Νομίζω ότι είμαστε ικανοί να ξεγελάμε τους εαυτούς μας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οι άνθρωποι μιλούν για το τι κάνει ένα παιδί ενήλικα, σαν να υπάρχει κάποιο φυσικό ή συναισθηματικό ή νοητικό όριο που περνάμε, αλλά εγώ θα σας πω αυτό, και αν είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, θα ξέρετε ότι είναι αλήθεια: το πράγμα που μας κάνει ενήλικες είναι η ικανότητά μας να τρέφουμε αυταπάτες.
Αυτό είναι όλο. Τα παιδιά ξέρουν τι είναι. Προσπαθήστε να πείτε σε ένα χοντρό παιδί οτι δείχνει ωραίο, ή σε ένα παιδί που είναι κακός αθλητής ότι θα πρέπει απλά να προσπαθεί περισσότερο. Εκείνο ξέρει καλύτερα. Αλλά ως ενήλικες, έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε τις μαλακίες. Λέμε στους εαυτούς μας ότι το να κλέβουμε της εφορία δεν είναι πραγματικά κλοπή και ότι η υποψήφια εργαζόμενη με μακριά πόδια ταιριάζει πραγματικά καλύτερα στην εταιρεία. Κοιτάμε τις ζωές μας και υποκρινόμαστε ότι δεν είμαστε πεινασμένοι για χρήματα και καταναλωμένοι από το status, ότι έχουμε κρατήσει τα ήθη και την ηθική των σχολικών μας χρόνων, οτι είμαστε υγιείς και όχι χοντροί, διακεκριμένοι και όχι γερασμένοι, ότι το γκρί φαίνεται σοφιστικέ στα μαλλιά μας, ότι δεν θα την πειράξει αν δεν το ξέρει, ότι δεν είναι πραγματικά ψέμματα αν δεν το μάθει ποτέ, ότι αξίζουμε ένα διάλειμμα που και που, ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή, δεν θέλαμε να γίνει κακό, δεν ξέραμε τι θα συμβεί, θα το παίρναμε πίσω αν μπορούσαμε, ότι είμαστε ακόμα φιλελεύθεροι και ανοιχτόμυαλοι και βολικοί και πως δεν φοβόμαστε.
Καταλήγουμε σε εξορθολογισμούς και αιτιολογίες μετά απο κάποιο γεγονός, και πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτά είναι αλήθεια. Προσποιούμαστε πως κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.
Η αλήθεια πονάει μόνο αν παρηγορούμαστε με ψέμματα.
Jess Walter - Land of the blind
