Κοινωνική παθολογία

Το παρακάτω κείμενο είναι μια διάλεξη, της οποίας την μετάφραση έχω επιιμεληθεί ο ίδιος.

Ονειρεύομαι μια επιστημονοκεντρική κυβέρνηση

Έως πότε οι επιστήμονες θα μένουν πολιτικά άπραγοι;

3 Ψευδαισθήσεις

Οι τρείς ψευδαισθήσεις του καπιταλισμού

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Μέλλον Από Σχέδιο

Απο το transcript των .υποτίτλων του Future by design
 .
Η φιλοσοφία πίσω απο τον σχεδιασμό του σχέδιου του Jacque Fresco.
Απο το transcript των υποτίτλων του Future by design.




 Ιστορική αναδρομή:
... Υπήρξε μια εποχή που οι περισσότεροι νόμιζαν... ότι οι αποφάσεις τής πλειοψηφίας ανταποκρίνονταν αρκετά στην πραγματικότητα. Υπήρχε όμως και μια εποχή όπου η πλειονότητα των ανθρώπων πίστευε ότι η Γη είναι επίπεδη. Και άμα τους ρωτούσες εάν σοβαρολογούσαν, απαντούσαν: "Ασφαλώς! Δεν φαίνεται που είναι επίπεδη;!" Και ήταν παντελώς ειλικρινείς. Ο κόσμος, όμως, δεν θα σωθεί με την ειλικρίνεια. Χρειάζεται έξυπνη διαχείριση των πόρων της Γης. Και τούτο λείπει. Η μεγαλύτερη συνεισφορά τού προγράμματός μας θέλουμε να είναι η μέθοδος αντιμετώπισης προβλημάτων.

Έχετε ανατραφεί με την πεποίθηση, φρονώ, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της δικής γνώμης του. Μήπως κάνω λάθος; --Όχι. --Καλώς. Όταν όλοι βγαίνουν και λένε την άποψή τους ("να σου πω εγώ τι πρέπει να γίνει!"), το αποτέλεσμα είναι μια πανσπερμία γνωμών. Οι μηχανικοί, όμως, όταν συζητούν, δεν λένε: "Πίστεψέ με!". Λένε: "Το βλέπεις αυτό το νέο μέταλλο; "Αντέχει 4000 λίβρες ανά τετραγωνική ίντσα". Το βάζει -ο άλλος- σε μια μηχανή που το ανοίγει στα δύο και λέει: "Έχεις δίκαιο!" Συνεπώς, θα έλεγα ότι ο περισσότερος κόσμος σήμερα είναι παράλογος. Όχι παράφρονες, αλλά παράλογοι, καθώς έχουν ενστερνισθεί μεθόδους αξιολόγησης που έχουν αποδειχθεί, από καιρό, παρωχημένες.

Η γλώσσα μας στο μέλλον θα αλλάξει σε μια λογικότερη γλώσσα που δεν θα περιέχει αντιφάσεις. Και θα μου πείτε: "Είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοια γλώσσα;" "Κι όμως!" Όταν μιλάει ένας μηχανικός, δεν τίθεται θέμα ερμηνείας. Χρησιμοποιεί τα μαθηματικά και συστήματα περιγραφής. Άμα εγώ ερμηνεύσω τα λεγόμενα ενός μηχανικού όπως τα νομίζω εγώ, αποκλείεται να χτίσουμε γέφυρες, φράγματα, ενεργειακά δίκτυα. Η γλώσσα πρέπει να διαθέτει νόημα. Γι' αυτό και όταν ο γιατρός γράψει μια συνταγή, και την τυπώσει, την αναγνωρίζουν παντού. Επομένως, ο κόσμος που σας περιγράφω, είναι διαφορετικός. ...


 Κοινωνική κριτική:
... Αναφερόμαστε στον πολιτισμό σαν να ήταν μια στατική κατάσταση. Ωστόσο, ακόμη δεν υπάρχουν πολιτισμένοι άνθρωποι· πρόκειται για μια διαδικασία που εξελίσσεται διαρκώς. Δεν είμαστε πολιτισμένοι· απλώς, εξελισσόμαστε. Και δεν θα γίνουμε ποτέ εντελώς πολιτισμένοι, διότι θα πρέπει να μάθουμε αρκετά ακόμη, ώστε να ενεργούμε με τους πιο δημιουργικούς τρόπους. Τούτο ισχύει και για την ευφυΐα. Ίσως να σας έχω αναφέρει ότι ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός, 75 χρόνια πριν, ευφυέστατος κατά τα λοιπά, δεν θα μπορούσε να βρει δουλειά σήμερα. Τι εννοούμε, λοιπόν, όταν μιλάμε για ευφυΐα; Αποτελεί εξελισσόμενη έννοια. Γι' αυτό δεν θα μπορούσαμε να πούμε κανέναν "έξυπνο". Άνθρωποι καλά κατατοπισμένοι στον τομέα Α ή Β είναι ακατατόπιστοι στον τομέα Γ. Κατ' επέκτασιν, η λέξη "πολιτισμός" δίνει την εντύπωση έννοιας που έχει επιτευχθεί. Όσο υπάρχουν πόλεμοι, η αστυνομία, οι φυλακές, το έγκλημα, βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια του πολιτισμού· του λεγόμενου "πολιτισμού". ...


Η ουσία:
... Πιστεύουμε ότι οι βρώμικες ή οι πληκτικές εργασίες πρέπει να γίνονται από μηχανές, ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να επιδιώξει τα ανώτερα, τις ανώτερες δυνατότητές του. ...


 Ο τρόπος:
... Σκοπός τής τεχνολογίας είναι η διατήρηση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου. Η τεχνολογία είναι εντελώς ανώφελη εάν δεν βελτιώνει την ζωή τού ανθρώπου. Στις μέρες μας, ο κόσμος φοβάται την επιστήμη και την τεχνολογία διότι είναι βάναυση από πολλές απόψεις. Δεν πρέπει, όμως, να μας φοβίζει η επιστήμη και η τεχνολογία, αλλά η κατάχρηση της επιστήμης. Ένας πύραυλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εξερεύνηση του διαστήματος ή ως όπλο για να βομβαρδίσουμε και να καταστρέψουμε μια χώρα. Είναι άψυχο αντικείμενο στα χέρια μας και από εμάς εξαρτάται πώς θα το χρησιμοποιήσουμε.

--Η επιστήμη είναι ουσιαστικά η ικανότητα να προβλέπεις το επόμενο πιο πιθανό. Το πραγματικό νόημα της επιστήμης είναι... η απόκτηση της ικανότητας να προβλέπεις το επόμενο πιο πιθανό. Όταν λέμε "επιστήμη", αναφερόμαστε σε μεθόδους εξέτασης της εκάστοτε κατάστασης· μεθόδους αξιολόγησης που διαφέρουν από το σύστημα της υποκειμενικής γνώμης: "Άκου με που σου λέω..."
Η επιστημονική μέθοδος δεν συνδέεται ιδιαίτερα με την αλήθεια. Αποτελεί, όμως, μια καλύτερη μέθοδο θεώρησης των πραγμάτων απ' ότι τα παλαιότερα συστήματα, όπου όλα αποδίδονταν σε θεούς ή δαίμονες. --Στο σημείο αυτό πάει να εφαρμοσθεί η επιστημονική μέθοδος στην κοινωνία. --Ναι. Λοιπόν, τούτο δεν έχει ακόμη διατυπωθεί ρητώς. Η εφαρμογή τής επιστημονικής μεθόδου στην κοινωνία είναι κάτι που δεν πολυαπασχολεί τον κόσμο. Αν θελήσουμε, όμως, να μάθουμε πού μπορεί να βρίσκονται οι απαντήσεις, πρέπει να ανατρέξουμε στην εφαρμογή των επιστημονικών μεθόδων με άξονα τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Το "Future By Design" (Μέλλον Από Σχέδιο) αναφέρεται στην εφαρμογή των μεθόδων τής επιστήμης --όχι των επιστημόνων-- αλλά των μεθόδων τους, στο κοινωνικό σύστημα. Ασφαλώς, ακόμη και οι επιστημονικές μέθοδοι υφίστανται μεταβολές. Και καθώς αλλάζουν, αλλάζει και το μέλλον.

Αν εφαρμόσουμε την επιστημονική μέθοδο σε όλον τον κόσμο, η πιθανότητα για πόλεμο εκμηδενίζεται, η πιθανότητα να υποφέρουν οι άνθρωποι εξαλείφεται. Η στέρηση, η φτώχεια και το έγκλημα, όλα αυτά τα κακά τείνουν να εκλείψουν, διότι δεν θα υπάρχουν πια οι συνθήκες που τα προξενούν. ...


 Η επίδραση του περιβάλλοντος:
... Ο Τζακ, προτού αρχίσει να μελετάει τους ανθρώπους, αφιέρωσε πολύ χρόνο στην μελέτη τής συμπεριφοράς των ζώων, πώς να την αλλάξει ή να την προβλέψει, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το περιβάλλον ευθύνεται για τις αλλαγές στην συμπεριφορά μας και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Δεν γεννιόμαστε με προκαταλήψεις, μισαλλοδοξία, ούτε με θυμό και απληστία. Αυτά γεννιούνται και συντηρούνται από το περιβάλλον που ζούμε. Γι' αυτό πιστεύουμε ότι αν δεν αλλάξουμε το περιβάλλον μας και τις εμπειρίες μας, θα καταλήγουμε στην ίδια απεχθή συμπεριφορά προς τους ανθρώπους. Εκτός κι' αν αλλάξει το περιβάλλον μας.

--Κάθε πολιτισμός στον κόσμο, σήμερα, προσπαθεί να εκπαιδεύσει τον άνθρωπο, ώστε να παίξει έναν ρόλο εντός του συγκεκριμένου πολιτισμού. Λόγου χάριν, εάν μεγάλωνες στην κουλτούρα των Ναζί, θα σε έβαζαν να ανεμίζεις σημαίες και θα εκτιμούσες την σβάστικα. Εάν μεγάλωνες σε μια πρωτόγονη φυλή, θα μάθαινες να ρίχνεις το ακόντιο και να τοξοβολείς. Οι άνθρωποι, λοιπόν, εθίζονται στην υπηρέτηση... των συμφερόντων της εκάστοτε κατεστημένης κουλτούρας. Ποιος μας υποβάλλει σε κάτι τέτοιο; Οι θεσμικοί ιθύνοντες! Το κατεστημένο. Έτσι, μας παραδίδουν ένα σύστημα αξιών που να στηρίζει υπάρχουσες δομές, είτε είναι θρησκευτικές, μη θρησκευτικές, βιομηχανικές, στρατιωτικές. Όταν το παιδί ρωτάει: "Μπαμπά, ποια είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου;" "Μα, φυσικά, η δική μας η χώρα είναι η καλύτερη στον κόσμο!" "Ποιος είναι ο αληθινός θεός, μπαμπά;" "Ο δικός μας ο θεός! Όλοι οι άλλοι είναι ψεύτικοι!" Για, σκεφτείτε: Μια οικογένεια Ρωμαίων πηγαίνει τα παιδιά της στην αρένα, όπου ταΐζουν τα λιοντάρια με Χριστιανούς. Τα παιδάκια, αφού παρακολουθήσουν, θα αναφωνήσουν: "Μπαμπά, να ξανάρθουμε και την άλλη εβδομάδα, να δούμε πώς τα λιοντάρια τρώνε Χριστιανούς!" Δεν είναι άρρωστα αυτά τα παιδιά; Όχι! Το αξιακό τους σύστημα έχει παραμορφωθεί.

Με απασχολεί, λοιπόν, πάρα πολύ το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ο άνθρωπος. Εάν αλλάξει αυτό το περιβάλλον, τότε θα αλλάξει και η συμπεριφορά τού ανθρώπου. Επαναπροσδιορίζεις το περιβάλλον, και εκείνο με την σειρά του επαναπροσδιορίζει τους ανθρώπους. Εάν, όμως, επαναπροσδιορίσεις τον άνθρωπο χωρίς να θίξεις το περιβάλλον, θα ξαναγυρίσουν στα ίδια. Συνεπώς, όποτε αναλογίζεσθε το μέλλον, να θυμάστε αυτό: Παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να γίνουμε ελαστικοί με τις αξίες μας. Η αντίληψή σας για τα πράγματα είναι βασισμένη στην "διαδικασία κατήχησης", δηλαδή σε ό,τι έχετε μάθει από την κοινωνία σας. Επομένως, το εύρος τής σκέψεώς σας περιορίζεται από τις κυρίαρχες αξίες της κοινωνίας σας. ...


 Η χρήση της επιστήμης:
... Τελικά, η λήψη αποφάσεων θα αναληφθεί από μηχανές. Αρχικά, ο κόσμος θα πει: "Δεν με πολυενθουσιάζει το γεγονός να αποφασίζουν οι μηχανές". Έτσι, όμως, λειτουργεί ήδη η ζυγαριά, για παράδειγμα. Πηγαίνεις στο κρεοπωλείο, και σου λέει ο χασάπης: "Το κοτόπουλο ζυγίζει 2,5 κιλά" Εσύ θες να το αγοράσεις και λες: "Μπα, εμένα δεν μου φαίνεται για 2,5 κιλά" Το πιάνεις και λες: "Πρέπει να είναι 1,5 κιλό", διότι έτσι σου φαίνεται όταν θες να το αγοράσεις. Έπειτα, βάλαμε την ζυγαριά και της αναθέσαμε την επίλυση του θέματος. Μήπως κάνω λάθος; --Όχι, έτσι είναι. --Το ίδιο συμβαίνει και με τον πιλότο. Όταν πετάει, σκέφτεται: "Πιστεύω να έχω ανέβει στα 2 χλμ" Κοιτάζει έναν μετρητή, και μαθαίνει ότι βρίσκεται στα 1300 μέτρα πάνω από το έδαφος. Και εδώ η απόφαση λαμβάνεται από μια μηχανή. Διότι η λήψη αποφάσεων από το μηχάνημα είναι μακράν ακριβέστερη. Βέβαια, ο μέσος άνθρωπος θα έχει την εξής απορία: "Ωραία, αλλά μπορεί η μηχανή να γίνει εξυπνότερη από τον σχεδιαστή της;" Σε πληροφορώ ότι γνωρίζω έναν κοντούλη, ο οποίος έφτειαξε ένα μηχάνημα για μεταφορά φορτίων. Αποκλείεται να τα κατάφερνε από μόνος του! Η μηχανή είναι πάντα ταχύτερη από τον σχεδιαστή της. Έχεις προσέξει ποτέ πώς δουλεύει μια μηχανή εμφιάλωσης; Ο σχεδιαστής της δεν δύναται να μετακινεί μπουκάλια τόσο γρήγορα! Τι συμβαίνει, λοιπόν, στον κόσμο μας; Αυτοματοποιούμε όλο και περισσότερο την λήψη αποφάσεων, αναθέτοντάς της σε μηχανές. Φαντασθείτε ένα υπουργείο γεωργίας απαρτιζόμενο από υπολογιστές με δομημένη καλωδίωση εντός του εδάφους. Όταν πέφτει, λοιπόν, η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα, αρχίζουν να φέρνουν νερό. Όταν μειώνονται τα θρεπτικά συστατικά τού εδάφους, αρχίζουν να το εμπλουτίζουν. Δεν χρειάζεται να έχεις κανέναν να σου λέει: "Κύριε πρωθυπουργέ, αντιμετωπίζουμε ξηρασία!" Και τον πρωθυπουργό να λέει: "Ποιες είναι οι διαστάσεις του προβλήματος;" "Έχουμε ήδη 5000 αστέγους, τις δε επόμενες τρεις ημέρες θα γίνουν 15.000" Και τότε, ο πρωθυπουργός να πρέπει να μπει στο ελικόπτερο, μέχρι να πει: "Μμμ... Πράγματι, αντιμετωπίζουμε ξηρασία. Και τι να κάνουμε!" Όταν συνδέσεις όλους τους υπολογιστές τής χώρας: την παραγωγή, την διανομή, την αγροτική παραγωγή, προκύπτει ένα νευρικό σύστημα που διατηρεί το δυναμικό ισοζύγιο στην παραγωγή και την διανομή αγαθών και υπηρεσιών, χωρίς την ανάγκη χρημάτων. ...

... Ο τρόπος κυβέρνησης βρίσκεται ακριβώς από πάνω μας. Αρκεί να στρέψουμε το κεφάλι μας και να τον δούμε. Μοιάζει με μια σφαίρα. Εκείνη η σφαίρα λαμβάνει όλες τις αποφάσεις, διότι έχει διασυνδεθεί! Οι δορυφόροι γύρω από την Γη προβάλλουν ένα ολόγραμμα, ένα εικονικό έκτυπο της Γης. Έτσι, αντικρύζουμε την αληθινή Γη, σε πραγματικό χρόνο. Πλησιάζεις στις οθόνες και απλώς μιλάς. Ρωτάς: "Πόσα αεροπλάνα πετούν αυτήν την στιγμή;" Ο υπολογιστής θα εκτελέσει μια παγκόσμια ανίχνευση και θα απαντήσει: "7320". Θα αναγνωρίζει κάθε αεροπλάνο στον αέρα, κάθε τυφώνα, τις συνθήκες στην Γη: ασθένειες των φυτών, λ.χ. Ο άνθρωπος δεν δύναται να τα κάνει αυτά! Άρα, δεν μας χρειάζονται κυβερνητικά στελέχη - μας χρειάζεται η ηλεκτρονική: στους αγρούς, στην παραγωγή, στην διανομή, στον καιρό. Ώστε να κοιτάζουμε, και ερχόμενοι στο σπίτι να πληροφορούμαστε για τα πάντα. Χωρίς περιττές γνώμες από εδώ κι' από εκεί. To "Future By Design" πρεσβεύει μιαν αυτορρυθμιζόμενη κοινωνία που θα διοικείται από ένα κυβερνοποιημένο σύστημα βασισμένο στην προσφορά και την ζήτηση. Τα πολιτικά συστήματα αντικαθίστανται από την ταξινόμηση των πληροφοριών από τον πληθυσμό και την αντίστοιχη διανομή αγαθών και υπηρεσιών. Το οικονομικό σύστημα, παρομοίως, βασίζεται στην χρήση όλων των διαθέσιμων φυσικών πόρων, στην κάλυψη των αναγκών ολόκληρης της κοινωνίας. --Όταν παρατηρείται οικονομική ύφεση και ο κόσμος δεν έχει λεφτά να ψωνίσει, δεν σημαίνει ότι στέρεψαν τα αγαθά· δεν χάνονται η ικανότητα παραγωγής, οι φυσικοί πόροι, τα αγροκτήματα. Ο δε κόσμος θέλει να εργασθεί και να παράγει, αλλά δεν έχουν χρήματα, ούτε αγοραστική δύναμη. Συνεπώς, κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ· τόσοι άνθρωποι πεινούν και υποφέρουν, ενώ υπάρχουν φυσικοί πόροι, υπάρχει δυνατότητα παραγωγής, υπάρχει επινοητικό πνεύμα. Ωστόσο, ορισμένοι κατέχουν πολλά, ενώ άλλοι δεν κατέχουν τίποτε. Μάλιστα, το επονείδιστο σήμερα είναι... ότι διαπράττουμε φοβερές καταχρήσεις και παραλογισμούς με την τεχνολογία μας. Διότι σήμερα διαθέτουμε την τεχνογνωσία να επιτύχουμε την αφθονία σε όλον τον κόσμο, για όλους μας. Πάντα με ρωτά ο κόσμος: "Πόσο θα κοστίσει η οικοδόμηση όλων αυτών των πόλεων;" Το ορθό ερώτημα, όμως, δεν είναι "Πόσο θα κοστίσει;" Το ερώτημα είναι: "Διαθέτουμε τους πόρους για να τις κτίσουμε;" Η ερώτηση του κόστους είναι συνήθης μόνο στο πλαίσιο ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το χρήμα είναι ένα εφεύρημα για την διευκόλυνση της αγοράς αγαθών και υπηρεσιών σε ένα περιβάλλον ανεπάρκειας. Εάν, για παράδειγμα, υπάρχει λειψυδρία, τότε το νερό αποκτά τιμή, και μάλιστα, υψηλή τιμή. Εάν ξαφνικά ανοίξει η γη και πλημμυρίσουμε με άφθονο πόσιμο νερό, τότε κανείς δεν θα πληρώνει για νερό. Αστυνόμευση υπάρχει μόνο σε πράγματα που έχουμε ανάγκη και δεν μπορούμε να τα καταναλώσουμε ελεύθερα. Γι' αυτό και τα φυλάσσουν με φρουρούς. Εάν, όμως, γέμιζε ο τόπος λεμονιές και πορτοκαλιές, τότε δεν αξίζει να πουλάς πορτοκάλια ούτε λεμόνια. Φαντασθείτε, τώρα, ένα νησί με πληθυσμό 10.000 με 10 δις δολάρια διαθέσιμα, αλλά χωρίς φυσικούς πόρους, χωρίς καλλιεργήσιμη γη, ούτε νερό, ούτε ψάρια. Τίποτε δεν έχεις, τότε! Συνεπώς, ποια είναι η πραγματική αξία του μέλλοντος; Οι πόροι. Σε μια κοινωνία βασισμένη όχι στο χρήμα, αλλά στους φυσικούς πόρους, ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σε ό,τι χρειάζεται. Όπως στην δημόσια βιβλιοθήκη. Θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε φωτογραφικές μηχανές, ποδήλατα, ρολόγια χειρός... Οτιδήποτε χρειασθεί, θα του διατίθεται χωρίς ετικέτα τιμών. Σημαίνει ότι θα πρέπει να επιτύχουμε τόσο υψηλό επίπεδο παραγωγής, που δεν θα υπάρχει πια ανεπάρκεια. Πολλοί αναρωτιούνται τι θα ενέπνεε, τότε, τον άνθρωπο, εάν οι πάντες είχαν πρόσβαση στα πάντα. Ποια κίνητρα θα απέμεναν στον άνθρωπο; Εν πάση περιπτώσει, κάποιο κέρδος. Ποιο το κέρδος; Παρ' όλο που το κέρδος είναι η ελεύθερη διάθεση των αγαθών, ποιο κίνητρο θα τους οδηγεί στην βελτίωση των πραγμάτων; Η ανάγκη. Πάντα θα μας λείπει κάτι. Και το γεγονός ότι πάντα κάτι θα μας λείπει, ότι δεν θα μπορούμε να επιτύχουμε την τελειότητα, να επιτύχουμε την πραγματική δυναμική ισορροπία, σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε πάντοτε σε κάποια μορφή ανισορροπίας. Με την απάλειψη της ανεπάρκειας, αλλάζουν τα κύρια κίνητρα και εστιάζονται στην επίλυση προβλημάτων. Όταν τα κράτη και οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η συμπεριφορά τους είναι δύσκολο να ελεγχθεί. Διαταράσσεται άσχημα, και χάνουν την πνευματική τους ισορροπία, δεν μπορούν να σκεφθούν λογικά. Μόλις ο άνθρωπος ελευθερωθεί πνευματικά από τα χρέη, τις υποχρεώσεις, την δουλεία, τότε θα αναζητήσει νέους ορίζοντες, εντελώς αδιανόητους μέχρι τότε. Ο βασικός μηχανισμός δημοκρατίας στο "Future by Design" είναι η χρήση δημοσίων χώρων επικοινωνίας. Στους χώρους αυτούς έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν όλοι, καθορίζοντας τις προτεραιότητες για την διακυβέρνηση της κοινωνίας. --Θα είναι σαν την Παγκόσμια Έκθεση, όπου θα βλέπουμε τα ήδη διαθέσιμα και τα καινούργια. Θα κοιτάζουμε και θα λέμε: "Μου αρέσει αυτό", ή "Τούτο θα μου ήταν χρήσιμο στην κουζίνα" --οτιδήποτε. Και τα σχόλια θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα, για παράδειγμα όταν βγαίνει κάτι καινούργιο. "Πώς σου φαίνεται; Τι λες, λειτουργεί καλά; Μήπως βρίσκεις μειονεκτήματα;" Και θα εισάγεις στον υπολογιστή την δική σου άποψη για το προϊόν. Έτσι, η δημοκρατία θα είναι "προδεδομημένη". Ο πολιτισμός θα είναι συμμετοχικός, και θα συμμετέχουν οι πάντες. Όλα σε μια εξελισσόμενη διαδικασία, ώστε να γνωρίζουμε σε κάθε λεπτό τι υπάρχει, τι βγήκε τώρα, τι είναι διαθέσιμο, τι όχι. Τα αναγκαία θα ανακοινώνονται, θα δημοσιεύονται και θα παρουσιάζονται οπτικοακουστικά. Όλοι, λοιπόν, θα είναι συνεχώς ενήμεροι για ό,τι χρειάζεται να μάθουμε, για ό,τι χρειαζόμαστε, και θα ερωτούνται για τις προτάσεις, τις μελέτες και τις ιδέες τους. Μόνο αυτό θέλω να σας πω: Κανένα θαύμα και επίτευγμα της τεχνολογίας δεν αξίζει εάν δεν ανυψώνει τον άνθρωπο στο υψηλότερο δυναμικό του. Αυτός είναι ο στόχος τού "Future by Design". ...


Και λίγος ρεαλισμός:
... Όταν με ρωτούν: "Προσπαθείς να φτιάξεις την τέλεια κοινωνία;" Δεν κατέχω την έννοια της τέλειας κοινωνίας. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ξέρω μονάχα ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολύ περισσότερα. Δεν είμαι ουτοπιστής. Δεν είμαι ο ανθρωπιστής που θέλει να δει τους πάντες να ζουν ζεστά και αρμονικά. Γνωρίζω ότι εάν δεν ζήσουμε αλλοιώς, θα αλληλοσκοτωθούμε και θα καταστρέψουμε την Γη. Αυτήν την στιγμή, αποτελούμε μιαν ακατέργαστη μορφή ζωής, στην εξελικτική διαδικασία. Ο πολιτισμός μας;... Πάντως, δεν είμαστε πολιτισμένοι ακόμα. Έτσι, αφ' ότου ενωθεί όλος ο κόσμος, και ξεπεράσουμε τα στρατιωτικά συστήματα, τις φυλακές, τα βασανιστήρια, την πείνα, την φτώχεια, την στέρηση, όταν τα περάσουμε αυτά, τότε θα σημάνει η αρχή τού πολιτισμένου κόσμου. Έχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας".

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Δεξιό άρθρο. Αριστερό άρθρο.

Δεξιό άρθρο.

Γιατί όχι «εθνικοσοσιαλιστές»;

Ο έλεγχος που ασκεί η εθνικομπολσεβίκικη Αριστερά στην πνευματική ζωή της χώρας είναι τόσο ασφυκτικός ώστε πλέον έχει περάσει στο υποσυνείδητο των πολιτών της χώρας και σημαδεύει τη χρήση της γλώσσας. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τη δημοσιογραφική γλώσσα όπου τα γλωσσικά ιδεολογικά κατασκευάσματα της Αριστεράς χρησιμοποιούνται κατά κόρον ακόμα και από δημοκρατικά ΜΜΕ που δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το πρόβλημα.

Μία τέτοια χρήση π.χ. είναι η αναφορά στην αστυνομία ως «δυνάμεις καταστολής» - που, παραδόξως, χρησιμοποιείται κατά κόρον και στα Κεντρώα ή Κεντροδεξιά ΜΜΕ. Φυσικά πρόκειται για μία ονομασία που είναι βαθύτατα ιδεολογικά φορτισμένη στο βαθμό που βλέπει την αστυνομία όχι ως έναν θεσμό προστασίας και παροχής ασφάλειας στους πολίτες όταν απειλείται η ζωή και η περιουσία τους, αλλά αντίθετα ως μία δύναμη που εμποδίζει τον αγώνα των μαζών για τη χειραφέτηση. Όπως έλεγε ο Οργουελ «όταν συζητιούνται ορισμένα θέματα, το συγκεκριμένο εξανεμίζεται στο αφηρημένο».

Μία άλλη εξίσου φορτισμένη λέξη είναι η λέξη «αντιεξουσιαστές» που πάλι χρησιμοποιείται κατά κόρο από τα ΜΜΕ όλων των πολιτικών χώρων. Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς το γεγονός ότι πολλές φορές έχουμε πράγματι να κάνουμε με άτομα οι ομάδες συγκεκριμένων αντιλήψεων, τις περισσότερες φορές πρόκειται για χούλιγκανς, δολοφόνους και ληστές - και τίποτα παραπάνω. Όμως για μία ακόμη φορά η αριστερή φρασεολογία σπεύδει, όπως έγραφε ο Οργουελ, «να κάνει τα ψεύδη να φαίνονται αλήθειες και τον φόνο σεβαστό».

Και τώρα έρχομαι στο πιο ενδιαφέρον, πρόσφατο παράδειγμα: Αυτό αφορά τον χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως «ναζί»; Το ερώτημα εδώ είναι γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ωραιότατος ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο - δηλαδή, «εθνικοσοσιαλιστές»; Γιατί, λοιπόν, «ναζί» και όχι «εθνικοσοσιαλιστές»; Πρόκειται για μια τυχαία επιλογή;

Ασφαλώς όχι! Η γενικευμένη χρήση του όρου «ναζί» και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου «εθνικοσοσιαλιστές» εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου.

Καταρχάς ο όρος «ναζί» απευθύνεται στα σμιλεμένα από την Αριστερά «αντι-ιμπεριαλιστικά» αντανακλαστικά του Ρωμιού. Ο όρος «ναζί» σχετίζεται και παραδηλώνει «Γερμαναράδες» - κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει με τον όρο «εθνικοσοσιαλιστές». Εκεί ακριβώς στοχεύει η χρήση του όρου «ναζί».

Αντίθετα ο ελληνικός όρος «εθνικοσοσιαλισμός «όχι μόνο δεν προκαλεί τα ίδια «αντι-ιμπεριαλιστικά» αντανακλαστικά αλλά επιπλέον δεν ακούγεται και ιδιαίτερα άσχημος: Συνδυάζει το αφήγημα του περιούσιου λαού (Εθνικός») με το αφήγημα του νιρβάνα της αιώνιας δημοσιοϋπαλληλίας («Σοσιαλισμός»). Τι καλύτερο;

Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο το Κομιτάτο έχει επιβάλλει τη χρήση του όρου «ναζί» αντί για «εθνικοσοσιαλιστές» είναι διότι με αυτό τον τρόπο αποφεύγονται ενοχλητικές απορίες που αφορούν το σημασιολογικό πεδίο στο οποίο αναφέρεται ο όρος. Διότι μία τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου «εθνικοσοσιαλιστές» σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: «Πού διαφέρει ο σοσιαλισμός της Χ.Α. από αυτόν του Σύριζα ή του ΚΚΕ; Τι το κοινό έχουν για να χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο;» - και από τη στιγμή που απλά τεθεί αυτό το ερώτημα καταρρέει όλο το ιδεολογικό εποικοδόμημα που με τόση προσπάθεια και επίμονη οικοδομείται τα τελευταία 40 έτη. Η χρήση λοιπόν του λατινογενούς όρου «ναζί» σε σχέση με τη Χ.Α. αντί για «εθνικοσοσιαλιστές», συσκοτίζει τις συνάφειες των προαναφερθέντων πολιτικών χώρων. Οπως έγραφε ο Οργουελ: «Μια λατινογενής λέξη πέφτει επάνω στα δεδομένα όπως το μαλακό χιόνι, κρύβοντας το σχήμα τους και εξαφανίζοντας τις λεπτομέρειες».

Λέγεται πολλές φορές ότι για να μπορέσει η χώρα να κάνει μία νέα αρχή θα πρέπει να αλλάξουν οι κυρίαρχες νοοτροπίες. Προσωπικά νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Θα πρέπει ίσως να αλλάξει πρώτα απ' όλα η γλώσσα. Θα πρέπει οι φιλελεύθεροι πολίτες να αρνούνται να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του Κομιτάτου και να βροντοφωνούν: Δεν υπάρχουν «δυνάμεις καταστολής». Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας. Δεν υπάρχουν «αντιεξουσιαστές».Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες «ναζί».Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές.
 
 
 
 
Αριστερό άρθρο.
 
"Μετά απο 13 αντικαταστάσεις λέξεων, 1 αντιμετάθεση προτάσεων, και 14 λάθη (συντακτικά, γραμματικά και μορφοποίησης). "

 

Γιατί όχι "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές"; 

Ο έλεγχος που ασκεί η νεοφιλελεύθερη Δεξιά στην πνευματική ζωή της χώρας είναι τόσο ασφυκτικός ώστε πλέον έχει περάσει στο υποσυνείδητο των πολιτών της χώρας και σημαδεύει τη χρήση της γλώσσας. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τη δημοσιογραφική γλώσσα όπου τα γλωσσικά ιδεολογικά κατασκευάσματα της Δεξιάς χρησιμοποιούνται κατά κόρον ακόμα και από δημοκρατικά ΜΜΕ που δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το πρόβλημα.

Μία τέτοια χρήση π.χ. είναι η αναφορά στην αστυνομία ως "δυνάμεις ασφαλείας" -που, παραδόξως, χρησιμοποιείται κατά κόρον και στα Κεντρώα ή Κεντροαριστερά ΜΜΕ. Φυσικά πρόκειται για μία ονομασία που είναι βαθύτατα ιδεολογικά φορτισμένη στο βαθμό που βλέπει την αστυνομία όχι ως μία δύναμη που εμποδίζει τον αγώνα των μαζών για τη χειραφέτηση, αλλά αντίθετα ως έναν θεσμό προστασίας και παροχής ασφάλειας στους πολίτες όταν απειλείται η ζωή και η περιουσία τους. Όπως έλεγε ο Όργουελ "όταν συζητιούνται ορισμένα θέματα, το συγκεκριμένο εξανεμίζεται στο αφηρημένο".

Μία άλλη εξίσου φορτισμένη λέξη είναι η λέξη "εθνικιστές" που πάλι χρησιμοποιείται κατά κόρο από τα ΜΜΕ όλων των πολιτικών χώρων. Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς το γεγονός ότι πολλές φορές έχουμε πράγματι να κάνουμε με άτομα ή ομάδες συγκεκριμένων αντιλήψεων, τις περισσότερες φορές πρόκειται για χούλιγκανς, δολοφόνους και ληστές -και τίποτα παραπάνω. Όμως για μία ακόμη φορά η δεξιά φρασεολογία σπεύδει, όπως έγραφε ο Όργουελ, "να κάνει τα ψεύδη να φαίνονται αλήθειες και τον φόνο σεβαστό".

Και τώρα έρχομαι στο πιο ενδιαφέρον, πρόσφατο παράδειγμα: Αυτό αφορά τον χαρακτηρισμό μικρών φιλελεύθερων κομμάτων και μέρους της ΝΔ ως "neoliberals". Το ερώτημα εδώ είναι γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ωραιότατος ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο -δηλαδή, "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές"; Γιατί, λοιπόν, "neoliberals" και όχι "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές"; Πρόκειται για μια τυχαία επιλογή;


Ασφαλώς όχι! Η γενικευμένη χρήση του όρου "neoliberals" και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές" εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου.

Καταρχάς ο όρος "neoliberals" απευθύνεται στα σμιλεμένα από την Δεξιά "αντι-κομμουνιστικά" αντανακλαστικά του Ρωμιού. Ο όρος "neoliberals" σχετίζεται και παραδηλώνει "Ευρω-Ατλαντική συμμαχία" -κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει με τον όρο "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές". Εκεί ακριβώς στοχεύει η χρήση του όρου "neoliberals".

Αντίθετα ο ελληνικός όρος "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές" όχι μόνο δεν προκαλεί τα ίδια "αντι-κομμουνιστικά" αντανακλαστικά αλλά επιπλέον δεν ακούγεται και ιδιαίτερα άσχημος: Συνδυάζει το αφήγημα της περιούσιας τάξης ("Καπιταλιστής") με το αφήγημα της νιρβάνα της αιώνιας εξουσίας ("Ολοκληρωτισμός"). Τι καλύτερο;

Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο το Κομιτάτο έχει επιβάλλει τη χρήση του όρου "neoliberals" αντί για "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές" είναι διότι με αυτό τον τρόπο αποφεύγονται ενοχλητικές απορίες που αφορούν το σημασιολογικό πεδίο στο οποίο αναφέρεται ο όρος. Διότι μία τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές" σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: "Πού διαφέρει ο καπιταλισμός του Αουγούστο Πινοσέτ από αυτόν του Ρόναλντ Ρήγκαν ή της Μάργκαρετ Θάτσερ; Τι το κοινό έχουν για να χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο;" - και από τη στιγμή που απλά τεθεί αυτό το ερώτημα καταρρέει όλο το ιδεολογικό εποικοδόμημα που με τόση προσπάθεια και επίμονη οικοδομείται τα τελευταία 40 έτη. Η χρήση λοιπόν του λατινογενούς όρου "neoliberals" σε σχέση με μικρά φιλελεύθερα κόμματα και μέρους της ΝΔ αντί για "ολοκληρωτικο-καπιταλιστές", συσκοτίζει τις συνάφειες των προαναφερθέντων πολιτικών χώρων. Όπως έγραφε ο Όργουελ: "Μια λατινογενής λέξη πέφτει επάνω στα δεδομένα όπως το μαλακό χιόνι, κρύβοντας το σχήμα τους και εξαφανίζοντας τις λεπτομέρειες".

Λέγεται πολλές φορές ότι για να μπορέσει η χώρα να κάνει μία νέα αρχή θα πρέπει να αλλάξουν οι κυρίαρχες νοοτροπίες. Προσωπικά νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Θα πρέπει ίσως να αλλάξει πρώτα απ' όλα η γλώσσα. Θα πρέπει οι φιλελεύθεροι πολίτες να αρνούνται να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του Κομιτάτου και να βροντοφωνούν: Δεν υπάρχουν "δυνάμεις ασφαλείας". Υπάρχουν δυνάμεις καταστολής. Δεν υπάρχουν "εθνικιστές". Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες "neoliberals". Υπάρχουν Έλληνες ολοκληρωτικο-καπιταλιστές.
 
 
Μετά λένε πως τα άκρα δεν μοιάζουν...

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Business as usual

Τα σούπερ μάρκετ γεμάτα, οι πεινασμένοι παντού. Φαγητό υπάρχει, λεφτά δεν υπάρχουν.
Τα σπίτια άδεια, οι άστεγοι ψοφάνε. Σπίτια κενά υπάρχουν, λεφτά για νοίκι δεν υπάρχουν.
Ίντερνετ υπάρχει παντού, δυνατότητα να το πληρώσουν όλοι όμως δεν υπάρχει.
Πόροι παντού, λεφτά πουθενά.
Κρύο έξω, το πετρέλαιο έχει αρχίσει να τελειώνει και λεφτά είτε για πετρέλαιο είτε για ρεύμα/θέρμανση απο ανανεώσιμες πηγές δεν υπάρχουν. οι τεχνολογίες όμως και οι πόροι υπάρχουν.
Όσο για την αμορφωσιά, δίνει και παίρνει, αλλα όσον αφορά το πρώσικο εκπαιδευτικό μοντέλο... άλλη φορά.

Εγώ πάντως με δυσκολία τα βγάζω πέρα, μάζι με αρκετούς άλλους.

Τα λεφτά υποτίθεται πως είναι μέσο συναλλαγής, έστω ήταν μέχρι που υπήρχε αντιστοιχία με κάτι υπάρχον (με χρυσό). Πλέον είναι χρέος και προϊόν χρέους. Είναι αδύνατο να μην χρεοκοπήσεις.

Έχουμε τα πάντα, αλλά λίγοι έχουν κάτι, όλο και λιγότεροι. Ωραία ελευθερία. Ελεύθερος ανταγωνισμός, όχι ελεύθερος συναγωνισμός. Όσοι έχουν λεφτά επιβιώνουν, οι άλλοι όχι. Κανένα ιδιέταιρο πρόβλημα μέχρι εδώ, έτσι πάει το τρέχον οικονομικό μοντέλο, κι ας μην ξεχνάμε πως η οικονομία είναι η μητέρα της πολιτικής. Όποιος πάει με τους κανόνες και είναι ικανός να καταλάβει πως δουλεύει ο καπιταλισμός (κι έχει και κεφάλαιο φυσικά) επιβιώνει, οι άλλοι όχι. Καλά μέχρι εδώ, άλλωστε έχουμε και υπερπληθυσμό.

Αλλά δεν αναλογιζόμαστε τις περιβαλλοντικές συνέπειες. Πολοί έχουν την αυθαίρετη σκέψη πως ότι και να κάνουμε στον πλανήτη, αυτός θα γιατρευτεί καπως. Αλλα δεν γνωρίζουν τον ρυθμό. Πιστεύω πραγματικά πως πρέπει να αλλάξουμε οικονομικό μοντέλο. Όχι για το καλό του πλανήτη ακριβώς, άλλωστε αν κάνουμε μαλακίες και στραβώσουμε πολύ το κλίμα, εμείς θα φύγουμε, ο πλανήτης εδώ θα παραμείνει, και η ζωή θα συνεχίσει απο όσες μορφές ζωής επιβιώσουν. Για το καλό μας σαν είδος είναι που πρέπει να ενδιαφερθούμε. Για την παραμονή μας εδώ. Ουσιαστικά, για το συμφέρον μας και για την πάρτη μας.

Πρίν το 2005 το μοντέλο της οικονομίας βασισμένης στους πόρους δεν ήταν γνωστό. Ακόμα, πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι και πως λειτουργεί, και είναι απόλυτα λογικό να μπερδεύεται με ότι ήδη γνωρίζουμε, όπως με κάτι πρωτόγονο ή με ανταλλακτική οικονομία.

Αυτά ήθελα να πω. Νυχτερινές σκέψεις, παραγόμενες απο πολλαπλές πηγές.
Να δώ πότε θα τελειώσω την μετάφραση αυτού που κάνω τώρα ωστε να κάνω μετά το Modern Money Mechanics στα ελληνικά...

Καληνύχτες, καλημέρες, Ότι αγαπάτε.
Καλή συνέχεια. Κάντε κουράγιο.
Θα την βρούμε την άκρη, ή θα κάνουμε στην άκρη.
Και τα δύο καλά είναι. Και τα δύο φυσιολογικά είναι.
Έτσι πάει.

Το παράδειγμα με το χωράφι.

Είναι ένα παράδειγμα που αρέσκομαι να δίνω.

Ας πούμε πως κάποτε είχαμε ένα χωράφι με ντομάτες. Είχαμε και εκατό άτομα να δουλεύουν στο χωράφι, και οι νταομάτες έφταναν για όλους να φάνε. (Ας πουμε πως οι ντομάτες είναι το σύνολο της τροφής)

Ένας λοιπόν απο αυτούς δημιούργησε μια μηχανή. Και αυτή η μηχανή χρειαζόταν έναν μονάχα να δουλεύει στο χωράφι, και η παραγωγή έβγαινε και για τα εκατό άτομα.

Και αυτό απο μόνο του είναι καταπληκτικό, μόνο που τα 99 άτομα έχουν μείνει άνεργοι και ενώ οι ντομάτες είναι υπέραρκετές οι 99 δεν μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στις ντομάτες επειδή δεν δουλεύουν.

Τρελό ε;

Έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο αφθονίας όσον αφορά την διαχείριση των πόρων, υπάρχουν παραπάνω απο αρκετά για όλους. Κάτι όμως μας εμποδίζει να τα απολαύσουμε. Βρείτε τι.

Βρείτε τι εμποδίζει τους άστεγους να μπούν στα άδεια σπίτια που υπάρχουν, και τους πεινασμένους να φάνε απο τα σούπερ μάρκετ, ενώ ταυτόχρονα ένα χονδρικά 40% των προϊόντων πετιέται επειδή έληξε και δεν πουλήθηκε.

Σκέψεις

Καταρρέουμε σαν κοινωνία, και όχι απλά παίζουμε το πουλί μας, οι περισσότεροι δεν έχουν καν καταλάβει καν τι φταίει για την κατάρρευση. Μεγάλο δε ποσοστό αυτών που έχουν καταλάβει τι παίζει, είναι απαθείς, ήδη ηττημένοι.

Όσοι δίνουν ωμά δεδομένα απορρίπτονται, κατηγοριοποιούνται ως εχθροί του συστήματος ή κάτι ανάλογο.

Όσοι μιλάνε για αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση στην εγωιστική κοινωνία που ζούμε, κατηγοριοποιούνται σαν κολλεκτιβιστές (αλήθεια, γιατί αυτό είναι αρνητικός όρος;).

Όσοι μιλάνε για αναδιανομή του πλούτου βλέποντας άτομα που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους να ζούν πλουσιοπάροχα, ενώ ταυτόχρονα βλέπουν άτομα να σκοτώνονται στην δουλειά και να μην κερδίζουν ούτε τα προς το ζήν, τους αναφέρουν απλά πως δεν καταλαβαίνουν πως δουλείει το παρωχημένο οικονομικό μας μοντέλο.

Οι ίδιοι δε που υποστηρίζουν το οικονομικό μοντέλο, είναι άτομα που σκοτώνονται στην δουλειά, συνήθως ανήκουν στην μεσαία τάξη, δουλευταράδες που ζουν το αμερικάνιο όνειρο. Μην ξεχνάτε όμως, κάποια στιγμή θα ξυπνήσετε, και θα είναι άσχημα. Δεν γίνεται να εκτείνεσαι άπειρα! Δεν γίνεται να παίρνεις συνεχόμενα, και μετά να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχουν άλλοι να φάνε. Και μάντεψε ποιόν θα πάρει η μπάλα...

Αναρωτιόμαστε μετά γιατό ο πρόεδρος της Νεστλέ στο "Ταίζουμε τον κόσμο" (μα πόσο ειρωνικος τίτλος...) δεν θεωρεί το νερό ανθρώπινο δικαίωμα αλλα προιόν;
http://www.savegreekwater.org/?p=2286
Υποθέτω οτι όλοι όσοι θα πούν για άτομα που θα πεθάνουν απο έλλειψη νερού επειδή δεν έχουν χρήματα, "απλά δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί το οικονομικό μας μοντέλο".

Για σκεφτείτε την περίπτωση, όχι μόνο να καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί, αλλα να καταλαβαίνουμε και τα όρια του και να ζούμε και τις συνέπειες.

Κι αν δεν μπορεί κάποιος να το καταλάβει θα έρθει ή ώρα. Έρχεται ήδη. Όχι μόνο οικονομικά, όχι μόνο κοινωνικά, αλλα και περιβαλλοντολογικά.

Έχουμε καταρρεύσει οικονομικά τόσες φορές, καταστρέφουμε τον πλανήτη, και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Αυτό, είναι ο ορισμός της παράνοιας. Αυτό επίσης, είναι και ο ορισμός της πίστης. Για να συνεχίσει να δουλεύει το οικονομικό μας μοντέλο, και ο μόνος λόγος που λειτουργεί ακόμα, είναι επειδή ακόμα πιστεύει κόσμος πως λειτουργεί καλά.

Εκτός βέβαια απο τα ποσοστά των ασθενειών, την φτώχεια, τους πολέμους, την εξάντληση των πλανητικών πόρων, τα επίπεδα εγκληματικότητας, την χρήση ναρκωτικών ουσιών, την ομοιόμορφη εξειδικευμένη εκπαίδευση, τον εγγενή φασισμό, και όλους του θάνατους που προκαλούνται μέσω αυτών. Μικροπράγματα.

Και μετά, προσπαθούν να καταλάβουν γιατί εμφανίζω συμπτώματα κατάθλιψης. Απλά θρηνώ για την ανθρωπότητα, θρηνώ για την Ημιμαθοκρατία... Υποθέτω πως για αυτό σε γενικές γραμμές οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι είναι θλιμένοι. Απλά χαζεύουν τους άλλους να λειτουργούν και είναι σε μια φάση "τι κάνουν ρε μαλάκα..."

Δεν αξίζει όμως να το κάνω. Δεν αξίζει για κανέναν. Είναι όλοι άξιοι της μοίρας τους. Απλά, στεναχωριέμαι που θα πάρει κι εμένα η μπάλα όταν καταρρεύσουμε. Ας επικεντρωθω κι εγώ στο πως θα μπορούσα να την γλιτώσω σε μια κοινωνία που θα καταρρεύσει όντας γεμάτη απο ημιμαθείς ανταγωνιστικούς εγωιστές που πατάνε επι πτωμάτων "για το καλό της οικονομίας" που μας καταστρέφει και το σύνολο, και μακροπρόθεσμα και τους ίδιους που την υποστηρίζουν.

Άλλωστε, νιώθω τόσο όμορφα κάθε φορά που κάποιος πιστός του καπιταλισμού αποτυχαίνει και του λέω "στα λεγα εγώ, δεν στα λεγα;"
Κακιούλες.

Κάπιταλιστ φρέντλι πόστ.

Έχω πάρα πολύ καλούς λόγους να μην αντιστέκομαι στον καπιταλισμό. Ο καλύτερος είναι πως δεν θέλω να μπορέσει κανείς να με κατηγορήσει κανείς όταν καταρρεύσει για ακόμα μια φορά.

Πραγματικά, θα ήθελα πάρα πολύ κάποια φορά να μπορέσει να λειτουργήσει ο καπιταλισμός με τον τρόπο που λειτουργεί χωρίς να του προβάλει κανένας αντίσταση. Ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος να απαλλαγούμε απο αυτόν.

Ίσως εθελοτυφλώ. Και ο χριστιανισμός πέρασε απο Μεσαίωνα, και ακόμα ζει και βασιλεύει...

Θα ήθελα όμως τόσο πολύ...

Θεωρία συστημάτων, μία μίνι εισαγωγή στην λογική της.

Η επιβίωση του ικανότερου. Έτσι εξελισσόμαστε σαν οργανισμός και είδος.
Στην ζούγκλα, δεν έχει σημασία πόσο καλή άλγεβρα γνωρίζεις. Σημασία έχει η ταχύτητα, τα αντανακλαστικά, η επαγρύπνηση, το σημάδι, η εφευρετικότητα, η ικανότητα να καμουφλάρεσαι... τέτοια πράγματα.
Στην πόλη, είναι διαφορετικά. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά υποπεριβάλλοντα και απαιτούν όλα -από το ίδιο είδος- ένα πλήθος διαφορετικών ικανοτήτων, και κάποιες βασικές γενικές δεξιότητες.
Έχουν βρεθεί οργανισμοί, αρχαιοβακτήρια, να επιβιώνουν σε τρομερά υψηλές ή χαμηλές θερμοκρασίες.
Νομίζω καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. Δεν νομίζω πως κάποιος Αφρικάνος θα επιβιώσει πολύ εύκολα στους πόλους, ούτε Εσκιμώος θα επιβιώσει άνετα στην Σαχάρα, ιδιαιτέρα αν η αλλαγή γίνει απότομα.

Κάθε περιβάλλον απαιτεί διαφορετικά χαρακτηριστικά ωστε να μπορέσουν να επιβιώσουν οι εκεί οργανισμοί. Διαφορετικά περιβάλλοντα, διαφορετικές απαιτήσεις.
Κι αν κάποιο είδος βρίσκεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, θα αναπτύξει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ικανότητες.
Αλλιώς, δεν επιβιώνει.

Και είναι καλό πράγμα η διαφορετικότητα. Κάθε διαφορετική μορφή ζωής έχει επιβιώσει και λόγω των χαρακτηριστικών της, και επειδή δεν καταστρέφει το σύνολο, αλλιώς θα χαλάσει είτε ο οργανισμός ή (σπανιότερα) το σύνολο. Το ίδιο το περιβάλλον είναι αυτό που βάζει τους κανόνες, και οι οργανισμοί μέσα είναι μέρος του συνόλου του.

Παράδειγμα: Αν δηλαδή τα λιοντάρια κυνηγήσουν παραπάνω γαζέλες από ότι χρειάζονται, δεν θα μείνουν γαζέλες για να κυνηγάνε και θα πεινάσουν μακροπρόθεσμα. Ίσως ψοφήσουν κι όλα, που ξέρεις. Κανένας οργανισμός δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του, και κανένας οργανισμός δεν είναι αποκομμένος από το σύνολο. Και οι γαζέλες χρειάζονται γρασίσι και νερό. (αν και αμφισβητώ πως οι γαζέλες θα μπορούσαν να φάνε όλο το γρασίδι και να πιούνε όλο το νερό. Ας το πάμε σε σύνολο κυνηγών/θηραμάτων καλύτερα.)

Πιο απλά, αν φας όλο το φαί, δεν θα έχει φαί μετά. Φαίνεται τρομακτικά αυτονόητο, αλλα δεν είναι.

Οπότε, αν θες να επιβιώσεις σε ένα περιβάλλον, πρώτα απ' όλα πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τα χαρακτηριστικά του τάδε περιβάλλοντος. Να γνωρίζεις τι υπάρχει, που υπάρχει, και τι χαρακτηριστικά έχει, τι ανάγκες μπορείς να καλύψεις με αυτά, και να προσέχεις ωστε να μην καταναλώσεις κάτι πέραν του ορίου ανανεωσιμότητας του.

Αυτό ονομάζεται δυναμική ισορροπία, και είναι ακριβώς αυτό που λείπει από το τρέχον οικονομικό μοντέλο. Και είναι ο ίδιος λόγος που το τρέχον οικονομικό μοντέλο καταρρέει συνέχεια και πλησιάζει παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Απλά δεν συμβιώνει με το περιβάλλον. Δεν φταίνε οι κομουνιστές, οι καπιταλιστές, οι σοσιαλιστές, οι εξωγήινοι ξέρω γω, φταίει αυτό που παράγει το πρόβλημα εξ αρχής.

Τι λέτε να συμβεί στη συνέχει; Απλά θα επιβιώσει ο ικανότερος.

Ο καπιταλισμός, με βάση το τρέχον οικονομικό μοντέλο, είναι εξαιρετικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης. Είναι, πραγματικά είναι. Απλά έχει ξεπεράσει κατα πολύ τα όρια που έχει θέσει το περιβάλλον. Αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα υπάρξει ανάκαμψη. Αν ελπίζετε, ας ελπίζετε τουλάχιστον σε κάτι ρεαλιστικό. Ή αλλάζουμε οικονομικό μοντέλο και τρόπο σκέψης, ή αφανιζόμαστε. Η φύση δεν θα αλλάξει για να ταιριάξει με εμάς. Εμείς πρέπει να το κάνουμε.

Ο ορισμός της σχιζοφρένειας είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Φιλελέ γνώμη για τις εκλογές, με σχόλια.

Φιλελέ γνώμη για τις εκλογές:

"Χωρίς δημοκρατικό πολίτευμα ποιος εκλεγμένος θα εξαγοράσει την ψήφο σου και ποιος θα καταπατά τα ατομικά σου δικαιώματα για να σου παρέχει "δωρεάν" κάτι που ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να στο παρέχει και φτηνότερα και ποιοτικότερα;"

Θρηνώ. Και για το φτηνότερα, και για το ποιοτικότερα.
Είναι σαν να λες πως η ιδιωτικοποίηση του νερού θα φέρει πιό ποιοτικό νερό. Πιο ακριβό νερό θα φέρει.
Και αν δεν συντηρούνται οι εγκαταστάσεις, τότε η κοινή λογική λέει πως χρειάζεται συντήρηση, όχι ιδιωτικοποίηση. Τεχνικό πρόβλημα έχεις, τεχνική λύση θέλεις.
Αρκετά με την μετάθεση ευθυνών.

Όσο για το ποιότικότερα... υπάρχει κάτι που λέγεται προγραμματισμένη βραχυβιότητα. Είναι η τεχνική να φτιάχνεις πράγματα χαμηλής ποιότητας ωστε να πουλήσεις περισσότερα σε βάθος χρόνου. Σαν τα ξυραφάκια μιας χρήσης, σε σύγκριση με τα ξυραφάκια με κεραμικές πλάκες που αντέχουν 100+χρήσεις και δεν τα βλέπετε γιατί δεν συμφέρουν οικονομικά.

Φτηνότερα απο το τζάμπα δεν υπάρχει. Το πρόβλημα δεν είναι στο δωρεάν, αλλα στο "δωρεάν".

Θρηνώ και για την άποψη που λέει πως ένας ατομιστής θα κοιτάξει το καλό των άλλων καλύτερα απο το άτομο που σκέφτεται ομαδικά, οπότε ένας ιδιώτης θα σκεφτεί το κοινό καλό για το "κέρδος". Μόνο το κέρδος θα κοιτάξει.

Κυρίως θρηνώ και για την άποψη πως έχουμε δημοκρατία, μιας και δημοκρατία σημαίνει πως την εξουσία την έχει ο λαός. Εξουσία να διαλέγεις ποιός θα σε πηδάει τα επόμενα Χ χρόνια, δεν είναι εξουσία. Δεν έχουμε δημοκρατία, σς μην δουλευόμαστε.

Χωρίς "δημοκρατικό" πολίτευμα, ποιός φιλελές θα μπορούσε να μεταθέτει τα προβλήματα του καπιταλισμού στο κράτος εις τους αιώνες των αιώνων;

Παράδειγμα στησίματος μιας είδησης, και μια μίνι κοινωνική κριτική.

Χτυπάει το τηλέφωνο το πρωί, και με ενημερώνουν πως κοντά στο σπίτι μου μοιράζουν δωρεάν τρόφιμα -το είπε η τηλεόραση. Λέω δεν πειράζει, ας πάω, θα βοήθαγαν μερικά λαχανικά...

Πάω λοιπόν, και βλέπω πως έχουν μαζευτεί 3-4 βανάκια και έχουν στήσει κατα μήκος ενός τετραγώνου μερικούς πάγκους και πάνω γύρω στις 800-100 σακούλες απο κάθε διαθέσιμο προιόν που είχαν: (αυγά, μαιντανός, καρότα, πορτοκάλια, ντομάτες, ίσως είχε και άλλα). Σύμφωνα με έναν εκεί πέρα, θα έφερναν και άλλα και θα έφταναν για όλους με το παραπάνω, θα φέρναν και ψάρια, και άλλα διάφορα, που όσο τα είδατε, τόσο τα είδα κι εγώ.

Υπήρχε και ο κλασσικός τυπάς που προσπαθούσε -μάταια- να πείσει τον κόσμο να πεί το σύνθημα "κάτω τα χέρια απο τις λαικές αγορές", και κάμερα απο κάποιο κανάλι που προσπαθούσε να τραβήξει καλά πλάνα απο την επίμαχη σκηνή που πρακτικά δεν έγινε ποτέ. Αυτό όσον αφορά το στήσιμο της είδησης.

Τα χαρτιά με το ενημερωτικό υλικό απο τις Πανελλήνιες ομοσπονδίες επαγγελματιών και παραγωγών πωλητών λαϊκών αγορών, που μοίραζαν ήταν τύπου "Η κυβέρνηση θέλει να καταργήσει τις λαικές αγορές, αν συμβεί αυτό οι τιμές θα αυξηθούν και η ποιότητα θα υποβαθμιστεί", πράγμα που ισχύει.
Και λιγουλάκι μάρκετινγκ τύπου "Καλούμε όλους τους δικούς μας ανθρώπους να συμμετέχετε στον αγώνα που δίνουμε για να μην χαθούν οι λαικές αγορές, τα τελευταία καταφύγια της φτώχειας", "Θέλουν να μας διώξουν απο τους πάγκους που γνωριστήκαμε","Θέλουν να κυριαρχήσουν τα μονοπώλια-Θα τους αφήσεις;"
κλπ.

Κοινωνική κριτική.
Ναι, θα τους αφήσεις φίλε "καταναλωτή". Θα τους αφήσεις όπως άφησες κάθε άλλο να γίνει και οπως θα αφήσεις κάθε άλλο που θα γίνει. Η ερώτηση "Θα τους αφήσεις;" είναι τουλάχιστον σατιρική.

Και θα το αποδείξω. Όταν ξεκίνησαν να μοιράζουν τα προιόντα, -και πιο πρίν, γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε;- τα άτομα που είχαν μαζευτεί που ήταν κυρίως ηλικίας 35+, δεν φαίνονταν πρόθυμοι να σταθούμε πίσω απο ένα προκαθορισμένο σημείο ωστε να πάρουμε τα προιόντα ο καθένας με την σειρά του. Υπήρχε το κλασσικό ελληνικό φαινόμενο σπρώξιμο/θαπεράσωπρώτος/μαεγώήμουνεδώπερισσότερηώρα. Οι υποδείξεις του υπεύθυνου να κάνουμε λίγο πιο πίσω χτύπαγαν πρακτικά στο κενό-κι εγώ τι κατάλαβα που πήγα λίγο πιο πίσω, απλά πέρασαν περισσότερα άτομα μπροστά. Και όπως ίσως μαντέψατε, κανενός είδους σειρά δεν τηρήθηκε, ούτε σεβάστηκε κανείς τον διπλανό του ωστε να πάρει μία σακούλα απο το κάθε πράγμα, μπας και φτάσουν τα λαχανικά για περισσότερο κόσμο. Το σκοινί που είχαν βάλει για να περνάει ο κόσμος με την σειρά έπεσε απο το σπρώξιμο, και όρμησαν τα γιούρια στο φαί. Ένας μάλιστα έκοψε και το σκοινί για να το πάρει σπίτι του. Μέχρι να καταφέρω να φτάσω, είχαν μείνει μόνο καρότα. Πήρα κι εγώ μια σακουλίτσα -με τέσσερα καρότα- και επέστρεψα. Στον γυρισμό, πέτυχα μια κυρία που καθόνταν λίγο πιο μπροστά. Είχε στο καλαθάκι της δύο σακούλες με καρότα...

Αυτοί οι ανταγωνιστικοί λυσσασμένοι μαλάκες που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους θα σταθούν σε κανέναν;
Παπάρια. Τέτοια άτομα, που στα δύσκολα δεν στέκονται στον διπλανό τους, την αξίζουν την φτώχεια.
Αυτά.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Bertrand Russell: Οι Δέκα Εντολές του Ορθολογισμού


1. Μην αισθάνεσαι απολύτως σίγουρος για τίποτα.

2. Μην νομίζεις ότι αξίζει να προχωρήσεις στην απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων, γιατί τα στοιχεία σίγουρα θα έρθουν στο φως.

3. Ποτέ μην προσπαθείς να αποθαρρύνεις τη σκέψη, γιατί είναι σίγουρο ότι θα επιτύχεις.

4. Όταν σου εναντιωθούν, ακόμα και αν είναι η ίδια η οικογένεια σου, προσπάθησε να το ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι με αυθεντία, γιατί μια νίκη που βασίστηκε στην αυθεντία δεν είναι πραγματική, είναι απατηλή.

5. Μην έχεις κανένα σεβασμό για την αυθεντία (δικαιοδοσία / εξουσία / αρχή) των άλλων, γιατί πάντα υπάρχουν αντίθετες αυθεντίες που μπορούν να βρεθούν.

6. Μην χρησιμοποιείς εξουσία για να καταπιέζεις απόψεις που νομίζεις επιβλαβείς, γιατί αν το κάνεις, οι απόψεις θα καταπιέσουν εσένα.

7. Μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στην άποψη σου, γιατί κάθε "άποψη" που είναι τώρα αποδεκτή ήταν κάποτε εκκεντρική.

8. Βρες περισσότερη ευχαρίστηση στην ευφυή διαφωνία από την παθητική συμφωνία, γιατί, αν εκτιμάς την ευφυΐα όπως θα έπρεπε, η πρώτη συνεπάγεται βαθύτερη συμφωνία από την δεύτερη.

9. Να είσαι σχολαστικά φιλαλήθης ακόμα και αν η αλήθεια είναι άβολη, γιατί είναι πιο άβολο όταν προσπαθείς να την κρύψεις.

10. Μην αισθάνεσαι ζήλεια για την ευτυχία αυτών που ζουν σε παραδείσους ανόητων, γιατί μόνο ένας ανόητος θα νόμιζε ότι αυτό είναι ευτυχία.

THE TEN COMMANDMENTS OF RATIONALISM

1. Do not feel absolutely certain of anything.

2. Do not think it worth while to proceed by concealing evidence, for the evidence is sure to come to light.

3. Never try to discourage thinking, for you are sure to succeed.

4. When you meet with opposition, even if it is from your family, endeavour to overcome it by argument and not by authority, for a victory dependent upon authority is unreal and illusory.

5. Have no respect for the authority of others, for there are always contrary authorities to be found.

6. Do not use power to suppress opinions you think pernicious, for if you do, the opinions will suppress you.

7. Do not fear to be eccentric in opinion, for every "opinion" now accepted was once eccentric.

8. Find more pleasure in intelligent dissent than in passive
agreement, for, if you value intelligence as you should, the
former implies a deeper agreement than the latter.

9. Be scrupulously truthful even if the truth is inconvenient, for it is more inconvenient when you try to conceal it.

10. Do not feel envious of the happiness of those who live in a
fool's paradise, for only a fool will think that it is happiness.

-Bertrand Russell

Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell) (18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας.

Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Υπήρξε Γ' Κόμης, μέλος του Τάγματος της Αξίας και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Χαρακτηριστική της απέχθειάς του προς κάθε είδους φανατισμό είναι η δήλωσή του :

"Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος "

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Μερικές προσωπικές σκέψεις πάνω στο θέμα της αναρχίας.

Απο ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, αναρχία σημαίνει έλλειψη αρχής, με την έννοια της ιεραρχίας, όχι την έλλειψη οργάνωσης. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή (=εξουσία) και το στερητικό α, έλλειψη εξουσίας δηλαδή.

Υπάρχουν δύο μεγάλες "σχολές σκέψης" όσον αφορά την αναρχία. Οι αναρχοκολεκτιβιστές και οι αναρχοατομικιστές, και σε αυτά, σαν υποκατηγορίες, ανήκουν όλες οι υπόλοιπες.

Και εδώ ξεκινάει κάτι ίσως αστείο.
Το γεγονός που έχω παρατηρήσει με τους αναρχοατομικιστές και τους αναρχοκολεκτιβιστές, είναι πως ο ένας λέει πως ο άλλος δεν είναι αναρχικός και πως και οι δύο λένε πως για όλα φταίει το κράτος. "Εντελώς τυχαία" οι αναρχοατομικιστές είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, και οι αναρχοκομμουνιστές είναι μεν κατά, αλλα δεν προτείνουν και τίποτα άλλο στην θέση του!

Οπότε, στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι απλά καπιταλιστές που τσακώνονται με κομμουνιστές, δεξιοί που τσακώνονται με αριστερούς.
Σαφώς είναι κολλεκτιβιστές και οι δύο, μιας και "Μια κολεκτίβα είναι ένα σύνολο ατόμων που δουλεύουν μαζί σε ένα κοινό έργο χωρίς να βασίζονται σε εσωτερικές ιεραρχίες. Οι κολεκτίβες μπορεί να είναι μεγάλες ή και μικρές. Μπορεί να υπάρχουν για μικρά ή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η συμμετοχή σε αυτές είναι εθελοντική." Απλα υποστηρίζουν διαφορετικά -εγχρήματα πάντα- οικονομικά μοντέλα.
(Βρίσκω αστείο, όσον αφορά τους αναρχοατομικιστές, το γεγονός πως μία ΟΜΑΔΑ ατόμων κατηγορεί τους άλλους πως είναι κολλεκτιβιστές και να λένε οι ίδιοι, σαν ομάδα, πως είναι ατομικιστές. Ο Όργουελ πιθανόν να είχε ξεραθεί στα γέλια.)
(Συνήθως συμφωνούν στο οτι δεν υπάρχει θεός και στην σεξουαλική ελεύθερία.)
Επίσης είναι καπιταλιστές και οι δύο μιας και και οι δύο απλά θέλουν το capital στην μεριά τους. Ο ένας επειδή είναι-ή θέλει να γίνει αφεντικό, ο αλλος επειδή είναι-'η θέλει να γίνει εργάτης. Ας μη δουλευόμαστε.

"Και για να δείξω πόσο βαθύτατα διαπεραστικό είναι το φαινόμενο αυτό, θα παρατηρήσετε ότι όλες σχεδόν οι ακτιβιστικές οργανώσεις στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής αποκλείουν πάντα το ίδιο το σύστημα της αγοράς ως καθοριστικό παράγοντα για τα επιβλαβή αποτελέσματα. Ούτε που τους περνάει απο το μυαλό! Αντ 'αυτού, επικεντρώνονται σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ή σε διεφθαρμένες εταιρείες και ενώ αυτή είναι απαραίτητη μέθοδος για να στοχοποιήθούν οι διάφοροι προβληματικοί τομείς, αποφεύγουν τον ίδιο τον μηχανισμό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα."
(Λέγεται πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, που ξέρεις...)
Αισθάνομαι σαν να προσπαθώ να εξηγήσω σε Ολυμπιακούς και Παναθηναικούς πως το πρόβλημα είναι το ποδόσφαιρο.

Διαίρει και βασίλευε, ισχύς εν τη ενώσει. Πέσατε στην πιο απλή παγίδα που θα μπορούσε να πέσει κανείς. Στην μετάθεση ευθύνης. Δεν γίνεται να φταίτε εσείς, γίνεται; Όλοι οι άλλοι φταίνε. Το κεντρικό μοντέλο δε, ποτέ. Συνεχίζοντας έτσι, το κράτος πάντα θα είναι μια χαρά, και τίποτα δεν δείχνει πως θα αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον.

Όχι πως έχει νόημα να είσαι κατά του κράτους. Η οικονομία είναι το θέμα, άλλωστε η οικονομία είναι η μητέρα της πολιτικής. Τα οικονομικά είναι που χρειάζονται αλλαγή.

Πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να αντιστέκεται κανείς σε ένα μοντέλο που θα καταρρεύσει ούτως ή άλλως. Μην δίνετε τροφή στον εχθρό. Μη γίνεστε σκουριά στα γρανάζια. Το καύσιμο θα τελειώσει ούτως ή άλλως, και η μηχανή θα σταματήσει. Και τότε θα γίνουν όλα.
Αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή, κοιτάξτε μέχρι τότε να μπορείτε να στέκεστε γερά στα πόδια σας.

Πάντως είναι ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Έχουν πλάκα οι θρήσκοι. Είναι όμως επικίνδυνοι...

Όπως οι ιερωμένοι και οι ακόλουθοι τους κατηγορούν για τα δεινά του κόσμου τον σατανά, το "κακό" ή οτιδήποτε δεν είναι χριστιανικό, εθελοτυφλώντας και εξορθολογίζοντας την μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, την ψευτοανωτερότητα άντρα και γυναίκας ή ανθρώπων/ζώων, την ημιμάθεια τους και οτιδήποτε στραβό έχουν με βάση την Βίβλο, μην βλέποντας ποτέ ως καθοριστικό παράγοντα τον χριστιανισμό και χωρίς ποτέ να παραδεχτούν πως όλα ήταν ένα ψέμα εξαρχής.
Άλλωστε, ο θεός δεν υπάρχει. Εμείς τον δημιουργήσαμε, σαν εργαλείο.
Θα ξυπνήσουμε ποτέ;

Έτσι και οι καπιταλιστές και οι ακόλουθοι τους κατηγορούν για τα δεινά του κόσμου φταίει η ανεργία, το κράτος, οι ΔΕΚΟ, ή οτιδήποτε δεν είναι καπιταλιστικό, εθελοτυφλώντας και εξορθολογίζοντας την πείνα (των άλλων), την έλλειψη πρόσβασης (άλλων) στους πόρους, τις συνεχόμενες οικονομικές καταρρεύσεις, την ημιμάθεια τους και οτιδήποτε στραβό έχουν με βάση τον νεοφιλελευθερισμό, μην βλέποντας σαν καθοριστικό παράδειγμα τον καπιταλισμό, μένοντας πιστοί στα βιβλία τους, χωρίς ποτέ να παραδέχονται πως όλα ήταν ένα ψέμα εξαρχής.
Άλλωστε το χρήμα δεν υπάρχει. Εμείς το δημιουργήσαμε, σαν εργαλείο.
Θα ξυπνήσουμε ποτέ;

Να και που το βασίζω αυτό:
'Παναγιώτη, κατ' αρχήν κανείς δε θέλει να υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι. Η πείνα όμως δεν δημιουργείται από τους πλούσιους ιδιώτες αλλά από το κράτος που δημιουργεί ανεργία μέσω των φόρων και των διαφόρων "προστατευτικών" υπο
τίθεται νόμων που κάνει. Πείνα έχεις όταν έχεις ανεργία και ανεργία έχεις όταν το κράτος προστατεύει τις συντεχνίες των συνδικαλιστών, τις ΔΕΚΟ που παίρνουν χιλιάδες ευρώ για να κάθονται και να αράζουν, και γενικά επιβραβεύει όλους τους τεμπέληδες και τους αργόσχολους. Αν πάμε με τον "σεβασμό στη πρόσβαση" - κάτι που στηρίζεται στο κρατικό εξαναγκασμό , την επόμενη μέρα που θα έχεις ένα τέτοιο νόμο οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες απλά θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από το κράτος που βρίσκονται γιατί θα βρουν δίπλα ή παραδίπλα σεβασμό στην επιχείρηση τους. Και όταν θα φύγουν, θα κλείσουν μαζί την επιχείρησή τους , δημιουργώντας ανέργους."

Πηγή σχολίου: προς εμένα από αυτήν την ομάδα:

https://www.facebook.com/GreekLibertarians
"Για τον καπιταλισμό και την ελευθερία." ifyouknowwhatimean
 

Σαν να λέμε πως αν φύγουν οι Χριστιανοί, τα κακό θα κυριαρχήσει... Ας φύγουν λοιπόν, ας φύγουν  Αρκεί να αφήσουν τους πραγματικούς πόρους πίσω, ας πάρουν όλο το κεφάλαιο μαζί τους. Όλο δικό τους. Αφου δεν υπάρχει γαμώτο... Η αξία που δίνουμε στα χρήματα είναι η ίδια αξία που δίνει ένας χριστιανός στον σταυρό του.

Το ενδιαφέρον είναι πως η αντίδραση καπιταλιστών προς εμένα είναι η κλασσική θρήσκου/δογματικού προς άθρησκο/σκεπτικιστή. Στην αρχή με πιάνουν με το καλό, και όταν τους δίνω στοιχεία που αντικρούουν τα επιχειρήματα του, κατηγορούν οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους ίδιους.

Θα κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου. Δεν είναι κακά άτομα οι καπιταλιστές, ούτε οι χριστιανοί. Απλά πιστεύουν πως ο καπιταλισμός λειτουργεί καλά, κρίνοντας από τον εαυτό τους, αγνοώντας ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που εξ αιτίας τους υποφέρει. Το ίδιο με τους χριστιανούς. Το ίδιο με οποιονδήποτε άκριτα πιστό.

Οποιονδήποτε τέτοιον δηλαδή.

Και έτσι θα πρέπει να τους φερόμαστε. Σαν πιστούς. Αλλά πρέπει να είμαστε κι εμείς λίγο επιστήμονες στον τρόπο σκέψης πρώτα. πρέπει να είμαστε έτοιμο να δεχτούμε πως κι εμείς μπορεί να κάνουμε λάθος, το ακριβώς αντίθετο από τους πιστούς δηλαδή...

Περί διαφορετικότητας: το αυτονόητο ως πολιτική επιλογή των λίγων για νομιμοποίηση της ανισότητας σε βάρος των πολλών

Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Δεν είμαστε οι ίδιοι. Η διαφορετικότητα αποτελεί μια αυτονόητη συνθήκη στη ζωή του ανθρώπου. Αυτονόητα πράγματα. Όλοι το αντιλαμβάνονται και όλοι το βιώνουν. Αυτή η προσέγγιση είναι ανθρωποκεντρική.
Όταν όμως η εξουσία αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τη διαφορετικότητα, τα κίνητρα της δεν είναι ανθρωποκεντρικά. Η εξουσιοκεντρική προσέγγιση της διαφορετικότητας στοχεύει στη νομιμοποίηση της ανισότητας, της ανισότητας κατανομής πλούτου, προνομίων και εξουσίας. Ή διαφορετικά για τους εξουσιοκεντριστές – τους ολιγαρχικούς – η διαφορετικότητα ισούται με την ανισότητα. Η εξουσία γεμάτη «φιλάνθρωπη κατανόηση» εκφωνεί πεισματικά: αναγνωρίζω τη διαφορετική σου ταυτότητα, αναγνωρίζω το διαφορετικό σου φύλο, αναγνωρίζω την αναπηρία σου, αναγνωρίζω τη διαφορετική κοινωνική σου θέση, αναγνωρίζω τη φτώχεια σου.
Φυσικά η αναγνώριση από την εξουσία της διαφορετικότητας δεν εξάλειψε τη φτώχεια, δεν απάμβλυνε τις κοινωνικές ανισότητες. Αντίθετα , οι φορείς της εξουσίας λειτουργώντας με τη λογική του καταμερισμού των κοινωνικών έργων και θεωρώντας ότι οι ίδιοι είναι οι ειδικοί στην πολιτική, ουσιαστικά εμφυτεύουν, στο όνομα της διαφορετικότητας , στις συνειδήσεις των ανθρώπων να αποδεκτούν τη διαφορετική κοινωνική τους θέση.

Είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβη προηγουμένως με το σύνθημα της ισότητας ευκαιριών που αποδείχτηκε μια απάτη. ‘Οπως σημειώνει ο Bernand Charlot “ η διεκδίκηση της ισότητας ευκαιριών σημαίνει στην πράξη την αξίωση να έχουν όλα τα παιδιά, χάρη στην εκπαίδευση, ίσες ευκαιρίες πρόσβασης σε άνισες κοινωνικές θέσεις.Σημαίνει, λοιπόν, ότι θέτουμε την αρχή της ισότητας στην εκπαίδευση και αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα, σιωπηρά, τη νομιμότητα της αρχής της κοινωνικής ανισότητας». 

Από τη δεκαετία του 1980 λοιπόν εισήλθε δυναμικά στο λεξιλόγιο των ανθρώπων η χρήση της λέξης «διαφορετικότητα» σε αντικατάσταση του προηγούμενου συνθήματος της «ισότητας των ευκαιριών». Η μαζικοποίηση της εκπαίδευσης ουσιαστικάτο κατέστησε ξεπερασμένο. Η εμμονή στην ισότητα σε συνθήκες μαζικής εκπαίδευσης ήταν ενοχλητική και επικίνδυνη για την ολιγαρχία. Η αποδέσμευση από τη διεκδίκηση της ισότητας επιτεύχθηκε με την υιοθέτηση της αποδοχής της διαφορετικότητας από τους ηγεμόνες, τοπικούς και διεθνείς. Η υιοθέτηση της διαφορετικότητας σε συνθήκες κοινωνικής ανισότητας, βόλευε μια χαρά τη νομιμοποίησή της. Γιατί η διαφορετικότητα των φυσικών χαρισμάτων, των φυσικών ταλέντων νομιμοποιεί ως κάτι φυσικό και την ανισότητα των ανθρώπων. Η επιλογή λοιπόν της διαφορετικότητας από την εξουσία δεν έγινε για να ενισχυθεί η ισότητα των ανθρώπων, αλλά για να νομιμοποιηθεί η ανισότητα.
 

Τη δεκαετία του 1990 και παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση και την επέκταση της ΕΕ η λέξη «διαφορετικότητα» έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Το μήνυμα «διαφορετικότητα» δονούσε καταιγιστικά τα αυτιά και το μυαλό. Τα σχολεία αγωνίζονταν να εμφυτεύσουν στους νέους το νέο μήνυμα: διαγωνισμοί ενδοσχολικοί, παγκύπριοι, πανευρωπαϊκοί, εκδηλώσεις, αφίσες, εκθέσεις ιδεών.
 

Οι διακηρύξεις περί σεβασμού της διαφορετικότητας αποτελούν προπαγανδιστικές κενολογίες όταν αποκοπούν από το συγκεκριμένο κοινωνικοικονομικό και πολιτκό πλαίσιο, το φορέα που τις προβάλλει και τα κίνητρά του. Η λέξη αποκτά νόημα με τη χρήση της και όχι ως λεξικογραφική αναφορά. 
Σε συνέχεια των προβληματισμών που ανέπτυξε ο Bernard Charlot τη δεκαετία του 1990 στη Γαλλία, πρόσφατα ο Ουόλτερ Μπεν Μίκαελς, καθηγητής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Ιλινόις του Σικάγου, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Η διαφορετικότητα ενάντια στην ισότητα».
Σε συνέντευξη του ο συγγραφέας αναφέρει: «Το κύριο θέμα στο βιβλίο μου είναι ότι οι αριστεροί που πιστεύουν κάτι τέτοιο απατώνται: η διαφορετικότητα βρίσκεται στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι εχθρός του.....Η διαφορετικότητα δεν μειώνει τις οικονομικές ανισότητες....Τα οφέλη σε επίπεδο διακυβέρνησης είναι κι αυτά αρκετά προφανή. 

Ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι ενας κόσμος όπου οι πλούσιοι μπορούν να κοιτάζουν τους φτωχούς και να τους διαβεβαιώνουν ότι κανένας δεν αποτελεί θύμα διακρίσεων, να τους διαβεβαιώνουν ότι οι ταυτότητές τους γίνονται σεβαστές. Δεν πρόκειται βέβαια να τους κάνουν λιγότερο φτωχούς. Αλλά να τους κάνουν να νιώσουν ότι η φτώχεια τους δεν αποτελεί μια αδικία» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 18/5/2009).
 

Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με αυτονόητες παραδοχές, α-πολιτικές είναι καλύτερο να επικεντρωνόμαστε σε πολιτικές έννοιες και πολιτικά ζητήματα, όπως η ισότητα, η ελευθερία και η δημοκρατία. Το κουτόχορτο που πωλούν οι ολιγαρχικοί στους πολίτες και οι «επιστημονικοί» νεροκουβαλητές τους ας μείνει απούλητο, για να το καταναλώσουν οι ίδιοι.

Πηγή: http://ek-pedefsi.blogspot.gr/2009/05/blog-post_24.htmlhttp://ek-pedefsi.blogspot.gr

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

"Επιστήμη vs θρησκεία. Μύθος ή πραγματικότητα;" ή "Για ποιόν λόγο εγώ προτιμώ την επιστήμη"

Μια καλή αφορμή για έναν τέτοιον συλλογισμό, είναι το παρακάτω βίντεο, που αν ψάξετε τον τίτλο του, θα το βρείτε σε πολλά θρησκευτικά site:


Σύμφωνα με την περιγραφή του βίντεο, "Ένας απο τους μεγαλύτερους σύγχρονους Επιστήμονες ο κ. Λουκάς Χριστοφόρου, του εικοστού αιώνα με βαθυά πίστη στο Θεό γίνεται τρανό παράδειγμα συμβίωσης πίστης - θρησκείας. Για μια ακόμα φορά απιβεβαιώνεται, απο έναν κορυφαίο διεθνώς επιστήμονα ότι η πίστη είναι πέρα απο την επιστήμη και ότι η επιστήμη μπορεί να πορευτεί και αυτή με την πίστη."

Είναι όντως αλήθεια αυτό; Επιτρέψτε μου να εκφράσω και εγώ την γνώμη μου. Συγνώμη, αλλά θα είναι εκτενέστατη. Θα είναι όμως για τα 4 πρώτα λεπτά μόνο.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Ένας χάκερ είναι πιο επικίνδυνος από έναν βιαστή!


Βάλια Μπαζού
Την άποψη αυτή έχουν οι αμερικανικές αρχές αφού ο χάκερ Deric Lostutter, μέλος των Anonymous,  ο 26χρονος ο οποίος εντόπισε και δημοσιοποίησε στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για τα καταδικαστούν δυο βιαστές, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης μεγαλύτερη από εκείνη που επιβλήθηκε στους βιαστές!

Οι αμερικανικές αρχές τα τελευταία χρόνια είναι πιστές στο δόγμα ότι το χακάρισμα για την αποκάλυψη εγκληματικών ενεργειών - η πλειοψηφία των οποίων είναι δια χειρός μυστικών υπηρεσιών και «αδερφών» οργανισμών και ινστιτούτων - είναι βαρύτερο αδίκημα από τα ίδια τα εγκλήματα που αποκαλύπτονται εκτός βεβαίως εάν ο χάκερ δεχθεί να συνεργαστεί με την NSA…

Το δόγμα  το είδαμε πρόσφατα σε πλήρη εφαρμογή και στην περίπτωση του Jeremy Hammond, του πολιτικού ακτιβιστή και χάκερ, ο οποίος καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση για τη μεταφορά δεδομένων της ιδιωτικής εταιρείας πληροφοριών Strategic Forecasting στον ιστότοπο καταγγελιών Wikileaks. Το είδαμε και στην περίπτωση του χακτιβιστή Aaron Swartz, ο οποίος αυτοκτόνησε τη στιγμή που αντιμετώπιζε πολυετή φυλάκιση.

Μόνο που η περίπτωση του Deric Lostutter, έχει προκαλέσει ακόμα και τους πιο συντηρητικούς Αμερικανούς.

Η ιστορία αφορά στον βιασμό μιας 16χρονης  στην πόλη Stebenville  από συμμαθητές της μέλη της ομάδας ράγκμπι,  πριν από ενάμιση χρόνο. Μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει την αμερικανική κοινή γνώμη αφού έγιναν προσπάθειες για να κουκουλωθεί η υπόθεση και μάλιστα να επιρριφθεί ούτε λίγο ούτε πολύ η ευθύνη στο θύμα.

Ο Deric Lostutter, που παρακολουθούσε την εξέλιξη της υπόθεσης και τις καταγγελίες για κουκούλωμα αποφάσισε να διερευνήσει με τον τρόπο που ξέρει πολύ καλά την υπόθεση. Χακάροντας, δηλαδή, τους υπολογιστές των δραστών. Στη συνέχεια έφτιαξε ένα βίντεο με τις φωτογραφίες από τον βιασμό που είχαν τραβήξει οι δράστες καθώς και τα tweets τους, βίντεο το οποίο ανήρτησε στην ιστοσελίδα της ομάδας ράγκμπι του σχολείου. Με αυτό τον τρόπο απέδειξε ότι η 16χρονη ήταν αναίσθητη όταν βιαζόταν, πράγμα που κατέρριπτε παταγωδώς το επιχείρημα των δραστών ότι η κοπέλα έκανε συναινετικό σεξ.

Οι αρχές εντόπισαν από πού διέρρευσε το βίντεο και το FBI εισέβαλε στο σπίτι του Lostutter και τον συνέλαβε. Έτσι παρά το γεγονός ότι η συμμετοχή του στην αποκάλυψη των πραγματικών περιστατικών του βιασμού οδήγησε στις καταδίκες των δυο βιαστών αλλά και στην αποκάλυψη ότι οι υπεύθυνοι του σχολείου προσπάθησαν να συγκαλύψουν την υπόθεση,  ο χάκερ αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 10 ετών! Και είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους δυο βιαστές αποφυλακίστηκε λόγω καλής συμπεριφοράς έχοντας μείνει στη φυλακή λιγότερο από ένα χρόνο…

Πηγή: http://www.topontiki.gr