Αντίο Aaron Swartz

Αν και μάλλον το όνομα του δεν είναι και τόσο γνωστό στους περισσότερους, η δουλειά του Aaron Swartz μας συντροφεύει καθημερινά στο Internet.

Βρέθηκε νεκρός την Παρασκευή, 11 Ιανουαρίου 2013. Όχι από φυσικά αίτια – δύσκολο, αφού ήταν μόλις 26 ετών – ούτε από το χέρι κάποιου συνανθρώπου του. Απλά, αυτοκτόνησε. Ίσως διότι είχε κουραστεί εξαιτίας μιας δικαστικής διαμάχης – για κάτι που, όντως, έφταιγε, μα που είχε αφορμή την περιέργεια και την ελεύθερη ιδεολογία του. Ίσως γιατί ένιωθε κάποιο κενό, έχοντας ήδη καταφέρει τόσα πράγματα σε τόσο μικρή ηλικία. Ποτέ δεν θα μάθουμε.

Ο… ποιος;

Ο Aaron ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών όταν αποφάσισε να συμμετάσχει στην ανάπτυξη του πρότυπου RSS, που σήμερα αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε εκατομμύρια sites και τους αναγνώστες τους, την τεχνολογία που μεταφέρει τους τίτλους και τις συνόψεις των άρθρων ενός site/blog στα προγράμματα ή τις υπηρεσίες του είδους που χρησιμοποιούν οι χρήστες για εύκολη ενημέρωση – σαν τον Google Reader ή το Microsoft Outlook. Αυτό που κρύβεται πίσω από το πληκτράκι RSS του site όπου βρίσκεστε τώρα – και αυτού όπου βρισκόσασταν πριν, και αυτού που θα επισκεφθείτε αργότερα.

Θέλοντας να επεκτείνει την υιοθέτηση του RSS, όταν έμαθε πως ο Lawrence Lessig οργάνωνε την Creative Commons. Αντί να τον πείσει, απλά, να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία RSS, βρέθηκε να συμμετέχει και ο ίδιος στην ομάδα, όντας πιστός στην… χακεροϊδεολογία της ελευθερίας. Και, από εκεί, βρέθηκε να συμμετέχει στην εδραίωση των standards που προσδιορίζουν το ίδιο το web, μέσω του οργανισμού W3C.

Αυτά ήταν, απλά, η αρχή. Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ένα άλλο project του, που ίδρυσε μαζί με άλλα δυο άτομα. Ακούει στο ονοματάκι Reddit, και ίσως το έχετε ακούσει. Οι προγραμματιστές, οι web developers και οι πιο… ψαγμένοι χρήστες ίσως έχουν ακούσει το ονοματάκι markup – ένας τρόπος να γράφεις κείμενο, ορίζοντας με απλά σημεία στίξης την ίδια την εμφάνιση του. Για παράδειγμα, μια λέξη με δυο αστερίσκους στα άκρα αποκτά *έμφαση*, Απλό ως ιδέα, βασικό όπλο χιλιάδων sites πια, που τη χρησιμοποιούν ως έναν εύκολο τρόπο να επιτρέπουν στους χρήστες τους να μορφοποιούν εύκολα και γρήγορα τα σχόλια τους δίχως να (χρειάζεται να) έχουν πρόσβαση σε πιο μπλεγμένα εργαλεία. Και με την ευκαιρία αυτού, έγραψε και το αναντικατάστατο προγραμματάκι html2text, που παίρνει κώδικα HTML και τον μετατρέπει σε απλό-κείμενο-με-μορφοποίηση-markup, για εύκολη διαχείριση και ανάγνωση.

Ανήσυχο πνεύμα

Όταν μια ομάδα στην οποία εργαζόταν εξαγοράστηκε από τον ίδιο οργανισμό που μας δίνει ονόματα όπως τα Elle και Wired (ναι, τα γνωστά περιοδικά/sites), ο ίδιος άρχισε να… δημιουργεί προβλήματα στο χώρο εργασίας του – όχι σημαντικά, αλλά τα τυπικά δείγματα του ανθρώπου που δεν αποδέχεται τη λεγόμενη κουλτούρα-του-γραφείου. Δεν ακολουθούσε το ωράριο της εργασίας του, φρόντιζε να οργανώνει ανεπίσημα meetings που, θεωρητικά, παρεμπόδιζαν την εργασία του κλπ. Ο άνθρωπος που, κατά τα άλλα, αναγνωρίζεται πια ως διάνοια από άλλους προγραμματιστές – και γενικότερα εργαζόμενους στο χώρο του Internet και της τεχνολογίας, δεν ήταν… αρκετός για τη σύγχρονη εργασιακή νοοτροπία. Άσχετα αν είχε καταφέρει σε… κλάσμα της ηλικίας των γραφειοκρατικά ανώτερων του περισσότερα από όσα οι ίδιοι θα ονειρεύονταν ποτέ. Άσχετα αν η δουλειά του είχε επηρεάσει όλο τον πλανήτη – προς το καλύτερο – και φαινόταν πως βρισκόταν μονάχα στην αρχή. Τι σημασία έχει αν είσαι ο… Einstein, αν δεν μπορείς να δουλέψεις ένα κανονικό, πλήρες οχτάωρο, με το κεφάλι σκυμμένο επάνω από τα projects που σου ορίζουν άλλοι;

Ody's thoughts (το άτομο απο το οποίο έκλ απαλλωτρίωσα το άρθρο)

Φυσικά, ό,τι και να πω για το ότι ο κόσμος θα έπρεπε να αλλάξει, να πάρει ένα μάθημα από αυτή την κατάσταση, δύσκολα θα συμβεί κάτι τέτοιο. Διότι το πρόβλημα δεν είναι νοοτροπίας ή ιδεολογίας, μα απλά ηλιθιότητας και εγωισμού. Και δυστυχώς, δεν μπορείς να απαιτήσεις όλοι όσοι έχουν διευθυντικές/ελεγκτικές θέσεις να αποκτήσουν, ξαφνικά, με ένα μαγικό χαπάκι, και… αυξημένο δείκτη ευφυίας για να μπορούν να σε καταλάβουν. Η περίπτωση του Aaron αποτελεί επιπλέον μια τρανή απόδειξη πως κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που είναι οργανωμένος ο σύγχρονος τρόπος εργασίας. Αφού ο Aaron μπορούσε σε πέντε λεπτά να κάνει όσα πολλοί-πολλοί άλλοι μέσα σε οκτώ ώρες (και που άλλοι ούτε καν ονειρεύονταν να κάνουν), δεν είναι παντελώς και ολοκληρωτικά… ηλίθιο να απαιτείς να κάνει το οκταωράκι του όπως όλοι οι άλλοι; Πότε έχεις να κερδίσεις περισσότερα, όταν αποδεχθείς πως ένας πανέξυπνος άνθρωπος μπορεί να σου προσφέρει μισή ώρα εργασίας κάθε μέρα, σπρώχνοντας την επιχείριση σου στο μέλλον, ή όταν τον διώξεις, χάνοντας όσα είχε να σου προσφέρει, επειδή δεν εργαζόταν το οκταωράκι που σε έχουν πείσει πως απαιτείται για να μείνει η επιχείριση σου στο παρόν; Δεν μιλάμε θεωρητικά εδώ, αλλά πρακτικά, με απτή απόδειξη την περίπτωση του αδικοχαμένου Aaron.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν ήταν τα μόνα με τα οποία βρέθηκε… μπλεγμένος, αλλά σίγουρα είναι ενδεικτικά του για τι άνθρωπο μιλάμε. Θυμίζουμε: μας άφησε μόλις στα εικοσιέξι του χρόνια.

Ο ακτιβισμός

Όπως είπαμε, όμως, ο Aaron είχε και τη… χακεράδικη ιδεολογία. Ήταν ακτιβιστής. Ήταν οπαδός της ελευθερίας του λόγου και της γνώσης. Της ισοτιμίας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε ηλικία. Και αυτό προφανώς αποτέλεσε τη βασικότερη αιτία που τον οδήγησε να… κρύψει ένα laptop στα έγκατα του MIT, από το οποίο και τράβηξε εκατομμύρια δικαστικών εγγράφων, από την κυβερνητική βάση δεδομένων της Αμερικής, Pacer, όταν αυτή βρισκόταν σε μια δοκιμαστική περίοδο λειτουργίας έξι εβδομάδων. Στη συνέχεια, τα προώθησε σε τρίτους, για ελεύθερη ανάρτηση στο web. Το σκεπτικό του πως, προφανώς, ο κόσμος θα έπρεπε να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε όσα τον αφορούν. Μόνο που δεν… κάθισε καλά στην κυβέρνηση της Αμερικής, και έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο του νόμου. Του νόμου, που προστατεύει το κράτος και τις επιχειρήσεις, και όχι τον απλό κόσμο – στον οποίο εντασσόταν ο ίδιος, για τον οποίο πάλευε,

Και τώρα, είναι νεκρός. Σχόλια σχετικά με το ότι έπασχε από κατάθλιψη προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κίνηση του – αλλά, μεταξύ μας, ποιος δεν θα… έπασχε από κατάθλιψη όταν είχε κάνει όσα και εκείνος, και η επίσημη αναγνώριση ήταν πάντα μια αίσθηση πως δεν ταίριαζε και τόσο καλά ανάμεσα στους υπόλοιπους, στους εγωιστές και στα πρόβατα, σε όσους θέλουν εξουσία χωρίς να την αξίζουν ή σε όσους αποδέχονται την εξουσία των πρώτων δίχως να την αμφισβητούν;

Αξίζει να αναφέρουμε πως η Google είχε επιχειρήσει να τον εντάξει στις κάστες της, πάλι και πάλι (και πάλι). Ο ίδιος είχε αρνηθεί. Ήταν μπλεγμένος με πιο ενδιαφέροντα projects, είχε καλύτερα πράγματα να κάνει. Όταν, αργότερα, σκέφτηκε σοβαρά την πιθανότητα, και επικοινώνησε με γνωστούς του που εργάζονταν στο… μεγαθήριο, η Google είχε ήδη μπει στο χρηματιστήριο και η νοοτροπία της είχε, ως ένα σημείο, μεταλλαχτεί. Από μια παρέα τεχνολογικών πρωτοπόρων είχε μετατραπεί στην εταιρεία που όλοι γνωρίζουμε πως προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τις τεχνολογικές τάσεις του μέλλοντος. Οι δουλειές των γνωστών του, σε αυτή, δεν του φαίνονταν, πια, ενδιαφέρουσες. Δεν θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου να κάνει αυτά τα πράγματα, καθημερινά, από τις 9 ως τις 5, είχε πει.

Και έτσι, μας άφησε. Πλουσιότερους, χάρη στον… μαγικό του κώδικα και τα projects όπου είχε εμπλακεί, αλλά σίγουρα πολύ-πολύ φτωχότερους, αφού δεν θα ξαναδούμε, πια, τίποτα απο αυτόν.

Αντίο Aaron.

Info

Αν θέλετε μια καλύτερη εικόνα για το ποιος ήταν ο Aaron Swartz, απλά δείτε τα κείμενα που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου του. Ενδεικτικά παραθέτουμε αναρτήσεις από Wired, Unhandled Exception, Electronic Frontier Foundation, New York Times, Ars Technica. Αξίζει να διαβάσετε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στο Google Blogoscoped, το blog του ίδιου του Lawrence Lessig και τη σχετική ανάρτηση της Quinn Norton. Στο δε petitions.whitehouse.gov, έχει ήδη αναρτηθεί αίτηση με 1.744 υπογραφές (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) για “μετά θάνατον συγχώρεση του” από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, για να ακυρωθούν οι κατηγορίες εναντίον του. Οι ίδιες κατηγορίες που, πιθανότατα, τον οδήγησαν στο θάνατο του – αφού και μόνο τα νομικά έξοδα για να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει θα ανέρχονταν στα $1,5 εκατομμύρια, με 30-35 χρονάκια φυλακής να ακολουθούν. Και αυτό επειδή ήθελε να έχει πρόσβαση ο κόσμος σε έγγραφα που τον αφορούσαν. Χρειάζονται άλλες 23.256 υπογραφές. Λες και, αν συγκεντρωθούν… Θα αλλάξει κάτι… Θα επιστρέψει…

Πηγή:http://unregistered.gr/

Για όσους αντέξατε το διάβασμα, ιδού και ένα βίντεο του ιδίου για το πως σταμάτησε, μαζί με άλλους, το SOPA (Stop online piracy act)