόγο οι εκλογές είναι απλώς ανούσιες.. Αυτό που θέλω να προτείνω πάει και χτυπάει κατευθείαν στην κεντρική αιτία η οποία προκαλεί τα περισότερα προβλήματα μας, και τα οποία είναι απλώς συμπτώματα αυτής, οπότε απλώς είναι κάτι που βρίσκω πάρα πολύ πιο αποδοτικό. Για αυτούς τους λόγους, σας παρακαλώ, δώστε λίγη σημασία στο παρακάτω βίντεο γιατι θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας.
Το παρακάτω κείμενο είναι μια διάλεξη, της οποίας την μετάφραση έχω επιιμεληθεί ο ίδιος.
Πηγή: http://dotsub.com/view/a3bb7c17-b2c8-40ec-9df4-3ced304695b5
Ονόμασα αυτήν την παρουσίαση "Κοινωνική Παθολογία". Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την αλληγορία της νόσου για να περιγράψω την τρέχουσα κατάσταση των κοινωνικών υποθέσεων και τις τάσεις που προδιαγράφουν και διαιωνίζουν. Μου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η ιδέα της κοινωνικής κατάστασης σε σχέση με μια κυτταρική κατάσταση από έναν άνδρα ονόματι John McMurtry, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "The Cancer Stage of Capitalism." (Το καρκινικό στάδιο του καπιταλισμού). Το σκεπτικό είναι πολύ απλό. Ακριβώς όπως τα ανθρώπινα όντα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα παθογόνα που εισβάλουν και βλάπτουν το σύστημα της ζωής τους έτσι πρέπει να κάνει και το κοινωνικό σύστημα που όλοι μοιραζόμαστε.
Φυσικά, αυτές οι κοινωνικές ασθένειες δεν προκύπτουν από μικρόβια ή κάτι παρόμοιο. Αντιθέτως, έρχονται με τη μορφή προϋποθετούμενων προτιμητέων αρχών, πολιτιστικών «μιμιδίων» που μεταφέρονται από το ένα στο άλλο βασίζόμενα στις αξίες μας και ως εκ τούτου, στα συστήματα πεποιθήσεων μας. Αυτά τα «μιμίδια» ή αλλιώς μοτίβα προοπτικής και συμπεριφοράς είναι αυτά που τελικά προκύπτουν (από) ή περιλαμβάνονται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις γύρω μας, όπως οι ιδέες της Ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας, των Δημοκρατικών, του αμερικάνικου όνειρου, κλπ.
Στο πρώτο κεφάλαιο θα εξετάσουμε τα συμπτώματα και ως εκ τούτου θα διαγνώσουμε το σημερινό στάδιο της νόσου στην οποία βρισκόμαστε. Στη συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο θα κάνουμε μια πρόγνωση με ότι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το μέλλον, καθώς συνεχίζουν οι σημερινές τάσεις των παθογόνων. Και τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο, θα συζητήσουμε για τη θεραπεία για την τρέχουσα κατάσταση της υγείας μας και εκεί θα είναι είναι όπου η έννοια της Οικονομίας Βασισμένη στους Πόρους, θα εξεταστεί αρχικά.
Ωστόσο, ως εισαγωγή σε αυτό πρώτα θα περιγράψω αυτό που εγώ αποκαλώ την "αόρατη φυλακή". Αυτό είναι το κλειστό σύστημα πνευματικής ανατροφοδότησης που με συνέπεια επιβραδύνει ή ακόμη και σταματά νέες αντιλήψεις κοινωνικών αλλαγών από το να αποδώσουν καρπούς. [Αυτό] σταματάει την πρόοδο. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Η ΑΟΡΑΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Η κοινωνική τάξη, όπως την ξέρουμε, έχει δημιουργηθεί από ιδέες είτε άμεσα είτε ως μια συστημική συνέπεια. Με άλλα λόγια, κάποιος, κάποτε έκανε κάτι το οποίο προκάλεσε το ενδιαφέρον μιας ομάδας, η οποία στη συνέχεια οδήγησε στην εφαρμογή ενός συγκεκριμένου κοινωνικού στοιχείου, είτε σε φυσική μορφή είτε σε φιλοσοφική μορφή, ή και στα δύο.
Όταν ένα συγκεκριμένο σύνολο ιδεών έχει γίνει αποδεκτό από μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων, γίνεται θεσμός. Και μόλις ο θεσμός αυτός γίνει κυρίαρχος, κατά κάποιο τρόπο, ενώ υπήρχε [μόνο] για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ο θεσμός αυτός μπορεί στη συνέχεια να θεωρηθεί κατεστημένο. Τα θεσμικά κατεστημένα είναι απλά κοινωνικές παραδόσεις που τους δίνεται η ψευδαίσθηση της μονιμότητας.
Με τη σειρά τους, όσο πιο κατεστημένα γίνονται τόσο πιο έντονη πολιτισμική επιρροή τείνουν να έχουν πάνω μας, συμπεριλαμβανομένων των αξιών μας, και ως εκ τούτου, των ταυτοτήτων και των προοπτικών μας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα θεσμικά κατεστημένα που διέπουν το περιβάλλον ενός ατόμου δεν είναι κάτι λιγότερο από μια πλατφόρμα καταστάσεων για τον προγραμματισμό αυτού του ατόμου με ένα συγκεκριμένο σύνολο αξιών που απαιτούνται για τη διατήρηση των εν λόγω κατεστημένων.
Ως εκ τούτου, θα τα αποκαλούμε ως "καθιερωμένα προγράμματα αξίών".
Έχω βρει οτι η αναλογία του προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να παρομοιαστεί αυτό το σημείο. Ενώ πάντα υπάρχει μια συζήτηση για τη σχέση μεταξύ γενετικής και περιβαλλοντικής επίδρασης - στην οποία η Roxanne Meadows θα υπεισέλθει αργότερα - είναι πολύ εύκολο να γίνει κατανοητό όσον αφορά τις αξιες, εννοώντας πως ότι νομίζετε ότι είναι σημαντικό η όχι, αυτή η επιρροή της πληροφορίας ή των καταστάσεων προέρχεται από τον κόσμο γύρω σας.
Μην κάνετε κανένα λάθος, κάθε πνευματική έννοια στην οποία ο καθένας μας βρίσκει κάποια αξία είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτιστικής επιρροής πληροφοριών με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Το περιβάλλον είναι μια αυτοδιαιωνιζόμενη διαδικασία προγραμματισμού και ακριβώς όπως σχεδιάζεται ένα πρόγραμμα λογισμικού για τον υπολογιστή σας, κάθε ανθρώπινο ον είναι εκούσια και ακούσια προγραμματισμένο στη δικιά του κοσμοθεωρία.
Για να συνεχίσουμε την αναλογία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα κομμάτι hardware (το υλικό μέρος των μηχανημάτων) και το περιβάλλον γύρω σας, αποτελεί την ομάδα προγραμματισμού, η οποία δημιουργεί τις αξίες και την προοπτική του. Κάθε λέξη που γνωρίζετε σας έχει διδαχτεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Κάθε ιδέα και πίστη που έχετε είναι αποτέλεσμα αυτής της ίδιας επιρροής. Ο Jacque Fresco με ρώτησε μια φορά "Πόσο μέρος του εγώ σου είναι ο εαυτός σου?" (How much of you is you?) Η απάντηση είναι ένα είδος παραδόξου, επειδή είτε δεν είμαι τίποτα, είτε είμαι τα πάντα όσον αφορά τις πληροφορίες που καταλάβαίνω και μέσω των οποίων λειτουργώ.
Οι πληροφορίες είναι μια σειριακή (διαδοχική) διαδικασία, πράγμα που σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου ένας άνθρωπος μπορεί να καταλήξει σε οποιαδήποτε ιδέα είναι μέσω της λήψεως των ανάλογων πληροφοριών οι οποίες θα επιτρέψουν σε αυτή την ιδέα να πραγματοποιηθεί. Φαίνεται να είμαστε πολιτισμικά προγραμματισμένοι από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε και δεν πρόκειται να εντρυφήσω σε αυτό πολύ περισσότερο.
Ωστόσο, κατά συνέπεια, τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που διατηρούμε ως σημαντικές αξίες είναι συνήθως αυτές που ενισχύονται από το εξωτερικό πολιτισμό. Θα το πω και πάλι. Τα πιο κυρίαρχα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που διατηρούνται είναι αυτά που ενισχύονται από το περιβάλλον σας. Εάν έχετε γεννηθεί σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τον ανταγωνισμό αντί την συνεργασία τότε το πιο πιθανό είναι να υιοθετήσετε αυτές τις αξίες προκειμένου να επιβιώσετε.
Το θέμα είναι οτι ουσιαστικά, είμαστε βιοχημικές μηχανές. Ενώ η ακεραιότητα της μηχανηματο-επεξεργαστικής μας ισχύς και της μνήμης μας εξαρτάται, εν μέρει, στη γενετική, η πηγή των ενεργειών μας προέρχεται κατά βάση από τις ιδέες και τις εμπειρίες που έχουν εγκατασταθεί στο διανοητικό μας υλικό από τον κόσμο γύρω μας. Ωστόσο, ο βιολογικός μας υπολογιστής, το ανθρώπινο μυαλό έχει ένα εξελικτικά εγκατεστημένο λειτουργικό σύστημα με κάποιες φαινομενικά δύσκολες τάσεις ενσωματωμένες που τείνουν να περιορίσουν την αντικειμενικότητά μας και, ως εκ τούτου, την ορθολογική διαδικασία σκέψης μας. Αυτό έρχεται με τη μορφή των συναισθηματισμών. Ξέρετε, είμαι βέβαιος ότι πολλοί εδώ έχουν ακούσει τη φράση "Να είστε αντικειμενικοί!" Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενικό. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα που έμαθα, πραγματικά, από τον κ. Fresco.
Ως εκ τούτου, υπάρχει μια πολύ κοινή τάση σε εμάς τους ανθρώπους να βρίσκουμε κάτι που να λειτουργεί για τις ανάγκες μας δεδομένης της κοινωνικής δομής, και στη συνέχεια να διατηρούμαστε σε αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας, ανεξάρτητα από νέες αντιφατικές πληροφορίες μέσω τον οποίων θα μπορούσαμε λογικά να αναμένουμε μια αλλαγή στην λογική (μας) να συμβεί. Η αλλαγή τείνει να είναι κάτι τρομαχτικό, επειδή αναστατώνει τα αισθήματα μας. Και, παρεμπιπτόντως, όταν πρόκειται για τη διατήρηση του εισοδήματος στο νομισματικό σύστημα, μπορείτε να δείτε αυτήν την τάση σε πλήρη ισχύ, για την οποία θα μιλήσω πολύ περισσότερο μετέπειτα.
Ως εκ τούτου, κάθε φορά που κάποιος τολμά να παρουσιάσει μια ιδέα που να είναι εκτός ή σε αντίθεση με τον "κατεστημένο μας προγραμματισμό" η αντίδραση είναι συχνά μια καταδίκη της ιδέας ως βλασφημία ή υπονόμευση, ή συνωμοσία, ή απλά λανθασμένη. Για παράδειγμα, στον ακαδημαϊκό κόσμο η έρευνα συχνά περιορίζεται σε αυτό-αναφερόμενες πηγές: κλειστές επαναλαμβανόμενες ανάτροφοδοτήσεις πληροφοριών οι οποίες υποθέτουν ότι οι θεμελιώδεις παραδοχές πάνω στις οποίες βασίζεται η σκέψη τους είναι εμπειρικές και μόνο αυτοί - οι εμπειρογνώμονες όπως ορίζονται από τα διαπιστευτήρια τους - θεωρούνται αυθεντίες, μέσω των οποίων συχνά κυριαρχείται η επιρροή στην κοινή γνώμη.
Υπήρχε ένας γιατρός που ονομαζόταν Ignaz Semmelweis, ο οποίος έζησε στα μέσα της δεκαετίας του 1800 και πραγματοποιούσε τοκετούς. Μέσα από μια σειρά γεγονότων, συνειδητοποίησε οτι υπήρχε μια σχέση με τη μεταφορά νόσων και το γεγονός ότι τοτέ οι γιατροί της εποχής δεν έπλεναν τα χέρια τους μετά την εκτέλεση της αυτοψίας. Οι γιατροί εκείνον τον καιρό έπιαναν πτώματα στους κάτω ορόφους των νοσοκομείων και, στη συνέχεια, ανεβαίναν και εκτελούσαν τοκετούς χωρίς να πλένουν τα χέρια τους. Έτσι, αυτός ο γιατρός, συνειδητοποιώντας αυτό το μοτίβο άρχισε να λέει στους συναδέλφους του γι 'αυτό. Τους είπε "Θα πρέπει να πλένετε τα χέρια σας πριν από την εκτέλεση κάθε είδους επέμβασης ή τοκετoύ, ιδίως μετά το χειρισμό ένός νεκρού σώματος." Τον περιγελούσαν. Τον κορόιδευαν και τον αγνοούσαν. Είχε δημοσιεύσει μελέτες και τις απέρριπταν και τις γελοιοποιούσαν. Και μετά από πολλά χρόνια επιμονής στο ζήτημα αυτό, τον βάλαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου και πέθανε. Ήταν πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, όταν ο Louis Pasteur ανέπτυξε τη θεωρία των μικροβίων των ασθενειών, οπότε οι παρατηρήσεις του (του γιατρού) τελικά κατανοήθηκαν και ο κόσμος συνειδητοποίησε τι φρικτό λάθος είχε κάνει.
Σύμφωνα με τα λόγια του John McMurtry, καθηγητή φιλοσοφίας στον Καναδά (και συγγραφέα του The Cancer Stage of Capitalism όπως αναφέρθηκε στην αρχή):
"Στα τελευταία σκοτεινά
χρόνια (τέλη μεσαίωνα), μπορεί κανείς να αναζητήσει τις έρευνες των
εναπομείναντων στοχαστών αυτής της εποχής από τον Αυγουστίνο ως τον Όκαμ και
(παρ όλα αυτά) να αδυνατεί να ανακαλύψει (έστω και) μία σελίδα κριτικής του
καθιερωμένου κοινωνικού πλαισίου, και ας υπήρχε ορθολογικά αφόρητη φεουδαρχική
δουλεία, απόλυτος πατερναλισμός στο Θείο δικαίωμα της βασιλείας, και όλα τα
υπόλοιπα που υπήρχαν.
Στο σημερινό σύστημα, είναι τόσο διαφορετικά? Μπορούμε να δούμε σε οποιοδήποτε μέσο, ακόμα και σε Πανεπιστημιακή εφημερίδα μια παράγραφο που να ξεσκεπάζει σαφέστατα το παγκόσμιο καθεστώς το οποίο καταδικάζει το ένα τρίτο όλων των παιδιών σε υποσιτισμό ενώ υπάρχουν πολύ περισσότερα από αρκετά διαθέσιμα τρόφιμα? Σε ένα τέτοιο σύστημα, η σκέψη γίνεται δυσδιάκριτη από την προπαγάνδα. Μόνο ένα δόγμα είναι δυνατόν να ειπωθεί, και μια "κάστα ιερέων" από τους εμπειρογνώμονές του (δόγματος) συνταγογραφούν τις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις όλων.
Η κοινωνική συνείδηση είναι φυλακισμένη στο ρόλο ενός είδους τελετουργικής λογικής που λειτουργεί εξ ολοκλήρου εντός του ληφθέντος πλαίσιου, ενός εξαντλητικά υπαγορευμένου ρυθμιστικού μηχανισμού, ο οποίος προστατεύει τα προνόμια των προνομιούχων. Η μεθοδική λογοκρισία θριαμβεύει με το πρόσχημα της επιστημονικής αυστηρότητας και το μόνο περιθώριο που απομένει για την αναζήτηση της σκέψης γίνεται το παιχνίδι των ανταγωνιστικών εκλογικεύσεων."
Στο σημερινό σύστημα, είναι τόσο διαφορετικά? Μπορούμε να δούμε σε οποιοδήποτε μέσο, ακόμα και σε Πανεπιστημιακή εφημερίδα μια παράγραφο που να ξεσκεπάζει σαφέστατα το παγκόσμιο καθεστώς το οποίο καταδικάζει το ένα τρίτο όλων των παιδιών σε υποσιτισμό ενώ υπάρχουν πολύ περισσότερα από αρκετά διαθέσιμα τρόφιμα? Σε ένα τέτοιο σύστημα, η σκέψη γίνεται δυσδιάκριτη από την προπαγάνδα. Μόνο ένα δόγμα είναι δυνατόν να ειπωθεί, και μια "κάστα ιερέων" από τους εμπειρογνώμονές του (δόγματος) συνταγογραφούν τις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις όλων.
Η κοινωνική συνείδηση είναι φυλακισμένη στο ρόλο ενός είδους τελετουργικής λογικής που λειτουργεί εξ ολοκλήρου εντός του ληφθέντος πλαίσιου, ενός εξαντλητικά υπαγορευμένου ρυθμιστικού μηχανισμού, ο οποίος προστατεύει τα προνόμια των προνομιούχων. Η μεθοδική λογοκρισία θριαμβεύει με το πρόσχημα της επιστημονικής αυστηρότητας και το μόνο περιθώριο που απομένει για την αναζήτηση της σκέψης γίνεται το παιχνίδι των ανταγωνιστικών εκλογικεύσεων."
Οι άνθρωποι τείνουν να μην επικρίνουν την κοινωνική τάξη, επειδή θεωρούν ότι είναι δέσμιοι της. Εκτελούμε ένα πρόγραμμα σκέψης που έχει εγκατασταθεί στο ψυχικό μας υλικό, το οποίο εγγενώς ελέγχει το πλαίσιο αναφοράς μας. Για να χρησιμοποιήσουμε μια διαφορετική αναλογία, είναι σαν να είναι (οι άνθρωποι) σε ένα παιχνίδι και η ιδέα της αμφισβήτησης της ακεραιότητας του ίδιου του παιχνιδιού να εμφανίζεται σπάνια.
Στην πραγματικότητα, τα μέλη της κοινωνίας συχνά κατηχούνται τόσο από τις κοινωνικά αποδεκτές νόρμες τους, που το ίδιο το νόημα της ζωής του κάθε ατόμου πλαισιώνεται από το καθιερωμένο κυρίαρχο σύστημα αξιών και η ερμηνεία νέων πληροφοριών, συνειδητά ή ακόμα και υποσυνείδητα, προφιλτράρεται ώστε να είναι συνεπής με τις προγενέστερες προκαταλήψεις τους.
Τώρα, με αυτή τη βασική ιδέα κατανοητή ας εστιάσουμε για λίγο σε αυτό και ας αναλογιστούμε εν συντομία αυτό το φαινόμενο κλειδώματος του μυαλού, όπως θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε στο πλαίσιο της οικονομίας, η πιο συγκεκριμένα στην οικονομία της αγοράς. Στην πραγματικότητα, ένας πιο ακριβής όρος σε αυτή τη φάση θα ήταν «οικονομική θεολογία».
Γιατί, όπως η παρουσίαση αυτή θα διερευνήσει, η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτόν τον πλανήτη όχι μόνο δεν έχουν ιδέα πώς επηρεάζονται αρνητικά από την οικονομία της αγοράς στο σύνολό της, αλλα στην πραγματικότητα, κατά μέσο όρο διατηρούν μια σταθερή δέσμευση ως προς τις αρχές της οι οποίες δεν βασίζονται σε τίποτα παραπάνω από παραδοσιακή κατήχηση.
Έλαβα ένα email κάποτε που έλεγε: "Αν είσαι εναντίον της ελεύθερης αγοράς, είσαι εναντίον της ελευθερίας."
(γέλια)
Και φυσικά, ανατρίχιασα σε αυτή την κατάσταση του ελέγχου του νου, στο ότι η κυρίαρχη καθιερωμένη ορθοδοξία έχει επιβληθεί με επιτυχία.
Φυσικά, έτσι διατηρείται η δύναμη και έτσι έχει διατηρηθεί από την καθιερωμένη κυρίαρχη ορθοδοξία από την αρχή του χρόνου. Το κόλπο, και πάλι, είναι να εθίσεις τους ανθρώπους τόσο καλά στα παραδοσιακά συστήματα αξιών, ώστε οποιαδήποτε σκέψη για μια εναλλακτική λύση να αποκλείεται εκ φύσεως, χωρίς κριτική εξέταση.
Και για να δείξω πόσο βαθύτατα διαπεραστικό είναι το φαινόμενο αυτό, θα παρατηρήσετε ότι όλες σχεδόν οι ακτιβιστικές οργανώσεις στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής αποκλείουν πάντα το ίδιο το σύστημα της αγοράς ως καθοριστικό παράγοντα για τα επιβλαβή αποτελέσματα. Ούτε που τους περνάει απο το μυαλό! Αντ 'αυτού, επικεντρώνονται σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ή σε διεφθαρμένες εταιρείες και ενώ αυτή είναι απαραίτητη μέθοδος για να στοχοποιήθούν οι διάφοροι προβληματικοί τομείς, αποφεύγουν τον ίδιο τον μηχανισμό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα.
Αυτό είναι το μοιραίο λάθος που συμβαίνει στις αυτοαποκαλούμενες κοινότητες ακτιβιστών σήμερα. Και, όπως θα αποδείξουμε σταθερά και με σαφήνεια κατά τη διάρκεια αυτής της παρουσίασης, ο μεγαλύτερος καταστροφέας της οικολογίας, η μεγαλύτερη πηγή αποβλήτων και ρύπανσης, ο μεγαλύτερος προμηθευτής βίας, πολέμου, απάνθρωπων εγκλημάτων, φτώχειας και κοινωνικής παραμόρφωσης, ο μεγαλύτερος δημιουργός κοινωνικών και προσωπικών νευρώσεων, ψυχικών διαταραχών, κατάθλιψης, άγχους, και η μεγαλύτερη πηγή κοινωνικής παράλυσης που μας εμποδίζει να μετακινηθούμε σε νέες μεθοδολογίες για παγκόσμια αειφορία και ως εκ τούτου για να προοδεύσουμε σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι κάποια κυβέρνηση. Δεν είναι κάποια νομοθεσία. Δεν είναι ορισμένες αδίστακτες εταιρίες, μονοπώλια ή καρτέλ. Δεν είναι κάποιο ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης. Είναι, στην πραγματικότητα, το ίδιο το οικονομικό σύστημα στα θεμέλια του.
Το σύστημα της αγοράς, το νομισματικό σύστημα, η ελεύθερη αγορά, η καπιταλιστική δομή ή όπως θέλετε πείτε το, δεν είναι μόνο η πηγή ορισμένων από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι επίσης ο ρυθμιστικός παράγοντας για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί "το τελικό στάδιο" της ασθένειας, οπού ο παθογόνος καρκίνος των κοινωνικών αξιών έχει μεταλλαχθεί και πολλαπλασιαστεί στο σημείο όπου βρισκόμαστε τώρα, αντιμέτωποι με τίποτα λιγότερο από το θάνατο ή την κατάρρευση του σύγχρονου πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε.
Τώρα, σας παρακαλώ καταλάβετε ότι δεν είμαι κανένας καταστροφολόγος. Δεν είμαι εδώ ψάχνοντας για σπασμωδικές/συναισθηματικές αντιδράσεις ή να πούμε ότι είναι το τέλος του κόσμου. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυία για να δεί προς τα που μας πάνε οι τάσεις μας, οι τάσεις για τις οποίες τα ΜΜΕ δεν μιλούν σχετικά, και δεδομένου του τρόπου διεξαγωγής των πολιτικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών αμέλειών και καταχρήσεων είμαστε σε μια πορεία σύγκρουσης, την οποία και θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Υπάρχουν λύσεις σε αυτά τα προβλήματα? Ναι, υπάρχουν! Αλλά είναι τόσο πολύ έξω από το status quo (την παρούσα κατάσταση του τρέχοντος καθεστώτος) και είναι τέτοια απειλή για όσους βρίσκονται στην εξουσία, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά που για αυτόν ακριβώς τον λόγο απορρίπτονται ως παρανοϊκές και παράλογες. Οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες του status quo ούτε που θα κάτσουν να τις ακούσουν επειδή είναι πολύ έξω από τις αναφορές τους και την εικόνα του εαυτού τους.
Και εδώ μπαίνει το κίνημα Zeitgeist. Πραγματικά λυπάμαι ου το λέω αλλα δεν μπορούμε πλέον να βασίζομαστε στα κυβερνητικά ιδρύματα για να μας κατευθύνουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Κάθε κυβέρνηση σε αυτόν τον πλανήτη είναι κλειδωμένη σε ένα οικονομικά προσανατολισμένο κοινωνικό πρόγραμμα που είναι αυτο-εξυπηρετούμενο, μη βιώσιμο και καταστροφικό στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Η πιθανότητα της ομαλής μετάβασης σε ένα νέο "φωτισμένο" κοινωνικό σχέδιασμό που δεν έχει τα αρνητικά υποπροϊόντα για τα οποία και πρόκειται να μιλήσω είναι εξαιρετικά περιορισμένη δεδομένων των επιλογών που διατίθενται στο τρέχων σύστημα, εννοώντας το νομικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα , κλπ.
Ομοίως, δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε το κερδοσκοπικός ήθος των εταιρικών και οικονομικών δυνάμεων που ελέγχουν όλους τους πολύτιμους πόρους μας στον πλανήτη, πόρους που όλοι χρειαζόμαστε για επιβίωση. Η σημερινή κοινωνία είναι άρρωστη, η ασθένεια αυτή διαπερνά όλα τα ζωικά συστήματα μέσα της και βλέπω το κίνημα Zeitgeist ως το ανοσοποιητικό σύστημα του κοινωνικού κόσμου, αν θέλετε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ: ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Πριν αρχίσω την ανάλυση της κοινωνικής κατάστασης, πρέπει να εξετάσουμε πρώτα το πρόβλημα των αξιών και του πολιτισμικού σχετικισμού.
Οι άνθρωποι σήμερα τείνουν να πιστεύουν ότι οι ιδέες τους είναι ίσες με τις ιδέες των άλλων, ανεξάρτητα από το με τι πληροφορίες τις υποστηρίζουν. Αυτή η εμμονή με την (προσωπική) γνώμη έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο αναφοράς για τόσους πολλούς ανθρώπους σήμερα (οι οποίοι δεν έχουν φυσικό αντικείμενο αναφοράς), σε σημείο που τα αποδεικτικά στοιχεία γίνονται απλώς ενοχλητικά και εν τέλη, οι άνθρωποι καταλήγουν να πιστεύουν ότι τα πάντα (κάθε γνώμη) είναι ίσα.
Και θα δείτε πολλές φορές αυτό το επιχείρημα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι το έχετε βιώσει. Είναι ένα πολύ, πολύ συγκεκριμένο σημείο. Ο καθένας δεν είναι ίσος κατά τη γνώμη τους. Είναι αδύνατο, όσο γραφικό και άνετο μπορεί να φαίνεται αυτό σαν έννοια.
Η ύστατη-έσχατη ερώτηση γίνεται η: "Σε τι αξίζει πραγματικά να πιστεύει κανείς?" Τι είναι σημαντικό για όλους σε αυτόν τον πλανήτη και πώς θα διατηρήσουμε την ευημερία μας, τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά, μέσω ενός βιώσιμου τρόπου? Ποιο είναι το αδιαμφισβήτητο κοινό έδαφος που μπορούν όλοι να συμφωνήσουν σε έναν κόσμο χριστιανών, μουσουλμάνων, καπιταλιστών, σοσιαλιστών, άθεων, αναρχικών, σαϊεντολόγων, ρεπουμπλικάνων, κ.λ.π.? Σε τι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι?
Λοιπόν, ιδού ένα πράγμα που είναι καθολικό: το να είσαι υγιής σε σχέση με το να είσαι άρρωστος. Το να είσαι υγιής είναι η προτιμώμενη "τιμή" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι φυσιολογικές έναντι των παθολογικών καταστάσεων, και ως εκ τούτου οι υγιείς έναντι των ασθενών καταστάσεων παρέχουν μια αδιαμφισβήτητη βασική αξία για όλα τα άτομα και τις κοινωνίες. Πρακτικά όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις κοινωνίες προτιμούν να είναι ζωντανοί και υγιείς, τελευταία φορά που κοίταξα.
Δεν υπάρχει πολιτιστικός σχετικισμός για το αν το να έχεις καλό φαγητό να φάς, να μην έχεις καρκίνο, ή το να έχεις καθαρό νερό για να πιείς είναι μια καλή "τιμή" για να έχει κανείς. Ως εκ τούτου, η ανάλυση μας για την υγεία της κοινωνίας δεν πρόκειται να βασίζεται στο ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν), την ένδειξη καταναλωτικών τιμών, την κατάσταση της χρηματιστηριακής αγοράς, την οικονομική ανάπτυξη, τα επίπεδα ανεργίας η τα επίπεδα απασχόλησης, τις συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών ή οποιοδήποτε άλλο κοινώς αναφερόμενο ως οικονομικό χαρακτηριστικό που χρησιμοποιείται για να ισχυρίζονται κάποιοι ότι η κοινωνία "βελτιώνεται» ή «αναπτύσεται».
Αντιθέτως, θα εξετάσουμε πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία, όπως τα ποσοστά των ασθενειών, της φτώχειας, του κοινωνικού κεφαλαίου, της εμπιστοσύνης, τις συγκρούσεις, τη διαφθορά, την πλανητική εξάντληση, την ρύπανση, τα ποσοστά δολοφονιών, το προσδόκιμο όριο ζωής, τις εκπαιδευτικές επιδόσεις, τα ποσοστά φυλάκισης, την κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, τις ψυχικές ασθένειες, κλπ. Αυτά είναι πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία.
Σε αντίθεση με τις δημοφιλείς πεποιθήσεις, τα στοιχεία τώρα δείχνουν ότι οι πρώιμοι ανθρώπινοι πρόγονοι μας που προϋπήρχαν της νεολιθικής επανάστασης δεν ζούσαν πραγματικά σε μια κατάσταση διαρκούς σύγκρουσης και τεράστιας έλλειψης όπως πολλοί ανθρωπολόγοι είχαν υποθέσει νωρίτερα. Στην πραγματικότητα, οι κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών ήταν διαρρυθμισμένες πολύ μοναδικά, βυθισμένες ταυτόχρονα σε ένα περιοριστικό αλλα και αυτορυθμιζόμενο περιβαλλοντικό παράδειγμα.
Πριν από την εμφάνιση της
γεωργίας, υπήρχε πολύ μικρός έλεγχος στο τι ήταν διαθέσιμο. Αν δεν είχες τη
γεωργία, δεν μπορούσες να ελέγξεις το περιβάλλον. Έτσι, αυτό που γινόταν ήταν
οτι μια φυσική ισορροπία ήταν σε τάξη. Και στις κοινωνίες φάνηκε να
αντανακλάται αυτή η ισορροπία επειδή διατηρούσαν μια μη-ιεραρχική,
μη-ανταγωνιστική και χωρίς ηγεσία κοινωνική δομή. Στην πραγματικότητα, έχει
διαπιστωθεί ότι τα συστήματά αξιών τους, οι κοινωνικές τους αξίες ουσιαστικά
ήταν βασισμένα στην ισότητα, τον αλτρουισμό και την κοινοκτημοσύνη, και
κυριολεκτικά απαγόρευαν τον νεοπλουτισμό, την επιθετικότητα την κυριαρχία και
τον εγωισμό.
Το ξέρουμε αυτό σήμερα, λόγω των ανθρωπολογικών ερευνών που γίνονται στις εναπομείνασες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών σε όλο τον κόσμο, όπως το Piraha, λίγο έξω από τη Βραζιλία. Περιέργως, φαίνεται (και αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο για όποιον σας λέει ότι το σημερινό σύστημα είναι φυσικό) ότι για περισσότερο από το 90% της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους σε αυτόν τον πλανήτη όπως την ξέρουμε ήμασταν μέσα σε κοινωνικές οργανώσεις που δεν χρησιμοποιούσαν χρήματα, που δεν είχαν ιεραρχία, και είχαν ακόμη και "αντι-κυριαρχικές στρατηγικές", όπου η πλειοψηφία θα συνεργαζόταν για να σταματήσει οποιοδήποτε άτομο προσπαθούσε να κερδίσει την εξουσία και τον έλεγχο. Λίγο πολύ το αντίθετο αυτού που έχουμε σήμερα.
Η νεολιθική επανάσταση τα άλλαξε όλα αυτά. Παρείχε στα ανθρώπινα όντα την ικανότητα να ελέγχουν το περιβάλλον τους πιο εντατικά. Η διατήρηση της ζωής μπορούσε τώρα να καλλιεργείται πρακτικά κατά βούληση. Τώρα, ενώ αυτό το φαινόμενο θα έδειχνε ως ένα σημαντικό όφελος προς όλους, εισήγαγε επίσης ορισμένα ενοχλητικά κοινωνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα τα γνωρίσματα που το διέπουν και τα οποία μας απασχολούν ακόμη και σήμερα. Κατά την άποψη του ανθρωπολόγου και καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Stanford, Dr Robert Sapolsky: "Οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες είχαν χιλιάδες "άγριες" πηγές τροφίμων με τις οποίες τρέφονταν. Η γεωργία τα άλλαξε όλα αυτά, δημιουργώντας μια τεράστια εξάρτηση σε μερικές δεκάδες πηγές τροφίμων. Η γεωργία επέτρεψε την αποθήκευση των περισσευούμενων πόρων και ως εκ τούτου, αναπόφευκτα, την άνιση αποθήκευση τους, τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας και την εφεύρεση των τάξεων. Έτσι, επέτρεψε την εφεύρεση της φτώχειας."
Από αυτήν την δραματική αλλαγή στη δομή της ανθρώπινης κοινωνίας, η δημιουργία των ανισορροπιών συνεχίστηκε και η κοινωνική διαστρωμάτωση και η εισοδηματική ανισότητα είναι τώρα αυτά που συνδέουν τον σύγχρονο κόσμο, όπως όλοι γνωρίζουμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί που δεν είναι εξοικειωμένοι με την ανθρώπινη ιστορία θα αναλογιστούν οτι αυτά τα χαρακτηριστικά ίσως είναι μέρος κάποιας φυσικής ανθρώπινης τάξης. Είναι τόσο εμφανή σήμερα. Έχουμε πάει από την καλλιέργεια τροφίμων στο παζάρεμα εμπορευμάτων, στην ανταλλαγή χρυσού, στην ανταλλαγή μεταλλικών πιστοποιητικών αξιών, (και πλέον) στο συνάλλαγμα fiat.
Πήγαμε από ένα σύστημα του οποίου οι αξίες αντανακλούσαν τις φυσικές διεργασίες, σε ένα σύστημα αξιών βασισμένο σε πιστοποιητικά κυριότητας των συναλλαγών για εισόδημα, το οποίο είναι σχεδόν... η πιο σωστά όχι σχεδόν, εντελώς αποσυνδεμένο από τους φυσικούς πόρους. Και έχουμε πάει από έναν κόσμο βασισμένο στην αναγκαιότητα και την κοινωνία σαν μονάδα μέτρησης για τη διατήρηση και τη βιωσιμότητα, σε έναν κόσμο βασισμένο σε στρατηγικές χειραγώγησης, άσκοπο υλισμό και μια εμμονή με την περιουσία και την ιδιοκτησία.
Χρησιμοποιώντας τα λόγια του ιστορικού και φιλόσοφου David Hume "Ο πρώτος άνθρωπος που, αφού περιέκλεισε ένα κομμάτι εδάφους, του κατέβηκε η ιδέα να πει "Αυτό είναι δικό μου" και βρήκε ανθρώπους αρκετά απλούς ώστε να τον πιστέψουν, ήταν ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους πόσα δεινά και φρίκες ότι θα είχε σώσει ο άνθρωπος που ανατρέποντας τα πονταρίσματα έπρεπε να είχε φωνάξει ενώπιον των συντρόφων του "Να φυλάγεστε απο τα λεγόμενα αυτού του απατεώνα. Έχετε χαθεί αν ξεχάσετε ότι οι καρποί της γης ανήκουν σε όλους μας και η ίδια η Γη σε κανέναν."
(Διόρθωση, το σχόλιο ανήκει στην πραγματικοτητα στον Jean Jacques Rousseau (1754) απο το
On the Origin of the Inequality of Mankind.
Το σημειο )
Επιπλέον, η σπανιότητα είναι τώρα μια κινητήρια δύναμη για το εμπόριο. Στο σύστημά μας, η σπανιότητα ισοδυναμεί με κέρδος. Όσο λιγότερο υπάρχει απο κάτι, τόσο περισσότερο μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα. Με άλλα λόγια, η αφθονία είναι ένα αρνητικό πράγμα σε ένα σύστημα κέρδους. Με τα λόγια του ανθρωπολόγου Marshall Sahlins: "Το βιομηχανικό σύστημα της αγοράς θεσπίζει την έλλειψη, κατά τρόπο εντελώς απαράμιλλο και σε ένα βαθμό πουθενά αλλού προσεγγίσιμο, όπου η παραγωγή και η διανομή γίνεται μέσα από τη συμπεριφορά των τιμών και όλες οι ζωές εξαρτώνται από το να αποκτούν και να ξοδεύουν. Η ανεπάρκεια των υλικών μέσων γίνεται το ρητό, υπολογίσιμο σημείο εκκίνησης της κάθε οικονομικής δραστηριότητας."
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω, ότι η προσφορά χρήματος στην Αμερική, ανά πάσα στιγμή έχει λιγότερη αξία σε σχέση με τις εκκρεμείς συναλλαγές που απαιτούνται. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ποτέ στην αμερικανική προσφορά χρήματος - ή σε οποιαδήποτε άλλη προσφορά χρήματος στον πλανήτη - αρκετά χρήματα ανά πάσα στιγμή ωστε να καλύψουν τις εκκρεμείς συναλλαγές στο εσωτερικό της οικονομίας. Τα χρήματα δημιουργούνται από το χρέος, μέσω δανείων. Και τα δάνεια αυτά επιβαρύνονται με τόκους, είτε πρόκειται για κρατικά ομόλογα είτε για ένα στεγαστικό δάνειο. Αν κάθε χρέος καλούνταν να αποπληρωθεί τώρα στην οικονομία μας θα υπήρχε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων που θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατον να αποπληρώθεί σε εγχώριο (χρήμα σε φυσική μορφή) νόμισμα. Είναι ένας κύριος λόγος για τον οποίο η διαστρωμάτωση και η ανισότητα είναι κυριολεκτικά ενσωματωμένη στο σύστημά μας: η εγγενής σπανιότητα της ίδιας της προσφοράς χρήματος.
Ποιός να το λεγε. Σε αυτό το σύστημα, η πτώχευση δεν είναι κάποιο ακανόνιστο υποπροϊόν που οι αμελείς άνθρωποι απλώς τυχαίνει να σκοντάφτουν πάνω του, είναι ένα αναπόφευκτο ενσωματωμένο χαρακτηριστικό. Είναι σαν το παιχνίδι των μουσικών καρεκλών. Ελπίζω ότι αυτό είναι σαφές. Με τα λόγια του οικονομολόγου Bernard Lietaer - ένα σπουδαίο απόσπασμα - "Η απληστία και ο ανταγωνισμός δεν είναι το αποτέλεσμα της αμετάβλητης ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Η απληστία και ο φόβος της έλλειψης είναι στην πραγματικότητα είναι αυτά που συνεχώς δημιουργούνται και ενισχύονται, ως άμεσο αποτέλεσμα του είδους των χρημάτων που χρησιμοποιούμε. Μπορούμε να παράγουμε περισσότερα από αρκετά για να θρέψουμε τους πάντες, αλλά είναι σαφές ότι δεν υφίσταται αρκετά χρήματα για να πληρώσουμε για όλους. Η σπανιότητα είναι το εθνικό μας νόμισμα. Στην πραγματικότητα, η δουλειά των κεντρικών τραπεζών είναι να δημιουργήσει και να διατηρήσει αυτήν την έλλειψη. Η άμεση συνέπεια είναι ότι πρέπει να πολεμήσουμε ο ένας με τον άλλον για να επιβιώσουμε." Η τελευταία πρόταση ερμηνεύει πραγματικά τόσο πολλά.
"Η άμεση συνέπεια είναι ότι πρέπει να πολεμήσουμε ο ένας με τον άλλον για να επιβιώσουμε."
Η συνέπεια αυτών των μηχανισμών είναι, πάλι, ακραία κοινωνική ανισότητα και ως εκ τούτου, κοινωνική διαστρωμάτωση. Με αυτό κατανοητό, ας εξετάσουμε τώρα την κατάσταση της εισοδηματικής ανισότητας στον κόσμο. Το 2005 τα πολυαγαπημένα μας φιλαράκια της Citigroup έγραψαν ένα σημείωμα στους πλουσιότερες πελάτες της όσον αφορά την κατάσταση του τι ονομάζεται "Πλουτονομία", και η αρχή της περίληψης αυτού είναι πολύ, πολύ σαφής.
"Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τμήματα:. Στην Πλουτονομία και στους υπόλοιπους. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, και ο Καναδάς και είναι οι βασικές Πλουτονομίες, οικονομίες που τροφοδοτούνται από τους πλούσιους."
Μια Πλουτονομία ορίζεται ως μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία του πλούτου, φυσικά, ελέγχεται από μια συνεχώς συρρικνωμένη μειονότητα. Και ως εκ τούτου, η οικονομική ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας γίνεται σε εξάρτηση με τις περιουσίες της πλούσιας μειονότητας και όχι του υπόλοιπου κόσμου. Κρατήστε το αυτό κατά νου.
Στη συνέχεια κάνουν το ερώτημα "Τι καθοδηγεί την Πλουτονομία?" Όπως δηλώνουν: «Η αποδιοργανωτική (εξειδικευμένη) τεχνολογία με γνώμονα την αύξηση της παραγωγικότητας, δημιουργικές οικονομικές καινοτομίες, συνεργαζόμενες και φιλικές ως προς τον καπιταλισμό κυβερνήσεις, διεθνή διάσταση των μεταναστών και των υπερπόντιων κατακτήσεων ενδυναμώνοντας τη δημιουργία πλούτου * βήχας * καταναγκαστική εργασία * βήχας * [Γέλια] και ο νόμος της πατεντοποίησης εφευρέσεων. Συχνά αυτά τα κύματα του πλούτου συνεπάγονται μεγάλη πολυπλοκότητα, και αξιοποιούνται καλύτερα από τους πλούσιους και τους μορφωμένους της κάθε εποχής."
Το βασικό σημείο του παρόντος εγγράφου είναι η κατανόηση ότι ο μέσος καταναλωτής είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα για τις αγορές μετοχών. Για τους σούπερ-πλούσιους, οι συναλλαγές μεταξύ τους αντιπροσωπεύουν την κατάσταση της οικονομίας συνολικά. Όπως δηλώνουν: "Σε μια Πλουτονομία δεν υπάρχει τέτοιο υποκείμενο ως «ο Αμερικάνος καταναλωτής» ή «ο Άγγλος καταναλωτής» ή, «ο Ρώσος καταναλωτής». Υπάρχουν πλούσιοι καταναλωτές, λίγοι σε αριθμό, αλλά ανήκουν στο γιγαντιαίο κομμάτι τις "πίτας" του εισοδήματος και της κατανάλωσης στο οποίο λαμβάνουν μέρος. Υπάρχουν οι υπόλοιποι, οι «μη-πλούσιοι», οι οποίοι είναι μεν πολύ περισσότεροι, αλλά υπολογίζονται μόνο για εκπληκτικά μικρά κομμάτια της εθνικής "πίτας".
Και συνεχίζουν: "Αυτός είναι ο λόγος, για παράδειγμα, που ανησυχούμε λιγότερο για τον αντίκτυπο των υψηλών τιμών του πετρελαίου στη συνολική κατανάλωση. Είναι σαφές ότι οι υψηλές τιμές του πετρελαίου είναι ένα βάρος για τα περισσότερα μέρη των κοινοτήτων μας. Ωστόσο, χωρίς να προβούμε σε οποιαδήποτε ηθική κρίση, η εισοδηματική ανισότητα, επειδή είναι αυτό που είναι, απλώς κάνει αυτήν την ομάδα λιγότερο σχετική με τα συνολικά στοιχεία. Το συμπέρασμα? Θα έπρεπε να ανησυχούμε λιγότερο για το μέσο καταναλωτή, ας πούμε το 50ό εκατοστημόριο (της πίτας), το τι κάνει, επειδή ο καταναλωτής αυτός είναι (νομίζουμε) λιγότερο σημαντικός για το σύνολο των δεδομένων, σε σχεση με το πώς οι πλούσιοι αισθάνονται και τι κάνουν. Είναι απλώς μια περίπτωση μαθηματικών, όχι ηθικής."
Το ξέρουμε αυτό σήμερα, λόγω των ανθρωπολογικών ερευνών που γίνονται στις εναπομείνασες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών σε όλο τον κόσμο, όπως το Piraha, λίγο έξω από τη Βραζιλία. Περιέργως, φαίνεται (και αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο για όποιον σας λέει ότι το σημερινό σύστημα είναι φυσικό) ότι για περισσότερο από το 90% της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους σε αυτόν τον πλανήτη όπως την ξέρουμε ήμασταν μέσα σε κοινωνικές οργανώσεις που δεν χρησιμοποιούσαν χρήματα, που δεν είχαν ιεραρχία, και είχαν ακόμη και "αντι-κυριαρχικές στρατηγικές", όπου η πλειοψηφία θα συνεργαζόταν για να σταματήσει οποιοδήποτε άτομο προσπαθούσε να κερδίσει την εξουσία και τον έλεγχο. Λίγο πολύ το αντίθετο αυτού που έχουμε σήμερα.
Η νεολιθική επανάσταση τα άλλαξε όλα αυτά. Παρείχε στα ανθρώπινα όντα την ικανότητα να ελέγχουν το περιβάλλον τους πιο εντατικά. Η διατήρηση της ζωής μπορούσε τώρα να καλλιεργείται πρακτικά κατά βούληση. Τώρα, ενώ αυτό το φαινόμενο θα έδειχνε ως ένα σημαντικό όφελος προς όλους, εισήγαγε επίσης ορισμένα ενοχλητικά κοινωνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα τα γνωρίσματα που το διέπουν και τα οποία μας απασχολούν ακόμη και σήμερα. Κατά την άποψη του ανθρωπολόγου και καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Stanford, Dr Robert Sapolsky: "Οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες είχαν χιλιάδες "άγριες" πηγές τροφίμων με τις οποίες τρέφονταν. Η γεωργία τα άλλαξε όλα αυτά, δημιουργώντας μια τεράστια εξάρτηση σε μερικές δεκάδες πηγές τροφίμων. Η γεωργία επέτρεψε την αποθήκευση των περισσευούμενων πόρων και ως εκ τούτου, αναπόφευκτα, την άνιση αποθήκευση τους, τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας και την εφεύρεση των τάξεων. Έτσι, επέτρεψε την εφεύρεση της φτώχειας."
Από αυτήν την δραματική αλλαγή στη δομή της ανθρώπινης κοινωνίας, η δημιουργία των ανισορροπιών συνεχίστηκε και η κοινωνική διαστρωμάτωση και η εισοδηματική ανισότητα είναι τώρα αυτά που συνδέουν τον σύγχρονο κόσμο, όπως όλοι γνωρίζουμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί που δεν είναι εξοικειωμένοι με την ανθρώπινη ιστορία θα αναλογιστούν οτι αυτά τα χαρακτηριστικά ίσως είναι μέρος κάποιας φυσικής ανθρώπινης τάξης. Είναι τόσο εμφανή σήμερα. Έχουμε πάει από την καλλιέργεια τροφίμων στο παζάρεμα εμπορευμάτων, στην ανταλλαγή χρυσού, στην ανταλλαγή μεταλλικών πιστοποιητικών αξιών, (και πλέον) στο συνάλλαγμα fiat.
Πήγαμε από ένα σύστημα του οποίου οι αξίες αντανακλούσαν τις φυσικές διεργασίες, σε ένα σύστημα αξιών βασισμένο σε πιστοποιητικά κυριότητας των συναλλαγών για εισόδημα, το οποίο είναι σχεδόν... η πιο σωστά όχι σχεδόν, εντελώς αποσυνδεμένο από τους φυσικούς πόρους. Και έχουμε πάει από έναν κόσμο βασισμένο στην αναγκαιότητα και την κοινωνία σαν μονάδα μέτρησης για τη διατήρηση και τη βιωσιμότητα, σε έναν κόσμο βασισμένο σε στρατηγικές χειραγώγησης, άσκοπο υλισμό και μια εμμονή με την περιουσία και την ιδιοκτησία.
Χρησιμοποιώντας τα λόγια του ιστορικού και φιλόσοφου David Hume "Ο πρώτος άνθρωπος που, αφού περιέκλεισε ένα κομμάτι εδάφους, του κατέβηκε η ιδέα να πει "Αυτό είναι δικό μου" και βρήκε ανθρώπους αρκετά απλούς ώστε να τον πιστέψουν, ήταν ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους πόσα δεινά και φρίκες ότι θα είχε σώσει ο άνθρωπος που ανατρέποντας τα πονταρίσματα έπρεπε να είχε φωνάξει ενώπιον των συντρόφων του "Να φυλάγεστε απο τα λεγόμενα αυτού του απατεώνα. Έχετε χαθεί αν ξεχάσετε ότι οι καρποί της γης ανήκουν σε όλους μας και η ίδια η Γη σε κανέναν."
(Διόρθωση, το σχόλιο ανήκει στην πραγματικοτητα στον Jean Jacques Rousseau (1754) απο το
On the Origin of the Inequality of Mankind.
Το σημειο )
Επιπλέον, η σπανιότητα είναι τώρα μια κινητήρια δύναμη για το εμπόριο. Στο σύστημά μας, η σπανιότητα ισοδυναμεί με κέρδος. Όσο λιγότερο υπάρχει απο κάτι, τόσο περισσότερο μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα. Με άλλα λόγια, η αφθονία είναι ένα αρνητικό πράγμα σε ένα σύστημα κέρδους. Με τα λόγια του ανθρωπολόγου Marshall Sahlins: "Το βιομηχανικό σύστημα της αγοράς θεσπίζει την έλλειψη, κατά τρόπο εντελώς απαράμιλλο και σε ένα βαθμό πουθενά αλλού προσεγγίσιμο, όπου η παραγωγή και η διανομή γίνεται μέσα από τη συμπεριφορά των τιμών και όλες οι ζωές εξαρτώνται από το να αποκτούν και να ξοδεύουν. Η ανεπάρκεια των υλικών μέσων γίνεται το ρητό, υπολογίσιμο σημείο εκκίνησης της κάθε οικονομικής δραστηριότητας."
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω, ότι η προσφορά χρήματος στην Αμερική, ανά πάσα στιγμή έχει λιγότερη αξία σε σχέση με τις εκκρεμείς συναλλαγές που απαιτούνται. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ποτέ στην αμερικανική προσφορά χρήματος - ή σε οποιαδήποτε άλλη προσφορά χρήματος στον πλανήτη - αρκετά χρήματα ανά πάσα στιγμή ωστε να καλύψουν τις εκκρεμείς συναλλαγές στο εσωτερικό της οικονομίας. Τα χρήματα δημιουργούνται από το χρέος, μέσω δανείων. Και τα δάνεια αυτά επιβαρύνονται με τόκους, είτε πρόκειται για κρατικά ομόλογα είτε για ένα στεγαστικό δάνειο. Αν κάθε χρέος καλούνταν να αποπληρωθεί τώρα στην οικονομία μας θα υπήρχε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων που θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατον να αποπληρώθεί σε εγχώριο (χρήμα σε φυσική μορφή) νόμισμα. Είναι ένας κύριος λόγος για τον οποίο η διαστρωμάτωση και η ανισότητα είναι κυριολεκτικά ενσωματωμένη στο σύστημά μας: η εγγενής σπανιότητα της ίδιας της προσφοράς χρήματος.
Ποιός να το λεγε. Σε αυτό το σύστημα, η πτώχευση δεν είναι κάποιο ακανόνιστο υποπροϊόν που οι αμελείς άνθρωποι απλώς τυχαίνει να σκοντάφτουν πάνω του, είναι ένα αναπόφευκτο ενσωματωμένο χαρακτηριστικό. Είναι σαν το παιχνίδι των μουσικών καρεκλών. Ελπίζω ότι αυτό είναι σαφές. Με τα λόγια του οικονομολόγου Bernard Lietaer - ένα σπουδαίο απόσπασμα - "Η απληστία και ο ανταγωνισμός δεν είναι το αποτέλεσμα της αμετάβλητης ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Η απληστία και ο φόβος της έλλειψης είναι στην πραγματικότητα είναι αυτά που συνεχώς δημιουργούνται και ενισχύονται, ως άμεσο αποτέλεσμα του είδους των χρημάτων που χρησιμοποιούμε. Μπορούμε να παράγουμε περισσότερα από αρκετά για να θρέψουμε τους πάντες, αλλά είναι σαφές ότι δεν υφίσταται αρκετά χρήματα για να πληρώσουμε για όλους. Η σπανιότητα είναι το εθνικό μας νόμισμα. Στην πραγματικότητα, η δουλειά των κεντρικών τραπεζών είναι να δημιουργήσει και να διατηρήσει αυτήν την έλλειψη. Η άμεση συνέπεια είναι ότι πρέπει να πολεμήσουμε ο ένας με τον άλλον για να επιβιώσουμε." Η τελευταία πρόταση ερμηνεύει πραγματικά τόσο πολλά.
"Η άμεση συνέπεια είναι ότι πρέπει να πολεμήσουμε ο ένας με τον άλλον για να επιβιώσουμε."
Η συνέπεια αυτών των μηχανισμών είναι, πάλι, ακραία κοινωνική ανισότητα και ως εκ τούτου, κοινωνική διαστρωμάτωση. Με αυτό κατανοητό, ας εξετάσουμε τώρα την κατάσταση της εισοδηματικής ανισότητας στον κόσμο. Το 2005 τα πολυαγαπημένα μας φιλαράκια της Citigroup έγραψαν ένα σημείωμα στους πλουσιότερες πελάτες της όσον αφορά την κατάσταση του τι ονομάζεται "Πλουτονομία", και η αρχή της περίληψης αυτού είναι πολύ, πολύ σαφής.
"Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τμήματα:. Στην Πλουτονομία και στους υπόλοιπους. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, και ο Καναδάς και είναι οι βασικές Πλουτονομίες, οικονομίες που τροφοδοτούνται από τους πλούσιους."
Μια Πλουτονομία ορίζεται ως μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία του πλούτου, φυσικά, ελέγχεται από μια συνεχώς συρρικνωμένη μειονότητα. Και ως εκ τούτου, η οικονομική ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας γίνεται σε εξάρτηση με τις περιουσίες της πλούσιας μειονότητας και όχι του υπόλοιπου κόσμου. Κρατήστε το αυτό κατά νου.
Στη συνέχεια κάνουν το ερώτημα "Τι καθοδηγεί την Πλουτονομία?" Όπως δηλώνουν: «Η αποδιοργανωτική (εξειδικευμένη) τεχνολογία με γνώμονα την αύξηση της παραγωγικότητας, δημιουργικές οικονομικές καινοτομίες, συνεργαζόμενες και φιλικές ως προς τον καπιταλισμό κυβερνήσεις, διεθνή διάσταση των μεταναστών και των υπερπόντιων κατακτήσεων ενδυναμώνοντας τη δημιουργία πλούτου * βήχας * καταναγκαστική εργασία * βήχας * [Γέλια] και ο νόμος της πατεντοποίησης εφευρέσεων. Συχνά αυτά τα κύματα του πλούτου συνεπάγονται μεγάλη πολυπλοκότητα, και αξιοποιούνται καλύτερα από τους πλούσιους και τους μορφωμένους της κάθε εποχής."
Το βασικό σημείο του παρόντος εγγράφου είναι η κατανόηση ότι ο μέσος καταναλωτής είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα για τις αγορές μετοχών. Για τους σούπερ-πλούσιους, οι συναλλαγές μεταξύ τους αντιπροσωπεύουν την κατάσταση της οικονομίας συνολικά. Όπως δηλώνουν: "Σε μια Πλουτονομία δεν υπάρχει τέτοιο υποκείμενο ως «ο Αμερικάνος καταναλωτής» ή «ο Άγγλος καταναλωτής» ή, «ο Ρώσος καταναλωτής». Υπάρχουν πλούσιοι καταναλωτές, λίγοι σε αριθμό, αλλά ανήκουν στο γιγαντιαίο κομμάτι τις "πίτας" του εισοδήματος και της κατανάλωσης στο οποίο λαμβάνουν μέρος. Υπάρχουν οι υπόλοιποι, οι «μη-πλούσιοι», οι οποίοι είναι μεν πολύ περισσότεροι, αλλά υπολογίζονται μόνο για εκπληκτικά μικρά κομμάτια της εθνικής "πίτας".
Και συνεχίζουν: "Αυτός είναι ο λόγος, για παράδειγμα, που ανησυχούμε λιγότερο για τον αντίκτυπο των υψηλών τιμών του πετρελαίου στη συνολική κατανάλωση. Είναι σαφές ότι οι υψηλές τιμές του πετρελαίου είναι ένα βάρος για τα περισσότερα μέρη των κοινοτήτων μας. Ωστόσο, χωρίς να προβούμε σε οποιαδήποτε ηθική κρίση, η εισοδηματική ανισότητα, επειδή είναι αυτό που είναι, απλώς κάνει αυτήν την ομάδα λιγότερο σχετική με τα συνολικά στοιχεία. Το συμπέρασμα? Θα έπρεπε να ανησυχούμε λιγότερο για το μέσο καταναλωτή, ας πούμε το 50ό εκατοστημόριο (της πίτας), το τι κάνει, επειδή ο καταναλωτής αυτός είναι (νομίζουμε) λιγότερο σημαντικός για το σύνολο των δεδομένων, σε σχεση με το πώς οι πλούσιοι αισθάνονται και τι κάνουν. Είναι απλώς μια περίπτωση μαθηματικών, όχι ηθικής."
Πρέπει τουλάχιστον να παραδεχτούμε πως είναι ειλικρινείς.
Τώρα, πριν να προχωρήσουμε περαιτέρω, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω λίγο. Η Πλουτονομία, όπως την περιγράφουν τα έγγραφα της Citigroup - και αυτά είναι πολύ μακροσκελή έγγραφα - είναι ασφαλώς η κατάσταση της ακραίας ανισορροπίας, τόσο ακραία σε ορισμένες χώρες που η κοινότητα των επενδυτών δίνει ελάχιστη σημασία στις καταναλωτικές συνήθειες του μέσου ατόμου. Με άλλα λόγια, αυτή η αλλαγή στην προτίμηση έχει συμβεί ως αποτέλεσμα των κινήτρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπου οι καταναλωτικές συνήθειες του γενικού πληθυσμού γίνονται άνευ αντικειμένου σε σχέση με το συμφέρον των πλουσίων, στο σημείο δε που η πλούσια ελίτ, η Πλουτονομία, μπορούν απλά να κάνουν εμπόριο μεταξύ τους και να ξεχάσουν τις κατώτερες τάξεις. Με άλλα λόγια, μετακινούνται τόσα πολλά χρήματα μεταξύ των πλουσίων που οι δημόσιες καταναλωτικές συνήθειες είναι σχεδόν άνευ σημασίας.
Αυτό, βέβαια, έχει νόημα άμα σκεφτείτε τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για τη μέτρηση της υγείας της οικονομίας, οι οποίες υποτίθεται ότι πρέπει να αφορούν όλους. Το ΑΕΠ ουσιαστικά υπολογίζεται από το πόσα χρήματα οι άνθρωποι ξοδεύουν ή κερδίζουν σε ένα συγκεκριμένο αγαθό ή υπηρεσία. Έτσι, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των κεφαλαίων των μετόχων, αν έχετε το ανώτατο 1% να ελέγχει το 35% του οικονομικού πλούτου στην Αμερική, με το επόμενο 19% να ελέγχει το 50% αφήνοντας το κατώτερο του 80% με το 15%, έχετε το 20% του αμερικάνικου του πληθυσμού να ελέγχει το 85% των χρημάτων. Και αυτό κατάλαβε η Citigroup. Αυτό το πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού είναι αυτό που κινεί τα πάντα.
Αυτό σημαίνει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει εγγενώς μικρό κίνητρο, να νοιάζεται για τις ενέργειες ή την ευημερία του 80% του κοινού. Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι η πιο ισχυρή επιρροή στις περισσότερες κυβερνήσεις στον κόσμο, ιδιαίτερα την κυβέρνηση των ΗΠΑ, θα αρχίσετε να βλέπετε ότι το μόνο πρόβλημα που έχει η άρχουσα τάξη σε σχέση με την πλειοψηφία του πληθυσμού είναι απλώς για να μας κρατήσει αρκετά εφησυχασμένους ώστε να μην γίνει καμία σπασμωδική κίνηση (εναντίων τους).
Και δεν το λέω από μόνος μου αυτό. Η Citigroup μας το γνωστοποιεί πολύ καλά αυτό, ρητά, όταν αναφέρει: "Βλέπουμε τη μεγαλύτερη απειλή για την Πλουτονομία να προέρχεται από μια αύξηση των πολιτικών απαιτήσεων (ή των απαιτήσεων των πολιτών, όπως θέλετε) για τη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, την εξάπλωση του πλούτου πιο ομοιόμορφα, και την πρόκληση δυνάμεων - όπως της παγκοσμιοποίησης - οι οποίες έχουν επωφεληθεί κέρδη και αύξηση του πλούτου."
Αλλά, μην ανησυχείτε, δεν τους νοιάζει και πολύ. "Το συμπέρασμά μας? Οι 3 μοχλοί που οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες θα μπορούσαν να τραβήξουν για να σταματήσουν την Πλουτονομία είναι ευνοϊκοί. Τα δικαιώματα περί ιδιοκτησίας εξακολουθούν γενικά να είναι άθικτα, οι πολιτικές φορολόγησης είναι ευνοϊκές προς ουδέτερες, και η παγκοσμιοποίηση διατηρεί την προσφορά εργασίας σε πλεόνασμα, πράγμα που ενεργεί ως τροχοπέδη για τον πληθωρισμό των μισθών. "
Συνοψίζουν: "Στην καρδιά της διατριβής μας περί Πλουτονομίας: Οι πλούσιοι είναι η κυρίαρχη πηγή εισοδήματος, πλούτου και ζήτησης σε χώρες Πλουτονομίας όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία, χώρες που έχουν οικονομικά φιλελεύθερη προσέγγιση στη δημιουργία πλούτου. Πιστεύουμε ότι οι ενέργειες των πλουσίων και το ποσοστό των πλουσίων σε μια οικονομία εξηγούν πολλά από τα δυσάρεστα αινίγματα και τους φόβους που έχουν εξοργίσει τους μετοχικούς μας πελάτες πρόσφατα, όπως οι παγκόσμιες ανισορροπίες ή γιατί οι υψηλές τιμές του πετρελαίου δεν έχουν καταστρέψει τη ζήτηση. Η Πλουτονομία, σκεφτόμαστε, εξηγεί αυτά τα προβλήματα και μας λέει να μην ανησυχούμε για αυτά.
Δεύτερον, πιστεύουμε ότι οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι τα επόμενα χρόνια. Καθώς οι καπιταλιστές (οι πλούσιοι) θα πάρουν ένα ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο του ΑΕΠ, ως αποτέλεσμα, κυρίως, της παγκοσμιοποίησης. Περιμένουμε το παγκόσμιο απόθεμα εργατικού δυναμικού στις αναπτυσσόμενες οικονομίες να διατηρήσει τον πληθωρισμό των μισθών υπο έλεχο, να αυξηθούν καλά τα περιθώρια κέρδους για τον πλούτο των καπιταλιστών, και μια σχετικά κακή κατάσταση για την αναπτυσσόμενη αγορά των ανειδίκευτων/αναθέτώμενων θέσεων εργασίας. Αυτό αποτελεί καλό οιωνό για τις εταιρείες που πωλούν ή εξυπηρετούν τους πλούσιους."
Συγνώμη για όλα αυτά τα μακροσκελή κείμενα αλλά ελπίζω να ξεκαθαρίζουν το τι σκέφτονται πραγματικά οι άνθρωποι στην κορυφή πίσω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Και πιθανότατα έχουν δίκιο. Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Η τρέχουσα οικονομική ύφεση που είμαστε τώρα, πραγματικά δεν σημαίνει τίποτα στο 20% στην κορυφή. Είναι το 80% που θα συνεχίζουν να υποφέρουν. Αλλά έι, ποιος νοιάζεται? Προφανώς το κορυφαίο 20% ενεργοποιεί την οικονομία ούτως ή άλλως και δεν πρόκειται καν να υπεισέλθω σε ότι αυτό σημαίνει σε σχέση με τις αφελείς υποθέσεις μας περι δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τα λόγια του πρώην Ανωτάτου Δικαστή Louis D. Brandeis: "Μπορούμε να έχουμε δημοκρατία στη χώρα αυτή, ή μπορούμε να έχουμε μεγάλη περιουσία συγκεντρωμένη στα χέρια των λίγων, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο."
Τώρα, τα έχω αναφέρει όλα αυτά ως εισαγωγή για το τι πρόκειται να μιλήσουμε όσον αφορά την κοινωνική υγεία. Σε συνδυασμό με αυτό, όμως, νομίζω ότι μερικά στατιστικά θα έπρεπε να αφομοιωθούν. Το 2007, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των 365 μεγαλύτερων εταιρειών των ΗΠΑ έλαβαν πάνω από 500 φορές τις αποδοχές του μέσου εργαζόμενου. Σε πολλές από αυτές τις κορυφαίες εταιρείες ο διευθύνων σύμβουλος πληρώνεται περισσότερο σε μια μέρα από ότι ο μέσος εργαζόμενος σε ένα χρόνο. Η οικογένεια Wal-Mart, η οποία είναι περίπου 6 άτομα, οι Waltons, έχει συνδυασμένη περιουσία που εκτιμήθηκε σε περίπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια το 2009, σύμφωνα με το Forbes. Ο συνδυασμένος πλούτος του κατώτερου 40% του πληθυσμού των ΗΠΑ είναι μόνο 95 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίσης, οι υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας στον πλανήτη είναι στους τομείς του εμπορίου και των επενδύσεων, επαγγέλματα που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Δεν δημιουργούν τίποτα. Είναι άνευ σημασίας για την κατάσταση της κοινωνίας στο φυσικό κόσμο. Το 2005, η μέση ετήσια αμοιβή για τα διευθυντικά στελέχη των 26 κορυφαίων hedge funds, γνωστά και ως χαρτοπαικτικές λέσχες παιχνιδιών (καζίνο), ήταν 363 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας! Συγκρίνετε αυτό με το μέσο γιατρό που βγάζει περίπου 150.000 δολάρια το χρόνο και τους επιστήμονες που κάνουν βιολογικές έρευνες, οι οποίοι αναζητούν ιάσεις και θεραπείες για ασθένειες, και οι οποίοι βγάζουν μόνο γύρω στα 68.000 δολάρια το χρόνο.
Καταλαβαίνετε το νόημα. Η εισοδηματική ανισότητα είναι εδώ. Αυξάνεται, και φαίνεται να είναι ασταμάτητη, εάν κοιτάξει κανείς τους μηχανισμούς των χρηματοπιστωτικών αγορών και την πολιτισμικά αποδεκτή πραγματικότητα των τεράστιων μισθολογικών διαφορών μεταξύ των διαφόρων τομέων.
Οπότε τώρα, θέτουμε το ερώτημα. Τι σημαίνει αυτό για την υγεία μας, την ευημερία μας?
Μια πρωτοποριακή έρευνα του Richard Wilkinson και της Kate Picket του Ηνωμένου Βασιλείου στον τομέα των κοινωνικών ανισοτήτων στην υγεία και των κοινωνικών καθοριστικών παραγόντων της υγείας, μας έχει δώσει ορισμένες βαθιές συνειδητοποιήσεις στο τι σημαίνει να έχεις (να ζείς σε) μια κοινωνία η οποία βασίζεται και καθοδηγείται από την ανισότητα.
Για να συνοψίσουμε αυτήν την πρωτοποριακή έρευνα, η κοινή άποψη ότι τα κοινωνικά προβλήματα προκαλούνται άμεσα από μοναδικές υλικές συνθήκες όπως κακές συνθήκες στέγασης, κακή διατροφή ή έλλειψη εκπαιδευτικών ευκαιριών ανατρέπεται. Η ιδέα ότι οι πιο πλούσιες κοινωνίες τα πάνε καλύτερα από τις φτωχότερες κοινωνίες όσον αφορά την υγεία γενικά, δεν ισχύει.
Τα κοινωνικά προβλήματα που είναι άφθονα στις πλούσιες, υψηλά διαβαθμισμένες χώρες οφείλονται σε μεγάλο βαθμό από την κλίμακα των υλικών διαφορών μεταξύ ανθρώπων εντός της ίδιας κοινωνίας. Το πρόβλημα δεν είναι το απόλυτο εισόδημα, (σ.τ.μ. δηλαδή το πόσα λεφτά βγάζεις σαν νούμερο) αλλά μάλλον το πρόβλημα του σχετικού εισοδήματος (σ.τ.μ. δηλαδή η εισοδηματική διαφορά μεταξύ ατόμων της ίδιας κοινωνίας).
Αν συγκρίνουμε τις ομάδες των ατόμων με το ίδιο εισόδημα σε διαφορετικές χώρες θα διαπιστώσετε ότι εκείνοι στις πιο άνισες χώρες τα πάνε πολύ χειρότερα από εκείνους σε πιο ίσες χώρες με το ίδιο εισόδημα.
Φαίνεται να είναι ένα ψυχο-κοινωνικό φαινόμενο. Η ανισότητα φαίνεται να κάνει τις χώρες κοινωνικά δυσλειτουργικές.
Και παίρνοντας ως βάση τα μέτρα της κοινωνικής υγείας, τα ποσοστά της εγκληματικότητας, και την ευημερία, είναι ασφαλές να πούμε, όπως θα με δείτε να επισημαίνω, ότι πραγματικά η σημερινή δομή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κοινωνική αποτυχία.
Προσδόκιμο ζωής.
Σε αυτό το διάγραμμα βλέπουμε ένα συγκεκριμένο σύνολο πλούσιων χωρών. Βασικά, ο άξονας Y που βλέπετε είναι το προσδόκιμο ζωής και ο άξονας Χ είναι η εισοδηματική ανισότητα, που πηγαίνει από αριστερά προς τα δεξιά, και απο χαμηλά προς τα πάνω. Το προσδόκιμο ζωής απο κάτω προς τα πάνω φυσικά, και αυξανόμενο όσο ανεβαίνει.
Όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό, η Ιαπωνία έχει το χαμηλότερο ποσό εισοδηματικής ανισότητας, αλλά και ένα απίστευτα υψηλό προσδόκιμο ζωής. Ενώ η Σιγκαπούρη, σκευωρώντας μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτό το ιδιαίτερο σύνολο των χωρών που αναλύονται, οι οποίες είναι ως επί το πλείστον πλούσιες χώρες, έχει τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα, και η γραμμή παλινδρόμησης στη μέση δείχνει καθαρά πώς τα μοτίβα που κινούνται από χαμηλότερη ανισότητα σε μεγαλύτερη ανισότητα μειώνουν το προσδόκιμο ζωής όλων αυτών των χωρών.
Χρήση ναρκωτικών.
Βλέπουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο επίπεδο ανισότητας με βάση το δείγμα, ενώ είναι επίσης μέσα στις 4 κορυφαίες χώρες με την πιο παράνομη χρήση ναρκωτικών: ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Ενώ στο χαμηλότερο κλιμάκιο έχετε την Ιαπωνία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία που έχουν το μικρότερο ποσό ανισότητας και ελάχιστη χρήση ναρκωτικών. Η Ελλάδα είναι εκεί επίσης. Είναι οι τάσεις που είναι σημαντικές εδώ. Μπορείτε να δείτε τη σαφή γραμμή παλινδρόμησης.
Θέλω να επεκταθώ σε αυτό το συγκεκριμένο. Η λόγος γι 'αυτό: Υπήρξε μια μελέτη που έγινε το 2002 με πίθηκους μακάκους. Στη μελέτη, 20 πιθήκοι παρατηρήθηκαν και αναλύθηκαν σε σχέση με τις κοινωνικές ιεραρχίες που αναπτύσσονται σε διαφορετικές περιστάσεις, σημειώνοντας ποια ζώα ήταν κυρίαρχα και ποιά ήταν υποδεέστερα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι πίθηκοι που είχαν αποκτήσει άρχουσα θέση είχαν περισσότερη δραστηριότητα της ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους από ότι είχαν πριν γινουν κυρίαρχοι, ενώ οι πίθηκοι που έγιναν υποδεέστεροι έδειξαν πολύ μικρές αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου τους.
Στη συνέχεια, αφού διδάχτηκε στους πιθήκους πώς να προμηθεύονται κοκαΐνη μέσω μοχλών, διαπιστώθηκε ότι οι υποδεέστεροι πίθηκοι έπαιρναν πολύ περισσότερη κοκαΐνη απο τους κυρίαρχους πιθήκους. Με άλλα λόγια, είναι μια μορφή αυτοθεραπείας.
Ας συνεχίσουμε με τις ψυχικές ασθένειες.
Οι ψυχικές ασθένειες είναι πολύ συχνότερες στις πιο άνισες χώρες. Για άλλη μια φορά έχουμε τις ΗΠΑ στην κορυφή των ψυχικών ασθενειών και έχουμε την Ιαπωνία στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο. Όπως μπορείτε να δείτε από το διάγραμμα, η ψυχική ασθένεια και η ανισότητα είναι πολύ συσχετιζόμενες.
Μια γρήγορη ματιά στα SSRI (Επιλεκτικοί Αναστολείς Επαναπρόσληψης της Σεροτονίνης), αντικαταθλιπτικό φάρμακο που δινόταν σε επισκέψεις στα γραφεία των γιατρών μεταξύ ενηλίκων ηλικίας 18 ετών ή μεγαλύτερης στις Ηνωμένες Πολιτείες απο το 1995 μέχρι το 2002 μας δείχνει μια σαφή τάση αύξησης της εξάρτησης με αντικαταθλιπτικά.
Ο πιο κοινός τύπος των διαταραχών φυσικά είναι το άγχος και η κατάθλιψη.
Ένας ψυχολόγος που ονομαζόταν Jean Twenge έκανε μια ενδιαφέρουσα μελέτη, η οποία απέδειξε ότι οι Αμερικανοί είναι πολύ πιο ανήσυχοι από ότι ήταν στο παρελθόν. Σε μια έρευνα απο φοιτητές που κράτησε απο το 1952 μέχρι το 1993 (41 χρόνια) σε 52.000 μαθητές διαπιστώθηκε ότι οι μαθητές σήμερα ήταν περισσότερο ανήσυχοι από ότι ήταν το 85% του πληθυσμού κατά την έναρξη της μελέτης, δηλαδή το 1952. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το μέσο αμερικάνικο παιδί ήταν περισσότερο ανήσυχο από ότι τα παιδιά που ήταν ψυχικά ασθενείς της δεκαετίας του 1950.
Όσον αφορά την κατάθλιψη, μια μελέτη που ονομάζεται «Διαχρονικές τάσεις στην εφηβική ψυχική υγεία", διαπίστωσε ότι στην Βρετανία η κατάθλιψη μεταξύ ατόμων περίπου 20 ετών βρέθηκε να είναι δύο φορές συχνότερη σε μια μελέτη 10.000 περίπου ατόμων που γεννήθηκαν το 1970: 10.000 ήταν τα άτομα της μελέτης, και ήταν δύο φορές πιο συχνή (η κατάθλιψη) το 1970 απο ότι ήταν το 1958. Διαπιστώθηκε επίσης ότι σε γενικές γραμμές, οι ψυχο-κοινωνικές διαταραχές που επηρεάζουν τους νέους έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά τα τελευταία 50 χρόνια.
Στην Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία και την Ισπανία, 1 στους 10 θεωρούνται «ψυχικά άρρωστοι» μέσα σε ένα χρόνο.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι 1 στους 5, και στις ΗΠΑ είναι 1 στους 4.
Σε ολόκληρους πληθυσμούς, τα ποσοστά των ψυχικών ασθενειών είναι 5 φορές μεγαλύτερα στις πιο άνισες χώρες σε σύγκριση με τις πιο ίσες.
Τώρα, βέβαια, ξέρω τι λέτε. "Τι γίνεται με την γενετική;"
Νομίζω ότι ο Richard Wilkinson το συνόψισε πολύ καλά. "Αν και οι ψυχικές ασθένειες μπορούν να επηρεάζονται από τις μεταβολές στα επίπεδα ορισμένων χημικών ουσιών στον εγκέφαλο κανείς δεν έχει αποδείξει ότι αυτά είναι τα πραγματικά αίτια της κατάθλιψης ή αν αυτές είναι οι αλλαγές που προκαλούνται από την κατάθλιψη. Αν και κάποια γενετική ευπάθεια θα μπορούσε να κρύβεται πίσω κάποια ψυχική ασθένεια, αυτή απο μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει την τεράστια αύξηση στις ασθένειες κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα γονίδια μας δεν μπορούν να αλλάξουν τόσο γρήγορα."
Και ας περάσουμε στην ιδέα της εμπιστοσύνης. Άλλη μία λέξη για αυτό είναι το κοινωνικό κεφάλαιο. Το κοινωνικό κεφάλαιο ορίζεται ως η στάση, το πνεύμα ή η προθυμία των ανθρώπων να συμμετέχουν σε συλλογικές πολιτικές δραστηριότητες, και ως εκ τούτου υπάρχει μια ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης.
Όπως μπορείτε να δείτε στο διάγραμμα, εκείνοι που αισθάνονται ότι μπορούν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον είναι πολύ πιο συχνοί, φυσικά, σε κοινωνίες που έχουν λιγότερη ανισότητα. Αυτό φυσικά είναι πέραν των αυτονόητων, και είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα συμφωνήσουν. Φυσικά, με μεγαλύτερη ανισότητα, οι άνθρωποι φροντίζουν λιγότερο ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα, η δυσπιστία και η ανισότητα, νομίζω οτι αλληλοενισχύονται.
Τώρα, αυτό το σημείο είναι ίσως αρκετό για μία ώρα διάλεξη απο μόνο του:
Τι είναι μια κοινωνία, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον?
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η ιδέα της φιλίας και των εννοιών που ενώνονται με τη φιλία, η οποία αποτελεί τελικά την ποιότητα της εμπιστοσύνης, είναι ένα χαρακτηριστικό εντελώς αντίθετο με τη νοοτροπία του ανταγωνισμού και τις οικονομικές θεωρίες της ιδιοτέλειας που βλέπουμε σήμερα.
Η ενσυναίσθηση, η ανταπόδοση και η συνεργασία ισοδυναμούν με καλή υγεία, ενώ η καχυποψία, η πάλη, ο ανταγωνισμός, ισοδυναμούν πάντα με υψηλά επίπεδα άγχους, και συνεπώς, είναι καταστροφικές.
Όπως θα πούμε σε λίγο, το στρες είναι ένας από τους πλέον θανατηφόρους δολοφόνους που γνωρίζουμε. Είναι μυστικός δολοφόνος.
Και ζώντας σε μια κοινωνία όπου θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και όπου θα πρέπει να παλέψεις για όσα έχεις, όπου θα πρέπει να ερευνάμε σχεδόν κάθε συναλλαγή δεδομένης της αρχική υπόθεσης ότι το άλλο άτομο μπορεί να προσπαθεί να σας ξεγελάσει για δικό του όφελος, το γεγονός του θέματος είναι, πως ευδοκιμούμε κοινωνικά μέσω της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας αποδεδειγμένα από τα πρότυπα υγείας, και οι κοινωνικές δομές που δημιουργούν σχέσεις που βασίζονται στην ανισότητα, την κατωτερότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό προκαλούν τη μεγαλύτερη ποσότητα κοινωνικών πόνων και νευρώσεων.
Ας δούμε τα αποτελέσματα όσον αφορά την εκπαίδευση.
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Όχι μόνο οι πιο άνισες χώρες έχουν χειρότερο μορφωτικό επίπεδο, τα παιδιά είναι επίσης πιο πιθανό να εγκαταλείψουν το σχολείο. Είναι ενδιαφέρον, οι ταξικές διαφορές και οι επιπτώσεις τους έχουν γίνει πολύ εμφανείς σε αυτό το θέμα.
Για παράδειγμα, μια μελέτη που έγινε το 2004 όπου πήραν 321 ινδικά αγόρια υψηλής κάστας και τα έβαλαν με 321 ιδικά αγόρια χαμηλής κάστας και τους δόθηκε μια εργασία επίλυσης κάποιου προβλήματος. Την πρώτη φορά που το έκαναν αυτό, η σχέση μεταξύ των καστών, η κοινωνική θέση, δεν ανακοινώθηκε σε αυτά τα παιδιά. Δεν είχαν καμία ιδέα ποιός ήταν γύρω τους. Και μπορείτε να δείτε οτι όταν η κάστα δεν ανακοινώθηκε, τα χαμηλής κάστας αγόρια πράγματι νίκησαν την υψηλή κάστα. Τη δεύτερη φορά που το έκαναν, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά ασύμμετρα μιας και η χαμηλότερη κάστα τα πήγε πολύ χειρότερη από ότι πριν, ενώ η υψηλότερη κάστα τα πήγε καλύτερα. Αυτό είναι ψυχολογικό. Είναι μια ψυχο-κοινωνική σχέση κατωτερότητας-ανωτερότητας που έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε πολλές περιπτώσεις με άλλες μελέτες που είχαν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι επηρεάζονται πολύ από την αντίληψη της θέσης τους στην κοινωνία. Όταν περιμένουμε να θεωρούμαστε ως κατώτεροι, πολύ συχνά λειτουργούμε ως τέτοιοι.
Ποσοστά ανθρωποκτονιών.
Όπως μπορείτε να δείτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνούν τις άλλες και με διαφορά όσον αφορά τα ποσοστά ανθρωποκτονιών. Και προφανώς, αν δει κανείς τις τάσεις στον πίνακα, τα ποσοστά ανθρωποκτονιών είναι - φυσικά - πιο συχνά σε άνισες κοινωνίες.
Στην πραγματικότητα, η ίδια η βία είναι ίσως το πιο καθιερωμένο χαρακτηριστικό της κοινωνικής ανισότητας πάνω σε οποιοδήποτε από τα πράγματα που μιλάμε σε αυτά τα παραδείγματα. Ο James Gilligan, ο οποίος ήταν ένας ψυχίατρος φυλακισμένων για 25 χρόνια, και σήμερα είναι διευθυντής του Κέντρου για την Μελέτη της Βίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, είχε να πει αυτό για την εμπειρία του με την ενασχόληση με βίαιους εγκληματίες, στο εκτεταμένο μήκος που έχει:
"Οι τρόφιμοι φυλακών με τους οποίους δουλεύω μου έχουν πει επανειλημμένα όταν τους ρώτησα γιατί επιτέθηκαν σε κάποιον, οτι ήταν επειδή « μου φέρθηκαν με ασέβεια ». Η λέξη ασέβεια είναι κεντρική στο λεξιλόγιο, το ηθικό σύστημα αξιών, και την ψυχοδυναμική αυτών των χρονικά βίαιων ανδρών.
Δεν έχω δεί ακόμα ούτε μια σοβαρή πράξη βίας που να μην προκλήθηκε από την εμπειρία του αισθήματος ντροπής και ταπείνωσης, ασέβειας και γελοιοποίησης, και που δεν αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια αποτροπής ή αναίρεσης αυτής της «απώλειας» - όσο σοβαρή κι ας είναι η τιμωρία. Παρεξηγούμε αυτά τα άτομα εις βάρος μας, αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το εννοούν κυριολεκτικά όταν λένε ότι θα προτιμούσαν να σκοτώσουν ή να ακρωτηριάσουν τους άλλους, να σκοτωθούν, παρά να ζήσουν χωρίς υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Κυριολεκτικά προτιμούν τον θάνατο απο την ατίμωση."
Είναι πραγματικά εύκολο να δούμε το πώς οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων, και ως εκ τούτου, η εισοδηματική ανισότητα, μπορεί να μεταφραστεί σε συναισθήματα ταπείνωσης, απώλεια του ελέγχου, έλλειψη σεβασμού, και γελοιοποίηση. Ξέρετε, όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του, είναι συχνά αποθαρρυντικό. Λένε, "Ω, ο σύζυγός μου είναι άνεργος." Και αυτό είναι ένα αποθαρρυντικό πράγμα, "Ω, αυτός είναι άνεργος ... ..." Στο κάτω-κάτω, η ίδια η φύση της τάξης είναι ιεραρχική. Με άλλα λόγια, η ανώτερη τάξη πραγματικά κοιτάει υπεροπτικά την κατώτερη τάξη, ιστορικά μιλώντας. Και το να σε κοιτάνε υπεροπτικά είναι ουσιαστικά εξευτελιστικό. Ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε να μας κάνει καμία έκπληξη το οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το μεγαλύτερο αριθμό ανθρωποκτονιών στον κόσμο, δεδομένου της ακραίας εισοδηματικής ανισότητας.
Και αυτό μας οδηγεί στα ποσοστά φυλάκισης.
Η τάση είναι πολύ οξεία και εδώ. Προφανώς, όπως μπορούμε να δούμε τα ποσοστά φυλάκισης είναι πολύ υψηλότερα σε άνισες χώρες. Όσο πιο άνιση η χώρα, τόσο περισσότεροι άνθρωποι στη φυλακή. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον σχετικά με αυτή την πραγματικότητα είναι ότι δεν αφορά μόνο τα ποσοστά της εγκληματικότητας, η οποία βέβαια είναι πιο διαδεδομένη στις άνισες κοινωνίες, αλλά έχει επίσης να κάνει με την τιμωρητική στάση απέναντι στα λεγόμενα "εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας". Με άλλα λόγια, όσο πιο άνιση η κοινωνία, τόσο σκληρότερες είναι οι ποινές είναι για ένα συγκεκριμένο αδίκημα. Και ως εκ τούτου, περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπεί σε φυλακή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απο όσο θα ήταν σε πιο ίσες χώρες.
Από το 1984 η πολιτεία της Καλιφόρνιας έχει κατασκευάσει 1 νέο σχολείο, και 20 νέες φυλακές. Επιπλέον, για αυτούς εκεί έξω που πιστεύουν ότι το σωφρονιστικό σύστημα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει κάποιο θεραπευτικό ρόλο αποκατάστασης τροποποιώντας τους ανθρώπους και την ανθρώπινη συμπεριφορά, θα ήθελα να αναφερθώ και πάλι στον ψυχίατρο φυλακισμένων James Gilligan για την προοπτική του.
Όπως δηλώνει, "Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μετατραπεί ένα μη βίαιο άτομο σε ένα βίαιο είναι να σταλεί στη φυλακή. Η ποινική δικαιοσύνη και τα σωφρονιστικά συστήματα, λειτουργούν κάτω από ένα τεράστιο λάθος, δηλαδή την πεποίθηση ότι η τιμωρία θα αποτρέψει, θα προλάβει ή θα παρεμποδίσει την βία, όταν στην πραγματικότητα είναι το πιο ισχυρό διεγερτικό της βίας που έχουμε ανακαλύψει μέχρι τώρα."
Τώρα, εδώ είναι ένα πολύ ενδιαφέρον: Kοινωνική κινητικότητα.
Η κοινωνική κινητικότητα έχει να κάνει με την ταξική σχέση που έχετε από την γέννησή σας, και πόσο εύκολο είναι για σας να κινηθείτε προς τα επάνω από την κλάση ή χαμηλότερα από την κλάση, κατά τη διάρκεια της ζωής σας. Με άλλα λόγια, αν έχετε γεννηθεί στη φτώχεια, τι πιθανότητες έχετε να γίνετε πλούσιος? Λοιπόν, όπως μπορείτε να δείτε από το διάγραμμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, πατρίδα του "αμερικανικού ονείρου", έχουν το χαμηλότερο ποσοστό κινητικότητας όλων των χωρών στο σύνολο του δείγματος. Υπάρχουν πολύ υψηλές πιθανότητες ότι αν έχετε γεννηθεί στη φτώχεια, θα μείνετε μέσα στη φτώχεια. Ομοίως, αν έχετε γεννηθεί σε μεγάλο πλούτο, πιθανότατα θα μείνετε πλούσιοι για το υπόλοιπο της ζωής σας. Και, αν το σκεφτείτε, είναι πραγματικά μια μορφή διαχωρισμού τάξεων.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να κατηγορηθεί εν μέρει στους ίδιους τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, οι οποίοι κρατάνε τις κατώτερες λαϊκές τάξεις φτωχές, και τις ανώτερες τάξεις πλούσιες, σκόπιμα. Ως ένα γρήγορο παράδειγμα αυτού, το οποίο έχω δηλώσει στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα, αν έχετε ένα εκατομμύριο δολάρια και τα βάλετε σε ένα τραπεζικό λογαριασμό σε μια τράπεζα με επιτόκιο 5%, πρόκειται να δημιουργείτε $50.000 το χρόνο απλώς και μόνο για την εν λόγω κατάθεση. Δημιουργείτε χρήμα από το ίδιο το χρήμα, χαρτί φτιαγμένο απο χαρτί, τίποτα περισσότερο, χωρίς κάποια εφεύρεση, χωρίς συνεισφορά στην κοινωνία, χωρίς τίποτα. Έχοντας ήδη αναφέρει αυτό, εάν είστε ένα πρόσωπο που ανήκει στην χαμηλή προς μεσαία τάξη, το οποίο έχει περιορσμούς όσον αφορά το κεφάλαιο, και το οποίο πρέπει να πάρει δάνειο με τόκο, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, για να αγοράσουν το σπίτι τους ή αν χρησιμοποιείτε πιστωτικές κάρτες, τότε θα πληρώνετε τόκο στην τράπεζα , το οποίο η τράπεζα στη συνέχεια χρησιμοποιεί, θεωρητικά, ώστε να καταβάλει την επιστροφή (τόκου) του ατόμου με τον τραπεζικό λογαριασμό του 5%. Όχι μόνο αυτή η εξίσωση είναι εξωφρενικά προσβλητική, λόγω της χρήσης του τόκου για να κλέψει από τους φτωχούς και να δώσει στους πλούσιους, αλλά διαιωνίζει και τις ταξικές διαστρωματωσεις μέσω του σχεδιασμού της, διατηρώντας τις κατώτερες τάξεις φτωχές, υπό τη συνεχή επιβάρυνση του χρέους, ενώ διατηρεί τις ανώτερες τάξεις πλούσιες, μέσω της δυνατότητας της μετατροπής των επιπλέον χρημάτων μαγικά σε περισσότερα χρήματα, με μηδενική εργασία ή κοινωνική συνεισφορά. Αυτός παρεμπιπτόντως, είναι μόνο ένας μηχανισμός, ο οποίος χρησιμοποιείται για να είναι βέβαιο ότι αυτές οι ταξικές ιδιότητες, ή οι ταξικοί διαχωρισμοί, διατηρούνται.
Βρεφική θνησιμότητα. Πολύ απλά, πιο υψηλή σε άνισες χώρες, παρά σε χώρες λιγότερο άνισες.
Παχυσαρκία. Φυσικά, υψηλότερη σε πιο άνισες χώρες.
Εφηβικά ποσοστά γεννήσεων. Υψηλότερα για τις πιο άνισες χώρες.
Καινοτομία.
Το λατρεύω αυτό. Επειδή είναι ένα δυνατό χαστούκι σε όλους εκείνους τους εταιριο-γραμμο-καθοδηγούμενους αγορά-λάτρες, οι οποίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι το ανταγωνιστικό σύστημα κινήτρων βασιζόμενων στην αναζήτηση του κέρδους μεταφράζεται σε νέες καινοτομίες για το κοινό καλό. Και λυπάμαι που το λέω, αλλα δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Χρησιμοποιώντας σαν μέτρο τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας ανά εκατομμύριο, η Φινλανδία, η Σουηδία, και η Ιρλανδία σκευωρούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσον αφορά τις εφευρέσεις.
Και τέλος, ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα συνολικό άθροισμα που καταρτίζεται από τα πολλά σημεία που μόλις εξετάστηκαν.
Αυτό το διάγραμμα δείχνει το προσδόκιμο ζωής, μαθηματικά / παιδεία, παιδική θνησιμότητα, δολοφονίες, φυλακίσεις, εφηβικά ποσοστά γεννήσεων, εμπιστοσύνη, παχυσαρκία, ψυχικές ασθένειες (φάρμακα / χρήση αλκοόλ), και κοινωνική κινητικότητα. Όπως μπορείτε να δείτε, στις Ηνωμένες Πολιτείες, με το υψηλότερο επίπεδο διαστρωμάτωσης, είμαστε οι απόλυτα χειρότεροι.
Και απλά για να βεβαιωθείτε ότι έχετε κατανοήσει σαφώς την εν λόγω ανάλυση, εδώ είναι ένα διάγραμμα που δείχνει το απόλυτο (καθαρό) εισόδημα, των ίδιων σημείων που μόλις είδατε. Όπως θα μπορούσατε να πείτε, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο. Δεν υπάρχει καμία τάση στην γραμμή παλινδρόμησης. Εδώ είναι, (οι πίνακες) πλάι-πλάι, ώστε να μπορείτε να δείτε πόσο ζωτικής σημασίας είναι πραγματικά η πληροφορία αυτή. Η τάση αυτή είναι πολύ σαφής σχετικά με τις επιπτώσεις της ανισότητας σε μια συγκεκριμένη χώρα ή ένα κοινωνικό περιβάλλον.
Ως τελικό σημείο σχετικά με το θέμα της ανισότητας και των συνεπειών της, θέλω να αναφέρω μια μελέτη που ονομάζεται "The Whitehall Study", η οποία ήταν σε 2 "γύρους" - 1 και 2 - που εκτεινόταν πάνω-κάτω περίπου 60 ή 70 χρόνια. Ο καθηγητής Michael Marmot του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας στο University College of London ήταν ο διευθυντής των μελετών αυτών. Χρησιμοποιούσε το βρετανικό σύστημα δημόσιων υπηρεσιών σαν ομάδα μελέτης και διαπίστωσε ότι υπάρχει μια διαβάθμιση της ποιότητας της υγείας στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, η οποίο δεν είναι απλώς θέμα κακής υγείας για τα μειονεκτούντα άτομα και καλής υγεία για όλους τους άλλους. Κάτι άλλο συνέβαινε.
Θυμηθείτε, αυτό είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχει κοινωνικοποιήσει την υγειονομική περίθαλψη. Έτσι, ο καθένας έχει ουσιαστικά ισότιμη πρόσβαση στην ίδια ποσότητα υγειονομικής περίθαλψης. Βρήκαν, ανεξάρτητα από αυτό, ότι υπήρξε μια κοινωνική κατανομή των ασθενειών, καθώς πάμε από την κορυφή της κοινωνικο-οικονομικής κλίμακας προς τα κάτω. Και, οι τύποι των ασθενειών που θα αποκτούσαν οι άνθρωποι θα άλλαζαν κατά μέσο όρο. Για παράδειγμα, οι χαμηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας είχαν τετραπλάσια αύξηση της θνησιμότητας με βάση τις καρδιακές παθήσεις, σε σύγκριση με τις υψηλότερες βαθμίδες. Και αυτό το μοτίβο υπήρχε σε κάποιο βαθμό ανεξάρτητα από την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.
Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Υπάρχει μια διαβάθμιση των προβλημάτων υγείας που προκύπτουν, που δεν μπορεί να εξηγηθεί από το απόλυτο εισόδημα. Και, στην πραγματικότητα, πηγαίνει πίσω στην αντίδραση στο στρες, αν πάτε και ερευνήσετε αυτά τα σημεία. Ακόμη και σε μια χώρα με καθολική υγειονομική περίθαλψη, όσο χειρότερη είναι η οικονομική κατάσταση και η θέση ενός ατόμου στην ιεραρχία, τόσο χειρότερη θα είναι η υγεία του κατά μέσο όρο.
Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι σε υψηλή κοινωνικο-οικονομική θέση, αυτοί που είναι υψηλότερα στην πυραμίδα, ζουν περισσότερο, απολαμβάνουν καλύτερη υγεία, και υποφέρουν λιγότερο από αναπηρίες, ενώ εκείνοι με χαμηλότερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση πεθαίνουν νεότεροι και υποφέρουν το μεγαλύτερο βάρος αναπηριών και ασθενειών.
Αυτό έρχεται και πάλι με τη μορφή διαβάθμισης, πράγμα που σημαίνει ότι από την ανώτερη τάξη, κατεβαίνοντας προς την κατώτερη τάξη, σε κάθε επιτυχημένο διαδοχικό βήμα προς τα κάτω, ή πάνω, στην κοινωνικο-οικονομική κλίμακα αποτελεί μια αντίστοιχη αλλαγή της ποιότητας στην υγεία ενός προσώπου.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένας μεγάλος όγκος στατιστικών στοιχείων που κραυγάζει ότι το να ζεί κάποιος σε μια κοινωνία ισότητας είναι περισσότερο υγιές και παραγωγικό περίπου για το 99,9% του πληθυσμού. Είναι μόνο εκείνοι στην κορυφή της πυραμίδας που θα μπορούσαν να θεωρηθούν απρόσβλητοι από την ασθένεια που είναι γνωστή ως κοινωνική ανισότητα. Με άλλα λόγια, η ισότητα ωφελεί τους πάντες.
Τώρα, δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι η πραγματική ψυχο-κοινωνική αιτία αυτών των ζητημάτων? Ποιοί είναι οι πιο κυρίαρχοι μηχανισμοί που υποστηρίζουν συνεχώς την διαίρεση των τάξεων και τις νευρώσεις και τις ασθένειες που αυτό δημιουργεί?
Λοιπόν, πραγματικά δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ μακριά για μια βιώσιμη πιθανότητα (αιτιολόγησης). Η πολιτιστική "πτέρυγα προγραμματισμού" του συστήματος της αγοράς είναι η διαφημιστική βιομηχανία, η οποία χρησιμεύει για να διαιωνίσει τις καταναλωτικές αξίες που βλέπετε γύρω σας. Ωστόσο, πηγαίνει πολύ βαθύτερα από αυτό. Πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από το να υποκινεί ανθρώπους να αγοράσουν πράγματα για το κέρδος κάποιας συγκεκριμένης εταιρείας. Το γεγονός είναι πως οι αξίες του υλισμού και της κατανάλωσης είναι τρομερής σημασίας για τη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας. Χωρίς αυτές τις αξίες, το σύστημα θα κατέρρεε, και επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί.
Στον πυρήνα της οικονομίας, όπως την ξέρουμε, βρίσκεται η αναλλοίωτη απαίτηση για συνεχή, αέναη, κυκλική κατανάλωση. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η βάση αυτού που ονομάζουμε «οικονομική ανάπτυξη», η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε πράγματα όπως το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, τα οποία υποτίθεται ότι είναι μέτρα κοινωνικής προόδου και άλλα τέτοια, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ανθρώπινα όντα που συνεχώς και διαρκώς αγοράζουν και πουλάνε, ξανά και ξανά και ξανά.
Εάν τα ανθρώπινα όντα δεν αγοράζουν πράγματα, οι εταιρείες και τα καταστήματα δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους. Αν ένας εργαζόμενος δεν μπορεί να πληρωθεί, τότε ο εργαζόμενος, ο οποίος είναι επίσης ο καταναλωτής, δεν μπορεί να πάει και να ξοδέψει τα χρήματα που θα λάμβανε από την εργασία του πίσω στο σύστημα για να διαιωνίσει τον κύκλο. Εάν οι άνθρωποι δεν ξοδεύουν συνεχώς τα χρήματά τους, ολόκληρη η οικονομική δομή, συμπεριλαμβανομένου του όλου συστήματος της εργασίας, θα κατέρρεε εντελώς.
Δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, η ύψιστη προτεραιότητα κάθε εταιρείας, ή πιο σωστά κάθε κυβέρνησης που νοιάζεται για την οικονομία της, είναι να σιγουρεύει ότι το κοινό θα έχει σαν άμεσο ενδιαφέρον να καταναλώνει συνεχώς.
Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι η Αμερική ιδρύθηκε αρχικά σε ένα ορισμένο βαθμό μιας προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, μιας προτεσταντικής αντίληψης για τον κόσμο, όπου η λιτότητα και η εξοικονόμηση ήταν πραγματικά κυρίαρχες αξίες τότε. Από εκείνον τον καιρό, οι διαφημιστικές εταιρείες έπρεπε να αλλάξουν τα επιχειρήματά τους από προσανατολισμένα στην χρησημότητα σε επιχειρήματα συναισθηματικής απήχησης και ενίσχυσης του status. Οι Αμερικανοί καταναλώνουν σήμερα δύο φορές περισσότερα απο ότι πριν από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Σαν ιστορική σημείωση, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε αυτήν την "πειρατεία" των αμερικάνικων αξιών, όπως θα την αποκαλούσα, είναι ένας άνθρωπος που ονομάζεται Edward Bernays. (σ.τ.μ. ο οποίος ήταν ανηψιός και μαθητής του του Ζίγκμουντ Φρόιντ). Ο Bernays είναι πιο διάσημος για το βιβλίο του, που ονομάζεται «Προπαγάνδα», το οποίο αγοράστηκε από πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του Joseph Goebbels. Είχε προσληφθεί από όλες τις μεγάλες εταιρείες πολλές, πολλές δεκαετίες πριν για να τις βοηθήσει να επηρεάσουν το κοινό να αγοράσει πράγματα που πολύ απλά δεν χρειάζονταν.
(Σ.τ.μ.: Ο Τζόζεφ Γκέμπελς, για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν Γερμανός υπουργός προπαγάνδας του Γ' Ράιχ. Είχε πεί την θεική ατακάρα: “Εάν πεις ένα αρκετά μεγάλο ψέμα και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, οι άνθρωποι τελικά θα το πιστέψουν. Το ψέμα μπορεί να διατηρηθεί μόνο για όσο χρόνο το κράτος μπορεί να προστατεύσει τους ανθρώπους από τις πολιτικές, οικονομικές και/ή στρατιωτικές συνέπειες του ψέματος. Γίνεται, λοιπόν, ζωτικής σημασίας για το κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες/δυνάμεις της για να καταστείλει τη διαφωνία, επειδή η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος, και, συνεπώς, κατ 'επέκταση, η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους.” Πόση ειρωνεία…)
Ένας νέος κόσμος νευρωτικών σχέσεων, όπως ο υλισμός και η "επιδεικτική κατανάλωση", παραθέτοντας απο τον Thorstein Veblen, εξαπολύθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και έχει αυξηθεί και μεταλλαχθεί δραματικά. Σήμερα, οι ανθρώπινες ανάγκες έχουν γίνει παντελώς διαστρεβλωμένες από τις επιβεβλημένες, προτεινόμενες επιθυμίες που δημιουργούνται από τον μηχανισμό πρόκλησης καταναλωτισμού του μάρκετινγκ και της διαφήμισης.
(Σ.τ.μ.: Δεν μπορώ να μην παραθέσω όλη την ατάκα του Θόρστεν Βέμπλεν, συγγραφέα του Theory of the Leisure Class (1899). "Conspicuous consumption of valuable goods is a means of reputability to the gentleman of leisure." Σε ελεύθερη μετάφραση: "Η επιδεικτική κατανάλωση πολύτιμων αγαθών είναι ένα μέσο ευυποληψίας για τα άτομα των ανέσεων"
Όσο πιο ανικανοποίητος και δυσαρεστημένος είναι ένας πληθυσμός, τόσο το καλύτερο για τις διαφημιστικές εταιρείες και τις επιχειρήσεις. Ο καταναλωτισμός τρέφεται με ένα είδος κατωτερότητας και αυτοσυνείδησης. Και αυτό μεταφράζεται, κυριολεκτικά, σε ταυτότητα και κοινωνική θέση.
Περιέργως, η κατήχηση είναι τόσο ισχυρή, ωστε ο καταναλωτισμός θεωρείται από τους περισσότερους της κοινωνίας οτι αντικατοπτρίζει κάποια βασικά ανθρώπινα ενδιαφέροντα, σαν να είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης φύσης. Αυτό βέβαια είναι αβάσιμο. Στην πραγματικότητα, η νευρωτική μας ανάγκη να ψωνίζουμε και να καταναλώνουμε είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση του πόσο βαθιά κοινωνικοί είμαστε, και πόσο επηρεαζόμαστε από τον κοινωνικό προγραμματισμό, και την προσανατολιστική θέση της περιουσίας, της εξωτερικής εμφάνισης, και οτιδήποτε άλλο έχει προώθηθεί πάνω μας.
Στο σημείο αυτό, πρόκειται να ξεκινήσω μια μετάβαση στο επόμενο τμήμα αυτής της παρουσίασης, και για να κάνω την σύνδεση με αυτό θέλω να κάνω μια παρατήρηση, ότι όχι μόνο η κατάσταση που δημιουργείται από τα καταναλωτικά πρότυπα του μεγαλύτερου μέρους του κοινού, ειδικά στην Αμερική , προκαλεί μεγάλη κοινωνική πίεση, οδηγώντας εν μέρει σε πολλά από τα προβλήματα που μόλις αναλύσαμε, αλλά η τάση για συνεχή κυκλική κατανάλωση, η οποία και πάλι, είναι απαραίτητη για να λειτουργήσει η παγκόσμια οικονομία, επίσης σκιαγραφεί τάσεις που δείχνουν μια σαφή πορεία για σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα και την συνεχή κατάρρευση του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε, καθώς καταστρέφουμε το σύνολο των φυσικών μας πόρων μέσω αυτής της ηλίθιας πράξης επιδεικτικής κατανάλωσης για να τροφοδοτήσουμε το ΑΕΠ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΥΟ: ΠΡΟΓΝΩΣΗ
Τα προηγούμενα σημεία που έγιναν σχετικά με τα θέματα της ευημερίας και της ποιότητα ζωής που σχετίζονται με την κοινωνική ανισορροπία, είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μια τάση για ένα υπέρβαρο, βίαιο, άρρωστο, διανοητικά διαταραγμένο, εγωιστικό, δύσπιστο, αναλφάβητο πληθυσμό, αυτό δεν μεταφράζεται απαραιτήτως σε συνέπειες κοινωνικής κατάρρευσης, όπως αρχίζουμε να βλέπουμε.
Έτσι, πρόκειται να προχωρήσουμε βάζοντας τη βασική ευημερία της ανθρωπότητας κατά μέρος για μια στιγμή, και θα επικεντρωθούμε στους μηχανισμούς του ίδιου του κοινωνικού συστήματος, και τα μεγαλύτερα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται.
Εντάξει, εδώ είναι το θέμα: Ένα από τα πιο κρίσιμα πράγματα προς κατανόηση, που χωρίς ίχνος αμφιβολίας
αποδεικνύει τη μη βιώσιμη φύση του τρέχοντος κοινωνικού μας συστήματος και πώς είναι σε τροχιά σύγκρουσης με τη φύση, είναι το εξής: Λόγω του τρόπου με τον
οποίο λειτουργούν τα χρήματα, και
ως εκ τούτου οι λειτουργίες του συστήματος της αγοράς, είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα μη συμβατό πρότυπο, όπου
δύο αλληλοαποκλειόμενες αρχές
λειτουργίας, η ανάγκη για συνεχή κατανάλωση
ή αλλιώς για "άπειρη"
ανάπτυξη, συγκρούεται με έναν ανυποχώρητο, πεπερασμένο
πλανήτη, και ως εκ τούτου,
με τους νόμους της φύσης. Απλώς δεν γίνεται να υπάρξει μια απεριόριστη ανάπτυξη του εμπορίου, και ως εκ
τούτου της κατανάλωσης, σε ένα
κλειστό σύστημα, όπως ο πλανήτης Γη.
Για όλους εκείνους
που δεν το κατανοούν πλήρως, επιτρέψτε μου να εξηγήσω περισσότερο. Ο πλανήτης Γη είναι ουσιαστικά ένα κλειστό
σύστημα, όσον αφορά τους πόρους
της. Όλα τα ορυκτά και οι ενεργειακές καταθέσεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, έχουν ρυθμούς
καλλιέργειας που υπερβαίνουν δραματικά τη διάρκεια ζωής του ανθρώπου. Για παράδειγμα, το
πετρέλαιο και τα ορυκτά καύσιμα
σε γενικές γραμμές χρειάστηκαν άνετα πάνω
από 100 εκατομμύρια χρόνια ώστε να δημιουργηθούν.
Το ίδιο ισχύει και για τους ορυκτούς μας πόρους. Τα 4.400 είδη ορυκτών
που υπάρχουν εκεί έξω σήμερα χρειάστηκαν ένα εξωφρενικό ποσό χρόνου για να
δημιουργηθούν. Τα διαμάντια που βρίσκουμε
σήμερα χρειάστηκαν πάνω από 3 δισεκατομμύρια χρόνια για να
δημιουργηθούν.
Τώρα, δεδομένης αυτής της περιβαλλοντικής πραγματικότητας, φαίνεται οδυνηρά προφανές ότι η πιο σημαντική πτυχή της κάθε Γήινης κοινωνίας θα ήταν η διατήρηση των πόρων της Γης, έτσι δεν είναι? Φαίνεται, μάλιστα, ότι ολόκληρη η βάση κάθε οικονομικής δομής, θα είχε ως νούμερο ένα προτεραιότητα την διατήρηση των πόρων του πλανήτη. Γιατί? Διότι τη στιγμή που θα φύγει (ένας πόρος), έφυγε (οριστικά). Για παράδειγμα, ακόμη και σε αυτό το στάδιο των επιστημονικών ερευνών, δεν μπορούμε να πάρουμε ένα λάστιχο, το οποίο περιέχει πιθανότατα 6 ή 7 γαλόνια πετρελαίου, και να το μετατρέψουμε πάλι σε καύσιμη ύλη.
Οπότε, αντί να έχουμε ένα λογικό σύστημα διαχείρισης πόρων, μέσω του οποίου να παρακολουθούμε τους πόρους της Γης και να προσπαθούμε, ως ανθρώπινο είδος, να προσανατολίσουμε στρατηγικά την χρήση αυτών των πολύτιμων πεπερασμένων στοιχείων, καταλήξαμε σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Και αυτό λέγεται "Οικονομικό μοντέλο απεριόριστης ανάπτυξης". Στο σημερινό μας σύστημα, αρπάζουμε όσο περισσότερους πόρους μπορούμε, τους ρίχνουμε σε κάτι που πιστεύουμε ότι κάποιος θα αγοράσει, και προσπαθούμε να χειραγωγήσουμε ο ένας τον άλλον για να αγοράσει αυτά τα πράγματα από εμάς για κέρδος. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η βάση της ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς χρησιμοποιεί και ανταλλάζει όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα, το οποίο με τη σειρά του χρησιμοποιείται για να εκμεταλλευτεί περισσότερους πόρους ξανά και ξανά.
Έχουμε δημιουργήσει μία παγκόσμια χρηματική και κερδοσκοπική δομή, η οποία αποτελείται από ένα "πρωτόκολλο" κυκλικής ανταλλαγής, αν θα θέλατε, όπου τα χρήματα πρέπει να περάσουν από τον καταναλωτή, στον εργοδότη, στον εργαζόμενο - ο οποίος είναι και πάλι ο καταναλωτής - και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να στηρίξει αυτό το μοτίβο στο να κρατήσει τους ανθρώπους να απασχολούνται, ο μόνος τρόπος για να κρατήσει τους ανθρώπους στο να έχουν φαγητό, ο μόνος τρόπος για να κρατήθει το ΑΕΠ ψηλά, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει το χρηματιστήριο να ανεβαίνει, είναι μέσω της "διαταγής" του ότι τα αγαθά και οι υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούνται από τους πεπερασμένους πόρους και την ενέργειά μας, πρέπει διαρκώς και μονίμως να χρησιμοποιούνται και να πωλούνται ad infinitum (επ άπειρον), ανεξαρτήτως του σκοπού, της χρησιμότητας και του σεβασμού για το ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Πιθανόν δεν θα μπορούσα να καταλήξω σε έναν πιο καταστροφικό τρόπο για την οργάνωση της κοινωνίας.
Και το λυπηρό είναι, πως οι άνθρωποι δεν το βλέπουν καθόλου αυτό. Διέπονται από ιδεολογίες. Ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, λοιπόν, μαντέψτε? Κάθε κοινωνική ιδεολογία, ιδιαίτερα αν είναι οικονομική, η οποία δεν σχετίζεται άμεσα με τους πόρους του πλανήτη ρητώς στα δόγματα της, δηλαδή στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός μας, τα οποία στην πραγματικότητα συντηρούν τη ζωή μας, είναι ανεφάρμοστη και επομένως είναι άνευ σημασίας κοινωνική ιδεολογία.
Σημείο αναφοράς, το πετρέλαιο και τα ορυκτά καύσιμα. Ζούμε σε μια οικονομία υδρογονανθράκων, όπως είμαι βέβαιος ότι όλοι γνωρίζετε. Ολόκληρη η οικονομική δομή μας, εννοώντας την παραγωγή, την διανομή, την καλλιέργεια τροφίμων, τις μεταφορές, κλπ., βασίζεται εξ ολοκλήρου σε ενέργεια από ορυκτά καύσιμα. Υπάρχουν 10 θερμίδες ενέργειας υδρογονανθράκων σε κάθε 1 θερμίδα τροφίμων που καταναλώνονται σήμερα στο βιομηχανοποιημένο κόσμο.
Αυτός είναι o Μ. King Hubbert, γεωλόγος, και αρκετά ενδιαφέρον, τεχνοκράτης. O Μ. King Hubbert προέβλεψε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμένεται να κορυφωθούν στην παραγωγή πετρελαίου το 1970. (Εννοώντας φυσικά ότι πιο μετά θα υπάρξει ύφεση.) Φυσικά, γελοιοποιήθηκε, περιγελάστηκε, και περιφρονήθηκε από το επιστημονικό κατεστημένο. Και δυστυχώς, είχε δίκιο, οι ΗΠΑ όντως κορυφώθηκαν (όσον αφορά το πετρέλαιο) τη δεκαετία του 1970. Στην πραγματικότητα, μερικές μελέτες δείχνουν τώρα ότι οι παγκόσμιες ανακαλύψεις πετρελαίου πιθανόν να κορυφώθηκαν περίπου τον ίδιο καιρό. Η ακριβής ημερομηνία είναι αμφισβητήσιμη, αλλά δεν αλλάζει τίποτα.
Τώρα, πριν να προχωρήσουμε περαιτέρω, ξέρω ότι κάποιοι από εσάς εκεί έξω λέτε, «Πώς γνωρίζουμε ότι τα στατιστικά αυτά στοιχεία είναι ακριβή?" "Πώς ξέρουμε ότι τα ερευνητικά ιδρύματα αγνοούν υπάρχουσες προμήθειες πετρελαίου που πάει ανεξερεύνητο?" «Και πώς ξέρουμε αν οι ίδιες οι εταιρείες πετρελαίου, οι οποίες έχουν τα δεδομένα, δεν ψεύδονται απλά για να ενισχύσουν τα κέρδη τους?"
Λοιπόν, αυτές είναι καλές ερωτήσεις. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία για την μείωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, (μιας και) πλέον εισάγουμε πάνω από το 70% του πετρελαίου μας. Και όσον αφορά την παγκόσμια κορύφωση, το μόνο που πραγματικά πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τα μοτίβα γεωτρήσεων των μεγαλύτερων εταιρειών για να δείτε ότι σχεδόν κάθε μεγάλη εταιρεία πετρελαίου ψάχνει απελπισμένα να βρει νέα αποθέματα πετρελαίου, και έχουν πάει σχεδόν οπουδήποτε είναι νομικά δυνατόν να πάνε. Το πετρέλαιο σε αυτόν τον πλανήτη, για το οποίο χρειάστηκαν 100 εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί, ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε σχετικά με τα ποσοστά εξάντλησης, πρόκειται να τελειώσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πρόκειται για μια μη βιώσιμη πρακτική. Και δεν θα αναφερθώ καν στους προφανείς κινδύνους που σχετίζονται με την καύση ορυκτών καυσίμων σε σχέση με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, για τις οποίες ακούμε όλοι σήμερα.
Επιπλέον, δεν είναι καθόλου παράλογο ή βιαστικό να θεωρήσουμε ότι το θέμα της κορύφωσης των πετρελαίων θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση με το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες καταναλώνουν το 25% της παγκόσμιας ενέργειας, ενώ έχουν μόνο το 5% του πληθυσμού , έχουν τις μεγαλύτερες μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην ιστορία, οι οποίες βρίσκονται στη Μέση Ανατολή χωρίς καμία ένδειξη οτι θα αφήσουν ποτέ την περιοχή αυτή. Ο Ομπάμα έχει ήδη δηλώσει ότι πρόκειται να αφήσει 50 χιλιάδες στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, επ 'αόριστον -αυτός είναι ο ίδιος τύπος που πήρε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη- καθώς συνεχίζουμε στη Μέση Ανατολή να εξετάζουμε και ανακατεύουμε χώρες οι οποίες περιέχουν, μάντεψε τι, την πλειοψηφία του υπόλοιπου ανακτήσιμου πετρελαίου σε αυτόν τον πλανήτη, όπως το Ιράν. Σκεφτείτε το λίγο. Και αν παίρνατε μια στιγμή για να αναλογιστείτε ότι η εξάντληση του πετρελαίου και η σχέση της με το οικονομικό σύστημα και την γεωπολιτική μπορεί να είναι σχετικές με την συμμετοχή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, θα αρχίσετε να βλέπετε πως ο κόσμος αρχίζει να βγάζει πολύ νόημα.
Με τα λόγια του Μ. King Hubbert, "Είμαστε σε μια κρίση στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι μοναδική τόσο στην ανθρώπινη όσο και την γεωλογική ιστορία. Ποτέ δεν έχει συμβεί στο παρελθόν και δεν είναι πιθανό να συμβεί και πάλι. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το πετρέλαιο μόνο μία φορά. Σύντομα όλο το πετρέλαιο πρόκειται να καεί και όλα τα μέταλλα να εξορυχτούν και να διασπαρθούν. Αυτό είναι προφανώς ένα καταστροφικό σενάριο αλλά έχουμε την τεχνολογία. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναθεωρήσουμε πλήρως τον πολιτισμό μας και να βρούμε μια εναλλακτική όσον αφορά τα χρήματα. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Έχουμε ένα τεράστιο όγκο από υπάρχουσες τεχνικές γνώσεις, Απλά πρέπει να τις βάλουμε όλες μαζί. Μια μη καταστροφική λύση είναι αδύνατη, εκτός εάν η κοινωνία σταθεροποιηθεί Αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουμε δύο αξιώματα του πολιτισμού μας: την σημερινή ηθική της εργασίας και την ιδέα ότι η ανάπτυξη είναι μια φυσιολογική κατάσταση της ζωής. "
Και συνεχίζει σε ένα έγγραφο που έγραψε το 1981, που ονομαζόταν: "Δύο πνευματικά συστήματα: Ύλη-ενέργεια και νομισματική κουλτούρα." Ο Hubbert γράφει, "Ο υπάρχων βιομηχανικός πολιτισμός του κόσμου παρεμποδίζεται από τη συνύπαρξη δύο καθολικών, επικαλυπτόμενων και ασυμβίβαστων πνευματικών συστημάτων: την συσσωρευμένη γνώση των τελευταίων 4 αιώνων για τις ιδιότητες και τις αλληλεξαρτήσεις της ύλης και της ενέργειας, και τη σχετιζόμενη νομισματική κουλτούρα η οποία εξελίχθηκε από ήθη και έθιμα προϊστορικής προέλευσης."
Απλώς δεν μπορείτε να έχετε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση αυτή την αναγκαιότητα για συνεχή ανάπτυξη για να διατηρήσει, κατά ειρωνικό τρόπο, τη σταθερότητα. Έχουμε στη διάθεσή μας έναν τεράστιο αριθμό εναλλακτικών μορφών ενέργειας, και δυνατότητες υποδομών, και εξελιγμένους τρόπους εφαρμογής, οι οποίες θα μπορούσαν να μειώσουν δραματικά την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα, ανοίγοντας το δρόμο για έναν κόσμο που θα έχει μηδενική εξάρτηση από την ενέργεια των υδρογονανθράκων.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται να το δούμε αυτό σύντομα επειδή το οικονομικό μοντέλο που ζούμε δημιουργεί ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, και το αποκαλώ απλά "Παράλυση του Κατεστημένου". Λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια εξάρτησή μας από την ενέργεια των υδρογονανθράκων σε αυτό το στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, οι άνθρωποι, όταν ακούνε για το προφανές πρόβλημα της εξάντλησης, αφελώς το διώχνουν μακριά με την υπόθεση ότι το κατεστημένο πραγματικά προετοιμάζεται για μια μετάβαση από την εξάρτησή μας στους υδρογονάνθρακες. Ή ακόμα καλύτερα, ότι το κατεστημένο μπορεί πραγματικά να αντέξει οικονομικά την δημιουργία μιας τέτοιας μετάβασης.
Για να γίνει κατανοητή η δυσκολία της μετάβασης από το τρέχον καθιερωμένο ενεργειακό μοντέλο, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι από οικονομική άποψη υπάρχουν πολύ λίγα κίνητρα για να προχωρήσουμε σε ένα νέο σύστημα. Αυτή είναι η ίδια η φύση ενός καθιερωμένου θεσμού στο νομισματικό σύστημα. Το γεγονός είναι, πως ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό - ξέρω ότι αυτό θα ακούγεται περίεργο σε πολλούς από εσάς - ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό πρόκειται να δημιουργηθεί απο την ανεπάρκεια της ενέργειας, και στην πραγματικότητα, απο την κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας. Το οικονομικό μας σύστημα βασίζεται στο να δημιουργεί χρήματα στην άνοδο, και στο να δημιουργεί χρήματα στην κάθοδο.
Αυτοί που έχουν εξουσία, παραπέμποντας σε αυτό το έγγραφο της Citigroup που προανέφερα, έχουν μια τάση να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη του να ξεμείνουμε από ενέργεια, από το να ενδιαφέρονται για τις βασικές ιδιότητες υποστήριξης ζωής που αυτή παρέχει. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι η ανησυχία για τα ορυκτά καύσιμα που εξαντλούνται έχει συζητηθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και πολλοί επιστήμονες στη δεκαετία του 1960 και του 70 θεώρησαν ότι από το έτος 2000, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική ενεργειακή υποδομή.
Γιατί δεν έγινε αυτό? Γιατί η κυβέρνηση Reagan πέταξε τους ηλιακούς συλλέκτες από τον Λευκό Οίκο τους οποίους ο Jimmy Carter είχε εγκαταστήσει? Γιατί η κυβέρνηση των ΗΠΑ συντάχθηκε υπέρ του πετρελαίου, έτσι ώστε να τσακίσουν το ηλεκτρικό αυτοκίνητο στις Ηνωμένες Πολιτείες? Η απάντηση φυσικά είναι ότι το σύστημα μας με βάση το κέρδος δημιουργεί μια φυσική αμυντική τάση να σταματήσει οτιδήποτε, αν αυτές οι αλλαγές βρίσκουν το προηγούμενο σύστημα παρωχημένο.
Αυτό είναι πιθανόν το πιο καυστικό χαρακτηριστικό της σημερινής μας κατάστασης. Η αντανακλαστική τάση του να σταματάει η αλλαγή της παραγωγής για χάρη της διατήρησης του μεριδίου αγοράς και του κέρδους για επιλεγμένες ομάδες. Σκεφτείτε το. Αν ξεκινήσετε μια επιχείρηση, θα προσλάβετε υπαλλήλους, θα παράγετε έσοδα. Τι έχετε κάνει? Έχετε δημιουργήσει έναν θεσμό, στον οποίον εσείς και οι συνεργάτες σας βασίζονται για το εισόδημά τους και ως εκ τούτου την επιβίωση τους. Ως εκ τούτου, θα κάνετε ότι χρειάζεται για να προστατεύσετε τον εαυτό σας και την εταιρεία σας που υποστηρίζει την ύπαρξη σας. Σας παρέχει για το επίπεδο ζωής σας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια "ενσωματωμένη κοντοφθαλμία". Και αυτό το στοιχείο επιβίωσης, το οποίο λειτουργεί μόνο στο τρέχον κερδοσκοπικό μας σύστημα, είναι αυτό που εμποδίζει την απαραίτητη αλλαγή στάσης από το να περάσει.
Θα μπορούσα ίσως να αναφερθώ σε πολλά παραδείγματα νέων (τεχνολογικών) αφίξεων που έχουν περιθωριοποιηθεί, διότι είτε είναι πάρα πολύ αποτελεσματικές, είτε πολύ βιώσιμες ωστε να τους απορροφήσει το σύστημα της αγοράς, ή απλώς δεν μπορούν να βγαίνουν συνεχώς χρήματα απο αυτές. Είτε δεν μπορούν να διαιωνίσουν το σύστημα, είτε βγάζουν μια επιχείρηση εκτός. (Είτε πάλι) Θέτουν τους ανθρώπους χωρίς δουλειά. Υπάρχει και ένα ανθρώπινο στοιχείο σε αυτό. Έτσι, υπάρχει ένα φυσικό χαρακτηριστικό, όπου οι άνθρωποι λένε "Καλά, εντάξει, αυτό είναι πιθανώς καλύτερο για την κοινωνία, αλλά πρέπει να βγάλω χρήματα τώρα, δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα για τη μετάβαση, οπότε ας το κάνουμε στην άκρη για τώρα." Αυτό είναι που συμβαίνει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είναι ότι είναι "κακοί" άνθρωποι, ή κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που έχει δημιουργήσει το σύστημα.
Ταυτόχρονα, ας θυμηθούμε ότι το σύστημα της αγοράς απαιτεί συνεχώς προβλήματα. Για να διατηρηθούν το δημόσιο συμφέρον και η κατανάλωση, τα προβλήματα στην πολιτιστική επιρροή είναι απαραίτητα. Όσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν, τόσο καλύτερη είναι η οικονομία, γενικά μιλώντας. Σε αυτό το σύστημα είναι εγγενώς "καλό" να χαλάνε τα αυτοκίνητα. Είναι "καλό" να παθαίνουν οι άνθρωποι καρκίνο. Είναι «καλό» να απαρχαιώνονται γρήγορα οι υπολογιστές. Γιατί? Περισσότερα χρήματα. Για να το θέσω σε μια φράση: Η Αλλαγή, η αφθονία, η βιωσιμότητα και η αποτελεσματικότητα είναι οι εχθροί της δομής του κέρδους.
Οι προοδευτικές εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι οποίες μπορούν να λύσουν τα προβλήματα αναποτελεσματικότητας και έλλειψης άπαξ και διά παντός, ουσιαστικά καθιστούν τις "επιδιορθώσεις" του προηγούμενου κατεστημένου παρωχημένες. Ως εκ τούτου, σε ένα νομισματικό σύστημα, οι εταιρείες δεν είναι μόνο σε ανταγωνισμό με άλλες εταιρείες, είναι πραγματικά σε ανταγωνισμό με την ίδια την πρόοδο.
Και πάλι, αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή αλλαγής σε ένα νομισματικό σύστημα. Απλώς δεν μπορείτε να έχετε μια κοινωνική σύμβαση στην οποία να παράγονται χρήματα μακριά από αναποτελεσματικότητα και έλλειψη και δυστυχία και ταυτόχρονα να αναμένετε μια γρήγορη ενσωμάτωση των νέων εξελίξεων που μπορούν να ανακουφίσουν τα προβλήματα αυτά.
Εντάξει, με αυτό κατανοητό, ας επιστρέψουμε στο ενεργειακό πρόβλημα. Το τελευταίο θέμα που θα ήθελα να επισημάνω είναι το εξής: Εκτός από το γεγονός ότι υπάρχει ένα μεγάλο μέρος χρημάτων που θα δημιουργηθεί από τους λίγους ενώ η πλειοψηφία θα υποφέρει, εκτός από το γεγονός ότι οι καθιερωμένοι ενεργειακοί θεσμοί έχουν ελάχιστα κίνητρα για να παραιτηθούν από την κερδοφορία τους ώστε να αλλάξουν τα ενεργειακά μέσα της κοινωνίας, υπάρχει η πολύ σκληρή πραγματικότητα του ότι εξ' αιτίας των ανεξόφλητων χρεών, σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη στιγμή - νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε πως η Γη είναι ουσιαστικά υπό πτώχευση, όσο ξεκαρδιστικό κι ας είναι αυτό - πιθανότατα δεν θα υπάρξουν αρκετά χρήματα ώστε να αλλάξει τίποτα.
Θέλω όλοι να το αναλογιστείτε πολύ καλά αυτό. Όσο συναρπαστικές και να είναι οι δυνατότητες των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στους τομείς της ηλιακής, γεωθερμικής, παλιρροϊκής, κυματικής και τα παρόμοια, δυνατότητες που έχουν τεκμηριωθεί καλά, που θα υπερέβαιναν κατά πολύ την παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας κατα χιλιάδες τοις εκατό, έχουμε ακόμη ένα το σοβαρό πρόβλημα με τη σημερινή δομή μας, αυτό της χρηματοδότησης των υποδομών για να γίνει αυτή τη μετάβαση.
Πώς θα μεταβούμε σε μια νέα υποδομή, όταν κάθε κυβέρνηση σε αυτόν τον πλανήτη, κάθε χώρα, οφείλει χρήματα σε κάποιον άλλο? Όταν βλέπουν μια συστημική κατάρρευση της χρεοκοπίας να αρχίζει να συμβαίνει στην Ευρώπη - και στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι απλά θέμα χρόνου. Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων, και την αναγκαιότητα για ανακαίνιση, ιδιαίτερα με την εξάντληση του πετρελαίου, πώς θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αντέξουμε οικονομικά να κάνουμε τη μετάβαση σε αυτές τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πριν αρχίζει να τελειώνει οριστικά η έλλειψη του πετρελαίου, λόγω της υπερβολικής τιμής του, λόγω προσφοράς και ζήτησης? Μια μελέτη από κορυφαίο ειδικό στη Σουηδία προβλέπει πως μέχρι το 2030 ο κόσμος θα χρησιμοποιεί 10 βαρέλια πετρελαίου για κάθε νέο βαρέλι που ανακαλύπτει ή εξάγει. Δεν είναι και τόσο μακριά.
Έτσι, πώς μπορούμε να περιμένουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, με πάνω από $12 τρισεκατομμύρια χρέος, που μόλις και μετά βίας μπορεί να καλύψει τις πληρωμές των τόκων σε άλλες κυβερνήσεις και με πτωχεύσεις να συμβαίνουν στις πολιτείες, την ανεργία κοντά σε επίπεδο κατάθλιψης, τις μειώσεις των κοινωνικών προγραμμάτων - ήδη ξεπουλάμε τις υποδομές μας σε ξένες χώρες - πώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε την πολυτέλεια να προχωρήσουμε σε μια νέα υποδομή?
Χρησιμοποιώ την ενέργεια σαν παράδειγμα, υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το 2008, ο εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας δήλωσε ότι θα χρειαστούν 22 τρισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις για την ανανέωση του παγκόσμιου ενεργειακού εφοδιασμού και των υποδομών μέχρι το 2030. 22 τρισεκατομμύρια δολάρια! Απο που θα έρθουν αυτά τα χρήματα? Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ξεφύγουμε απλώς με την τυχαία εκτύπωση όλο και περισσότερων χρημάτων στις κεντρικές τράπεζες, χωρίς να αναμένουμε πληθωριστικές επιπτώσεις, ή επιπτώσεις από την κατάρρευση του χρέους?
Θυμηθείτε, όλα τα χρήματα προέρχονται από δάνεια. Κάθε δολάριο σε κάθε πορτοφόλι σας οφείλεται σε κάποιον από κάποιον. Και αυτό μας οδηγεί και πάλι στην καρδιά της νόσου: Το οικονομικό βασισμένο στα χρήματα σύστημα, ή "Το παιχνίδι", όπως μου αρέσει να το αποκαλώ - επειδή αυτό είναι όλο, αυτό ήταν πάντα, ένα παιχνίδι - και μπορούμε αλλάξουμε το παιχνίδι οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε. Πρέπει απλώς να πείσουμε αυτούς που κερδίζουν το παιχνίδι να αφήσουν τα πιόνια τους για μια στιγμή και να αναρωτηθούν αν το παιχνίδι που παίζουν θα τους ανταμείψει πραγματικά σε μακροπρόθεσμη βάση.
|
Σε μια έκθεση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP), υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι το τρέχον ποσοστό εκμετάλλευσης των πόρων μας έχει πράγματι ένα χρονικό πλαίσιο. Η έκθεση αναφέρει: «Όπως λειτουργούμε, κάθε χρόνο η ανθρωπότητα χρησιμοποιεί πόρους που ισοδυναμούν με σχεδόν μιάμιση γη για να καλύψει τις ανάγκες της», δηλώνει το Global Footprint Network, ένα διεθνές think tank (δεξαμενή σκέψης). "Απαιτούμε τις υπηρεσίες της φύσης - χρησιμοποιώντας τους πόρους της και δημιουργώντας εκπομπές CO2 - σε ποσοστό 44% γρηγορότερα από ότι η φύση μπορεί να αναγεννήσει και να απορροφήσει. Αυτό σημαίνει ότι η Γη χρειάζεται κάτι λιγότερο από 18 μήνες για να παράγει τις οικολογικές υπηρεσίες που η ανθρωπότητα χρειάζεται σε 1 χρόνο. Και αν η ανθρωπότητα συνεχίζει να χρησιμοποιεί τους φυσικούς πόρους και να παράγει απόβλητα με τις σημερινές αναλογίες, θα απαιτούνται οι πόροι 2 πλανητών για να καλύψουμε τις ανάγκες μας στις αρχές της δεκαετίας του 2030. (Αυτό είναι) Ένα λαίμαργο επίπεδο οικολογικών δαπανών, το οποίο μπορεί να προκαλέσει κατάρρευση μεγάλου τμήματος του οικοσυστήματος "- όπως ανέφερε η έκθεση.
Τώρα, με την ευκαιρία, θέλω να επισημάνω ότι οι άνθρωποι τα ακούν αυτά και έχουν μια μαλθουσιανή αντίληψη, νομίζουν ότι τα καταναλωτικά μας πρότυπα είναι κατά κάποιον τρόπο εγγενή και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Διάβασα πρόσφατα μια στατιστική, και στην νέα ταινία μου θα κάνω ένα τεράστιο κεφάλαιο για τα χαρακτηριστικά των αποβλήτων ορισμένων βιομηχανιών. Αυτό που έχω καταλήξει να βρώ είναι ότι από το σύνολο της παραγωγής που γίνεται, κατά μέσο όρο το 75% είναι απόβλητα. Το 75% είναι απόβλητα. Από όλα τα υλικά που δημιουργούνται και τίθενται σε κυκλοφορία και βγαίνουν εκτός, το 90% καταλήγουν σε χώρους υγειονομικής ταφής, πιστεύω μέσα σε 6 μήνες. Δεν πρόκειται για κάποιο φυσικό ανθρώπινο πράγμα που κάνουμε. Πρόκειται για την εμμονή του κοινωνικού συστήματος με την συνεχή κατανάλωση για χάρη της οικονομικής ανάπτυξης.
Σε μια μελέτη που εκπονήθηκε από την IRRC, μέχρι το 2025 έχει προβλεφθεί ότι τα 2/3 του κόσμου, θα αντιμετωπίσουν λειψυδρία. Τα δύο τρίτα του κόσμου, μέχρι το 2025. Πολλές φαινομενικά πλούσιες χώρες ήδη στρέφονται σε διεργασίες αφαλάτωσης. Απ την άλλη, πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν σε αυτόν τον πλανήτη. Μήπως εσείς, με όλα αυτά που έχουμε συζητήσει, νομίζετε ότι κάποια από αυτά τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, με δεδομένη την τρέχουσα οικονομική μας κρίση? Και πάλι, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, τα προβλήματα της λειψυδρίας και της έλλειψης τροφίμων είναι πράγματι 100% οικονομικά. Υπάρχουν πολλοί τύποι διαδικασιών αφαλάτωσης (σ.τ.μ.όπως αυτή εδώ) που θα μπορούσαν να πάρουν το θαλασσινό νερό και να το μετατρέψουν σε καθαρό πόσιμο νερό, σε όλες αυτές τις φτωχές χώρες. Αλλά μαντέψτε τι; Κανένας δεν έχει χρήματα για να εφαρμόσει αυτούς τους τύπους των λύσεων σε φτωχές χώρες.
Το ίδιο ισχύει και για τα τρόφιμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο με τις επιστημονικές εφευρέσεις που δεν χρειαζόμαστε καν καλλιεργήσιμη γη πια, η οποία, παρεμπιπτόντως, διαβρώνει σε ποσοστό περίπου 1 ίντσας ανά χρόνο, λόγω των καταχρηστικών μεθόδων γεωργικής παραγωγής που χρησιμοποιούνται. Και παρακαλώ σημειώστε πως χρειάζεται περίπου 500 χρόνια για να εμφανιστεί φρέσκο χώμα. Η υδροπονία και η αεροπονία, μόνο, εάν εφαρμοστούν σωστά, θα μπορούσαν να παρέχουν (τροφή) σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, χωρίς σπατάλη των υδάτινων πόρων, και χωρίς την υπερβολική ανάγκη για αζωτούχα λιπάσματα. Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις εγκαταστάσεις στη γη που έχει εξαντληθεί/διαβρωθεί, σε ορόφους. Θα μπορούσατε να έχετε ουρανοξύστες, αν θέλετε, παραγωγής βιολογικών τροφίμων σε βιομηχανικό επίπεδο. Αλλά και πάλι, ποιος έχει τα χρήματα να το κάνει αυτό?
Και σαν εξαιρετικά εξοργιστική και θλιβερή υποσημείωση, όσο περισσότερο βιώνουμε την κοινωνική κατάρρευση, τόσο περισσότερη ανθρώπινη εκμετάλλευση, εγκληματικότητα και κατάχρηση θα έχουμε. Ενώ εδώ στην Αμερική θεωρούμε ότι η δουλεία καταργήθηκε πριν από πολλές δεκαετίες, το γεγονός είναι ότι υπάρχουν τώρα περισσότεροι σκλάβοι στον κόσμο από κάθε άλλη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, δεδομένου του ορισμού της δουλείας. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν έρχεται με τη μορφή της ιδιοκτησίας ανθρώπων, είναι απλώς το παγκόσμιο χαρακτηριστικό της εκμετάλλευσης για φθηνό εργατικό δυναμικό.
Θα σταματήσω εδώ, όσον αφορά τις αρνητικές ιδιότητες που ενυπάρχουν στο σύστημα μας μαζί με τη συνεχιζόμενη κοινωνική κατάρρευση, στην οποία - με την ευκαιρία - εγώ προσωπικά δεν μπορώ να δω ένα τέλος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αν όχι καθόλου, ειλικρινά, μέχρι να προχωρήσουμε σε κάτι πιο βιώσιμο. Τα προσωπικά και ιδιωτικά χρέη, για παράδειγμα, είναι τόσο υψηλά τώρα που θα χρειαστούν και άλλες (χρηματιστηριακές?) φούσκες να σκάσουν πριν κάθε είδους αποκαλούμενης σταθερότητας να πρόκειται να συμβεί.
Τέλος πάντων, πριν πάω στο τελικό τμήμα της ομιλίας αυτής, η οποία είναι ουσιαστικά μια εισαγωγή στο Venus Project και στην οικονομία βασισμένη στους πόρους, επιτρέψτε μου να συνοψίσω λέγοντας ότι το νομισματικό μοντέλο οικονομικής δομής, όπως το ξέρουμε, είναι και πάλι, η βασική, συστηματική πηγή της πλειοψηφίας των προβλημάτων του κόσμου που έχουμε γύρω μας. Σε αυτό το σύστημα, αν αυτός ο καρκίνος έχει τη δυνατότητα να αυξηθεί αμείωτος, διαδίδοντας τις κακοηθείς τάσεις του σε όλο τον κόσμο, όντας εντελώς αποσυνδεδεμένος από το φυσικό κόσμο και τη φέρουσα ικανότητα της Γης, καταστρέφοντας τους πεπερασμένους πόρους που όλοι μοιραζόμαστε, οδεύουμε προς τίποτα λιγότερο από κάτι που κανείς δεν μπορεί ούτε καν να διανοηθεί ακόμη, μιας κατάρρευσης. Και δεν μιλώ οτι θα να ξυπνήσει κάποιος μια μέρα και δεν θα υπάρχει τίποτα πουθενά. Δεν είναι έτσι. Είναι το είδος που σιγά-σιγά διαβρώνει σε σημείο όπου οι αξίες και ο πολιτισμός και η ευαισθητοποίηση γίνονται τόσο ταραγμένα και τόσο συγχυσμένα όπου τα επίπεδα της ποιότητας της ζωής έχουν γίνει δικαιολογημένα. (Έίναι) Όταν ξεκινάτε να δέχεστε όλο και λιγότερα. Θα επιβραδύνει τα πάντα, στο σημείο να σέρνονται. Και κατα κανόνα πάντα θα υπάρχουν κάποιες "δραματικές πινελιές", αν θέλετε, σοβαρών προβλημάτων, ιδίως όσον αφορά την ενεργειακή κρίση που πλησιάζει. Κάτι ριζικό πρέπει να γίνει. Πλησιάζουμε σε ένα τελικό στάδιο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑ: ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η Κοινωνική Θεραπεία αναφέρεται στην προσαρμογή των αξιών μιας κοινωνίας, αλλάζοντας τα προγράμματα αξιών. Πρέπει να έχουμε βιώσιμες αξίες, προκειμένου να έχουμε βιώσιμες πρακτικές. Θα έλεγα ότι το πρώτο πρόγραμμα που πρέπει να καταργηθεί από το ψυχικό υλικό μας, είναι η κοινωνική στρέβλωση που δημιουργεί μια καταφανή κατανάλωση, προωθημένη από τις επιχειρηματικά ευθυγραμμισμένες διαφημιστικές εταιρείες. Ο προσανατολισμός της αξίας του να έχεις όλο και περισσότερα πράγματα, ανεξάρτητα από τη χρησιμότητα ή τη λειτουργία τους, είναι μια μη βιώσιμη ιδεολογία, εγγενώς, σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Ο καταναλωτισμός και ο υλισμός και πάλι είναι ασθένειες, πολιτιστικά δημιουργημένες ώστε να διαιωνίσουν την κυκλική κατανάλωση που απαιτείται για να τροφοδοτήσει την αγορά και το σύστημα της εργασίας.
Ακριβώς αυτό είναι που προσπαθεί να κάνει το Κίνημα Zeitgeist. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι οι άνθρωποι να κατανοήσουν την ανάγκη για αυτή την κατεύθυνση, η οποία είναι ο λόγος που είμαστε εδώ αυτή τη στιγμή, η οποία είναι ο λόγος για τον οποίον αυτό εκπέμπεται (η ομιλία σε webcast), αυτός είναι ο λόγος που όσοι εμπλέκονται στο κίνημα εργάζονται επιμελώς, όχι ακόμα για να δημιουργήσουν υποδομές, αλλά να προσπαθήσουν να καταργήσουν αυτές τις αξίες εκεί έξω. Θα απευθύνουμε τις οδηγίες του κινήματος κατά το δεύτερο μισό του προγράμματος. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά την πραγματική δομή της κοινωνίας, φοβάμαι ότι χρειαζόμαστε τίποτα λιγότερο από μια πλήρη και συνολική αναθεώρηση. Και εκεί είναι όπου το Venus Project έρχεται ξανά
Θα αναφέρω τα 5 κεντρικά χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι απαιτούνται για να προχωρήσουμε σε μία οικονομία βασισμένη σε πόρους.
1) Πρέπει να προχωρήσουμε από την οικονομία της ανάπτυξης σε μια οικονομία σταθερής κατάστασης. Οι καρκινικές συνέπειες του μοντέλου άπειρης ανάπτυξης πρέπει να σταματήσουν πριν να είναι πολύ αργά. Σε τελική ανάλυση, με δεδομένη την τεχνολογική εφευρετικότητα μας σε αυτό το στάδιο, προτείνουμε την απόλυτη, ΑΠΟΛΥΤΗ κατάργηση του νομισματικού συστήματος. Δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση που να είναι δυνατόν να σταματήσει αυτά που κάνει το σύστημα. Η έλλειψη και τα απόβλητα που βλέπουμε γύρω μας δημιουργούνται από εμάς, όχι απο κάποια εγγενή διαδικασία της φύσης ή κάποια μαλθουσιανή, έμφυτη τάση. Η ανάγκη των χρημάτων δεν είναι πλέον σχετική και στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά επιζήμια.
2) Δεύτερον, πρέπει να μετατοπιστούμε από ένα πρωτόγονο, ανταγωνιστικό, προσανατολισμένο στις εφευρέσεις(πατέντες) σύστημα - εννοόντας εργασιακό σύστημα - σε ένα συλλογικό σύστημα. Όχι μόνο είναι όλα τα αγαθά που παράγονται στη σημερινή μας κοινωνία εγγενώς κατώτερης ποιότητας, λόγω της ανάγκης να διατηρηθεί μια ανταγωνιστική βάση κόστους στην αγορά, αλλά το ανταγωνιστικό σύστημα παράγει μεγάλες ποσότητες διαφθοράς. Ναι, συμφωνώ, το κίνητρο για ανταγωνισμό παράγει μερικά βελτιωμένα αγαθά και υπηρεσίες σε κάποιο βαθμό, αλλά αυτά τα θετικά επισκιάζονται από την έμφυτη προγραμματισμένη βραχυβιότητα, και τη γενική αδιαφορία προς το περιβάλλον που δημιουργείται από την ανάγκη να μείνει (κάποια εταιρία) μπροστά από κάποια άλλη.
Παράλληλα, φανταστείτε
για μια στιγμή, εάν οι κορυφαίοι μηχανικοί από τις μεγαλύτερες εταιρείες αυτοκινήτων, αντί να ανταγωνίζονται, να ήταν μαζί και να αποφάσιζαν να συνεργαστούν για την δημιουργία του βέλτιστου δυνατού
αυτοκίνητου σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Φανταστείτε να καθιερώναμε ένα σύστημα κινήτρων που να έλκει τους ανθρώπους μαζί για να δημιουργήσουν το καλύτερο, αντί να ανταγωνίζονται και να παράγουν εγγενή κατωτερότητα. Σκεφτείτε
το. Ένας κόσμος ανοιχτού κώδικα, όπου
όλες οι γραμμές ενώνονται και παράγουν προϊόντα, έτσι
ώστε όλοι να μπορούν να επωφεληθούν. Σκέφτείτε το. Η πρόοδος θα ήταν απλά απίστευτη, για να μην αναφέρουμε ότι θα εξοικονομούνταν τεράστια ποσά πόρων. Επειδή δεν θα υπήρχε πλέον η ανάγκη να φτιάχνουμε δύο από το ίδιο πράγμα
διαρκώς. Δεν θα έχετε 2 εταιρείες να φτιάχνουν το ίδιο (είδους)
πράγμα πια, είναι μια μορφή συντήρησης, εφόσον
συνεργαστούν.
3) Τρίτον, πρέπει να περάσουμε από τις τμηματικές, διασκορπισμένες, βιομηχανικές μεθόδους μας σε ένα κεντρικό, προγραμματισμένο εξορθολογισμένο σύστημα λειτουργικότητας. Είναι ιδέα μου ή είναι απολύτως παράλογο να εισάγουμε φράουλες από τη Βραζιλία, ή μπανάνες από το Εκουαδόρ, ή νερό από τα Φίτζι, όταν όλα αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να παραχθούν σε τοπικό επίπεδο? Όπως θα το περιέγραφε ο Jacque Fresco σε σχέση με τα συστήματα πόλεων του, όλα (θα) είναι όσο πιο αυτοτελή γίνεται. Ως άλλο παράδειγμα, αναλογιστείτε τις γενικές γραμμές παραγωγής. Από την εξόρυξη των υλικών, στην δημιουργία προκαταρκτικών εξαρτημάτων, στη συναρμολόγηση τους, στη διανομή. Υπάρχει μια συνεχής κίνηση μεταφορών για να πάνε από το ένα μέρος στο άλλο, σπαταλώντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Δώστε του κάποια σκέψη για μια στιγμή. Σκεφτείτε, αν απλουστεύαμε όλες τις δράσεις της κοινωνίας, σκεφτείτε πόσο ρευστά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, και τι πραγματικά σημαίνει αυτό.
Τώρα, παρατείνοντας αυτό το σημείο, σε μια ομιλία που έκανα που ονομάζεται "Που πάμε?" ("Where are we going?"), περιέγραψα μια καινοτόμα σφαιρική προσέγγιση σε μια δικτυακή οργάνωση, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια οικονομία βασισμένη στους πόρους. Και περιέγραψα γιατί οι παράμετροι (της) είναι αυτές που είναι. Δεν έχω χρόνο για να το αναλύσω όλο αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να αναφέρω μόνο μια γρήγορη περιγραφή του σκεπτικού, για εκείνους που δεν έχουν καν αναλογιστεί ακόμη οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό σύστημα εκτός αυτού που γνωρίζουμε σήμερα.
Πολύ απλά, η Γη είναι ένα σύστημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Υπάρχουν πόροι σε όλη τη Γη, και ως εκ τούτου, θα πρέπει να έχετε ένα σύστημα που μπορεί να παρακολουθεί αυτούς τους παγκόσμιους πόρους εντός ενός παγκόσμιου επίπεδου τεχνολογικής υποδομής. Ως εκ τούτου, πρέπει να έχουμε ένα σύστημα ανατροφοδότησης, το οποίο πρέπει να είναι παγκόσμιας εμβέλειας, προερχόμενο (η δομή του) από τη φέρουσα ικανότητα της Γης, η οποία αποτελεί την αφετηρία όλων των βιομηχανικών αποφάσεων.
Το πρώτο βήμα είναι αυτό - κάνουμε μια πλήρη έρευνα των φυσικών πόρων της Γης. Δεν μπορείτε να πάρετε έξυπνες αποφάσεις, αν δεν ξέρετε από τι αποτελούνται τα χαρακτηριστικά των εν λόγω αποφάσεων. Θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το πλήρες εύρος και τις ιδιότητες* των συστατικών της Γης, προκειμένου να αντλήσουμε συμπεράσματα ως προς τις δυνατότητες μας.
*Μιας και η πρωτότυπη λέξη είναι το capacity, θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως χωρητικότητα.
Υπάρχουν πολλοί φυσικοί πόροι να εξεταστούν στον πλανήτη, αλλά για τώρα θέλω να επικεντρωθώ και πάλι στον τομέα της ενέργειας. Δεδομένου ότι η ενέργεια είναι ουσιαστικά το καύσιμο της κοινωνίας, είναι ένα καλό σημείο εστίασης. Οπότε τι κάνουμε? Σαρώνουμε τη Γη, ολιστικά. Ναι, θα σαρώσουμε ολόκληρο τον πλανήτη, αναφέροντας όλες τις σχετικές θέσεις της ενέργειας και τις δυνατότητες της. Οι δυνατότητες φυσικά, για να διευκρινίζουμε, βασίζονται εν μέρει στην κατάσταση της τεχνολογίας. Δεν θέλω να υπεισέλθω σε όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της αξιοποίησης, και τέτοια πράγματα. (Αλλά) Για παράδειγμα, η ηλιακή τεχνολογία έχει δραματικές δυνατότητες σε αυτό το στάδιο, που οφείλονται στην έλευση της νανοτεχνολογίας. Βλέπουμε μια πιθανή εκθετική αύξηση στην δυναμική αυτού, όπου πολύ μικροί ηλιακοί συλλέκτες θα μπορούσαν να έχουν απόδοση έως και 97-98% της ακτινοβολίας που συλλέγουν.
Προχωρώντας - λοιπόν έχουμε αυτά τα πρωτογενή δεδομένα. Τι κάνουμε? Απλά εκτιμούμε κάθε πόρο, βάσει της ανανεωσιμότητας του, την ρύπανση που παράγει, καθώς και όλους τους παράγοντες που έχουν να κάνουν με την πράξη της εξαγωγής, και ότο άλλο πάει μαζί με αυτό. Γίνεται αυτοκαθορισμός, ρητά βάσει του στόχου της βιωσιμότητας και της μέγιστης απόδοσης. Στους πόρους που έχουν τις πιο αρνητικές αναδρομικές ενέργειες δίνεται όσο το δυνατόν λιγότερη προτεραιότητα στην αξιοποίησή τους. Για παράδειγμα, τα ορυκτά καύσιμα δεν χρειάζονται πλέον. Δεν είναι ανανεώσιμα και ρυπαίνουν το περιβάλλον. Με δεδομένη την τεράστια δύναμη της γεωθερμικής, αιολικής, κυματικής, και ηλιακής ενέργειας συνδυασμένες, δεν υπάρχει, ξανά, κανένας λόγος να καίμε ορυκτά καύσιμα.
Μόλις το συνειδητοποιήσουμε αυτό, προχωράμε στο τρίτο βήμα μας: διανομή και παρακολούθηση. Τα ενεργειακά έργα υποδομής και διανομής και λογικά θα πρέπει να διατυπωθούν με βάση τις τεχνολογικές δυνατότητες και, φυσικά, την εγγύτητα των πηγών. Με άλλα λόγια, αν έχετε αιολική ενέργεια που χρησιμοποιείται στην Ασία, πιθανόν να μην πρόκειται να παραδοθεί στη Λατινική Αμερική. Έτσι, οι παράμετροι της διανομής θα ήταν αυτονόητοι ,βασισμένοι στην τεχνολογία και την πρακτικότητα της εγγύτητας.
Ομοίως, και πάλι, η ενεργητική παρακολούθηση των πόρων, μέσω αισθητήρων στη Γη, θα επιτρέπει τη συνεχή επίγνωση των ποσοστών χρήσης, τα ποσοστά μείωσης, τα ποσοστά ανανέωσης, ή οποιαδήποτε άλλη σχετική παράμετρο γνωρίζουμε. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για να διατηρήσουμε ότι θεωρούμε μια ισορροπημένη οικονομία. Εάν η σπανιότητα κάποιου πόρου πρόκειται να συμβεί, θα το δούμε πολύ εκ των προτέρων, και θα μπορούμε να το προβλέψουμε, και θα μπορούμε να κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες για να προσαρμοστούμε αναλόγως, πριν γίνει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η ιδέα βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο. Το βλέπετε αυτό στον ink-jet εκτυπωτή σας. Ο εκτυπωτής σας έχει ένα επίπεδο μελανιού, και σας λέει τι έχετε.
Και ακριβώς για να σας δείξω ότι δεν πρόκειται για κάποια παράξενη αδύνατη ιδέα,, η Hewlett-Packard μόλις πρόσφατα βγήκε με αυτό που, εκπληκτικά, ονομάζουν "Ένα Κεντρικό Νευρικό Σύστήμα για τη Γη", του οποίου την πρώτη φορά που άκουσα την πρόταση ήταν από το στόμα του Jacque Fresco, και αυτό είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούν να κάνουν, σε μια περιορισμένη έννοια. Προσπαθούν να αναπτύξουν ένα ασύρματο σύστημα αισθητήρων για να αποκτήσουν μια εξαιρετικά υψηλή ανάλυση σεισμικών δεδομένων στην ξηρά.
Και αυτή ακριβώς είναι η κατεύθυνση. Είναι αστείο, αυτά τα πράγματα τα οποία έχουν ειπωθεί εδώ και πολύ καιρό, και οι άνθρωποι λένε: «Ω, αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβεί", και βλέπουμε ότι έχουν αρχίσει και υλοποιούνται σε μικρές "τσέπες", αν θέλετε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το κλιμακώσουμε και να το επεκτείνουμε για τις ανάγκες που απαιτούμε.
Εντάξει, λοιπόν τι έχουμε μέχρι τώρα? Έχουμε τις θέσεις των ενεργειακών πόρων μας. Έχουμε τις αποδόσεις, τις δυνατότητες και τους καθορισμούς διανομής που βασίζονται στη στρατηγική χρήση, (οπότε) θα ερευνούσαμε το κοινό να δούμε τι θέλει. Ακριβώς όπως κάποιος πηγαίνει σε ένα κατάστημα και λέει στον πωλητή "Θέλω αυτό", παίρνουν αυτό που χρειάζονται, και γίνεται ένα στατιστική σημείο. Επομένως, είναι μια δυναμική παρακολούθηση των τιμών κατανάλωσης. Και τέλος, έχουμε ένα σύστημα ενεργής παρακολούθησης των πόρων που αναφέρει την κατάσταση των ενεργειακών προμηθειών μας, τα ποσοστά της χρήσης τους, και άλλες σχετικές τιμές.
Ξέρω ότι το πηγαίνω πολύ γρήγορα. Αν θέλετε να ακούσετε πιο πολλές λεπτομέρειες για αυτό το σημείο, μπορείτε να μπείτε online και να παρακολουθήσετε την διάλεξη με θέμα "Where are we going?" Με άλλα λόγια, με όλη αυτή την γενική ιδέα, έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα, μια συστηματική προσέγγιση για τη διαχείριση της ενέργειας στον πλανήτη. Το σύστημα αποτελείται από δεδομένα πραγματικού χρόνου και στατιστικά στοιχεία. Η διαδικασία που εκτυλίσσεται βασίζεται όχι σε ένα πρόσωπο ή τη γνώμη της ομάδας, και όχι στις ιδιοτροπίες μιας εταιρείας ή μιας κυβέρνησης, αλλά στο φυσικό δίκαιο και στη λογική. Με άλλα λόγια, τη στιγμή που θα καθορίσουμε το ενδιαφέρον ότι η επιβίωση, και ως εκ τούτου, η βιωσιμότητα είναι ο στόχος μας, ως είδος, το οποίο ελπίζω ότι μοιραζόμαστε όλοι εδώ, κάθε παράμετρος προς εξέταση σε σχέση με τη διαχείριση των πόρων γίνεται εντελώς αυτονόητος, από το μηδέν. Ονομάζεται «καταλήγουμε σε αποφάσεις», σε αντιδιαστολή με το «παίρνουμε αποφάσεις», το οποίο είναι μια υποκειμενική ενέργεια, η οποία βασίζεται σε ελλιπή στοιχεία και πολύ συχνά σε πολιτιστικές ή προσωπικές προκαταλήψεις.
Χρησιμοποιώντας αυτό το ενεργειακό μοντέλο ως ένα διαδικαστικό παράδειγμα, θα συγκεντρώνουμε τις πληροφορίες σε ένα υπολογιστικό πρόγραμμα διαχείρισης βάσης δεδομένων, και αυτό θα είναι ένα λογικό μέσο παρακολούθησης και έχοντας συστήματα αυτοματισμού θα διορθώνουμε τα στοιχεία που είναι προβληματικά. Θέλουμε να εξαλείψουμε την υποκειμενικότητα που είναι σήμερα κυρίαρχη στην κοινωνία μας. (Το παράδειγμα που αναφέρω) είναι σαν ένα νευρικό σύστημα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψηφίσετε για τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να συζητήσετε οτιδήποτε στο Κογκρέσο.
4) Προχωρώντας προς το τέταρτο σημείο. Για χάρη της ανθρωπότητας και της αποτελεσματικότητας, θα πρέπει να σταματήσει η σπατάλη του χρόνου εργασίας σχετικά με τις διαδικασίες που δημιουργούνται από το σύστημα της αγοράς για να διατηρηθεί η απασχόληση. Πρέπει να προχωρήσουμε σε σκόπιμη αυτοματοποίηση σε ότι μπορούμε. Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης της τεχνολογίας σήμερα, δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υπάρχει σερβιτόρος σε κανένα εστιατόριο. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για κανέναν να εργάζεται στο ταχυδρομείο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για τον οποίο κάποιος να σε κάποιο εργοστάσιο, καθόλου. Δουλεύω σε ένα σύνολο στατιστικών στοιχείων για ένα έργο που κάνω όσον αφορά την απασχόληση στην Αμερική, εξετάζοντας τι ποσοστό του σημερινού εργατικού δυναμικού θα μπορούσε να αυτοματοποιηθεί σε αυτό το στάδιο της τεχνολογικής τεχνογνωσίας. Σε συνδυασμό με την εξάλειψη των επαγγελμάτων που δεν έχουν καμία κοινωνική απόδοση, όπως η Wall Street, συμπεριλαμβανομένων όλων των θέσεων εργασίας που έχουν να κάνουν με τα χρήματα. Όπως θα το περιέγραφε ο Jacque, το σύστημά μας δεν έχει χρήματα, δεν υπάρχει καμία τράπεζα, δεν υπάρχει κανένας ταμίας. Έχω καταλήξει πρόσφατα στο γενικευμένο συμπέρασμα, στο οποίο συνεχίζω να εργάζομαι, αλλά θα το αναφέρω τώρα. Πιστεύω ότι το 65% των αμερικανικών θέσεων εργασίας θα μπορούσαν να εξαλειφθούν αύριο, με τις γνώσεις που έχουμε τώρα. Όχι με την προβολή καποιων τάσεων, που θα έκαναν τα πράγματα κατακλυσμικά, αλλά με τη γνώση που έχουμε τώρα.
Αλλά αυτό δεν είναι απλά μια ευφάνταστη ιδέα, όπως, ας πούμε: «Ω, μπορούμε να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο", υπάρχει επίσης μια κοινωνική επιταγή εδώ. Είναι ένα πολύ κρίσιμο πράγμα που πρέπει να επισημάνω, ότι ιστορικά μιλώντας, όσο περισσότερο έχουμε προχωρήσει στην αυτοματοποίηση, ή αυτό που λέμε "μηχανοποίηση", σε κάθε κλάδο, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραγωγικότητα. Στην πραγματικότητα, η παραγωγικότητα είναι πλέον αντίστροφη της απασχόλησης σε πολλούς τομείς που μελετήθηκαν, το οποίο σημαίνει ότι είναι κοινωνικά ανεύθυνο να μην αυτοματοποιούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί επιτρέπει μεγαλύτερη αφθονία και αποτελεσματικότητα.
Εδώ είναι ένα διάγραμμα των G7 ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών, που δείχνει πώς η απασχόληση στον τομέα της βιομηχανοποίησης έχει μειωθεί, ενώ η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε σημαντικά. Και η συγκεκριμένη τάση συμβαίνει σε όλους τους τομείς, και γιατί να μην συμβαίνει? Αυτές οι μηχανές δεν χρειάζεται να κάνουν μεσημεριανό διάλειμμα, δεν χρειάζονται διακοπές, δεν χρειάζονται ασφάλιση. Είναι απόλυτα λογικό. Και ως ένα πολύ γρήγορο σημείο, αυτό που πρόκειται να βρείτε είναι η φτήνια των μηχανών - οι μηχανές γίνονται τόσο φθηνές τώρα, η τεχνολογία αυξάνεται εκθετικά με τέτοιους ρυθμούς. Στο κινητό σας έχετε ένα μικρό μικροτσίπ που είναι πιο ισχυρό από το μεγαλύτερο σούπερ-υπολογιστή που υπήρχε πριν 50 χρόνια. Και είναι πραγματικά φθηνό τώρα, οι πρώτοι μεγάλοι σούπερ-υπολογιστές κόστιζαν εκατομμύρια και εκατομμύρια δολαρίων. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να είναι πια προσιτοί στις περισσότερες εταιρείες. Θα αυτοματοποιηθούν επειδή δεν μπορούν να βρουν έναν τρόπο για να συμβιβαστούν με την διατήρηση της ανθρώπινης εργασίας πια, εκτός φυσικά από ιδεολογικά πράγματα.
5) Και πέμπτον, πρέπει να περάσουμε από ένα σύστημα υλισμού και ιδιοκτησίας σε ένα σύστημα καθολικής πρόσβασης. Τώρα, πριν αυτό το σημείο απορριφθεί ως κομμουνιστική προπαγάνδα, (σ.τ.μ. έχουν θέμα με τους κομμουνιστές στην αμερική) ας αναλογιστούμε την ροή αυτής της σκέψης. Σε μια οικονομία βασισμένη στους πόρους, όπου η παραγωγή είναι εξορθολογισμένη για την μεγιστοποίηση της ποιότητας και την ελαχιστοποίηση των αποβλήτων και των διπλών προιόντων, η ιδέα της ιδιοκτησίας καθίσταται άνευ αντικειμένου και, στην πραγματικότητα, επιζήμια. Οι άνθρωποι δεν (θα) χρειάζεται να συσσωρεύουν και να προστατεύουν τίποτα. Απλά χρειάζονται πρόσβαση σε ότι χρειάζονται τη στιγμή που το χρειάζονται.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι το αυτοκίνητο. Βρίσκουμε στην επιστήμη σήμερα, υπήρξαν εξετάσεις που γίνονται από αυτοκίνητα που μπορούν να οδηγήσουν μόνα τους. Έχουν δοκιμαστεί, τα καθοδηγούμενα απο δορυφόρο αυτοκίνητα μπορούν να περιηγηθούν πολύ καλά. Και ο Jacque μίλησε για αυτό χρόνια πριν, χρησιμοποιώντας ραντάρ Doppler, οπότε τα αυτοκίνητα απλά δεν μπορούσαν να χτυπήσουν άλλο αυτοκίνητο. Αυτά τα πράγματα αποδίδουν καρπούς. Έτσι, στο μέλλον, εάν θέλετε να πάτε κάπου, καλείτε το αυτοκίνητο που χρειάζεστε, έρχεται σε εσάς, το χρησημοποιείτε, και στη συνέχεια, όταν είστε στη θέση σας, πάει πίσω και βοηθά κάποιον άλλον. Σε αντίθεση με το να κάθεται σε κάποιο πάρκινγκ, σπαταλώντας χρόνο και χώρο για πιθανών το 80% της ζωής ενός αυτοκινήτου.
Αυτό είναι αυτό που κάνουμε. Σπαταλάμε τόσο πολύ χώρο και πόρους ... Σπαταλάμε τόσο πολύ χώρο και πόρους με αυτή την πρωτόγονη έννοια της προσωπικής ιδιοκτησίας. Είναι επιβλαβής για το περιβάλλον και κοινωνικά αναποτελεσματική. Και, με την ευκαιρία, η ιδιοκτησία δεν είναι μια αμερικανική ή καπιταλιστική ιδέα. Είναι πραγματικά μια πρωτόγονη διανοητική προοπτική, δημιουργημένη από γενεές έλλειψης. Οι άνθρωποι υποστήριζαν τη νόμιμη κυριότητα επειδή ήταν απλά μια μορφή προστασίας. Είναι επίσης ελεγχόμενος περιορισμός, στην πραγματικότητα. Ξέρετε, δεν θα χρειαζόταν κάποιος να ζεί σε ένα μέρος. Θα μπορούσε κανείς να ταξιδεύει τον κόσμο συνεχώς, παίρνοντας αυτά που χρειάζεται, καθώς κινείται. Οτιδήποτε χρειάζεται επιτυγχάνεται χωρίς περιορισμούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ακόμη και να "κλέψει" κάτι, και αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο. Πώς θα μπορούσατε να κλέψετε κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν? Σίγουρα δεν θα μπορούσατε να το μεταπωλήσετε επειδή δεν θα υπάρχει χρήμα. Ακριβώς εκεί, έχετε εξαφανίσει το 95% όλων των εγκλήματων.
Εν κατακλείδι, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, όσο πιο αποτελεσματικοί και συντηρητικοί γινόμαστε, τόσο πιο βελτιωμένοι γινόμαστε, τόσο υψηλότερο είναι το επίπεδο της αφθονίας που μπορεί να δημιουργήσει για όλους μας. Σήμερα σε όλο τον κόσμο, πολλοί άνθρωποι λένε συχνά, "Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε όπως οι Αμερικανοί." Ξέρω ότι το έχετε ακούσει αυτό πριν. Λοιπόν ... όχι. Οι σκηνοθετημένες, επιδεικτικά προσανατολισμένες και εξέχουσες καταναλωτικές συνήθειες του αμερικανικού πολιτισμού θα πρέπει να περιφρονούνται από όλες τις άλλες χώρες σε αυτόν τον πλανήτη. Έχουμε το 5% του πληθυσμού ... Έχουμε 5% του πληθυσμού και καταναλώνουμε το 30% των πόρων του κόσμου. Είναι τρελό. Σε μια οικονομία βασισμένη στους πόρους, όπου βασίζουμε την κατανομή της παραγωγής μας σε φυσικά σημεία αναφοράς αρχίζοντας με την φέρουσα ικανότητα της Γης, όπου απλοποιούμε την έκφραση της εργασίας μας ως προς τα πράγματα που έχουν μια μακροπρόθεσμη κοινωνική απόδοση, όπου μπορούμε να απαλλαγούμε από τον καρκίνο που είναι γνωστός ως "το χρηματοπιστωτικό σύστημα" και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τους πόρους μας με έναν επιμελή τρόπο, συνεργαζόμενοι όλοι μαζί, αποφεύγοντας τις ψεύτικες αξίες του υλισμού και της κατανάλωσης που μας ωθούνται απο τον πολιτισμό μας, διαπιστώνουμε ότι μπορούμε να παρέχουμε υψηλή ποιότητα ζωής για όλους σε αυτόν τον πλανήτη, ενώ εξαλείφουμε όλους τους κεντρικούς λόγους για πόλεμο, φτώχεια, εξαθλίωση, τη βία, εγκληματική συμπεριφορά, νεύρωσεις. Θα μπορούσε να είναι η αυγή ενός κόσμου που θα μπορούσε πραγματικά να αποκαλείται πολιτισμός. Και αν αυτός δεν είναι ένας στόχος προς τον οποίον αξίζει να εργαστούμε, δεν ξέρω τι θα ήταν. Σας ευχαριστώ.
3) Τρίτον, πρέπει να περάσουμε από τις τμηματικές, διασκορπισμένες, βιομηχανικές μεθόδους μας σε ένα κεντρικό, προγραμματισμένο εξορθολογισμένο σύστημα λειτουργικότητας. Είναι ιδέα μου ή είναι απολύτως παράλογο να εισάγουμε φράουλες από τη Βραζιλία, ή μπανάνες από το Εκουαδόρ, ή νερό από τα Φίτζι, όταν όλα αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να παραχθούν σε τοπικό επίπεδο? Όπως θα το περιέγραφε ο Jacque Fresco σε σχέση με τα συστήματα πόλεων του, όλα (θα) είναι όσο πιο αυτοτελή γίνεται. Ως άλλο παράδειγμα, αναλογιστείτε τις γενικές γραμμές παραγωγής. Από την εξόρυξη των υλικών, στην δημιουργία προκαταρκτικών εξαρτημάτων, στη συναρμολόγηση τους, στη διανομή. Υπάρχει μια συνεχής κίνηση μεταφορών για να πάνε από το ένα μέρος στο άλλο, σπαταλώντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Δώστε του κάποια σκέψη για μια στιγμή. Σκεφτείτε, αν απλουστεύαμε όλες τις δράσεις της κοινωνίας, σκεφτείτε πόσο ρευστά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, και τι πραγματικά σημαίνει αυτό.
Τώρα, παρατείνοντας αυτό το σημείο, σε μια ομιλία που έκανα που ονομάζεται "Που πάμε?" ("Where are we going?"), περιέγραψα μια καινοτόμα σφαιρική προσέγγιση σε μια δικτυακή οργάνωση, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια οικονομία βασισμένη στους πόρους. Και περιέγραψα γιατί οι παράμετροι (της) είναι αυτές που είναι. Δεν έχω χρόνο για να το αναλύσω όλο αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να αναφέρω μόνο μια γρήγορη περιγραφή του σκεπτικού, για εκείνους που δεν έχουν καν αναλογιστεί ακόμη οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό σύστημα εκτός αυτού που γνωρίζουμε σήμερα.
Πολύ απλά, η Γη είναι ένα σύστημα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Υπάρχουν πόροι σε όλη τη Γη, και ως εκ τούτου, θα πρέπει να έχετε ένα σύστημα που μπορεί να παρακολουθεί αυτούς τους παγκόσμιους πόρους εντός ενός παγκόσμιου επίπεδου τεχνολογικής υποδομής. Ως εκ τούτου, πρέπει να έχουμε ένα σύστημα ανατροφοδότησης, το οποίο πρέπει να είναι παγκόσμιας εμβέλειας, προερχόμενο (η δομή του) από τη φέρουσα ικανότητα της Γης, η οποία αποτελεί την αφετηρία όλων των βιομηχανικών αποφάσεων.
Το πρώτο βήμα είναι αυτό - κάνουμε μια πλήρη έρευνα των φυσικών πόρων της Γης. Δεν μπορείτε να πάρετε έξυπνες αποφάσεις, αν δεν ξέρετε από τι αποτελούνται τα χαρακτηριστικά των εν λόγω αποφάσεων. Θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το πλήρες εύρος και τις ιδιότητες* των συστατικών της Γης, προκειμένου να αντλήσουμε συμπεράσματα ως προς τις δυνατότητες μας.
*Μιας και η πρωτότυπη λέξη είναι το capacity, θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως χωρητικότητα.
Υπάρχουν πολλοί φυσικοί πόροι να εξεταστούν στον πλανήτη, αλλά για τώρα θέλω να επικεντρωθώ και πάλι στον τομέα της ενέργειας. Δεδομένου ότι η ενέργεια είναι ουσιαστικά το καύσιμο της κοινωνίας, είναι ένα καλό σημείο εστίασης. Οπότε τι κάνουμε? Σαρώνουμε τη Γη, ολιστικά. Ναι, θα σαρώσουμε ολόκληρο τον πλανήτη, αναφέροντας όλες τις σχετικές θέσεις της ενέργειας και τις δυνατότητες της. Οι δυνατότητες φυσικά, για να διευκρινίζουμε, βασίζονται εν μέρει στην κατάσταση της τεχνολογίας. Δεν θέλω να υπεισέλθω σε όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της αξιοποίησης, και τέτοια πράγματα. (Αλλά) Για παράδειγμα, η ηλιακή τεχνολογία έχει δραματικές δυνατότητες σε αυτό το στάδιο, που οφείλονται στην έλευση της νανοτεχνολογίας. Βλέπουμε μια πιθανή εκθετική αύξηση στην δυναμική αυτού, όπου πολύ μικροί ηλιακοί συλλέκτες θα μπορούσαν να έχουν απόδοση έως και 97-98% της ακτινοβολίας που συλλέγουν.
Προχωρώντας - λοιπόν έχουμε αυτά τα πρωτογενή δεδομένα. Τι κάνουμε? Απλά εκτιμούμε κάθε πόρο, βάσει της ανανεωσιμότητας του, την ρύπανση που παράγει, καθώς και όλους τους παράγοντες που έχουν να κάνουν με την πράξη της εξαγωγής, και ότο άλλο πάει μαζί με αυτό. Γίνεται αυτοκαθορισμός, ρητά βάσει του στόχου της βιωσιμότητας και της μέγιστης απόδοσης. Στους πόρους που έχουν τις πιο αρνητικές αναδρομικές ενέργειες δίνεται όσο το δυνατόν λιγότερη προτεραιότητα στην αξιοποίησή τους. Για παράδειγμα, τα ορυκτά καύσιμα δεν χρειάζονται πλέον. Δεν είναι ανανεώσιμα και ρυπαίνουν το περιβάλλον. Με δεδομένη την τεράστια δύναμη της γεωθερμικής, αιολικής, κυματικής, και ηλιακής ενέργειας συνδυασμένες, δεν υπάρχει, ξανά, κανένας λόγος να καίμε ορυκτά καύσιμα.
Μόλις το συνειδητοποιήσουμε αυτό, προχωράμε στο τρίτο βήμα μας: διανομή και παρακολούθηση. Τα ενεργειακά έργα υποδομής και διανομής και λογικά θα πρέπει να διατυπωθούν με βάση τις τεχνολογικές δυνατότητες και, φυσικά, την εγγύτητα των πηγών. Με άλλα λόγια, αν έχετε αιολική ενέργεια που χρησιμοποιείται στην Ασία, πιθανόν να μην πρόκειται να παραδοθεί στη Λατινική Αμερική. Έτσι, οι παράμετροι της διανομής θα ήταν αυτονόητοι ,βασισμένοι στην τεχνολογία και την πρακτικότητα της εγγύτητας.
Ομοίως, και πάλι, η ενεργητική παρακολούθηση των πόρων, μέσω αισθητήρων στη Γη, θα επιτρέπει τη συνεχή επίγνωση των ποσοστών χρήσης, τα ποσοστά μείωσης, τα ποσοστά ανανέωσης, ή οποιαδήποτε άλλη σχετική παράμετρο γνωρίζουμε. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για να διατηρήσουμε ότι θεωρούμε μια ισορροπημένη οικονομία. Εάν η σπανιότητα κάποιου πόρου πρόκειται να συμβεί, θα το δούμε πολύ εκ των προτέρων, και θα μπορούμε να το προβλέψουμε, και θα μπορούμε να κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες για να προσαρμοστούμε αναλόγως, πριν γίνει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η ιδέα βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο. Το βλέπετε αυτό στον ink-jet εκτυπωτή σας. Ο εκτυπωτής σας έχει ένα επίπεδο μελανιού, και σας λέει τι έχετε.
Και ακριβώς για να σας δείξω ότι δεν πρόκειται για κάποια παράξενη αδύνατη ιδέα,, η Hewlett-Packard μόλις πρόσφατα βγήκε με αυτό που, εκπληκτικά, ονομάζουν "Ένα Κεντρικό Νευρικό Σύστήμα για τη Γη", του οποίου την πρώτη φορά που άκουσα την πρόταση ήταν από το στόμα του Jacque Fresco, και αυτό είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούν να κάνουν, σε μια περιορισμένη έννοια. Προσπαθούν να αναπτύξουν ένα ασύρματο σύστημα αισθητήρων για να αποκτήσουν μια εξαιρετικά υψηλή ανάλυση σεισμικών δεδομένων στην ξηρά.
Και αυτή ακριβώς είναι η κατεύθυνση. Είναι αστείο, αυτά τα πράγματα τα οποία έχουν ειπωθεί εδώ και πολύ καιρό, και οι άνθρωποι λένε: «Ω, αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβεί", και βλέπουμε ότι έχουν αρχίσει και υλοποιούνται σε μικρές "τσέπες", αν θέλετε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το κλιμακώσουμε και να το επεκτείνουμε για τις ανάγκες που απαιτούμε.
Εντάξει, λοιπόν τι έχουμε μέχρι τώρα? Έχουμε τις θέσεις των ενεργειακών πόρων μας. Έχουμε τις αποδόσεις, τις δυνατότητες και τους καθορισμούς διανομής που βασίζονται στη στρατηγική χρήση, (οπότε) θα ερευνούσαμε το κοινό να δούμε τι θέλει. Ακριβώς όπως κάποιος πηγαίνει σε ένα κατάστημα και λέει στον πωλητή "Θέλω αυτό", παίρνουν αυτό που χρειάζονται, και γίνεται ένα στατιστική σημείο. Επομένως, είναι μια δυναμική παρακολούθηση των τιμών κατανάλωσης. Και τέλος, έχουμε ένα σύστημα ενεργής παρακολούθησης των πόρων που αναφέρει την κατάσταση των ενεργειακών προμηθειών μας, τα ποσοστά της χρήσης τους, και άλλες σχετικές τιμές.
Ξέρω ότι το πηγαίνω πολύ γρήγορα. Αν θέλετε να ακούσετε πιο πολλές λεπτομέρειες για αυτό το σημείο, μπορείτε να μπείτε online και να παρακολουθήσετε την διάλεξη με θέμα "Where are we going?" Με άλλα λόγια, με όλη αυτή την γενική ιδέα, έχουμε δημιουργήσει ένα σύστημα, μια συστηματική προσέγγιση για τη διαχείριση της ενέργειας στον πλανήτη. Το σύστημα αποτελείται από δεδομένα πραγματικού χρόνου και στατιστικά στοιχεία. Η διαδικασία που εκτυλίσσεται βασίζεται όχι σε ένα πρόσωπο ή τη γνώμη της ομάδας, και όχι στις ιδιοτροπίες μιας εταιρείας ή μιας κυβέρνησης, αλλά στο φυσικό δίκαιο και στη λογική. Με άλλα λόγια, τη στιγμή που θα καθορίσουμε το ενδιαφέρον ότι η επιβίωση, και ως εκ τούτου, η βιωσιμότητα είναι ο στόχος μας, ως είδος, το οποίο ελπίζω ότι μοιραζόμαστε όλοι εδώ, κάθε παράμετρος προς εξέταση σε σχέση με τη διαχείριση των πόρων γίνεται εντελώς αυτονόητος, από το μηδέν. Ονομάζεται «καταλήγουμε σε αποφάσεις», σε αντιδιαστολή με το «παίρνουμε αποφάσεις», το οποίο είναι μια υποκειμενική ενέργεια, η οποία βασίζεται σε ελλιπή στοιχεία και πολύ συχνά σε πολιτιστικές ή προσωπικές προκαταλήψεις.
Χρησιμοποιώντας αυτό το ενεργειακό μοντέλο ως ένα διαδικαστικό παράδειγμα, θα συγκεντρώνουμε τις πληροφορίες σε ένα υπολογιστικό πρόγραμμα διαχείρισης βάσης δεδομένων, και αυτό θα είναι ένα λογικό μέσο παρακολούθησης και έχοντας συστήματα αυτοματισμού θα διορθώνουμε τα στοιχεία που είναι προβληματικά. Θέλουμε να εξαλείψουμε την υποκειμενικότητα που είναι σήμερα κυρίαρχη στην κοινωνία μας. (Το παράδειγμα που αναφέρω) είναι σαν ένα νευρικό σύστημα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψηφίσετε για τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να συζητήσετε οτιδήποτε στο Κογκρέσο.
4) Προχωρώντας προς το τέταρτο σημείο. Για χάρη της ανθρωπότητας και της αποτελεσματικότητας, θα πρέπει να σταματήσει η σπατάλη του χρόνου εργασίας σχετικά με τις διαδικασίες που δημιουργούνται από το σύστημα της αγοράς για να διατηρηθεί η απασχόληση. Πρέπει να προχωρήσουμε σε σκόπιμη αυτοματοποίηση σε ότι μπορούμε. Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης της τεχνολογίας σήμερα, δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υπάρχει σερβιτόρος σε κανένα εστιατόριο. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για κανέναν να εργάζεται στο ταχυδρομείο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για τον οποίο κάποιος να σε κάποιο εργοστάσιο, καθόλου. Δουλεύω σε ένα σύνολο στατιστικών στοιχείων για ένα έργο που κάνω όσον αφορά την απασχόληση στην Αμερική, εξετάζοντας τι ποσοστό του σημερινού εργατικού δυναμικού θα μπορούσε να αυτοματοποιηθεί σε αυτό το στάδιο της τεχνολογικής τεχνογνωσίας. Σε συνδυασμό με την εξάλειψη των επαγγελμάτων που δεν έχουν καμία κοινωνική απόδοση, όπως η Wall Street, συμπεριλαμβανομένων όλων των θέσεων εργασίας που έχουν να κάνουν με τα χρήματα. Όπως θα το περιέγραφε ο Jacque, το σύστημά μας δεν έχει χρήματα, δεν υπάρχει καμία τράπεζα, δεν υπάρχει κανένας ταμίας. Έχω καταλήξει πρόσφατα στο γενικευμένο συμπέρασμα, στο οποίο συνεχίζω να εργάζομαι, αλλά θα το αναφέρω τώρα. Πιστεύω ότι το 65% των αμερικανικών θέσεων εργασίας θα μπορούσαν να εξαλειφθούν αύριο, με τις γνώσεις που έχουμε τώρα. Όχι με την προβολή καποιων τάσεων, που θα έκαναν τα πράγματα κατακλυσμικά, αλλά με τη γνώση που έχουμε τώρα.
Αλλά αυτό δεν είναι απλά μια ευφάνταστη ιδέα, όπως, ας πούμε: «Ω, μπορούμε να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο", υπάρχει επίσης μια κοινωνική επιταγή εδώ. Είναι ένα πολύ κρίσιμο πράγμα που πρέπει να επισημάνω, ότι ιστορικά μιλώντας, όσο περισσότερο έχουμε προχωρήσει στην αυτοματοποίηση, ή αυτό που λέμε "μηχανοποίηση", σε κάθε κλάδο, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραγωγικότητα. Στην πραγματικότητα, η παραγωγικότητα είναι πλέον αντίστροφη της απασχόλησης σε πολλούς τομείς που μελετήθηκαν, το οποίο σημαίνει ότι είναι κοινωνικά ανεύθυνο να μην αυτοματοποιούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί επιτρέπει μεγαλύτερη αφθονία και αποτελεσματικότητα.
Εδώ είναι ένα διάγραμμα των G7 ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών, που δείχνει πώς η απασχόληση στον τομέα της βιομηχανοποίησης έχει μειωθεί, ενώ η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε σημαντικά. Και η συγκεκριμένη τάση συμβαίνει σε όλους τους τομείς, και γιατί να μην συμβαίνει? Αυτές οι μηχανές δεν χρειάζεται να κάνουν μεσημεριανό διάλειμμα, δεν χρειάζονται διακοπές, δεν χρειάζονται ασφάλιση. Είναι απόλυτα λογικό. Και ως ένα πολύ γρήγορο σημείο, αυτό που πρόκειται να βρείτε είναι η φτήνια των μηχανών - οι μηχανές γίνονται τόσο φθηνές τώρα, η τεχνολογία αυξάνεται εκθετικά με τέτοιους ρυθμούς. Στο κινητό σας έχετε ένα μικρό μικροτσίπ που είναι πιο ισχυρό από το μεγαλύτερο σούπερ-υπολογιστή που υπήρχε πριν 50 χρόνια. Και είναι πραγματικά φθηνό τώρα, οι πρώτοι μεγάλοι σούπερ-υπολογιστές κόστιζαν εκατομμύρια και εκατομμύρια δολαρίων. Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να είναι πια προσιτοί στις περισσότερες εταιρείες. Θα αυτοματοποιηθούν επειδή δεν μπορούν να βρουν έναν τρόπο για να συμβιβαστούν με την διατήρηση της ανθρώπινης εργασίας πια, εκτός φυσικά από ιδεολογικά πράγματα.
5) Και πέμπτον, πρέπει να περάσουμε από ένα σύστημα υλισμού και ιδιοκτησίας σε ένα σύστημα καθολικής πρόσβασης. Τώρα, πριν αυτό το σημείο απορριφθεί ως κομμουνιστική προπαγάνδα, (σ.τ.μ. έχουν θέμα με τους κομμουνιστές στην αμερική) ας αναλογιστούμε την ροή αυτής της σκέψης. Σε μια οικονομία βασισμένη στους πόρους, όπου η παραγωγή είναι εξορθολογισμένη για την μεγιστοποίηση της ποιότητας και την ελαχιστοποίηση των αποβλήτων και των διπλών προιόντων, η ιδέα της ιδιοκτησίας καθίσταται άνευ αντικειμένου και, στην πραγματικότητα, επιζήμια. Οι άνθρωποι δεν (θα) χρειάζεται να συσσωρεύουν και να προστατεύουν τίποτα. Απλά χρειάζονται πρόσβαση σε ότι χρειάζονται τη στιγμή που το χρειάζονται.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι το αυτοκίνητο. Βρίσκουμε στην επιστήμη σήμερα, υπήρξαν εξετάσεις που γίνονται από αυτοκίνητα που μπορούν να οδηγήσουν μόνα τους. Έχουν δοκιμαστεί, τα καθοδηγούμενα απο δορυφόρο αυτοκίνητα μπορούν να περιηγηθούν πολύ καλά. Και ο Jacque μίλησε για αυτό χρόνια πριν, χρησιμοποιώντας ραντάρ Doppler, οπότε τα αυτοκίνητα απλά δεν μπορούσαν να χτυπήσουν άλλο αυτοκίνητο. Αυτά τα πράγματα αποδίδουν καρπούς. Έτσι, στο μέλλον, εάν θέλετε να πάτε κάπου, καλείτε το αυτοκίνητο που χρειάζεστε, έρχεται σε εσάς, το χρησημοποιείτε, και στη συνέχεια, όταν είστε στη θέση σας, πάει πίσω και βοηθά κάποιον άλλον. Σε αντίθεση με το να κάθεται σε κάποιο πάρκινγκ, σπαταλώντας χρόνο και χώρο για πιθανών το 80% της ζωής ενός αυτοκινήτου.
Αυτό είναι αυτό που κάνουμε. Σπαταλάμε τόσο πολύ χώρο και πόρους ... Σπαταλάμε τόσο πολύ χώρο και πόρους με αυτή την πρωτόγονη έννοια της προσωπικής ιδιοκτησίας. Είναι επιβλαβής για το περιβάλλον και κοινωνικά αναποτελεσματική. Και, με την ευκαιρία, η ιδιοκτησία δεν είναι μια αμερικανική ή καπιταλιστική ιδέα. Είναι πραγματικά μια πρωτόγονη διανοητική προοπτική, δημιουργημένη από γενεές έλλειψης. Οι άνθρωποι υποστήριζαν τη νόμιμη κυριότητα επειδή ήταν απλά μια μορφή προστασίας. Είναι επίσης ελεγχόμενος περιορισμός, στην πραγματικότητα. Ξέρετε, δεν θα χρειαζόταν κάποιος να ζεί σε ένα μέρος. Θα μπορούσε κανείς να ταξιδεύει τον κόσμο συνεχώς, παίρνοντας αυτά που χρειάζεται, καθώς κινείται. Οτιδήποτε χρειάζεται επιτυγχάνεται χωρίς περιορισμούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ακόμη και να "κλέψει" κάτι, και αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο. Πώς θα μπορούσατε να κλέψετε κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν? Σίγουρα δεν θα μπορούσατε να το μεταπωλήσετε επειδή δεν θα υπάρχει χρήμα. Ακριβώς εκεί, έχετε εξαφανίσει το 95% όλων των εγκλήματων.
Εν κατακλείδι, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, όσο πιο αποτελεσματικοί και συντηρητικοί γινόμαστε, τόσο πιο βελτιωμένοι γινόμαστε, τόσο υψηλότερο είναι το επίπεδο της αφθονίας που μπορεί να δημιουργήσει για όλους μας. Σήμερα σε όλο τον κόσμο, πολλοί άνθρωποι λένε συχνά, "Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε όπως οι Αμερικανοί." Ξέρω ότι το έχετε ακούσει αυτό πριν. Λοιπόν ... όχι. Οι σκηνοθετημένες, επιδεικτικά προσανατολισμένες και εξέχουσες καταναλωτικές συνήθειες του αμερικανικού πολιτισμού θα πρέπει να περιφρονούνται από όλες τις άλλες χώρες σε αυτόν τον πλανήτη. Έχουμε το 5% του πληθυσμού ... Έχουμε 5% του πληθυσμού και καταναλώνουμε το 30% των πόρων του κόσμου. Είναι τρελό. Σε μια οικονομία βασισμένη στους πόρους, όπου βασίζουμε την κατανομή της παραγωγής μας σε φυσικά σημεία αναφοράς αρχίζοντας με την φέρουσα ικανότητα της Γης, όπου απλοποιούμε την έκφραση της εργασίας μας ως προς τα πράγματα που έχουν μια μακροπρόθεσμη κοινωνική απόδοση, όπου μπορούμε να απαλλαγούμε από τον καρκίνο που είναι γνωστός ως "το χρηματοπιστωτικό σύστημα" και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τους πόρους μας με έναν επιμελή τρόπο, συνεργαζόμενοι όλοι μαζί, αποφεύγοντας τις ψεύτικες αξίες του υλισμού και της κατανάλωσης που μας ωθούνται απο τον πολιτισμό μας, διαπιστώνουμε ότι μπορούμε να παρέχουμε υψηλή ποιότητα ζωής για όλους σε αυτόν τον πλανήτη, ενώ εξαλείφουμε όλους τους κεντρικούς λόγους για πόλεμο, φτώχεια, εξαθλίωση, τη βία, εγκληματική συμπεριφορά, νεύρωσεις. Θα μπορούσε να είναι η αυγή ενός κόσμου που θα μπορούσε πραγματικά να αποκαλείται πολιτισμός. Και αν αυτός δεν είναι ένας στόχος προς τον οποίον αξίζει να εργαστούμε, δεν ξέρω τι θα ήταν. Σας ευχαριστώ.
Λοιπόν , εκανα ένα skin read, θα το διαβάσω με προσοχή αργότερα, το πρώτο σοβαρό λάθος που διέγνωσα είναι τα ποσοστά ανθρωποκτονιών στις "άνισες χώρες" . Αν βάλεις τον Μάο και τον Στάλιν πόσους σκότωσαν επί κομμουνισμού (και ισότητας) τότε το διάγραμμα δεν θα ήταν έτσι. Ειναι μορφή "Cherry picking" στο χρονικό φάσμα. Κι εγώ μπορεί να πάρω ένα χρονικό φάσμα 5 λεπτών , όπου σε κάποιο κομμουνιστικό καθεστώς δεν σκοτώθηκε ούτε ένας και να αποδείξω πως στα καθεστώτα που επιβάλλεται η ισότητα όλοι ζούσαν ζωή και κότα. Μου βάζει πολύ σοβαρές ενστάσεις για την αξιοπιστία της ομιλίας. Πέραν αυτού κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Η ΗΠΑ ας πούμε είχε μία μορφή καπιταλισμού μέχρι σήμερα, αλλά όχι για όλους τους πολίτες. Οι μαύροι ήταν υποδουλωμένοι , και δεν είχαν χρήματα, δεν είχαν ελεύθερη αγορά, δεν είχαν ιδιοκτησία. Όλα αυτά αναφέρονται σαν μέρη μία φυλακής από τον Joseph, οπότε ίσως τους θεωρούσε απελευθερωμένους από τη καπιταλιστική φυλακή, δεν ξέρω. Όταν υποστηρίζει πως η ελεύθερη αγορά δεν είναι ελευθερία, τότε υποστηρίζει πως κάποιος φυρερίσκος πρέπει να επιβάλλεται στις εθελοντικές συναλλαγές των ανθρώπων. Δεν μας λέει ποιος θα είναι αυτός, εγώ , εσύ , ποιος; Ακόμα και τα περί ιεραρχίας που λέει είναι λίγο άνευ νοήματος. Η ιεραρχία σχηματίζεται αυθόρμητα στους ανθρώπους γιατί γονιδιακά είμαστε άνισοι . Και κάποιος θα μπορούσε να πει πως είναι προϊόν εξέλιξης. Βάλε ανθρώπους να παίξουν ποδόσφαιρο , αυθόρμητα μετά από 10 λεπτά θα ξέρουν όλοι ποιος είναι ο αρχηγός σε κάθε ομάδα. Δεν γίνεται να εξισώσεις τον Einstein με εμένα και να μας βάλεις στα ίδια πόστα σε μία δουλειά. Πιστεύω πως στον Joseph φταίει η ανθρώπινη φύση, ίσως θέλει να κάνει μία κοινωνία από Bonobo, ή από δούλους, που δεν υπάρχει ιδιοκτησία, χρήμα και δεν υπάρχει ελεύθερη συνδιαλλαγή των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο "Όταν υποστηρίζει πως η ελεύθερη αγορά δεν είναι ελευθερία, τότε υποστηρίζει πως κάποιος φυρερίσκος πρέπει να επιβάλλεται στις εθελοντικές συναλλαγές των ανθρώπων" μπορώ να αποντήσω πως στην οικονομία βασισμένη στους πόρους υπάρχει απλά πρόσβαση στις υπηρεσίας και τα αγαθά, αν υπάρχουν οι διαθέσιμοι πόροι. Η ιδιοκτησία δεν νοείται, όλα ανήκουν σε όλους, και όλα σύμφωνα με τις ανάγκες και την χρησημότητα. Μην το μπερδεύεις με τον κομμουνισμό, τον σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό και τα ήδη υπάρχοντα οικονομικά μοντέλα, και ούτε ανταλλακτική οικονομία έιναι.
ΔιαγραφήΚαι, αλλο διαφορετικότητα, άλλο ανισότητα. Ακόμα και ο αρχηγός ποδοσφαίρου σε μία ομάδα, δεν είναι αρχηγός και στην ζωγραφική ή σε ότι αφορά την λογική ξέρω γω. Υπάρχουν πολλά είδη ευφυίας, όλα εξίσου χρήσιμα.
Δεν έχει καμία σχέση με κοινωνία απο bonobo ή κάποιου είδους δούλους επειδή δεν έχει χρήματα, και δεν είναι κάτι πρωτόγωνο, το αντίθετο μάλλον, είναι κάτι σαν το επόμενο οικονομικό στάδιο που θα μπορούσαμε να φτάσουμε. Κάποτε ο καπιταλισμός δούλευε, αλλα με την έλευση της τεχνολογίας, κάποια βασικά χτοιχεία που χρειαζόταν για να δουλέψει δεν ισχύουν πιά. Η Έλλειψη και η "ανάπτυξη" έχουν σχεδόν σταθεροποιηθεί, και το χρήμα είναι προιόν χρέους, οπότε δεν γίνεται να στηρήξεις οποιαδήποτε είδους εγχρήματη οικονομία χωρίς να χρεοκοπήσεις κάποια στιγμή. Ακόμα κι αν δεν χρεοκοπήσεις εσύ, για να επιβιώσεις και μόνο, θα πρέπει να χρεοκοπήσει κάποιος άλλος. και κάτι βασικό, μην ξεχνάς τις περιβαλλοντικές συνέπειες.
Προτείνω να του ρίξεις μία ματιά, αξίζει. Έχω πάρα πολύ σχετικό υλικό αν χρειαστεί. Το πιο εύπεπτο απο όλα που διαθέτω, είναι αυτό το βιντεάκι. http://vimeo.com/22170780 Για ότι τυχόν κάλυψη χρειαστείς, εδώ είμαι.
Να τονίσω πως αν βρείς ένα λάθος στην ομιλία, αυτό δεν ακυρώνει ολόκληρη την ομιλία, αυτό είναι λογικό σφάλμα.
Αντρέα, πέραν του skin read, έκανες ποτέ την προσεκτική ανάγνωση που είχες τάξει;. Υποθέτω οτι έτσι δεν θα έκανες σχόλια τύπου "Ο τύπος είναι φυρερίσκος ξεκάθαρα".
ΔιαγραφήΝαι δεν ακυρώνεται όλη η ομιλία, αλλά είναι χοντρό λάθος, τύπου elephant in the room. Σαν να λέει πως οι Ναζί δεν σκότωσαν κανέναν , και "κατά λάθος" ξέχασε το Ολοκαύτωμα. Αν το έκανε αυτό ένα κείμενο θα είχες αμφιβολίες αν ήταν "στρατευμένο";Τέτοιες "παραλείψεις" δεν είναι τυχαίες. Όσον αφορά την εισοδηματική ανισότητα. Γιατί είναι κακό να υπάρχει εισοδηματική ανισότητα; Οι συσχετίσεις που παραθέτονται είναι ... συσχετίσεις. Άλλο συσχέτιση άλλο σχέση αιτίας αποτελέσματος. Θα σταθώ εδώ "Παράλληλα, φανταστείτε για μια στιγμή, εάν οι κορυφαίοι μηχανικοί από τις μεγαλύτερες εταιρείες αυτοκινήτων, αντί να ανταγωνίζονται, να ήταν μαζί και να αποφάσιζαν να συνεργαστούν για την δημιουργία του βέλτιστου δυνατού αυτοκίνητου σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Φανταστείτε να καθιερώναμε ένα σύστημα κινήτρων που να έλκει τους ανθρώπους μαζί για να δημιουργήσουν το καλύτερο, αντί να ανταγωνίζονται και να παράγουν εγγενή κατωτερότητα. " Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός πιστεύει πως τα αυτοκίνητα του 70 ήταν καλύτερα από του 2013; Από πού το αντλεί αυτό το πόρισμα; Κατ' αρχήν , όχι μόνο είναι καλύτερα αλλά πια στο αυτοκίνητο έχουν πρόσβαση και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Αυτό είναι απόρροια καθαρά του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς. Λέει να βάλουμε όλους τους μηχανικούς να δουλεύουν για κάτι κοινό. Ωραία, και αν ένας μηχανικός δεν γουστάρει να συνεργαστεί με τους άλλους γιατί δεν συμφωνεί μαζί τους, γιατί έχει το δικό του όραμα για το πώς πρέπει να είναι ένα αυτοκίνητο, τι θα τον κάνουμε; Θα τον εξαναγκάσουμε να δουλέψει; Και αν δεν θέλει τον πετάμε σε τίποτα γκούλαγκ. Ο τύπος είναι φυρερίσκος ξεκάθαρα. Ονειρεύεται μία κοινωνία, που να βασίζεται στον εξαναγκασμό. Επίσης σε μία τέτοια κοινωνία, που όλοι δουλεύουν για κάποιο υπέρτατο ΚΟΙΝΟ σκοπό, τέχνη δεν θα υπάρχει, γιατί η τέχνη είναι ξεκάθαρα ατομική υπόθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω οτι καταλήγεις σε βιαστικά συμπεράσματα. Και το πρώτο συμπέρασμα "τα ποσοστά ανθρωποκτονιών στις "άνισες χώρες" . Αν βάλεις τον Μάο και τον Στάλιν πόσους σκότωσαν επί κομμουνισμού (και ισότητας) τότε το διάγραμμα δεν θα ήταν έτσι." είναι κάπως βιαστικό, γιατί εκεί θα φαινόταν τεράστια αλλαγή άλλα αυτή δεν θα οφειλόταν στην εισοδηματική ανισότητα άλλα στον ακραίο φασισμό. Ποίας χρονιάς είναι τα σχεδιαγράμματα, έπαιζαν ρόλο ο μαο και ο στάλιν;
ΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι η εισοδηματική ανισότητα. Να πω γιατί. Λόγω της λάθος διαχείρισης των πόρων. Για αυτό είναι και όλη η διάλεξη. Δεν θεωρεί τον καπιταλισμό λάθος, τον θεωρεί παρωχημένο, ξεπερασμένο. ήταν χρήσιμος, κάποτε δούλευε, πλέον όμως όχι επειδή τα 2 βασικά πράγματα που χρειάζεται, η έλλειψη και η ανάπτυξη έχουν σχεδόν υπερκαλυφθεί. Ο καπιταλισμός έχει ήδη πετύχει αυτό που ήταν να κάνει. Προτείνω το βίντεο που σου έστειλα με τίτλο "Αφύπνιση" για αυτό. Και. το βασικό πρόβλημα είναι το πως τα οικονομικά μας επηρεάζουν εμάς και τον ίδιον τον πλανήτη, το κλίμα και ούτω καθεξής.
Όσον αφορά το παράδειγμα με το αυτοκίνητο, προτείνω να δεις το "Who killed the electric car", για να δείς πόσο πρωτόγονα και ρυπογόνα (εξαρτημένα στο πετρέλαιο) είναι τα αυτοκίνητα μας, και επίσης ο jaque fresco, ο δημιουργός της οικονομίας βασιμένης στους πόρους και μεγάλο technologie junkie ανάμεσα στα άλλα, έχει δημιουργήσει και αυτός κάποια μοντέλα. Σύγκρινε τα με τα παρόντα αυτοκίνητα.
Σε παρακαλώ, μην βγάζεις απότομα συμπεράσματα. Σε ότι θέλεις θα σου δώσω ότι στοιχεία έχω, και θα τα δούμε και μαζί αν θες.
Για παράδειγμα, από που συμπέρανες πως "αν κάποιος δεν θέλει να συνεργαστεί θα τον αναγκάσουμε ή αλλιώς θα τον πετάμε σε γκούλαγκ" (αβάσιμο) οπότε "ο τύπος είναι ξεκάθαρα φυρερίσκος" (Αβάσιμο βασισμένο σε άλλο αβάσιμο?) πάνω στο οποίο στηρίζεις το "Ονειρεύεται μία κοινωνία, που να βασίζεται στον εξαναγκασμό"; Η λογική είναι απλά πως κάνεις τις τεχνολογικές εξελίξεις διαθέσιμες σε όλους, όχι πως τους εξαναγκάζεις όλους να κάνουν ότι γουστάρεις. Απλά τους δίνεις την δυνατότητα να κάνουν ότι επιθυμούν, και να φτάσουν στο μέγιστο επίπεδο που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να φτάσουν ο καθένας. Μπορεί να επιτρέψει στους πάντες -και όχι σε λίγους- να κάνουν πράξη τα όνειρα τους, αντί αυτό να επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που έχουν χρήματα, και μάλιστα με σεβασμό στο περιβάλλον. Αυτό είναι και το άκρο αντίθετο του μοντέλου της "ελεύθερης" αγοράς.
Όσο για την τέχνη:
Φταίει που το χρήμα έγινε τέχνη, και η τέχνη έγινε χρήμα.
Η τέχνη υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Η τέχνη είναι μορφή έκφρασης, και υπήρχε και πριν το χρήμα, από την στιγμή που ο άνθρωπος πρωτοεκφράστηκε. Η ίδια η τέχνη επηρεάζεται απο το οικονομικό μας μοντέλο, γιατί είναι πιο εύκολο να είσαι "πετυχημένος" παρά original, καθώς αν είσαι ο εαυτός σου, έχεις ελάχιστα έσοδα. Το ίδιο ισχύει και για τους τρόπους με τους οποιους κάποιος διαφημίζει τον εαυτό του, δεν έχουν όλοι λεφτά να διαφημιστούν. Και υπάρχει και η τέχνη που δεν έχει αυτοσκοπό τα χρήματα, η τέχνη που ο καθένας δημιουργεί για την δημιουργία την ίδια. Αυτή, δεν είναι η πιο αυθεντική τέχνη;
Συγνώμη για το κατεβατό, αλλά υπήρχαν πολλά θέματα προς ανάπτυξη, και κοίταξα να είμαι και λακωνικός :/