Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Συγνώμη

Έ, αφού δεν το ζητάει κανείς άλλος σε αυτή τη χώρα λοιπόν, λέω να αρχίσω εγώ. Και η συγγνώμη πρέπει να έρθει, όχι από τη γενιά που κατέστρεψε, αλλά από αυτή που δεν έκανε τίποτα να το προλάβει. Αυτή των 30+.
Συγγνώμη λοιπόν, για τη βλακεία μου, γιατί, δεν συμμετείχα στα πράγματα. Δεν ψήφισα στις εκλογές , νομίζοντας ότι με την αποχή θα το πάρουν το μήνυμα τα παχύδερμα… κούνια που με κούναγε. Που νόμιζα ότι η Ευρώπη (που βρίσκεται αυτή η χώρα, με το πολύχρωμο νόμισμα άραγε, ξέρει κανείς;) είναι λύση..
Συγγνώμη για την νωθρότητα μου. Έβλεπα φίλους να διορίζονται με μέσον στο δημόσιο, και τους έλεγα «σιδεροκέφαλος», αντί να τους πω «α’ στο διάολο, που θα σε πληρώνω». Την ίδια ώρα, δουλεύοντας στις αγορές,  έβλεπα αυτό που έρχεται 3 χρόνια τώρα, αλλά δεν το βροντοφώναζα, μη με πάρουν για τρελό. Διάβασα, μορφώθηκα, κατάλαβα, και τελικά τι έκανα με αυτή τη γνώση;
Συγγνώμη, που δεν έκανα τίποτα. Ακούγοντας τον –πλούσιο- γείτονα μου να δηλώνει υπερήφανος ότι «εγώ δεν πληρώνω φόρο», δεν τον έπιασα από το λαιμό, αλλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Που δεν έδειξα το παράδειγμα. Όχι δεν έχω παιδιά ακόμα, αλλά κάτι θα μπορούσα να κάνω βλέποντας ένα κοριτσάκι 13 ετών με ντιζαϊνάτο ρουχαλάκι να βρίζει σαν λιμενεργάτης τον αστυνομικό στα 3 μέτρα, σίγουρο μάλλον ότι ο μπαμπάς δεν θα του άφηνε να συμβεί κάτι. Που βλέποντας συνδικαλιστές να κλείνουν την είσοδο στη δουλειά μου, δεν τους όρμησα, αλλά γέλαγα γιατί θα γλύτωνα και καμιά ώρα.
Συγγνώμη, που δεν υπερασπίστηκα την τιμή μου, όταν οι πολιτικοί και οι διαπλεκόμενοι που με έκλεψαν γύρισαν, με θράσος χιλίων πιθήκων, και με είπαν «κλέφτη», και «βλάκα».
Συγγνώμη, που όταν ο πόλεμος για το μέλλον μαινόταν, εγώ νόμιζα ότι ήμουν ο Κοραής, και θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο γράφοντας στο Protagon.
Συγγνώμη. Γεννήθηκα σε μια κοινωνία που τα είχε όλα, και δεν έμαθα να πολεμάω. Να διεκδικώ. Τώρα, χαμένος, βάλλω κατά πάντων, και, πάνω από όλα, ενάντια στον εαυτό μου.  Δε με νοιάζει τι δεν έκαναν οι άλλοι, ή τι έκαναν λάθος. Με νοιάζει τι δεν έκανα για τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Κοιμήθηκα, φοβήθηκα, ντράπηκα...
Αναρωτιέμαι, μόνο, αν είναι πολύ αργά…

του Γιώργου Λαγαριά, ετών 32
Πηγή: Συγνώμη όπως δημοσιεύτηκε στο http://www.protagon.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλώ κρατήστε το περιεχόμενο του σχόλιου σας σχετικό με το θέμα του άρθρου.