Έχω έρθει για να σας μιλήσω για τον εθισμό, τη δύναμη του εθισμού, αλλά και για τον εθισμό στην δύναμη. Ως γιατρός, δουλεύω στο Βανκούβερ του Καναδά, και έχω εργαστεί με μερικούς πολύ, πολύ εξαρτημένους ανθρώπους. Ανθρώπους που χρησιμοποιούν ηρωίνη, κάνουν ενέσεις κοκαΐνης, πίνουν αλκοόλ, κάνουν crystal meth, και κάθε ναρκωτικό που είναι γνωστό στον άνθρωπο. Και αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν. Αν η επιτυχία ενός γιατρού μετράται από το πόσο καιρό ζουν οι ασθενείς του, τότε είμαι μια αποτυχία, διότι οι ασθενείς μου πεθαίνουν πολύ νέοι, σχετικά μιλώντας. Πεθαίνουν από τον ιό HIV, πεθαίνουν από ηπατίτιδα C, πεθαίνουν από μολύνσεις των βαλβίδων της καρδιάς τους, πεθαίνουν από λοιμώξεις του εγκεφάλου τους, της σπονδυλικής στήλης τους, τις καρδιάς τους, του αίματος τους. Πεθαίνουν από αυτοκτονία, από υπερβολική δόση, από βία, από ατυχήματα. Και αν δείτε κανέναν τους, σας έρχονται στο νου τα λόγια του μεγάλου Αιγύπτιου συγγραφέα Ναγκίμπ Μαχφούζ (Naguib Mahfouz), ο οποίος έγραψε, "Τίποτα δεν καταγράφει τις επιπτώσεις μιας θλιβερής ζωής, τόσο γραφικά, όσο το ανθρώπινο σώμα." Επειδή αυτοί οι άνθρωποι χάνουν τα πάντα. Χάνουν την υγεία τους, χάνουν την ομορφιά τους, χάνουν τα δόντια τους, χάνουν την περιουσία τους, χάνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και στο τέλος, συχνά χάνουν τη ζωή τους. Και όμως, τίποτα δεν τους κλονίζει από τον εθισμό τους, τίποτα δεν μπορεί να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν τον εθισμό τους. Οι εθισμοί είναι ισχυροί και το ερώτημα είναι: Γιατί; Και όπως είπε ένας από τους ασθενείς μου, "Δεν φοβάμαι να πεθάνω, φοβάμαι περισσότερο να ζήσω." Και το ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τη ζωή; Και, αν θέλετε να καταλάβετε τον εθισμό, δεν μπορείτε να εξετάσετε τι είναι λάθος με τον εθισμό, θα πρέπει να εξετάσετε τι είναι σωστό με αυτόν. Με άλλα λόγια, τι κερδίζουν τα άτομα από τον εθισμό; Τι παίρνουν που διαφορετικά δεν έχουν; Αυτό που παίρνουν οι εθισμένοι είναι ανακούφιση από τον πόνο, αυτό που παίρνουν είναι μια αίσθηση ειρήνης, μια αίσθηση ελέγχου, μια αίσθηση ηρεμίας, πολύ, πολύ προσωρινά. Και το ερώτημα είναι: γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά λείπουν από τη ζωή τους, τι τους συνέβη; Τώρα, αν δείτε τα ναρκωτικά όπως η ηρωίνη, η μορφίνη, η κωδεΐνη, αν δείτε την κοκαΐνη, αν δει κανείς το αλκοόλ, όλα αυτά είναι παυσίπονα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλα καταπραΰνουν τον πόνο. Και έτσι το πραγματικό ερώτημα στον εθισμό δεν είναι γιατί ο εθισμός, αλλά γιατί ο πόνος;
Τώρα, εγώ πρόσφατα τελείωσα την ανάγνωση της βιογραφίας του Keith Richards, τον κιθαρίστα των Rolling Stones και όπως ίσως γνωρίζετε, όλοι εξακολουθούν να εκπλήσσονται από το γεγονός ότι ο Richards είναι ακόμα ζωντανός σήμερα, επειδή ήταν βαριά εξαρτημένος από την ηρωίνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και στη βιογραφία του, γράφει ότι ο εθισμός ήταν όλος σχετικά με το πως έψαχνε για λήθη, έψαχνε να ξεχαστεί. Λέει "Οι ακροβασίες που περνάμε απλώς και μόνο για να μην είμαστε οι εαυτοί μας για λίγες ώρες." Και το καταλαβαίνω πολύ καλά ο ίδιος επειδή ξέρω αυτήν την δυσφορία με τον εαυτό μου, γνωρίζω αυτήν την δυσφορία στο πετσί μου, ξέρω την επιθυμία του να ξεφύγω από το μυαλό μου. Ο μεγάλος Βρετανός ψυχίατρος RD Laing είπε ότι τα τρία πράγματα που οι άνθρωποι φοβούνται είναι ο θάνατος, οι άλλοι άνθρωποι, και το μυαλό τους. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή μου ήθελα να αποσπάσω την προσοχή του εαυτού μου από το μυαλό μου, φοβόμουν να είμαι μόνος μου μαζί του. Και πώς θα αποσπούσα την προσοχή απο τον εαυτό μου; Λοιπόν, ποτέ δεν έκανα χρήση ναρκωτικών, αλλά έχω αποσπάσει τον εαυτό μου μέσω της εργασίας, και ρίχνοντας τον εαυτό μου σε δραστηριότητες. Και αποσπούσα τον εαυτό μου με ψώνια, στη δική μου περίπτωση μέσω ψηφιακών δίσκων (cd) κλασικής μουσικής. Αλλά ήμουν πραγματικά εξαρτημένος με αυτόν τον τρόπο, μία εβδομάδα ξόδεψα $ 8.000 σε κλασικούς ψηφιακούς δίσκους, όχι επειδή το ήθελα, αλλά επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να επιστρέφει στο κατάστημα. Και ως ιατρός, συνήθιζα να ξεγεννώ πολλά μωρά και μια φορά άφησα μια έγκυο γυναίκα στο νοσοκομείο για να πάω να πάρω ένα κομμάτι κλασικής μουσικής. Θα μπορούσα να προλάβω να γυρίσω πίσω στο νοσοκομείο στην ώρα μου, αλλά μόλις μπείτε στο κατάστημα δεν μπορείτε να φύγετε επειδή υπάρχουν αυτοί οι "κακοί έμποροι κλασικής μουσικής" στους διαδρόμους, ξέρετε "Φιλαράκι, έχεις ακούσει τον τελευταίο κύκλο συμφωνίας του Μπετόβεν;" (αστειάκι) Έτσι έχασα την γέννα του μωρού, και πήγα σπίτι και είπα ψέματα στη γυναίκα μου γι 'αυτό, όπως κάθε εξαρτημένος θα έλεγε ψέμματα γι' αυτό. Και θα αγνοούσα τα παιδιά μου, λόγω της εμμονής μου με την εργασία και με τη μουσική. Έτσι λοιπόν ξέρω σαν τι είναι η απόδραση από τον εαυτό σου.
Ο ορισμός μου για τον εθισμό είναι η εξής: κάθε συμπεριφορά που σου δίνει προσωρινή ανακούφιση, προσωρινή ευχαρίστηση, αλλά σε βάθος χρόνου προκαλεί βλάβη, έχει αρνητικές συνέπειες, και δεν μπορείς να την εγκαταλείψεις παρά τις αρνητικές συνέπειες. Και από αυτήν την άποψη, μπορείτε να καταλάβετε ότι υπάρχουν πολλές, πολλές εξαρτήσεις. Ναι, υπάρχει ο εθισμός στα ναρκωτικά, αλλά υπάρχει επίσης η εξάρτηση στον καταναλωτισμό, υπάρχει ο εθισμός στο σεξ, στο διαδίκτυο, στο shopping, στο φαγητό. Οι Βουδιστές έχουν αυτή την ιδέα των πεινασμένων φαντασμάτων, τα πεινασμένα φαντάσματα είναι αυτά τα πλάσματα με τις μεγάλες κενές κοιλιές, και λιπόσαρκους μικρούς λαιμούς και μικροσκοπικά στόματα, έτσι ώστε ποτέ να μην μπορούν να φάνε αρκετά, δεν μπορούν ποτέ να καλύψουν αυτό το εσωτερικό κενό. Και είμαστε όλοι πεινασμένοι φαντάσματα σε αυτή την κοινωνία, όλοι μας έχουμε αυτό το κενό και έτσι πολλοί από εμάς προσπαθούμε να καλύψουμε αυτό το κενό από τα έξω, και ο εθισμός είναι τα πάντα για την προσπάθεια του να καλύψουμε αυτό το εσωτερικό κενό από τα έξω.
Τώρα, αν θέλετε να θέσετε το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι έχουν (ψυχολογικό) πόνο, δεν πρέπει να εξετάσετε τη γενετική τους, θα πρέπει να εξετάσετε τη ζωή τους. Και στην περίπτωση των ασθενών μου, τους πολύ εξαρτημένους ασθενείς μου, είναι πολύ σαφές το γιατί έχουν πόνο. Επειδή έχουν κακοποιηθεί καθ' όλη την ζωή τους, άρχισαν τη ζωή ως κακοποιημένα παιδιά. Όλες οι γυναίκες με τις οποίες έχω εργαστεί σε ένα χρονικό διάστημα δώδεκα χρόνων, εκατοντάδες, όλες είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ως παιδιά. Και οι άνδρες είχαν τραυματιστεί επίσης. Οι άνδρες είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση, σωματική κακοποίηση, εγκατάλειψη και συναισθηματικό πόνο ξανά και ξανά. Και γι 'αυτό ο πόνος. Και υπάρχει και κάτι άλλο εδώ: ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ο ίδιος ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτύσσει μια αλληλεπίδραση με το περιβάλλον - δεν είναι μόνο γενετικά προγραμματισμένος. Το είδος του περιβάλλοντος που θα έχει ένα παιδί πραγματικά θα διαμορφώσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
Τώρα, μπορώ να σας πω για δύο πειράματα με ποντίκια. Παίρνετε ένα μικρό ποντίκι και βάζετε φαγητό στο στόμα του και αυτό θα το φάει και θα το απολαύσει και θα το καταπιεί, αλλά αν βάλετε το φαγητό κάτω μερικές ίντσες μακριά από την μύτη του, δεν θα κινηθεί για να το φάει, και πραγματικά θα πεθάνει από την πείνα αντί να φάει. Γιατί; Επειδή, γενετικά, ακύρωσαν τους υποδοχείς για μια χημική ουσία του εγκεφάλου που ονομάζεται ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη είναι το χημικό για την ενθάρρυνση και το κίνητρο. Η ντοπαμίνη ρέει όποτε έχουμε κίνητρα, είμαστε συγκινημένοι, αισθανόμαστε σημαντικοί, έντονοι, περίεργοι για κάτι, όποτε αναζητούμε τροφή ή σεξουαλικό σύντροφο. Χωρίς την ντοπαμίνη, δεν έχουμε κανένα κίνητρο. Τώρα, τι νομίζετε ότι παίρνει ο εξαρτημένος; Όταν ο εξαρτημένος κάνει χρήση κοκαΐνης, όταν ο εθισμένος κάνει χρήση crystal meth ή σχεδόν οποιοδήποτε ναρκωτικό, δέχονται ένα χτύπημα ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους (που αλλιώς δεν θα είχαν) και το ερώτημα είναι: τι συνέβη αρχικά στους εγκεφάλους τους; Επειδή είναι μύθος πως τα ναρκωτικά είναι εθιστικά. Τα ναρκωτικά δεν είναι από μόνα τους εθιστικά, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι που δοκιμάζουν τα περισσότερα ναρκωτικά ποτέ δεν εθίζονται. Έτσι, το ερώτημα είναι: γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ευάλωτοι στο να εθιστούν; Ακριβώς όπως τα τρόφιμα δεν είναι εθιστικά, αλλά για μερικούς ανθρώπους είναι, τα ψώνια δεν είναι εθιστικά, αλλά για μερικούς ανθρώπους είναι, η τηλεόραση δεν είναι εθιστική, αλλά για μερικούς ανθρώπους είναι. Έτσι, το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η ευαισθησία; Υπάρχει και ένα άλλο μικρό πείραμα με ποντίκια, όπου ποντίκια βρέφη, αν χωριστούν από τις μητέρες τους, δεν θα κλάψουν για αυτές. Τώρα, τι θα σήμαινε αυτό στην άγρια φύση; Αυτό σημαίνει ότι θα πέθαιναν. Επειδή μόνο η μητέρα προστατεύει τη ζωή του παιδιού και τρέφει το παιδί. Και γιατί γινόταν αυτό; Επειδή γενετικά ακύρωσαν τους υποδοχείς, τις θέσεις για την χημική δέσμευση στον εγκέφαλο για τις ενδορφίνες, και οι ενδορφίνες είναι έμφυτες, περίπου σαν την μορφίνη ουσίες, οι ενδορφίνες είναι τα φυσικά παυσίπονα μας. Τώρα... αυτό που κάνουν επίσης οι ενδορφίνες, κάνουν δυνατή την εμπειρία της αγάπης, καθιστούν δυνατή την εμπειρία σύνδεσης με το γονέα και την σύνδεση του γονέα με το παιδί. Οπότε αυτά τα μικρά ποντίκια χωρίς υποδοχείς ενδορφινών στον εγκέφαλό τους, φυσικά, θα δεν ζητήσουν τις μητέρες τους. Με άλλα λόγια, ο εθισμός σε αυτά τα ναρκωτικά και φυσικά της ηρωίνης και της μορφίνης, αυτό που κάνουν, είναι οτι δρουν στο σύστημα ενδορφινών, για αυτό και λειτουργούν.
Και έτσι, το ερώτημα είναι: τι συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη αυτές τις χημικές ουσίες από τα έξω; Λοιπόν, αυτό που τους συμβαίνει είναι πως όταν κακοποιούνται ως τα παιδιά, αυτά τα κυκλώματα δεν αναπτύσσονται. Όταν δεν έχετε την αγάπη και τη σύνδεση στη ζωή σας, όταν είστε πολύ, πολύ μικρά, τότε αυτά τα σημαντικά κυκλώματα του εγκεφάλου απλά δεν αναπτύσσονται σωστά. Και υπό συνθήκες της κακοποίησης, τα πράγματα απλά δεν αναπτύσσονται σωστά και οι εγκέφαλοι τότε είναι ευαίσθητοι όταν κάνουν ναρκωτικά. Τώρα αισθάνονται φυσιολογικά, τώρα αισθάνονται ανακούφιση από τον πόνο, τώρα αισθάνονται αγάπη. Και όπως μια ασθενής μου είπε, "όταν έκανα πρώτη φορά ηρωίνη ένιωσα σαν μια ζεστή μαλακή αγκαλιά, ακριβώς όπως μια μητέρα αγκαλιάζει το μωρό της." Τώρα, είχα την ίδια κενότητα, όχι στον ίδιο βαθμό με τους ασθενείς μου. Αυτό που συνέβη σε μένα είναι ότι εγώ γεννήθηκα στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας το 1944 σε εβραϊκούς γονείς λίγο πριν οι Γερμανοί καταλάβουν την Ουγγαρία και ξέρετε τι συνέβη στους Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης και ήμουν δύο μηνών όταν ο γερμανικός στρατός κινήθηκε σε Βουδαπέστη. Και την επόμενη μέρα, η μητέρα μου τηλεφώνησε στο παιδίατρο και είπε, "θα μπορούσατε να έρθετε να δείτε τον Γκάμπορ γιατί κλαίει όλη την ώρα." Και ο παιδίατρος είπε, «Και βέβαια θα έρθω να τον δω, αλλά πρέπει να σας πω, όλα τα εβραϊκά μωρά μου κλαίνε." Τώρα, για ποιο λόγο; Τι γνωρίζουν τα μωρά για τον Χίτλερ ή την γενοκτονία ή τον πόλεμο; Τίποτα. Αυτό που είχαμε καταλαβαίναμε ήταν οι πιέσεις και οι τρόμοι και η κατάθλιψη της μητέρας μας, και αυτό πραγματικά διαμορφώνει τον εγκέφαλο του παιδιού. Και φυσικά, αυτό που συμβαίνει τότε είναι ότι παίρνω το μήνυμα ότι ο κόσμος δεν με θέλει, γιατί αν η μητέρα μου δεν είναι ευχαριστημένη γύρω μου, τότε δεν πρέπει να με θέλει. Γιατί έγινα εργασιομανής αργότερα; Διότι, αν δεν με θέλουν, τουλάχιστον πρόκειται να με χρειαστούν. Και θα γίνω ένας σημαντικός γιατρός και πρόκειται να χρειαστούν και με αυτόν τον τρόπο μπορώ να επανορθώσω για την αρχική αίσθηση του ότι δεν με ήθελαν. Και τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι εργάζομαι όλη την ώρα, και όταν δεν εργάζομαι, καταναλώνομαι στο να αγοράζουν μουσική. Τι μήνυμα παίρνουν τα παιδιά μου; Τα παιδιά μου παίρνουν το ίδιο μήνυμα του ότι δεν τα θέλουν. Και με αυτόν τον τρόπο το περνάμε, περνάμε το τραύμα και περνάμε τον πόνο, ασυνείδητα, από τη μια γενιά στην επόμενη. Έτσι, προφανώς, υπάρχουν πολλοί, πολλοί τρόποι για να καλυφθεί αυτό το κενό, και για κάθε άτομο, υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος της πλήρωσης του κενού, αλλά το κενό πηγαίνει πάντα πίσω σε αυτό που δεν μας δόθηκε όταν ήμασταν πολύ μικροί, σε αυτό που δεν μας δόθηκε όταν ήμασταν πολύ μικροί.
Και εξετάζουμε τον τοξικομανή και λέμε στον τοξικομανή, «πώς μπορείς να το κάνεις αυτό, στον εαυτό σου; πώς μπορείς να κάνεις ένεση αυτήν την απαίσια ουσία στο σώμα σου που μπορεί να σε σκοτώσει;" Αλλά κοιτάξτε τι κάνουμε στη γη. Της κάνουμε ένεση όλα τα τοξικά στην ατμόσφαιρα και τους ωκεανούς και το περιβάλλον που μας σκοτώνουν, τα οποία σκοτώνουν τη γη. Τώρα ποιός εθισμός είναι σημαντικότερος; Η εξάρτηση από το πετρέλαιο; Ή, απο τον καταναλωτισμό; Που προκαλείται η μεγαλύτερη ζημιά; Και όμως κρίνουμε τους τοξικομανής γιατί πραγματικά βλέπουμε ότι είναι σαν κι εμάς και εμείς δεν το θέλουμε, τους λέμε, "είστε διαφορετικοί από εμάς, είστε χειρότεροι από ότι είμαστε εμείς."
Στο αεροπλάνο για Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο, διάβαζα τους New York Times, στις 9 Ιουνίου, και υπήρχε ένα άρθρο σχετικά με έναν άνδρα που ονομαζόταν Nisio Gomes, ηγέτη του λαού Γκουαρανί στον Αμαζόνιο ο οποίος σκοτώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, ίσως να έχετε ακούσει γι 'αυτόν. Και σκοτώθηκε επειδή προστάτευε το λαό του από τους "μεγάλους αγρότες" και τις εταιρείες που καταλαμβάνουν το τροπικό δάσος και καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον των ιθαγενών Ινδιάνων ανθρώπων εδώ στη Βραζιλία. Και μπορώ να σας πω ότι ερχόμενος από τον Καναδά, το ίδιο πράγμα συνέβη εκεί πέρα. Και πολλοί από τους ασθενείς μου είναι στην πραγματικότητα πρωτογενείς Ινδιάνοι, ιθαγενείς Ινδιάνοι στον Καναδά και είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι. Αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού, αλλά αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων στη φυλακή, των ανθρώπων που είναι εξαρτημένοι, των ανθρώπων που είναι ψυχικά ασθενείς, των άνθρωποι που αυτοκτονούν. Γιατί; Επειδή τους πήραν τα εδάφη τους, και επειδή σκοτωνόντουσαν και αποτελούσαν αντικείμενα κατάχρησης για γενιές και γενιές.
Αλλά το ερώτημα που κάνω, αν μπορείτε να καταλάβετε τον πόνο αυτών των ιθαγενών και το πώς αυτή η ταλαιπωρία τους κάνει να αναζητούν ανακούφιση από τον πόνο στις εξαρτήσεις τους, τι γίνεται με τους ανθρώπους που το διαιωνίζουν; Σε τι είναι εθισμένοι αυτοί; Λοιπόν είναι εθισμένοι στην εξουσία, είναι εθισμένοι στον πλούτο, είναι εθισμένοι στο να αποκτούν. Θέλουν να κάνουν τον εαυτό τους μεγαλύτερο. Και όταν προσπάθησα να κατανοήσω τον εθισμό στην εξουσία, εξέτασα μερικούς από τις πιο ισχυρούς ανθρώπους στην ιστορία. Εξέτασα τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ναπολέοντα, τον Χίτλερ, τον Τζένγκις Χαν, τον Στάλιν. Είναι πολύ ενδιαφέρον, εάν κοιτάξει κανείς αυτούς τους ανθρώπους, πρώτα απ όλα γιατί χρειάζονταν δύναμη τόσο πολύ; Το ενδιαφέρον είναι ότι, σωματικά ήταν όλοι πολύ μικροί άνθρωποι, στο μέγεθος μου ή μικρότεροι, στην πραγματικότητα μικρότεροι. Προέρχονταν από ξένους, δεν ήταν μέρος του κύριου πληθυσμού. Ο Στάλιν ήταν Γεωργιανός, δεν ήταν Ρώσος, ο Ναπολέων ήταν από την Κορσική, όχι από την Γαλλία, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Μακεδόνας και όχι Έλληνας, (στμ: προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ίσως να θέλατε να ελέγξετε τον χάρτη του βασιλείου της Μακεδονίας, το 336 π.Χ., την χρονιά που ο Μέγας Αλέξανδρος, στα 13 του, έγινε βασιλιάς.), και ο Χίτλερ ήταν Αυστριακός και όχι Γερμανός. Έτσι, υπήρχε μια πραγματική αίσθηση ανασφάλειας και κατωτερότητας. Και χρειάζονταν δύναμη για να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, για να κάνουν τον εαυτό τους μεγαλύτερο, και για να πάρουν αυτήν την εξουσία, ήταν πρόθυμοι να κάνουν πολέμους και να σκοτώσουν πολλούς ανθρώπους μόνο και μόνο για να διατηρήσουν αυτήν την εξουσία. Δεν λέω ότι μόνο οι σωματικά μικροί άνθρωποι μπορεί να είναι πεινασμένοι για δύναμη, αλλά είναι ενδιαφέρον να βλέπουμε αυτά τα παραδείγματα. Επειδή η δύναμη, ο εθισμός στην εξουσία, είναι πάντα σχετικός με το κενό που προσπαθούμε να γεμίσουμε από τα έξω. Και ο Ναπολέων, ακόμα και στην εξορία στην νήσο της Αγίας Ελένης αφού έχασε τη δύναμή του, έλεγε, "Αγαπώ την δύναμη, αγαπώ την δύναμη." Δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του χωρίς εξουσία, δεν είχε καμία αίσθηση του εαυτού του, χωρίς να είναι ισχυρός εξωτερικά. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, όταν το συγκρίνουμε με ανθρώπους σαν τον Βούδα ή τον Ιησού. Διότι αν κοιτάξει κανείς τις ιστορίες για τον Ιησού και τον Βούδα, και οι δύο τους είχαν μπει στον πειρασμό από το διάβολο και ένα από τα πράγματα που τους προσφέρει ο διάβολος είναι δύναμη, επίγεια δύναμη, και οι δύο είπαν όχι. Γιατί είπαν όχι; Είπαν όχι επειδή έχουν τη δύναμη μέσα τους, από τον εαυτό τους, δεν την χρειάζονται από τα έξω. Και οι δύο λένε όχι επειδή δεν θέλουν να ελέγξουν τους ανθρώπους, θέλουν να διδάξουν τους ανθρώπους. Θέλουν να διδάξουν τους ανθρώπους με το παράδειγμα και με μαλακά λόγια, με τη σοφία και όχι με τη βία. Έτσι, αρνούνται την δύναμη και είναι πολύ ενδιαφέρον το τι λένε για αυτό. Ο Ιησούς λέει ότι η δύναμη και η πραγματικότητα δεν είναι έξω από τον εαυτό σας αλλά στο εσωτερικό. Λέει ότι το βασίλειο του θεού είναι μέσα μας. Και ο Βούδας, πριν πεθάνει, και ενώ οι μοναχοί θρηνούσαν και κλαίγανε και ήταν όλοι αναστατωμένοι, λέει, «μη με θρηνείτε και μη με λατρεύετε, βρείτε ένα φανάρι μέσα σας, γίνετε ένα φανάρι προς τον εαυτό σας, βρείτε ένα εσωτερικό φως."
Και έτσι, όπως εξετάζουμε αυτόν τον δύσκολο κόσμο με την απώλεια του περιβάλλοντος και την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις λεηλασίες στους ωκεανούς, ας μην περιμένουμε απο τους ανθρώπους στην εξουσία να αλλάξουν τα πράγματα. Επειδή οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία, φοβάμαι να πω, είναι πολύ συχνά μερικοί από τους πιο άδειους ανθρώπους στον κόσμο και δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα για εμάς. Πρέπει να βρούμε αυτό το φως μέσα μας, πρέπει να βρούμε το φως μεταξύ των κοινοτήτων και με τη δική μας σοφία και τη δημιουργικότητά μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους στην εξουσία για να κάνει τα πράγματα καλύτερα για μας, επειδή δεν πρόκειται ποτέ να το κάνουν, όχι εκτός αν τους αναγκάσουμε. Τώρα, λένε ότι η ανθρώπινη φύση είναι ανταγωνιστική, ότι η ανθρώπινη φύση είναι επιθετική, ότι η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική - είναι ακριβώς το αντίθετο, η ανθρώπινη φύση είναι στην πραγματικότητα συνεργατική, η ανθρώπινη φύση είναι πραγματικά γενναιόδωρη, η ανθρώπινη φύση στην πραγματικότητα σκέπτεται σαν σύνολο. Αυτό που βλέπουμε εδώ σε αυτό το συνέδριο με ανθρώπους που μοιράζονται πληροφορίες, άτομα που λαμβάνουν πληροφορίες, άνθρωπους δεσμευμένους σε ένα καλύτερο κόσμο, αυτό είναι πραγματικά ανθρώπινη φύση. Και αυτό που σας λέω είναι, πως αν βρείτε αυτό το φως μέσα σας, αν βρείτε τη δική σας φύση, θα συμπεριφερόμαστε καλύτερα στους εαυτούς μας και θα συμπεριφερόμαστε καλύτερα στη φύση. Σας ευχαριστώ.
Πηγή: Gabor Maté - The Power of Addiction and The Addiction of Power
