Απο ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, αναρχία σημαίνει έλλειψη αρχής, με την έννοια της ιεραρχίας, όχι την έλλειψη οργάνωσης. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή (=εξουσία) και το στερητικό α, έλλειψη εξουσίας δηλαδή.
Υπάρχουν δύο μεγάλες "σχολές σκέψης" όσον αφορά την αναρχία. Οι αναρχοκολεκτιβιστές και οι αναρχοατομικιστές, και σε αυτά, σαν υποκατηγορίες, ανήκουν όλες οι υπόλοιπες.
Και εδώ ξεκινάει κάτι ίσως αστείο. Το γεγονός που έχω παρατηρήσει με τους αναρχοατομικιστές και τους αναρχοκολεκτιβιστές, είναι πως ο ένας λέει πως ο άλλος δεν είναι αναρχικός και πως και οι δύο λένε πως για όλα φταίει το κράτος. "Εντελώς τυχαία" οι αναρχοατομικιστές είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, και οι αναρχοκομμουνιστές είναι μεν κατά, αλλα δεν προτείνουν και τίποτα άλλο στην θέση του!
Οπότε, στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι απλά καπιταλιστές που τσακώνονται με κομμουνιστές, δεξιοί που τσακώνονται με αριστερούς.
Σαφώς είναι κολλεκτιβιστές και οι δύο, μιας και "Μια κολεκτίβα είναι ένα σύνολο ατόμων που δουλεύουν μαζί σε ένα κοινό έργο χωρίς να βασίζονται σε εσωτερικές ιεραρχίες. Οι κολεκτίβες μπορεί να είναι μεγάλες ή και μικρές. Μπορεί να υπάρχουν για μικρά ή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η συμμετοχή σε αυτές είναι εθελοντική." Απλα υποστηρίζουν διαφορετικά -εγχρήματα πάντα- οικονομικά μοντέλα.
(Βρίσκω αστείο, όσον αφορά τους αναρχοατομικιστές, το γεγονός πως μία ΟΜΑΔΑ ατόμων κατηγορεί τους άλλους πως είναι κολλεκτιβιστές και να λένε οι ίδιοι, σαν ομάδα, πως είναι ατομικιστές. Ο Όργουελ πιθανόν να είχε ξεραθεί στα γέλια.)
(Συνήθως συμφωνούν στο οτι δεν υπάρχει θεός και στην σεξουαλική ελεύθερία.)
Επίσης είναι καπιταλιστές και οι δύο μιας και και οι δύο απλά θέλουν το capital στην μεριά τους. Ο ένας επειδή είναι-ή θέλει να γίνει αφεντικό, ο αλλος επειδή είναι-'η θέλει να γίνει εργάτης. Ας μη δουλευόμαστε.
"Και για να δείξω πόσο βαθύτατα διαπεραστικό είναι το φαινόμενο αυτό, θα παρατηρήσετε ότι όλες σχεδόν οι ακτιβιστικές οργανώσεις στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής αποκλείουν πάντα το ίδιο το σύστημα της αγοράς ως καθοριστικό παράγοντα για τα επιβλαβή αποτελέσματα. Ούτε που τους περνάει απο το μυαλό! Αντ 'αυτού, επικεντρώνονται σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ή σε διεφθαρμένες εταιρείες και ενώ αυτή είναι απαραίτητη μέθοδος για να στοχοποιήθούν οι διάφοροι προβληματικοί τομείς, αποφεύγουν τον ίδιο τον μηχανισμό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα."
(Λέγεται πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, που ξέρεις...)
Αισθάνομαι σαν να προσπαθώ να εξηγήσω σε Ολυμπιακούς και Παναθηναικούς πως το πρόβλημα είναι το ποδόσφαιρο.
Διαίρει και βασίλευε, ισχύς εν τη ενώσει. Πέσατε στην πιο απλή παγίδα που θα μπορούσε να πέσει κανείς. Στην μετάθεση ευθύνης. Δεν γίνεται να φταίτε εσείς, γίνεται; Όλοι οι άλλοι φταίνε. Το κεντρικό μοντέλο δε, ποτέ. Συνεχίζοντας έτσι, το κράτος πάντα θα είναι μια χαρά, και τίποτα δεν δείχνει πως θα αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον.
Όχι πως έχει νόημα να είσαι κατά του κράτους. Η οικονομία είναι το θέμα, άλλωστε η οικονομία είναι η μητέρα της πολιτικής. Τα οικονομικά είναι που χρειάζονται αλλαγή.
Πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να αντιστέκεται κανείς σε ένα μοντέλο που θα καταρρεύσει ούτως ή άλλως. Μην δίνετε τροφή στον εχθρό. Μη γίνεστε σκουριά στα γρανάζια. Το καύσιμο θα τελειώσει ούτως ή άλλως, και η μηχανή θα σταματήσει. Και τότε θα γίνουν όλα.
Αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή, κοιτάξτε μέχρι τότε να μπορείτε να στέκεστε γερά στα πόδια σας.
Πάντως είναι ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς.
Υπάρχουν δύο μεγάλες "σχολές σκέψης" όσον αφορά την αναρχία. Οι αναρχοκολεκτιβιστές και οι αναρχοατομικιστές, και σε αυτά, σαν υποκατηγορίες, ανήκουν όλες οι υπόλοιπες.
Και εδώ ξεκινάει κάτι ίσως αστείο. Το γεγονός που έχω παρατηρήσει με τους αναρχοατομικιστές και τους αναρχοκολεκτιβιστές, είναι πως ο ένας λέει πως ο άλλος δεν είναι αναρχικός και πως και οι δύο λένε πως για όλα φταίει το κράτος. "Εντελώς τυχαία" οι αναρχοατομικιστές είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, και οι αναρχοκομμουνιστές είναι μεν κατά, αλλα δεν προτείνουν και τίποτα άλλο στην θέση του!
Οπότε, στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι απλά καπιταλιστές που τσακώνονται με κομμουνιστές, δεξιοί που τσακώνονται με αριστερούς.
Σαφώς είναι κολλεκτιβιστές και οι δύο, μιας και "Μια κολεκτίβα είναι ένα σύνολο ατόμων που δουλεύουν μαζί σε ένα κοινό έργο χωρίς να βασίζονται σε εσωτερικές ιεραρχίες. Οι κολεκτίβες μπορεί να είναι μεγάλες ή και μικρές. Μπορεί να υπάρχουν για μικρά ή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η συμμετοχή σε αυτές είναι εθελοντική." Απλα υποστηρίζουν διαφορετικά -εγχρήματα πάντα- οικονομικά μοντέλα.
(Βρίσκω αστείο, όσον αφορά τους αναρχοατομικιστές, το γεγονός πως μία ΟΜΑΔΑ ατόμων κατηγορεί τους άλλους πως είναι κολλεκτιβιστές και να λένε οι ίδιοι, σαν ομάδα, πως είναι ατομικιστές. Ο Όργουελ πιθανόν να είχε ξεραθεί στα γέλια.)
(Συνήθως συμφωνούν στο οτι δεν υπάρχει θεός και στην σεξουαλική ελεύθερία.)
Επίσης είναι καπιταλιστές και οι δύο μιας και και οι δύο απλά θέλουν το capital στην μεριά τους. Ο ένας επειδή είναι-ή θέλει να γίνει αφεντικό, ο αλλος επειδή είναι-'η θέλει να γίνει εργάτης. Ας μη δουλευόμαστε.
"Και για να δείξω πόσο βαθύτατα διαπεραστικό είναι το φαινόμενο αυτό, θα παρατηρήσετε ότι όλες σχεδόν οι ακτιβιστικές οργανώσεις στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής αποκλείουν πάντα το ίδιο το σύστημα της αγοράς ως καθοριστικό παράγοντα για τα επιβλαβή αποτελέσματα. Ούτε που τους περνάει απο το μυαλό! Αντ 'αυτού, επικεντρώνονται σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ή σε διεφθαρμένες εταιρείες και ενώ αυτή είναι απαραίτητη μέθοδος για να στοχοποιήθούν οι διάφοροι προβληματικοί τομείς, αποφεύγουν τον ίδιο τον μηχανισμό που δημιουργεί ουσιαστικά το πρόβλημα."
(Λέγεται πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, που ξέρεις...)
Αισθάνομαι σαν να προσπαθώ να εξηγήσω σε Ολυμπιακούς και Παναθηναικούς πως το πρόβλημα είναι το ποδόσφαιρο.
Διαίρει και βασίλευε, ισχύς εν τη ενώσει. Πέσατε στην πιο απλή παγίδα που θα μπορούσε να πέσει κανείς. Στην μετάθεση ευθύνης. Δεν γίνεται να φταίτε εσείς, γίνεται; Όλοι οι άλλοι φταίνε. Το κεντρικό μοντέλο δε, ποτέ. Συνεχίζοντας έτσι, το κράτος πάντα θα είναι μια χαρά, και τίποτα δεν δείχνει πως θα αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον.
Όχι πως έχει νόημα να είσαι κατά του κράτους. Η οικονομία είναι το θέμα, άλλωστε η οικονομία είναι η μητέρα της πολιτικής. Τα οικονομικά είναι που χρειάζονται αλλαγή.
Πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να αντιστέκεται κανείς σε ένα μοντέλο που θα καταρρεύσει ούτως ή άλλως. Μην δίνετε τροφή στον εχθρό. Μη γίνεστε σκουριά στα γρανάζια. Το καύσιμο θα τελειώσει ούτως ή άλλως, και η μηχανή θα σταματήσει. Και τότε θα γίνουν όλα.
Αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή, κοιτάξτε μέχρι τότε να μπορείτε να στέκεστε γερά στα πόδια σας.
Πάντως είναι ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς.
