Κοινωνική παθολογία

Το παρακάτω κείμενο είναι μια διάλεξη, της οποίας την μετάφραση έχω επιιμεληθεί ο ίδιος.

Ονειρεύομαι μια επιστημονοκεντρική κυβέρνηση

Έως πότε οι επιστήμονες θα μένουν πολιτικά άπραγοι;

3 Ψευδαισθήσεις

Οι τρείς ψευδαισθήσεις του καπιταλισμού

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Οικογένεια και αγάπη

Ιδού μια ιδέα που θεωρείται σαν κανονική μεταξύ των ανθρώπων. Η οικογένεια αντιπροσωπεύει την αγέλη, τη συγκέντρωση ορισμένων ζώων μετά από μια γενετική ακολουθία. Για τις περισσότερες ομάδες ζώων αυτό είναι το αποτέλεσμα του αγώνα για επιβίωση η την ανάγκη του ζώου για ζευγάρωμα. 


Όσον αφορά τους ανθρώπους αυτοί οι λόγοι έχουν εκλείψει απο καιρό και η οικογένεια παίρνει την μορφή της μέσω της τρέχουσας κουλτούρας και έτσι η "κανονικότητα" βρίσκεται: 
1) σε μια οικογένεια δύο γονιών + παιδιά,
2) πολλοί γονείς + παιδιά 
3) οι δύο εν δυνάμει γονείς χωρίς παιδιά. 


Η κουλτούρα (πολιτισμός) αλλάζει την ιδέα της οικογένειας, και η οικογένεια είναι μια ιδέα.
Σε μια τέτοια ομάδα γονείς θεωρούνται αυτοί που μεγαλώνουν τα παιδιά και παίρνουν μέρος στη εκπαίδευση τους. (Σημείωση: σαν γονείς δεν θεωρούμε πάντα το ζευγάρι "βιολογικοί πρόγονοι" παρά θεωρούμε γονείς αυτούς που έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη και εκπαίδευση μας, δηλαδή πέραν των βιολογικών γονέων υπάρχουν και οι κοινωνικοί μας γονείς π.χ. νταντάδες, δάσκαλοι, ανάδοχοι γονείς κλπ.)  Τέτοιου είδους γονείς θα έπρεπε να γνωρίζουν αρκετά περι ψυχολογίας και για την επίδραση του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη συμπεριφορά καθώς και κάποιες γενικες γνώσεις σχετικά με την σημαντικότητα των γονιδίων ειδάλλως το να εκπαιδευει κάποιος παιδιά είναι επικίνδυνο, τυχαίο και βασισμένο στις προσωπικές ιδέες κάποιων ατόμων. 


Για τους περισσότερους ανθρώπους η οικογένεια είναι στόχος και τα παιδιά είναι η εκπλήρωση αυτού του δοσμένου απο την κοινωνία στόχου. Αυτό δημιουργεί ορισμένα προβλήματα, για παράδειγμα το ζήτημα των παιδιών. Είτε είστε γονέας είτε όχι αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί θέλετε να κάνετε ένα παιδί? Ποιό το νόημα? Είναι επειδή το έχετε ανάγκη? Επειδή είναι άκακο? Επειδή σας αρέσει να παίζετε μαζί του? Για προσωπική εκπλήρωση? Οι περισσότεροι γονείς ξαναζούν στιγμές της (απο καιρό χαμένης) παιδικότητας τους η θέλουν τα παιδιά να αναπαριστούν την επιτυχία που δεν απέκτησαν αυτοί, ένα είδος τρόπαιου. Δεν λέω οτι είναι λάθος αλλα πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί θέλετε να κάνετε ένα παιδί. Το επόμενο πρόβλημα είναι ο υπερπληθυσμός λόγω της κουλτούρας μας. Είναι εξαιρετικα επικίνδυνο επειδή το σύστημα διαιωνίζει την ιδέα οτι η οικογένεια είναι ο στόχος της ζωής του κάθε ανθρώπου, και τα παιδιά είναι μέρος αυτής της ιδέας. 


Peter Joseph: 
"Για παράδειγμα η καθολική (χριστιανική) εκκλησία και πάρα πολλές άλλες θρησκείες αναπτύσσονται μέσω αυτών των ιδεολογιών, καθώς υποστηρίζουν αυτήν την ψευδαίσθηση οτι μπορούμε να γεννάμε ασταμάτητα (αυξάνεσθε και πληθύνεσθε) και όλα θα πάνε καλά, ο θεός θα κανονίσει τους πάντες. Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, με το μέλλον της ενέργειας έτσι που την χρησιμοποιούμε και τον προσανατολισμό που παίρνουμε περι της εξάντλησης των πόρων δεν πρόκειται να κάνω παιδιά. Παρόλο που προσπαθώ να είμαι όσο πιο αισιόδοξος γίνεται για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε - και είναι εκπληκτικό το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε - αυτην την στιγμή έχουμε μερικά πανίσχυρα εμπόδια. 

Γιατί λέω οτι δεν πρόκειται να κάνω παιδιά? Πρώτα απ όλα δεν θα ένιωθα καλά, θα ένιωθα παντελώς αμελής και ανεύθυνος να έφερνα αυτην την χρονική στιγμή άλλο ένα ανθρώπινο ον στην ζωή. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γεννούν το κάνουν μέσω της πατροπαράδοτης αυτοεξυπηρετούμενης καθιερωμένης αντίληψης του οτι θα κάνουμε παιδιά, οικογένεια, στο διάολο με την χωρητικότητα της γης, στο διάολο με το γεγονός του οτι μπορεί να εξαθλιωθούμε μελλοντικά, και τι έγινε που έχουμε γεμίσει τροχόσπιτα και άστεγους? Ζούσα σε τροχόσπιτο, τα έχω δει αυτά αμέτρητες φορές. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το οτιδήποτε γίνεται γύρω τους! Δεν εκπαιδευονται για το τι κάνει την κοινωνία να δουλέυει η για τις διαδικασίες μέσω των οποίων έρχεται η τροφή στο πιάτο τους και έτσι συνεχίζουν να κάνουν παιδιά ξανά και ξανά - βασικά συνεχίζουν να κάνουν ένα σωρό πράγματα που δεν έχουν καμια σχέση με τον κόσμο γύρω τους αλλα ας επικεντρωθούμε στα παιδιά τώρα... Για μένα το να κάνω ένα παιδί είναι σαν να λέω οτι πιστεύω οτι ο κόσμος θα είναι σε καλή κατάσταση κατα την διάρκεια της ζωής του παιδιού μου, και μετά αυτό η σκέψη αλλάζει σε "Τι θα γίνει αν το παιδί μου κάνει κι ένα εγγόνι?" Θα έχει ο κόσμος την ακεραιότητα να παρέχει σταθερότητα και για αυτό το παιδί επίσης? 

Αυτό είναι το ερώτημα, αυτό θα έπρεπε να αναρωτιόνται όλοι οι γονείς, όχι το αν θα έπρεπε να κάνουν παιδιά για τις δικές τους αυτοεξυπηρετούμενες ανάγκες ωστε να έχουν μια "οικογένεια" και να είναι "παραδοσιακοί" και να πηγαίνουν στην εκκλησία και να έχουν δύο παιδια μπλα μπλα μπλά... θα έπρεπε να έχει σχέση με κάτι αληθινό. Η ανθρωπότητα θα έπρεπε (εδώ και πάρα πολύ καιρό) να σκέφτεται την σχέση της με την Γη, και μέχρι να το κάνουμε αυτό είμαστε καταδικασμένοι. Έχουμε κατασκευάσει μια οικονομική δομή και μια θρησκευτικο-φιλοσοφική δομή που είναι τελείως αποσυνδεμένες απο οτιδήποτε απτό και αληθινό και αυτές οι ιδεολογίες είναι που θα καταστρέψουν το ανθρώπινο είδος και τον πλανήτη."


Jacque Fresco: 
"Η αγάπη είναι περίεργη λέξη. Όλοι έχουμε κάνει πράγματα για τα οποία μετανιώσαμε η κάναμε πράγματα που νιώσαμε οτι δεν ήταν αρκετά. Όλοι μας. Μερικές φορές αγαπάς πολύ τον εαυτό σου, μερικές φορές όχι και μερικές φορές τον μισείς. Και όταν είσαι παντρεμένος με κάποιον, μερικές φορές τον αγαπάς πάρα πολύ, μερικές φορες τον αγαπάς λιγότερο, μερικές φορές νιώθεις οτι είσαι απογοητευμένος απο αυτόν. Η ζωή δεν είναι ένα σταθερό πράγμα, είναι μια κυμαινόμενη κατάσταση. Αν παντρευτείς με ένα άτομο που έχει ας πούμε εφτά ιδιότητες που σου αρέσουν, και αφού είσαι παντρεμένος μαζί του μετά απο λίγο καιρό γνωρίζεις ένα άλλο άτομο που έχει είκοσιεφτά ιδιότητες που σου αρέσουν δεν γίνεται παρα να νιώθεις πράγματα για αυτό το άτομο." 


Roxanne Μeadows:
"Στο μέλλον πιθανόν να αγαπάμε όσο περισσότερα άτομα μπορούμε να αγαπήσουμε, θα ανταλλάζουμε ιδέες και αξίες με πολλά άτομα και πιθανότατα δεν θα έχουμε ένα άτομο για κτήμα μας. Σήμερα πολλοί είναι παντρεμένοι και έτσι ανήκουν ο ένας στον άλλον. Αν γίνει κάτι τρομερό π.χ. και πεθάνει ο ένας σύντροφος είναι πραγματικά απαίσιο που ο άλλος ήταν το μόνο άτομο με το οποίο πέρασαν την ζωή τους μαζί και μοιράστηκαν τις ιδέες τους και την δουλειά τους." 


Jacque Fresco:
"Όλες οι αξίες μας, ο τρόπος με τον οποίο κοιτάμε τον κόσμο είναι πράγματα που μαθαίνουμε σε κάποια χρονική στιχμή. Λεω οτι στο μέλλον οι άνθρωποι θα είναι πολύ διαφορετικότεροι απο ότι είναι σήμερα. Δεν θα χρησημοποιούν την λέξη αγάπη, θα χρησημοποιούν την λέξη επεκτατικότητα (extensionality). "Συνδέθηκα με ένα άτομο το οποίο μου ενίσχυσε την ζωή και μου την έκανε πιο εύκολη. Έχουμε πολλά κοινά και καταλαβαινόμαστε σε πολλούς διαφορετικούς τομείς και με το πέρασμα των χρόνων αυξήσαμε και βελτιώσαμε την σχέση μας."

Αυτό θα γίνει η αγάπη. Σήμερα είναι μια λέξη, σαν την λέξη θρησκεία, σαν ανθεκτικό χόμπυ. Στο ραδιόφωνο ο Larry King με είχε ρωτήσει ποιές ήταν οι σκέψεις μου όσον αφορά τον χριστιανισμό. Του είχα πει οτι είναι φοβερή ιδέα, γιατί δεν το κάνουμε πράξη? 


Μιας και αναφέραμε τα συναισθήματα, είναι ένα απο τα μεγαλύτερα προβλήματα μας. Ο Kwasniewski το είχε αναφέρει σαν συμπεριφορά του θαλάμου, και τις συμπεριφορές που ήταν ορθολογικές τις έλεγε συμπεριφορά του φλοιού, παραπέμποντας στα ανάλογα μέρη του εγκεφάλου. (σημείωση: thalamus = θάλαμος και cortex = φαιόν περίβλημα του εγκέφαλου.) Μια συμπεριφορά βασισμένη στα συναισθήματα μπορεί να σε κάνει να "πάρεις μπρός" και να αισθανθείς καλά η άσχημα, σωστά η λάθος αλλα η συμπεριφορά του φλοιού του εγκεφάλου είναι αυτή που θα μας υποδείξει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μας ωστε να μπορέσουμε π.χ. να αποφύγουμε ένα ατύχημα, και μέσω αυτού διδασκόμαστε πως να χειριζόμαστε τις διάφορες καταστάσεις. Για παράδειγμα αν γίνει ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και έχουν εγκλωβιστεί παιδιά στο αμάξι και τρέχει η βενζίνη απο την μηχανή και κάνετε σαν "Ω θεούλη μου τα παιδιά έχουν εγκλωβιστεί στο αμάξι και πρόκειται να πεθάνουν" αυτό είναι συμπεριφορά του θαλάμου. Αν πιάσετε ενα ξύλο η μια πέτρα και σπάσετε το τζάμι και βγάλετε τα παιδιά έξω, αυτό είναι συμπεριφορά του φλοιού, ο οποίος μετατρέπει όλα τα συναισθήματα σας σε χρήσιμες πληροφορίες για το τι μπορούμε να κάνουμε." 


Roxanne Μeadows:
Μου αρέσει το παράδειγμα που υπάρχει ένα αμάξι στην άκρη του γκρεμού και μπορεί να πέσει επειδή έχει γίνει ατύχημα. Και έρχεται το πρώτο άτομο και του κρατάει το χέρι και κλαίει μαζί του και του κάνει συμπαράσταση. Μετά έρχεται ο γιατρός που δρά για το πρόβλημα και τον περιθάλπει και τον κάνει καλά. Αλλα για τον μηχανικό για τον οποίον δεν ακούει κανείς ποτέ τίποτα ο οποίος έχει βάλει το τοιχάχι στην άκρη του δρόμου ή που έχει δώσει την απαραίτητη κλίση στον δρόμο η που έχει βάλει σαμαράκια ώστε να μην γίνει ατύχημα, δεν ακούμε τίποτα για αυτά τα άτομα στην κοινωνία, και αυτά είναι τα άτομα που θα έπρεπε να τιμώνται. 

Peter Joseph:
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της Μητέρας Τερέζας ενάντια στον Louis Pasteur (ανακάλυψε την παστερίωση). Οι άνθρωποι τείνουν να έχουν αυτόν τον συναισθηματικό δεσμό και μια ταύτιση απέναντι στην γενναιοδωρία αυτού του ατόμου (την Μητέρα Τερέζα) αλλα δεν αντιλαμβάνονται οτι οι επιστήμονες έχουν κάνει περισσότερα για την ανθρωπότητα απο όλους τους φιλάνθρωπους μαζί.


Roxanne Μeadows:
Και το να σχεδιάζεις μια κοινωνία οπου δεν θα χρειάζεται η φιλανθρωπία είναι απο μόνο του μια ανώτερη μορφή φροντίδας και ευσπλαχνίας. (αναφερόμενη στο Venus project)

Jacque Fresco:
Η κοινωνία το κάνει αυτό όταν "δουλεύει" πάνω σου. Η κάθε κοινωνία δίνει έμφαση σε διαφορετικού τύπου συναισθήματα. Για παράδειγμα μέσω των ταινιών στον κινηματογράφο, η των σαπουνόπερων τα μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε να λειτουργούμε με βάση τα συναισθήματα μας, μαθαίνουμε να είμαστε παράλογοι, και μαθαίνουμε να είμαστε αυτό που κάποιοι θα λέγανε ηλίθιοι όταν συναναστρεφόμαστε με ηλίθιους ανθρώπους. Με όσο περισσότερους λογικούς ανθρώπους συναναστρεφόμαστε τόσο πιο δύσκολο είναι η συμπεριφορά μας να γίνει αυτό που τώρα αποκαλούμε "υγιής". 

Δυσανασχετούμε με τους δολοφόνους και τους κλέφτες αλλα δεν δυσανασχετούμε με τον πόλεμο μεταξύ μας, είναι τρομερό αυτό που γίνεται! Όταν κάποιος σκοτώνει κάποιον θυμώνουμε, και αυτοί που είναι κατά των εκτρώσεων μπορεί να είναι κατά ενός πολέμου ο οποίος σκοτώνει τα πάντα, αγέννητα παιδιά, γυναίκες, άντρες, τα πάντα! Οπότε το πιο λογικό θα ήταν να δυσανασχετούν γενικά κατα του πολέμου. Αλλα ο εγκέφαλος είναι τόσο χειραγωγημένος απο την κοινωνία που άνθρωποι μπορεί να γίνουν άγριοι εναντίον σου ακόμη κι επειδή κρατάς το λάθος πιρούνι στο τραπέζι. (τρόποι καλής συμπεριφοράς) Ξέρετε, αν πάτε σε ένα καλό τραπέζι και κρατάς το πιρούνι με το λάθος χέροι οι άνθρωποι τείνουν ν γίνονται άγριοι η απογοητευμένοι μαζί σου, αλλα αν είσαι ρατσιστής δεν το κάνουν πράγμα που είναι τρομερό! Η Κου-Κλουξ-Κλαν κάποτε είχε τρία εκατομμύρια μέλη! Αυτό μας δείχνει που βρίσκεται η κοινωνία μας, δεν είμαστε πολιτισμένοι ακόμα, έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας, ζούμε σε μία πολύ παράλογη κοινωνία και δεν πιστεύω οτι θα γραφτεί κάτι καλό για μας στο μέλλον, εκτός και αν αναφερθεί (αυτό που γίνεται τώρα) σαν αξιολύπητη ανάπτυξη της ανθρώπινης ιστορίας.  


Οπότε τι κάνουμε?



 Εκπαίδευση: 
 Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει την φαντασία (γάμος) με την πραγματικότητα (φυσική έλξη, σεξ, θαυμασμός για άλλα άτομα). Όταν γνωρίζουμε ποιό είναι το αληθινό τότε θα λαμβάνουμε τις ανάλογες αποφάσεις συνειδητά και δεν θα συμμορφωνόμαστε ασυνείδητα εξ αιτίας της κοινωνίας στην οποία γεννηθήκαμε. Όσο για τους περισσότερους που θα δεχτούν αυτές τις καταστάσεις όπως κάποια έθιμα θα είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν την φύση τους. 

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα διατηρεί αυτού του είδους την κοινωνία προωθώντας την ιδέα της οικογένειας μιας και δημιουργεί πολλές δουλειές έτσι. Απο ειδικές γιορτές μέχρι εξειδικευμένα αντικείμενα για το σπίτι αυτή η ιδέα είναι απλώς κατανάλωση για το σύστημα. 


Εν κατακλείδι: 

Είναι πολύ περίεργο πως τα ανθρώπινα όντα παρότι πολλά απο αυτά συμμορφώνονται με την κοινωνία -σε αυτήν την περίπτωση μέσω του γάμου και μετά κάνοντας οικογένεια- χάνουν χιλιάδες ευκαιρίες να συσχετιστούν με άλλα άτομα. Είμαστε τόσο πολλοί μα γνωρίζουμε τόσο λίγα.

Πηγή ετούτα εδώ τα δύο βίντεο...  

TROM: Family and Love part 1 
TROM: Family and Love part 2

*Σημείωση: Η παρούσα μετάφραση είναι ένα κομμάτι του πολύ αξιλολογου ντοκυμαντέρ TROM (The Reality Of Me). Δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν υπάρχει δυνατότητα να το δεί κάποιος με ελληνικούς υπότιτλους. Ακόμα και να υπάρξει όμως δεν το θεωρώ κάτι αρνητικό να υπάρχει και στην παρούσα μορφή. Σχεδιάζω στο μέλλον να μεταφράσω επιπλέον κομμάτια του, οπότε εαν έχω κάνει κάποια μεταφραστικά λάθη, οι διορθώσεις είναι καλοδεχούμενες.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Δεν μπορείς να αποδείξεις την ανυπαρξία - James Randi

ένα επίκαιρο μάθημα λογικής απο τον James Randi.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Για σήμερα, σαν σήμερα.

Αν και γιορτάζεται ως η ημέρα των γενεθλίων του Ιησού από την Ναζαρέτ (που δεν ήταν) σαν σήμερα έχουν γίνει πολλά πράγματα που περνάνε στο ντούκου. Βάζοντας μόνο αυτά που θεωρώ σημαντικά:

1) Περλ Χάρμπορ: Την Ημέρα των Χριστουγέννων του 1941, ο Ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς ανέλαβε την διοίκηση του Αμερικάνικου Στόλου στον Ειρηνικό στο Πέρλ Χάρμπορ, την ίδια ημέρα που οι Ιάπωνες κατέλαβαν το Χονγκ Κονγκ. Πίσω στην Ευρώπη οι Γαλλικές Δυνάμεις απελευθέρωσαν το αρχιπέλαγος του Σαν Πιερ και Μικελόν από τους Ναζί.

2) Τσάρλι Τσάπλιν: Γεννημένος το 1889, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου και σκηνοθέτης, πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου του 1977 στην Ελβετία. Διάσημος για κλασικές ταινίες όπως The Kid, The Tramp και The Great Dictator και άμεσα αναγνωρίσιμος από το καπέλο του, τα baggy παντελόνια του και το μικρό μουστάκι του, ο Τσάπλιν θεωρείται ως μία καταλυτική φιγούρα των πρώτων ημερών του κινηματογράφου. Στη βουβή κωμωδία, δεν υπάρχει άλλος που μπορεί να συγκριθεί μαζί του, εκτός ίσως από τον Μπάστερ Κίτον.

3) Βυζάντιο: Στις 25 Δεκεμβρίου του 1261 ο Μιχάλης ο Παλαιολόγος ο Όγδοος, συν-κυβερνήτης της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, τύφλωσε και καθαίρεσε τον πολιτικό του αντίπαλο Ιωάννη Λάσκαρη τον Τέταρτο. Σίγουρα όχι ένα καλό Χριστουγεννιάτικο δώρο όπως και να το δεις. Δεν θα δείτε την Γερμανίδα Καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, να το κάνει αυτό στους συνεργάτες της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

4) Ο σεισμός της Τσάνγκμα: Στις 25 Δεκεμβρίου του 1932, ένας μαγνητικός σεισμός έντασης 7.6 χτύπησε την περιοχή Τσάνγκμα της Κίνας, σκοτώνοντας 275 άτομα, τραυματίζοντας 320 και καταστρέφοντας 1.167 σπίτια. Επηρεάστηκε ολόκληρη η κοιλάδα της Τσάνγκμα, όπως και η επαρχεία της Γκάνσου, που ακόμα και τότε πίσω στα 1930, ήταν η περιοχή κατοικίας εκατομμυρίων ανθρώπων.

και σημαντικότερο όλων...
5) Ισαάκ Νεύτων!: Αν και από την παράδοση θεωρείται κακή τύχη να είσαι γεννημένος την ίδια ημέρα με το Χριστό, αυτό δεν έβλαψε τον Σερ Ισαάκ Νεύτων. Ο πρωτοπόρος Άγγλος φυσικός γεννήθηκε ανήμερα Χριστούγεννα το 1642. Το βιβλίο του Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica (1687), που έθεσε τους τρεις νόμους του περί κίνησης και της παρατήρησής του για την παγκόσμια βαρύτητα, θεωρείται πως όρισε τα μαθηματικά και τη φυσική για τους επόμενους τρεις αιώνες.






25 λόγοι


1. Αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτό το εμετικό πανηγύρι των γιορτών.
2. Οι άνθρωποι μπαίνουν για πολλοστή φορά σε αυτή τη σπηλιά με τα χαζά ζώα της φάτνης για να προσκυνήσουν κάτι που στην ιστορία απλά δεν υπάρχει.
3. Σιχαίνομαι την θλιβερή επανάληψη της χρονιάς που στο τέλος όλοι ξορκίζουν την ανημπόρια τους με ένα «χρόνια πολλά».
4. Υποκριτές έχω συναντήσει στη ζωή μου πολλούς δεν χρειάζομαι ακόμα έναν κάθε τέλος του χρόνου.
5. Γαμώ το Χριστό, τη Παναγία, τους Αγίους κι τον κάθε πουστόγερο ρασοφόρο τραγόπαπα, γαμώ το σπίτι τους, την εκκλησία τους, την υποκρισία τους, τον σκοταδισμό τους.
6. Σκατά στο έθνος, τη σημαία, τα μπουλούκια των συγγενών που κατακλύζουν σπίτια κι αυλές έτοιμοι για την οποιαδήποτε φιλοσοφία του κώλου.
7. Προτιμώ να βγω το βράδυ, παρέα με τον κολλητό μου για να συζητήσουμε αυτά που μας απασχολούν χωρίς δεντράκια κι φτηνά φωτάκια που μαρτυρούν την αρρωστημένη χαρά του θεανθρώπου, γαμώ τα θέσφατα της εκκλησίας.
8. Με ενδιαφέρουν οι άστεγοι, οι φυλακισμένοι, οι μετανάστες κι η φτώχεια που θεριεύει με τα χρόνια.
9. Γαμώ τις μαλακισμένες φιλάνθρωπες φιγούρες με μέικαπ μπετόν κι βαμμένο νύχι βαλκυρίας, βάλτε τα λεφτά στο κώλο σας γαμημένοι αστοί του παρακράτους.
10. Σκατά στα παιδιά που λένε τα κάλαντα κι με ξυπνούν από τον πολύτιμο ύπνο, εμετικά μειράκια που είναι κι φάλτσα κι κακάσχημα.
11. Σκατά στις χορωδίες κι τις στολές αυτών που λένε τα κάλαντα στους πολιτικούς αρχηγούς που κάθονται σαν γύφτικα σκεπάρνια κι προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι όλο αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους.
12. Εμετό στον Κάρολο Παπούλια που περιφέρει το σάπιο του κρέας, γαμώ την αναισθησία του κι το κράτος του.
13. Γαμώ την ανημπόρια των αστών, την αβελτηρία τους, την πλήξη τους κι τα λεφτά τους στην Ελβετία.
14. Γαμώ την αμάθεια κι την μοιρολατρεία των Ελληναράδων που στοιχηματίζω ότι δεν έχουν ιδέα για το τι παίζεται στο πολιτικό σκηνικό.
15. Σκατά στις ψωλέτες των πρωινάδικων, μεσημεριανών εκπομπών κι απογευματινών που πίνουν τόνους χυσοκουβάδων κι έχουν κι άποψη οι γαμιόλες που αν δεν ήταν στο γυαλί θα έκαναν πιάτσα στη Σόλωνος στην καλύτερη περίπτωση.
16. Γαμώ τους δημοσιογράφους που λυσσαλέα προσπαθούν να διαμορφώσουν μια εικόνα τελειότητας κι πρωτοχρονιάτικης χαβούζας όπου όλα είναι γεμάτα με γκλίτερ κι αγάπη.
17. Σκατά στους μπάτσους που το παίζουν καμπόσοι σε μετανάστες στις αποβάθρες των τρένων ενώ είναι ανίκανοι να συλλάβουν τον σεσημασμένο εγκληματία.
18. Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους κι θάνατος στα τσογλάνια που το παίζουν μάγκες τύπου Κορκονέα που να σαπίσει κι να ψοφήσει στη φυλακή πριν το νέο έτος.
19. Χαρά στα παιδιά, τους φτωχούς, τους σαλταρισμένους, τους ποιητές, στα πουλιά των ταρατσών που χαζεύουν την Ακρόπολη κι τον λόφο Σκουζέ.
20. Φτύσιμο στην Άννα Διαμαντοπούλου, Λοβέρδο, ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο, γαμώ το μουνί της νεκρής σας μάνας, σκατά είστε που επιπλέουν, ραγιάδες κι γκιαούρηδες.
21. Έναν γαμιά για την Ξενογιαννακοπούλου μπας κι ανοίξει το μάτι της κι γίνει καλύτερος άνθρωπος, η κότα που το παίζει διανοούμενη αγγίζοντας την θλιβερή της κλειτορίδα.
22. Φωτιά στα χριστουγεννιάτικα δέντρα, στις άκαυλες ευχές, στα σκυλάδικα, στα κωλοκάναλα, στον Μανώλη Καψή, στην Όλγα Τρέμη, στην λουλού Πρετεντέρη κι στον Παύλο Τσίμα που νομίζει ότι είναι έγκριτος δημοσιογράφος.
23. Φυλάκιση του Άρη Πορτοσάλτε, του Κωστάκη Καραμανλή που κλάνει αμέριμνος στα πίσω έδρανα της Βουλής, στον Μιχάλη Λιάπη, στη Χρύσα Αράπογλου, των 300 βουλευτών.
24. Έλεγχος στα οικονομικά του ΚΚΕ, βιτριόλι στο φασιστοκομμουνιστικό σφυροδρέπανο της αυλής του Περισσού κι εξοστρακισμός της Λιάνας Κανέλλη η οποία δεν είναι πρόθυμη να βοηθήσει στα gay αιτήματα που απασχολούν χιλιάδες κόσμο, αντιθέτως τα υπονομεύει ούσα λεσβία η ίδια.
25. Έχω άλλα τόσα ακόμα να παραθέσω αλλά προτιμώ να ακούσω λίγο Λιστ στο Γ’ πρόγραμμα.

όπως βρέθηκε στο http://theelfatbay.net

Γιατί δεν με νοιάζει όταν οι άνθρωποι τρώνε τα μούτρα τους

Γιατί να με νοιάξει δηλαδή? Δεν κατάλαβα...

Πείτε για παράδειγμα οτι ο κλασσικός "μάγκας" παίρνει το αμάξι και οδηγάει επικίνδυνα και φεύγει το αμάξι -όχι, αυτό είναι ευφημισμός, το αμάξι δεν φεύγει απο μόνο του- και δεν υπολογίζει κάτι καλά και στουκάρει σε καμια κολώνα και γίνεται κιμάς... Όταν έρθει η ώρα για την κηδεία θα ακουστεί η κλασσική ατάκα:

"Ήταν το καλύτερο παιδί, θεε μου γιατί μας το πήρες."
(Το "θεε μου γιατί μας το πήρες" δεν το έβαλα μόνο επειδή τα έχω με τους θρήσκους με τους οποίους θα καταπιαστώ παρακάτω, το έβαλα επειδή δυστυχώς έχω πάει σε μπόλικες κηδείες και η ατάκα είναι αυτούσια και απαράλλαχτη.)

Πρώτα απ όλα το παιδί δεν σας το πήρε ο θεός. Είτε υπάρχει είτε όχι ο θεός (λολ?) ούτε είπε στο παιδί σας να οδηγάει επικίνδυνα ούτε σας σαμποτάρει το αμάξι λες και δεν έχει άλλη δουλειά. Και δεν ήταν το καλύτερο παιδί. Μαλάκας ήταν, οδηγούσε επικίνδυνα και πήρε αυτό που του άξιζε. Και δεν κάνατε και τίποτα για να το αποτρέψετε. Όταν το έπαιρνε το αμάξι, έκανε μαλακίες και την γλίτωνε κανείς δεν έκανε τίποτα ε? Ακολουθώντας την λογική πήρατε κι εσείς αυτό που σας άξιζε. Για αυτούς που θα έπρεπε να στεναχωρηθείτε είναι τα τυχόν άλλα αθώα άτομα που πήρε στον λαιμό του ο μαλάκας ο γιόκας σας.

Άντε με τους μαλάκες πια....

Πάμε με την ίδια λογική στους ναρκομανείς. Ας υποθέσουμε οτι το παιδί σας κάνει χρήση ναρκωτικών και κάποια στιγμή αυτό πέφτει στην αντίληψη σας. Οι προσπάθειες σας να το βάλετε στον "ίσιο" δρόμο είναι μάταιες και το παιδί σας πεθαίνει απο υπερβολική δόση. Και κλαίτε. Κλαίτε? Τολμάτε και κλαίτε? Είχατε ένα παιδί που εν γνώση του έπαιρνε ναρκωτικά -και όλοι ξέρουν τι είναι τα ναρκωτικά, εδώ ξέρετε εσείς, δεν ξέρει το παιδί σας?-  και δεν έλεγε να τα κόψει, τι περιμένατε ακριβώς να γίνει δηλαδή?

ΕΚΠΛΗΞΗ!


Όχι τίποτα άλλο αλλά τους ναρκομανείς του έχουμε περιθωριοποιήσει πάρα πολύ, κανείς δεν τους δείχνει λίγη αγάπη και αρκετοί τους φοβούνται. Και ξέρετε ποιά λογική ακολουθεί μια οικογένεια όταν μαθαίνει οτι άλλης οικογένειας το παιδί έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά? Κόβουν τα πολλά πάρε δώσε με την οικογένεια του εθισμένου λες και θα κολλήσουν ναρκομανίτιδα. Αυτό λέγεται στρουθοκαμηλισμός. Επιλέγουμε να αγνοήσουμε ένα πρόβλημα περιμένοντας ως δια μαγείας να λυθεί μόνο του. Στο τέλος δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι όταν όλα απλά παίρνουν τον δρόμο τους και το πρόβλημα χτυπάει την δική τους πόρτα...

Θέλετε περί θρησκείας? Τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους... η μήπως όχι? Είναι απλό. Ότι και να πιστεύει κάποιος για οποιοδήποτε θέμα δεν επηρεάζει την αληθοτιμή (το κατά πόσο είναι αληθινό) του θέματος. Κάποιος θα έλεγε οτι είναι αυτονόητο. Προφανώς όμως, κρίνοντας μέσω του αποτελέσματος δηλαδή τα ποσοστά θρήσκων ανα τον πλανήτη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αν και όπως προκύπτει δεν είναι η θρησκεία το πρόβλημα, είναι μέρος του προβλήματος. Είναι η λογική που προωθεί το κάθε σύστημα θρησκείας, το "πίστευε και μη ερεύνα", ο δογματισμός. Όσο κι αν πραγματικά λυπάμαι τα άτομα που πίστεψαν το ψέμα της θρησκείας καλό θα ήταν να μην περιμένουν και συμπαράσταση στην πτώση τους όταν αρχίσουν και καταλαβαίνουν οτι η άποψη που τους είχε επιβληθεί για την ζωή ήταν κενή νοήματος. Να πέσουνε να φάνε τα μούτρα τους και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Το καλύτερο που θα μπορούσα εγώ προσωπικά να κάνω σε τέτοια άτομα είναι να τους δείξω πως είναι πραγματικά ο κόσμος -η πιο σωστά, να τους εξηγήσω γιατί έχω καταλήξει να έχω αυτήν την γνώμη για τον κόσμο-, είτε τους αρέσει η όχι, είτε μου αρέσει είτε όχι. Για να νιώθουν καλύτερα έχουν τους φίλους τους, εγώ έχω άλλον ρόλο, τον ρόλο του δασκάλου, τον ρόλο του ανθρώπου που θα τους μάθει να αναπτύξουν και να χρησιμοποιούν την κριτική τους ικανότητα. Αν και αυτό κανονικά είναι δουλειά των γονιών και του συστήματος εκπαίδευσης τους...

Τώρα περι κρίσης που είναι και επίκαιρο. Εμπιστευτήκανε οι γονείς μας κι οι παππούδες μας τους πολιτικούς και τους αφήσαν να αλωνίζουν και τώρα παραπονιούνται για την κρίση. Αφήσανε τα λαμόγια να θεριέυουν. Για καμια καλή θέση στο δημόσιο, για να βολέψουν κάπου το μαμούχαλο το παιδί τους η για κανα κομμάτι γης ανταλλάζανε πρόθυμα τις ψήφους τους. Δεν τους πείραζε τι κάναν οι πολιτικοί αρκεί να ήταν αυτοί βολεμένοι. Τώρα που φαίνονται τα συμπτώματα απο τις πράξεις τους παραπονιούνται και ξεσηκώνονται. Άϊ σιχτίρ υποκριτές. Τα κάνατε μπουρδέλο και τώρα περιμένετε απο τα παιδιά σας να μαζέψουν τα σκατά...



Αυτή η λογική θα έπρεπε να ακολουθείται παντού. Είναι καλό να τρώνε οι άνθρωποι τα μούτρα τους ακόμα κι αν αυτό οδηγεί μερικές φορές σε θάνατο. (Με τον θάνατο τουλάχιστον σταματάνε να κάνουν μαλακίες και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση από τους γύρω, τώρα αν δεν βάλουν και οι γύρω μυαλό τι να πω...). Είναι καλό γιατί όταν τρως τα μούτρα σου είναι καλή ευκαιρία να αλλάξεις τρόπο σκέψης. Αν είσαι παρανοϊκός -και αυτό ορίζεται απλοϊκά σαν παράνοια, το να επαναλαμβάνει κανείς το ίδιο πράγμα με την ιδέα οτι θα επιτύχει διαφορετικό αποτέλεσμα- τρως τα μούτρα σου. Και το ευχαριστιέμαι όταν το παίζουν όλοι έξυπνοι και ξερόλες και πέφτουν απο τα σύννεφα όταν τους διαλύεται η ψευδαίσθηση που είχαν πλάσει γύρω τους. Είναι φαντασιόπληκτοι, μπουμπούνες και ξεροκέφαλοι. Ελάτε πάμε όλοι μαζί...



Εν κατακλείδι αυτοί είναι οι λόγοι που δεν με νοιάζει όταν οι άνθρωποι τρώνε τα μούτρα τους. Είναι απλώς ο καιρός που τους επιστρέφουν πίσω τα αποτελέσματα των πράξεων τους. Εγώ όμως που είμαι νεούδι εδώ γύρω και δεν έχω κάνει τίποτα τι σας φταίω, ε? Τι φταίω να πεινάσω εξ' αιτίας σας? Τι φταίω που δεν κάνατε τίποτα για να το αλλάξετε? Δεν τον επέλεξα εγώ αυτόν τον κόσμο, εσείς διαλέξατε να με κάνετε. Τα όνειρά μου καταστρέφονται καθημερινά, τα δικά μου και άλλων χιλιάδων παιδιών που τολμήσατε(!) να φέρετε εν ζωή. Γιατί ρε γαμώτο, τι φταίμε?

Νιώθω πλέον χρέος μου να δείξω σε όσο περισσότερα άτομα μπορώ τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου. Ίσως φάω κι εγώ τα μούτρα μου, που ξέρετε...

Τα ανθρώπινα όντα, τα οποία είναι σχεδόν μοναδικά στο να έχουν την ικανότητα να μαθαίνουν απο την εμπειρία των άλλων, είναι επίσης αξιοσημείωτα για την φαινομενική τους απροθυμία να το κάνουν.
Douglas Adams

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

FreemanOnTheLand η FMOTL



Αυτή είναι μια περίεργη σελίδα. Είναι απελευθερωτική. Δεν έχει διαφημίσεις για να σε πείσουν ότι πρέπει να αγοράσεις πράγματα. Δεν υπάρχει κουμπί «donation» γιατί δεν θέλω ούτε δεκάρα από τα λεφτά σου, παρόλο που δεν είμαι πλούσιος.

Αν και η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ πολύ πλούσιος. Και αυτό γιατί έχω φίλους, τόσο πραγματικούς όσο και cyber. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζομαι και θα χρειαστώ ποτέ.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι αυτή η σελίδα είναι εντελώς απλή και κενή αισθητικής, τόσο που θα αναρωτιέσαι το γιατί κάθεσαι ακόμα εδώ. Θα σου πω εγώ το γιατί.

Βρίσκεσαι εδώ για να πάρεις το καλύτερο δώρο που εγώ και οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να σου δώσει. Την ελευθερία σου. Την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Την ελευθερία να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου στα δικά σου χέρια και (με την προϋπόθεση ότι δεν θα λειτουργήσεις εις βάρους της ελευθερίας κάποιου άλλου) να έχεις μια γλυκιά συνέχεια για την υπόλοιπη ζωή σου.

Εαν σας φαίνεται ενδιαφέρον η εισαγωγή κάντε τον κόπο και δείτε την συνέχεια στο blog 
http://www.fmotl.blogspot.com/
εγώ θα πρότεινα να είχατε μπεί ήδη χτές.

Για όσους γνωρίζουν είναι μετάφραση του http://www.fmotl.com/ στα ελληνικά. καλό site αλλα σου βγαίνει το μάτι να τα διαβάσεις και είναι λιγάκι χαμός. αν όμως κάποιοι θέλουν να δούν και κάτι παραπάνω να μπούν.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Αλυσιδωτή καλοσύνη



Αλυσιδωτή καλοσύνη η kindness boomerang αν θέλετε. Η κάμερα ακολουθεί τις καλές πράξεις διαφόρων ανθρώπων, μέχρι να καταλήξουν σε αυτόν που έδωσε το έναυσμα για την δημιουργία της μεγάλης αλυσίδας.

Πηγή: Life Vest Inside - Kindness Boomerang - "One Day"
επίσης υπάρχει και στο videoman.gr
το οποίο έχει αρκετά αξιόλογα βίντεο - τροφή για σκέψη.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Συγνώμη

Έ, αφού δεν το ζητάει κανείς άλλος σε αυτή τη χώρα λοιπόν, λέω να αρχίσω εγώ. Και η συγγνώμη πρέπει να έρθει, όχι από τη γενιά που κατέστρεψε, αλλά από αυτή που δεν έκανε τίποτα να το προλάβει. Αυτή των 30+.
Συγγνώμη λοιπόν, για τη βλακεία μου, γιατί, δεν συμμετείχα στα πράγματα. Δεν ψήφισα στις εκλογές , νομίζοντας ότι με την αποχή θα το πάρουν το μήνυμα τα παχύδερμα… κούνια που με κούναγε. Που νόμιζα ότι η Ευρώπη (που βρίσκεται αυτή η χώρα, με το πολύχρωμο νόμισμα άραγε, ξέρει κανείς;) είναι λύση..
Συγγνώμη για την νωθρότητα μου. Έβλεπα φίλους να διορίζονται με μέσον στο δημόσιο, και τους έλεγα «σιδεροκέφαλος», αντί να τους πω «α’ στο διάολο, που θα σε πληρώνω». Την ίδια ώρα, δουλεύοντας στις αγορές,  έβλεπα αυτό που έρχεται 3 χρόνια τώρα, αλλά δεν το βροντοφώναζα, μη με πάρουν για τρελό. Διάβασα, μορφώθηκα, κατάλαβα, και τελικά τι έκανα με αυτή τη γνώση;
Συγγνώμη, που δεν έκανα τίποτα. Ακούγοντας τον –πλούσιο- γείτονα μου να δηλώνει υπερήφανος ότι «εγώ δεν πληρώνω φόρο», δεν τον έπιασα από το λαιμό, αλλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Που δεν έδειξα το παράδειγμα. Όχι δεν έχω παιδιά ακόμα, αλλά κάτι θα μπορούσα να κάνω βλέποντας ένα κοριτσάκι 13 ετών με ντιζαϊνάτο ρουχαλάκι να βρίζει σαν λιμενεργάτης τον αστυνομικό στα 3 μέτρα, σίγουρο μάλλον ότι ο μπαμπάς δεν θα του άφηνε να συμβεί κάτι. Που βλέποντας συνδικαλιστές να κλείνουν την είσοδο στη δουλειά μου, δεν τους όρμησα, αλλά γέλαγα γιατί θα γλύτωνα και καμιά ώρα.
Συγγνώμη, που δεν υπερασπίστηκα την τιμή μου, όταν οι πολιτικοί και οι διαπλεκόμενοι που με έκλεψαν γύρισαν, με θράσος χιλίων πιθήκων, και με είπαν «κλέφτη», και «βλάκα».
Συγγνώμη, που όταν ο πόλεμος για το μέλλον μαινόταν, εγώ νόμιζα ότι ήμουν ο Κοραής, και θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο γράφοντας στο Protagon.
Συγγνώμη. Γεννήθηκα σε μια κοινωνία που τα είχε όλα, και δεν έμαθα να πολεμάω. Να διεκδικώ. Τώρα, χαμένος, βάλλω κατά πάντων, και, πάνω από όλα, ενάντια στον εαυτό μου.  Δε με νοιάζει τι δεν έκαναν οι άλλοι, ή τι έκαναν λάθος. Με νοιάζει τι δεν έκανα για τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Κοιμήθηκα, φοβήθηκα, ντράπηκα...
Αναρωτιέμαι, μόνο, αν είναι πολύ αργά…

του Γιώργου Λαγαριά, ετών 32
Πηγή: Συγνώμη όπως δημοσιεύτηκε στο http://www.protagon.gr

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Εγχειρίδιο οδηγιών για τη Ζωή


 
Η περιγραφή του βίντεο λέει: "Ένα βίντεο απο την Qualia Soup για τη θρησκεία, και την αποδοχή της διαφορετικής πίστης του καθενός." Προσωπικά δεν πιστεύω πως είναι μόνο για την θρησκεία.. το βίντεο είναι ένα αριστούργημα !! και φυσικά δε μιλάει μόνο για τη θρησκεία ή το ρατσισμό !πραγματεύεται το δύσκολο ζήτημα της διαφορετικότητας, της αποχής από τη μάζα, του να είσαι ο εαυτός σου.. τα ντουλάπια (εντός του βίντεο) δεν είναι παρά οι επιταγές της κοινωνίας, σε κάθε τομέα.. οι γονείς και ο περίγυρος είναι οι φορείς της επιβεβλημένης κοινής γνώμης, οι παραμορφωτικοί καθρέφτες που θέλουν να εμποδίσουν καθετί διαφορετικό και μη τυποποιημένο. Αν μη τι άλλο είναι πολύ καλή τροφή για σκέψη.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Δύο γρήγορα κείμενα -το ένα συνέχεια του άλλου - απο ένα πολύ αξιόλογο blog

Πολιτική Κλιμακτήριος 



«Τι περιμένουμε;», με ρώτησε ένας σύντροφος εχτές, γεμάτος παράπονο και αγωνία. «Μα καλά, δεν βλέπει ο κόσμος που πάμε; Τι άλλο θα χρειαστεί για να ξεσηκωθεί; Πόσο ακόμα θα ανέχεται αυτή τη κατάσταση;»
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να απαντήσω, για λίγο ένοιωσα άσχημα, συνειδητοποιώντας πως δεν είχα έτοιμη απάντηση στο ερώτημα. Όλα τα στερεότυπα που πέρασαν από το μυαλό μου, μου φάνηκαν ξαφνικά ανούσια και άχρηστα στην προσπάθεια να απαντήσω. Νέος ο σύντροφος, καμιά 25αρια χρονών, ακόμα ταλαντεύεται ανάμεσα στα Μαρξιστικά και τα Αναρχικά προτάγματα αλλά μαχητικός και ζωηρός στο διάλογο, με τεράστια όρεξη και συχνά αξιοθαύμαστη έμπνευση. Δεν έχει ακόμα περάσει στο στάδιο της απογοήτευσης από το κίνημα, ελπίζει ακόμα στην επανάσταση που θα ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Οι απορίες του έχουν να κάνουν μόνο με την «καθυστέρηση» της επανάστασης και όχι με την ίδια την ύπαρξη μιας επαναστατικής πραγματικότητας.
Εγώ από την άλλη, αν και πάντα αισιόδοξος, τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για την εξεγερσιακή ετοιμότητα των καιρών μας. Έχοντας ακόμα νωπή στη μνήμη την προδοτική για το κίνημα στάση των ορθόδοξων κομμουνιστών, την καθεστωτική κωλοτούμπα των υπολοίπων αριστερών  αλλά και την πρόδηλη ανικανότητα του αναρχικού χώρου να ξεπεράσει τα δικά του στερεότυπα κατά τη διάρκεια των τελευταίων μαζικών κινητοποιήσεων, βρίσκομαι σε μια φάση άρνησης αλλά και διακαούς πόθου για την «επερχόμενη» εξέγερση. Τη μια σκέφτομαι πως δεν υπάρχει πραγματικό εξεγερσιακό υποκείμενο, την άλλη αναγνωρίζω εξεγερσιακές διαθέσεις σε μεγάλες πλέον μάζες του κόσμου. Τη μια παρασύρομαι στη δίνη της καταθλιπτικής παραδοχής μιας τεράστιας ήττας και της χαμένης ευκαιρίας, την άλλη παραδίδομαι στη ελπιδοφόρα φρενίτιδα κάθε στιγμής σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση.
Όχι, δεν θεωρώ πως είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ούτε φοβάμαι μην τα χάνω σιγά σιγά. Μάλλον, όπως και το κίνημα, περνάω και εγώ την πολιτική μου κλιμακτήριο. Οι πολιτικές μου ορμόνες έχουν τρελαθεί και το πολιτικό μου κριτήριο λειτουργεί σαν βελόνα πυξίδας πάνω από περιστρεφόμενο μαγνήτη. Φταίει η ηλικία μου, φταίει η πίεση που δέχομαι από παντού, φταίει η αγωνία για επιβίωση, φταίνε τα χρέη, φταίνε τα χημικά που μας ψεκάσανε, φταίει τι φταίει;
Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που με νοιάζει τούτη τη στιγμή, είναι να βρω μια απάντηση στο ερώτημα του νεαρού συντρόφου. Στο ίδιο ερώτημα που κατατρώει και τα δικά μου σωθικά, και τα σωθικά πολλών ακόμα. Τι περιμένουμε;
Ξενύχτησα απόψε, διαβάζοντας στη μπλογκόσφαιρα τη γνώμη άλλων, ίσως πιο έμπειρων, ίσως πιο έξυπνων από μένα, προσπαθώντας να βρω μιαν απάντηση, αλλά μάταια. Τίποτα πειστικό, τίποτα καινούργιο. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον όλοι την ίδια απορία έχουμε, την ίδια έκπληξη για το ανεξήγητο. Υπάρχουν φυσικά οι «γραμμές» και οι «ορθόδοξες» αναλύσεις, οι προκάτ απαντήσεις που συνηθίζονται από χώρους που μόνιμα αντιμετωπίζουν κάτι ως πραγματικό μόνο όταν οι ίδιοι το ορίσουν ως τέτοιο. Αλλά αυτοί δεν με αφορούν, άλλωστε είναι και οι λιγότεροι πλέον.
Και ξαφνικά, το κατάλαβα, σαν αναλαμπή στο σκοτάδι μου φώτισε το νου. Μόνο έτσι θα μάθουμε την απάντηση. Όχι στο πληθυντικό, στον ενικό πρέπει να ρωτάμε, κάθε πρωί τον καθρέπτη μας και κάθε στιγμή το διπλανό μας. Όχι εμείς, αλλά εγώ, εσύ.
 «Τι περιμένεις ρε μαλάκα;»


Τι ακριβώς περιμένω από τους Αναρχικούς;



Περιμένω βασικά η πλειονότητα των Αναρχικών σ’ αυτή τη χώρα, επιτέλους να ξεπεράσει την «οργανωτική» της φοβία, να αφήσει πίσω της την μόνιμη άρνηση για συντονισμό από το φόβο της δημιουργίας «ηγετικών» δομών. Περιμένω να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που την κρατούν όμηρο της πολυδιάσπασης και της μεταξύ τους αποξένωσης και να προχωρήσει σε μια νέα οργανωτική προσπάθεια του μεγαλύτερου τμήματος του χώρου σε μια πλατειά οριζόντια συλλογικότητα σε πανελλαδικό επίπεδο, που θα μπορέσει και να εμπνεύσει αλλά και να παραδειγματίσει ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης είναι εφικτή.
Σαφώς, και εγώ όπως άλλοι, κουβαλάω τις ίδιες φοβίες για μια πιθανή εκτροπή μιας τέτοιας προσπάθειας σε μοντέλα εξουσιαστικά, κάθετης οργάνωσης που τελικά τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ιδέα της αναρχίας.
Ζούμε όμως σε καιρούς συμπιεσμένου πολιτικού και κοινωνικού χρόνου. Η απαξίωση όλων των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζόμενων, ή κοινωνική εξαθλίωση, ο πολιτικός εκβιασμός και ο αποπροσανατολισμός του ατόμου από την κοινωνική συλλογικότητα επιβάλλονται με φρενήρεις ρυθμούς. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος χώρος που μπορεί να προσφέρει πολιτική και κοινωνική διέξοδο είναι αυτός της Αναρχίας.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα συμμετοχής αυτού του κόσμου σε συλλογικές δράσεις, η αλληλεπίδραση με αυτές τις ιδέες και άλλους ανθρώπους που τις ενστερνίζονται. Ίσως στην Αθήνα, λόγω της ύπαρξης κάποιων συλλογικοτήτων, να μην φαίνεται τόσο η αυτή η έλλειψη, αλλά στην ευρύτερη περιφέρεια υπάρχει μόνο το χάος.
Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε κάποια διασύνδεση μεταξύ όλων των ομάδων, των συλλογικοτήτων που δρουν Πανελλαδικά, αλλά και μια προσπάθεια κοινής δράσης – τοποθέτησης. Τουλάχιστον στα απλά και επίκαιρα θέματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να οργανωθεί μια κεντρική βάση δεδομένων, για καταχώρηση όλων των κινήσεων – δράσεων, απ’ όπου όλοι θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πληροφορίες και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Ακόμα θα ήταν καλό αν υπήρχε μια κοινή περιοδική έκδοση (εφημερίδα – περιοδικό) που να συνδιαμορφώνεται και να εκφράζει όλες τις ομάδες. Αυτό που λείπει για μένα είναι, σημεία αναφοράς και σημεία συντονισμού δράσης. Δεν βλέπω που είναι το κακό να προπαγανδίζεται η Αναρχική ιδέα αντί να περιμένουμε την κατά σύμπτωση επαφή του κάθε ανθρώπου με αυτή.  
Κάθε φορά που  εκφράζω την όποια οργανωτική σκέψη συναντώ μόνιμα τείχη άρνησης και στερεότυπα όπως «αυτό αρμόζει μόνο σε εξουσιαστές» «εκείνο είναι καπιταλιστική πρακτική» και δεν συμμαζεύεται. Όσο θα φοβάται ο χώρος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα, τόσο θα μένει πίσω, ανακόλουθος και φοβικός, αρνούμενος τον ιστορικό του ρόλο και αποθαρρύνοντας όλους αυτούς που δεν έχουν πάρει διδακτορικό στους κλασσικούς, από το να τον προσεγγίσουν και να συμπαραταχθούν μαζί του.
Δεν είναι ούτε το πρώτο κείμενο που ασχολείται με το θέμα της οργάνωσης του χώρου,  ούτε το πιο πρωτότυπο, απλά αντικατοπτρίζει γενικώς τις ανησυχίες όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και πολλών άλλων συντρόφων. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι εφικτό να υπάρξει ένα οργανωτικό μοντέλο ικανό να απαντήσει στις ανάγκες του καιρού μας, αλλά σίγουρα μια συζήτηση πρέπει να ανοίξει ξανά. Δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της οργανωτικής φόρμας, ούτε στις απαραίτητες λειτουργικές διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την οριζόντια δομή της. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα και πρέπει να γίνει απ’ όλους όσους ενδιαφέρονται. Το βασικό για μένα είναι η ανησυχία και πεποίθηση για την  αναγκαιότητα αυτής της οργάνωσης.


Πηγή:  Erratum

Άμεση (Αδιαμεσολάβητη) Δημοκρατία

Αποτελεί τον πιο γνήσιο και δίκαιο τρόπο οργάνωσης μιας ανθρώπινης κοινωνίας (μέχρι σήμερα,
τον Αύγουστο του 2011) για τον απλούστατο λόγο ότι οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται και
παίρνονται απευθείας από το λαό, τους πολίτες της κοινωνίας αυτής .

Για να γίνει σαφής η Άμεση Δημοκρατία χρειάζεται να ορισθεί η Έμμεση Δημοκρατία .
Δημοκρατία με απλά λόγια σημαίνει πως ο δήμος=λαός αποφασίζει για τα ζητήματά του .

Η Έμμεση (Αντιπροσωπευτική) Δημοκρατία είναι ένας τρόπος οργάνωσης όπου η λήψη
αποφάσεων γίνεται από εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών, όχι από τους ίδιους τους πολίτες .

Σε μια μορφή της Έμμεσης Δημοκρατίας, στο σημερινό Κοινοβουλευτισμό οι αποφάσεις
προκύπτουν από εκλεγμένους Βουλευτές, χωρίς αυτοί να δεσμεύονται από το νόμο να ακολουθούν
τη θέληση των πολιτών (πχ δημοψηφίσματα είτε με Βουλευτική είτε με λαϊκή πρωτοβουλία) ούτε
καν για σημαντικά ζητήματα όπως η παιδεία, η υγεία και η οικονομία .

Επίσης, δεν υπάρχει λογοδοσία των Βουλευτών για τις πράξεις τους προς τους πολίτες, αλλά ούτε
δυνατότητα αντικατάστασης κάποιων από αυτούς εντός της προβλεπόμενης τετραετούς θητείας αν
κριθούν ανίκανοι από το λαό .

Τέλος, οι Βουλευτές διατηρούν “Βουλευτική Ασυλία” ώστε ο νόμος ουσιαστικά να μην τους
αγγίζει και να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι ακόμα και όταν παρανομούν ενάντια στην κοινωνία
που υποτίθεται ότι υπηρετούν .

Σήμερα, δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία αφού ισχύει ο Κοινοβουλευτισμός με
αποτέλεσμα την ασυδοσία των Βουλευτών και την παραβίαση της λαϊκής θέλησης .

Στην Άμεση (Αδιαμεσολάβητη) Δημοκρατία ο πολίτης:

· ψηφίζει προτάσεις και όχι εκπροσώπους
· προτείνει και συνδιαμορφώνει θέματα προς ψήφιση

Επομένως, είναι ξεκάθαρο πως η Άμεση Δημοκρατία είναι η πραγματική Δημοκρατία και για να
υπάρξει χρειάζεται να αναλάβουν οι πολίτες όλα τα ζητήματα της κοινωνίας, δίχως οποιοιδήποτε
εκλεγμένοι “ηγέτες” να προδίδουν την εμπιστοσύνη του λαού όπως γίνεται σήμερα .

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την πολιτική διάσταση της Δημοκρατικής κοινωνίας .


Μια άλλη εξίσου σημαντική διάσταση είναι η οικονομική που επηρεάζει την παραγωγή και τη
διανομή αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή την ποιότητα ζωής των ανθρώπων .

Το σημερινό οικονομικό σύστημα είναι το χρηματοπιστωτικό και ονομάζεται Κεφαλαιοκρατία
(Καπιταλισμός) . Σε αυτό, οι κάτοχοι μεγάλων χρηματικών ποσών (κεφαλαιοκράτες/αστοί), που
είναι κυρίως οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι μεγαλοτραπεζίτες, ελέγχουν την παραγωγή και την
εργασία των πολιτών, παρουσιάζουν τον παραγόμενο πλούτο ως δικό τους και λειτουργούν τις
επιχειρήσεις τους πάντα με βάση το οικονομικό κέρδος και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας .

Έτσι, οι λίγοι και οικονομικά ισχυροί αποφασίζουν και διατάσσουν τους πολλούς και οικονομικά
ασθενέστερους, απασχολούν ανθρώπους (συχνά ανασφάλιστα) και προχωρούν σε απολύσεις κατά
τα συμφέροντά τους χωρίς να είναι αναγκασμένοι να νοιάζονται για την επιβίωση ή τις ανάγκες των
εργαζόμενων πολιτών . Αναμενόμενη συνέπεια των παραπάνω είναι και η αυξημένη ανεργία…

Άρα, η Κεφαλαιοκρατία ακυρώνει τη Δημοκρατία αφού τότε οι πολίτες για να επιβιώσουν
αναγκάζονται να γίνουν όμηροι των οικονομικά ισχυρών και επιπλέον να μην έχουν το χρόνο για
να σκέφτονται, να εκφράζονται και να είναι ελεύθεροι να αποφασίζουν για τα κοινωνικά θέματα .

Λύση σε αυτό το οικονομικό πρόβλημα αποτελεί η αυτο-οργάνωση της κοινωνίας, δηλαδή η
συλλογική οργάνωση της οικονομίας από τους εργαζόμενους πολίτες χρησιμοποιώντας
αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στις επιχειρήσεις και στις παραγωγικές μονάδες .


Έτσι, δεν υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και επιπλέον όλοι οι εργαζόμενοι σε κάθε
εργασιακό χώρο έχουν ισάξια ευθύνη για να πετύχει η επιχείρηση, μπορούν να ικανοποιήσουν
εξίσου τις ανάγκες τους με την πρόοδο και τη συνεργασία με τους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους
της κοινωνίας, αλλά και να είναι πιο παραγωγικοί όταν το θέλουν οι ίδιοι .

Οπότε, η πραγματική Δημοκρατία είναι η Άμεση Δημοκρατία σε πολιτική και οικονομία αφού
έτσι πραγματικά εξασφαλίζονται η ισότητα, η ελευθερία, η δικαιοσύνη και αναπτύσσονται
η ειλικρινής επικοινωνία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων . Όλα αυτά μαζί με
την υπάρχουσα τεχνολογία μπορούν εύκολα να φέρουν την κοινωνική ευημερία δηλαδή παιδεία,
υγεία, ψυχαγωγία και άνεση για όλους, αρκεί οι πολίτες να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους .

Τρόποι για να λειτουργήσει η Άμεση (Αδιαμεσολάβητη) Δημοκρατία υπάρχουν αρκετοί και
μπορούν να υπάρξουν κι άλλοι, αρκεί οι πολίτες να συζητάνε μεταξύ τους . 

Ενδεικτικός τρόπος:

Οι πολίτες σε όλη την επικράτεια της χώρας οργανώνονται ανάλογα την εμβέλεια των ζητημάτων:

· σε τοπικό επίπεδο (δήμοι, πόλεις κλπ) για τοπικά ζητήματα (αποκέντρωση)
· σε επίπεδο περιφέρειας (νομοί κλπ) για περιφερειακά ζητήματα
· σε επίπεδο συνολικής επικράτειας (χώρα) για ζητήματα του συνόλου των πολιτών

Για τη λήψη αποφάσεων σε κάθε επίπεδο μπορούν να εφαρμοστούν συνδυασμοί των παρακάτω:

Έχει ήδη αναπτυχθεί το κίνημα των πλατειών σε όλη την επικράτεια

(πληροφορίες: http://www.amesi-dimokratia.org/ και http://real-democracy.gr/) .

Η κάθε τοπική κεντρική πλατεία αποτελεί πλέον ένα συλλογικό όργανο και οι πολίτες:

1. συγκεντρώνονται και εκφράζουν απόψεις με ισάξιο χρόνο ομιλίας
2. καταθέτουν προτάσεις και προτείνουν αλλαγές σε προτάσεις που ήδη προτάθηκαν
3. ψηφίζουν για τις τελικές προτάσεις που προέκυψαν
4. για κάθε ψηφισμένη πρόταση, αν αποφασιστεί από τη συνέλευση, αναλαμβάνουν να την
πραγματοποιήσουν εθελοντές, εκλεγμένοι ή κληρωτοί από τους παρευρισκόμενους
5. σε τακτές ημερομηνίες πχ κάθε βδομάδα τα άτομα που ανέλαβαν την πραγματοποίηση των
αποφάσεων λογοδοτούν και απολογούνται για τα αποτελέσματα στη λαϊκή συνέλευση και
αν η λαϊκή συνέλευση το αποφασίσει γίνεται άμεση αντικατάσταση κάποιων από αυτούς
6. οι ομάδες υλοποίησης πραγματοποιούν συνελεύσεις σχετικές με το θέμα τους με ελεύθερη
συμμετοχή των πολιτών για την ορθή και διαφανή λειτουργία τους

Για την αποτελεσματική και συνολική συμμετοχή των πολιτών στην αμεσοδημοκρατική
διαδικασία, μπορεί να ορισθεί ισάξιος χρόνος προβολής για κάθε άτομο ή ομάδα ατόμων στα μέσα
επικοινωνίας (ΜΜΕ, διαδίκτυο κλπ) με σειρά προτεραιότητας ή κλήρωση ώστε να εκφράζουν τις
προτάσεις τους . Γίνεται καταγραφή και συγκέντρωση των τελικών προτάσεων προς ψήφιση και
δημιουργείται ψηφοδέλτιο με αυτές από ομάδα εκλεγμένων/κληρωτών/εθελοντών . Στη συνέχεια,
υπάρχουν τουλάχιστον 4 συμπληρωματικοί τρόποι για την τελική λήψη αποφάσεων:

1. παραδοσιακή ψηφοφορία με κάλπη σε πόλεις, δήμους κλπ
2. Δίκτυο ΠΕΡΙΚΛΗΣ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών που αποτελεί
ολοκληρωμένη πρόταση (πληροφορίες: http://www.ntua.gr/periklesnet/page3/page3.html)
3. τερματικά μηχανήματα του σημερινού ΟΠΑΠ (μπορούν δελτία, άρα και ψηφοδέλτια)
4. διαδικτυακή ψηφοφορία (δεκάδες και ασφαλείς τρόποι στο διαδίκτυο)

Για σοβαρά ζητήματα, οι πολίτες μπορούν να απαιτούν από τα άτομα που αναλαμβάνουν την
πραγματοποίησή των αποφάσεων:

· γραπτή δέσμευση για την ολοκλήρωση της υλοποίησης εντός προβλεπόμενου χρόνου .__

Πηγη του κειμενου περι Αμεσης Δημοκρατιας :

http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/amesh_dhmokratia_-_real_democracy.pdf

Το έθνος να λυπάστε

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα....

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."




Ο Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931),
απόσπασμα από έργο του "ο Κήπος του Προφήτη"

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Περιστρέφουμε τις ρόδες μας

Μόνο και μόνο επειδή ζείς αυτην την ζωή με τον ίδιο τρόπο όπως και όλοι οι άλλοι πριν απο σενα, σαν τον πατέρα σου η όλους αυτούς τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αυτο δεν σημαίνει οτι είναι δικαιολογημένο. Μόνο και μόνο επειδή μπορείς να βρεις παραδείγματα παντού γύρω σου, άτομα που έχουν κάνει χειρότερα, άτομα που κάνουν τα ίδια πράγματα συνέχεια, αυτο δεν σημαίνει οτι υποτίθεται πως αυτό πρέπει να συνεχίστει. Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να το σταματήσουμε.

Δεν δείχνει να σταματάει με την εξέλιξη του πολιτισμού. Όλος ο πολιτισμός μας είναι χτισμένος σε θεμέλια απο μη επιδιορθώσημες μαλακίες. Η εξέλιξη μας, η πολιτισμική και κοινωνική μας εξέλιξη είναι τόσο πολύ χαμηλότερη απο την εξέλιξη της τεχνολογίας. Είμαστε σε θέση να μπορούμε να επικοινωνούμε με άτομα σε όλον τον κόσμο, να πετάμε με σωλήνες στον ουρανό, μπορούμε να στείλουμε βίντεο μέσω του αέρα, μπορούμε να παρακολουθούμε προγράμματα στην τηλεόραση που αναμεταδίδονται στην άλη άκρη του πλανήτη, έχουμε αυτές τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ τεχνολογικές δυνατότητες αλλα κοινωνικά είμαστε απλά ένα σπρώξιμο, μια ιδέα παραπάνω απ' ότι ήμασταν στην δεκαετία του 50.

Η ζωή που σε οδηγεί να "γίνεις" ο πατέρας σου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, όταν δείς τον πατέρα σου να πέφτει κάτω νεκρός απο κανα γαμημένο καρδιακό επεισόδιο στα 55 του και μπορείς μετα βίας να τον θυμηθείς να γελάει τρείς φορές όλες κι όλες, και είσαι στο "ΤΙ? Υποτίθεται οτι πρέπει να γίνω ΑΥΤΟΣ?" Τι... τι στον πούτσο είναι αυτό?

Το κύριο πρόβλημα μας σαν ανθρώπινα όντα είναι οτι είμαστε σε ένα στάδιο εξέλιξης, σε μια εφηβική ηλικία. Έχουμε δυνατότητες να υψωθούμε σε κάτι παραπάνω απο αυτό. Για να φτάσουμε στην κορυφή, για να έχουμε λιγουλάκι καλύτερη οπτική του τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος -και νομίζω αυτή είναι η δυνατότητα που έχουμε μέσα μας- χρειαζόμαστε κάτι, χρειαζόμαστε κάτι εδώ και τώρα. Επειδή με τον τρόπο που λειτουργούμε, απλά περιστρέφουμε τις γαμημένες ρόδες μας.

Πηγή: Joe Rogan - Spinning Our Wheels