Οικονομία βασισμένη στους πόρους

"Ας φανταστούμε ότι είχαμε την επιλογή να ξανασχεδιάσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό από το μηδέν.

Τι θα γινόταν αν, υποθετικά μιλώντας, ανακαλύπταμε ένα ακριβές αντίγραφο του πλανήτη Γη και η μόνη διαφορά μεταξύ αυτού του νέου πλανήτη και του τωρινού μας θα ήταν ότι δεν θα είχε λάβει χώρα η ανθρώπινη εξέλιξη.

Θα ήταν ένας λευκός καμβάς.

Χωρίς χώρες, χωρίς πόλεις, χωρίς ρύπανση, χωρίς "αριστερούς", "δεξιούς" και "κεντρώους" πολιτικάντηδες... απλά ένα παρθένο, ελεύθερο περιβάλλον.

Οπότε τι θα κάναμε;



Λοιπόν, πρώτα θα χρειαζόμασταν έναν "σκοπό", σωστά;

Και είναι ασφαλές να πούμε ότι ο σκοπός αυτός θα ήταν να επιβιώσουμε.

Και όχι απλά να επιβιώσουμε, αλλά να το πράξουμε με έναν βέλτιστο, υγιή ακμάζων τρόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, βέβαια, επιθυμούν να ζήσουν και θα προτιμούσαν να το κάνουν χωρίς να υποφέρουν.

Ως εκ τούτου, η βάση αυτού του πολιτισμού πρέπει να είναι τόσο υποστηρικτική και συνεπώς όσο το δυνατόν βιώσιμη για την ανθρώπινη ζωή - λαμβάνοντας υπόψη τις υλικές ανάγκες όλων των ανθρώπων του κόσμου προσπαθώντας να απομακρύνει οτιδήποτε θα μπορούσε να μας βλάψει μακροπρόθεσμα.

'Εχοντας κατανοήσει αυτόν το σκοπό της "Μέγιστης Βιωσιμότητας" η επόμενη ερώτηση αφορά τη "μέθοδό" μας.

Τι είδους προσέγγιση έχουμε;

Λοιπόν, για να δούμε - την τελευταία φορά που έλεγξα, η πολιτική ήταν η μέθοδος της κοινωνικής λειτουργίας στη γη... οπότε τι έχουν να πούν τα δόγματα των ρεπουμπλικάνων, των φιλελεύθερων των συντηρητικών ή των σοσιαλιστών για τον κοινωνικό σχεδιασμό;

Χμμμ... ούτε ένα αναθεματισμένο πράγμα.

Εντάξει τότε - τι έχει να πει η θρησκεία;

Σίγουρα ο μεγάλος δημιουργός θα έπρεπε να έχει αφήσει κάποια προσχέδια κάπου...

Μπα... τίποτα που να μπορώ να βρω.

Εντάξει λοιπόν - οπότε τι μένει;

Απ' ότι φαίνεται, κάτι που ονομάζεται "Επιστήμη".

Η επιστήμη είναι μοναδική στο ότι οι μέθοδοί της απαιτούν όχι μόνο οι ιδέες που προτείνει να ελέγχονται και να επαναλαμβάνονται... αλλά και ό,τι επινοεί η επιστήμη είναι επίσης εγγενώς διαψεύσιμο.

Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τη θρησκεία και την πολιτική η επιστήμη δεν έχει καμμία υπεροψία και για οτιδήποτε προτείνει, αποδέχεται το ενδεχόμενο να αποδειχθεί τελικά λάθος. Δεν προσκολλάται σε τίποτα και εξελίσσεται συνεχώς.

Λοιπόν, αυτό μου ακούγεται αρκετά φυσικό.

Έτσι λοιπόν - με βάση την τρέχουσα κατάσταση της επιστημονικής γνώσης στις αρχές του 21ου αιώνα μαζί με το σκοπό μας για "μέγιστη βιωσιμότητα" για τον ανθρώπινο πληθυσμό πώς αρχίζουμε αυτή την διαδικασία κατασκευής;

Λοιπόν, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι:

Τι χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε;

Η απάντηση είναι, φυσικά, Πλανητικούς Πόρους.

Είτε είναι το νερό που πίνουμε, η ενέργεια που χρησιμοποιούμε ή οι πρώτες ύλες που αξιοποιούμε για να φτιάξουμε εργαλεία και καταφύγια ο πλανήτης φιλοξενεί αποθέματα πόρων πολλοί από τους οποίους απαιτούνται για την επιβίωσή μας.

Έτσι, δεδομένης αυτής της πραγματικότητας καθίσταται ζωτικής σημασίας να καταλάβουμε τι έχουμε και πού βρίσκεται.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διεξάγουμε κάποια έρευνα.

Απλά εντοπίζουμε και αναγνωρίζουμε κάθε φυσικό πόρο του πλανήτη που μπορούμε, μαζί με το ποσό που διατίθεται σε κάθε περιοχή από τα κοιτάσματα χαλκού, στις πιο πλουσιοπάροχες τοποθεσίες για αιολικά πάρκα για την παραγωγή ενέργειας στις φυσικές πηγές πόσιμου νερού στην εκτίμηση της ποσότητας ψαριών στον ωκεανό στην πιο προνομιακή εύφορη γη για την καλλιέργεια τροφής, κ.τ.λ.

Αλλά, αφού εμείς οι άνθρωποι πρόκειται να καταναλώσουμε αυτούς τους πόρους με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι δεν πρέπει μόνο να τους εντοπίσουμε και να τους αναγνωρίσουμε, πρέπει επίσης και να τους παρακολουθούμε.

Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι δεν θα εξαντληθεί κανείς...
αυτό θα ήταν άσχημο.

Αυτό σημαίνει όχι μόνο να παρακολούθουμε τους ρυθμούς χρήσης μας αλλά και τους ρυθμούς της επίγειας αναγέννησης όπως το πόσος χρόνος, ας πούμε, απαιτείται για να μεγαλώσει ένα δέντρο ή να ξαναγεμίσει μια πηγή.

Αυτό ονομάζεται "Δυναμική Ισορροπία".

Με άλλα λόγια, αν εξαντλήσουμε τα δέντρα γρηγορότερα απ' όσο μπορούν να ξαναφυτρώσουν- έχουμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν είναι βιώσιμο.

Έτσι λοιπόν,πώς παρακολουθούμε αυτό το ευρετήριο πόρων, ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι διάσπαρτα παντού:

Έχουμε μεγάλα ορυχεία μεταλλευμάτων στο μέρος που λέμε Αφρική συγκεντρώσεις ενεργειακών πόρων στη Μέση Ανατολή τεράστιες δυνατότητες παλιρροϊκής ενέργειας στις ακτές του Ατλαντικού της Βόρειας Αμερικής τη μεγαλύτερη παροχή φρέσκου νερού στη Βραζιλία, κ.τ.λ.

Λοιπόν, για άλλη μια φορά, η παλιά καλή μας επιστήμη έχει μια πρόταση:
που ονομάζεται "Θεωρία Συστημάτων".

Η Θεωρία Συστημάτων αναγνωρίζει ότι τα θεμέλια του φυσικού κόσμου από την ανθρώπινη βιολογία ως τη γήινη βιόσφαιρα ως τη βαρυτική έλξη του ίδιου του ηλιακού συστήματος είναι ένα τεράστιο συνεργαζόμενο ενιαίο σύστημα - πλήρως διασυνδεδεμένο.

Όπως τα ανθρώπινα κύτταρα συνδέονται σχηματίζοντας τα όργανά μας και τα όργανα συνδέονται για να σχηματίσουν το σώμα μας και αφού το σώμα μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους γήινους πόρους της τροφής, του αέρα και του νερού, είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη γη.
Και ούτω καθεξής.

Οπότε - όπως μας λέει η φύση, παίρνουμε όλα αυτά τα στοιχεία αποθεμάτων και καταγραφής και δημιουργούμε ένα "σύστημα" για να τα διαχειριστούμε.

Ουσιαστικά, ένα "Παγκόσμιο Σύστημα Διαχείρισης Πόρων" για καταγραφή του κάθε σχετικού πόρου του πλανήτη.

Δεν υπάρχει καμία άλλη λογική εναλλακτική λύση, αν ο στόχος μας ως είδος είναι η επιβίωση σε βάθος χρόνου. Πρέπει να καταγράφουμε συνολικά.

Έχοντας κατανοήσει τα παραπάνω, μπορούμε τώρα να εξετάσουμε την παραγωγή.

Πώς χρησιμοποιούμε όλα αυτά τα πράγματα;

Ποιες θα είναι οι διαδικασίες παραγωγής μας και τι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας για να βεβαιωθούμε ότι είναι όσο πιο βέλτιστη γίνεται ώστε να μεγιστοποιήσουμε τη βιωσιμότητά μας;

Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας είναι το γεγονός ότι πρέπει συνεχώς να προσπαθούμε και να διαφυλάττουμε.

Οι πόροι του πλανήτη είναι ουσιαστικά πεπερασμένοι.

Γι' αυτό είναι σημαντικό το να είμαστε "στρατηγικοί".

Η "Στρατηγική Διαφύλαξη" είναι κλειδί.

Το δεύτερο πράγμα που αναγνωρίζουμε, είναι ότι ορισμένοι πόροι δεν είναι τόσο καλοί στην απόδοσή τους, όσο κάποιοι άλλοι.

Ουσιαστικά, μερικά απ' αυτά τα πράγματα, όταν μπούν σε χρήση έχουν τρομερή επίδραση στο περιβάλλον γεγονός που αναπόφευκτα επιβαρύνει την υγεία μας.

Για παράδειγμα: τα ορυκτά καύσιμα, όπως κι αν το δείς, αποδεσμεύουν μερικούς αρκετά καταστρεπτικούς παραγόντες στο περιβάλλον.

Γι' αυτό, είναι σημαντικό να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε να τα χρησιμοποιούμε μόνο όταν πραγματικά πρέπει να το κάνουμε - αν όχι και καθόλου.

Ευτυχώς για μας, βλέπουμε ένα σωρό δυνατότητες όπως ο ήλιος, ο αέρας, η παλίρροια, τα κύματα, η θερμική διαφορικότητα και η γεωθερμία για την παραγωγή ενέργειας, ώστε να μπορούμε να σχεδιάζουμε στρατηγικά και αντικειμενικά τι χρησιμοποιούμε και πού, για να αποφευχθεί αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί "φαινόμενο μπούμερανγκ" ή οτιδήποτε προκύπτει από την παραγωγή ή τη χρήση το οποίο καταστρέφει το περιβάλλον και ως εκ τούτου, εμάς τους ίδιους.

Αυτό θα τo ονομάσουμε "Στρατηγική Ασφάλειας" για να δέσει με τη "Στρατηγική Διαφύλαξή" μας.

Ωστόσο, οι στρατηγικές παραγωγής δεν σταματούν εκεί.

Θα χρειαστούμε και μια "Στρατηγική Αποδοτικότητας" για τους πραγματικούς μηχανισμούς της ίδιας της παραγωγής.

Και αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι υπάρχουν περίπου τρία συγκεκριμένα πρωτόκολλα που πρέπει να τηρήσουμε:

Πρώτο: Oτιδήποτε παράγουμε πρέπει να είναι σχεδιασμένο να διαρκεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Φυσικά, όσο πιο πολλά πράγματα χαλάνε τόσο περισσότερους πόρους θα χρειαστούμε για να τα αντικαταστήσουμε και τόσο περισσότερα απόβλητα παράγονται.

Δεύτερο: Όταν τα πράγματα τελικά χαλάνε ή δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν για οποιονδήποτε λόγο, είναι σημαντικό να συλλέγουμε ή να ανακυκλώνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούμε.

Γι' αυτό, ο σχεδιασμός παραγωγής πρέπει να λαμβάνει άμεσα υπόψη το γεγονός αυτό, από τα πρώιμα κιόλας στάδια.

Τρίτο: Τεχνολογικά αγαθά με ταχύτατη εξέλιξη, όπως τα ηλεκτρονικά που υπόκεινται στους ταχύτερους ρυθμούς τεχνολογικής απαξίωσης, θα πρέπει να είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να λαμβάνουν υπόψη και να επιδέχονται τη φυσική αναβάθμιση.

Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να κάνουμε είναι να πετάξουμε έναν ολόκληρο υπολογιστή μόνο και μόνο επειδή έχει ένα σπασμένο τμήμα ή είναι ξεπερασμένος.

Οπότε σχεδιάζουμε απλώς τα στοιχεία να είναι εύκολα αναβαθμίσιμα κομμάτι-κομμάτι, τυποποιημένα και καθολικά ανταλλάξιμα με βάση την τρέχουσα τάση τεχνολογικής αλλαγής.

Και όταν κατανοήσουμε ότι οι μηχανισμοί της "Στρατηγικής Διατήρησης" της "Στρατηγική Ασφάλειας" και της "Στρατηγικής Απόδοσης" είναι αμιγώς τεχνικά ζητήματα χωρίς καμία ανθρώπινη γνώμη ή προκατάληψη προγραμματίζουμε αυτές τις στρατηγικές σε έναν υπολογιστή που σταθμίζει και υπολογίζει όλες τις σχετικές μεταβλητές επιτρέποντάς μας να καταλήγουμε πάντα στην αναμφισβήτητα καλύτερη μέθοδο για βιώσιμη παραγωγή με βάση την τρέχουσα γνώση.

Κι ενώ αυτό μπορεί ν' ακούγεται περίπλοκο δεν είναι τίποτα άλλο από έναν υπερ-υπολογιστή, για να μην αναφέρουμε ότι τέτοια πολυμορφικά συστήματα λήψης αποφάσεων και εποπτείας χρησιμοποιούνται ήδη σε όλο τον κόσμο σήμερα για ειδικούς σκοπούς. Πρόκειται απλώς για την εφαρμογή τους σε μεγαλύτερη κλίμακα.


Λοιπόν...


Τώρα, δεν έχουμε μόνο το Σύστημα Διαχείρισης Πόρων αλλά κι ένα Σύστημα Διαχείρισης Παραγωγής που και τα δυο είναι εύκολα αυτοματοποιημένα μέσω υπολογιστή για τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας, της συντήρησης και της ασφάλειας.

Η πραγματικότητα μας διδάσκει ότι το ανθρώπινο μυαλό ή και μια ομάδα ανθρώπων, δεν μπορεί να παρακολουθεί ό,τι πρέπει να παρακολουθείται.

Αυτό πρέπει να γίνεται από υπολογιστές και μπορεί να γίνει.

Και αυτό μας φέρνει στο επόμενο επίπεδο: Διανομή.

Ποιες στρατηγικές βιωσιμότητας έχουν νόημα εδώ;

Λοιπόν, επειδή γνωρίζουμε ότι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων είναι μια ευθεία γραμμή και δεδομένου ότι απαιτείται ενέργεια για να κινηθούν οχήματα μεταφοράς όσο πιο μικρή είναι η απόσταση μεταφοράς, τόσο το καλύτερο.

Η παραγωγή εμπορευμάτων σε μια ήπειρο και η μεταφορά τους σε άλλη έχει νόημα μόνο αν τα εν λόγω προϊόντα απλώς δεν μπορούν να να παράγονται στην εν λόγω περιοχή.

Διαφορετικά, δεν είναι παρά σπατάλη.

Πρέπει η παραγωγή να έχει τοπικό χαρακτήρα, ώστε η διανομή να είναι απλή γρήγορη και ν' απαιτεί την ελάχιστη ποσότητα ενέργειας.

Θα το λέμε αυτό "Στρατηγική Εγγύτητας" πράγμα που σημαίνει απλώς ότι μειώνουμε τη μετακίνηση των εμπορευμάτων όσο το δυνατόν περισσότερο είτε πρόκειται για πρώτες ύλες είτε για τελικά καταναλωτικά προϊόντα.

Φυσικά, ίσως θα ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε τι εμπορεύματα μεταφέρουμε και γιατί…

Και αυτό εμπίπτει στην κατηγορία της Ζήτησης.

Και η ζήτηση είναι απλά αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι για να είναι υγιείς και να έχουν μια υψηλή ποιότητα ζωής.

Το φάσμα των υλικών ανθρώπινων αναγκών κυμαίνεται από τις βασικές ανάγκες για την υποστήριξη της ζωής όπως είναι η τροφή, το καθαρό νερό και η στέγαση… έως τα κοινωνικά και ψυχαγωγικά αγαθά που επιτρέπουν τη χαλάρωση και την ατομική - κοινωνική αναψυχή - και τα δύο σημαντικοί παράγοντες για την ανθρώπινη και κοινωνική υγεία συνολικά.

Έτσι - πολύ απλά - διεξάγουμε άλλη μια έρευνα.

Οι άνθρωποι περιγράφουν τις ανάγκες τους, η ζήτηση προσδιορίζεται και η παραγωγή ξεκινά με βάση αυτή τη ζήτηση.

Και δεδομένου ότι το επίπεδο της ζήτησης των διαφόρων αγαθών θα διακυμαίνεται και θα αλλάζει γύρω από διαφορετικές περιοχές πρέπει να δημιουργήσουμε ένα "Σύστημα Παρακολούθησης Ζήτησης / Διανομής" έτσι ώστε να αποφευχθούν οι υπερβάσεις και οι ελλείψεις.

Φυσικά, αυτή η ιδέα είναι γνωστή και χρησιμοποιείται σε κάθε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων σήμερα για να επιβεβαιώσει ότι συμβαδίζει με την απογραφή της.

Μόνο που αυτή τη φορά, παρακολουθούμε σε παγκόσμια κλίμακα.

Αλλά για ένα λεπτό. Πραγματικά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πλήρως τη ζήτηση αν δε λάβουμε υπόψη την πραγματική χρήση του ίδιου του αγαθού.

Είναι λογικό και βιώσιμο για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά να έχει π.χ. ένα αγαθό από οτιδήποτε δημιουργείται; Ανεξάρτητα από τη χρήση του;

Όχι. Αυτό θα ήταν απλώς σπάταλο και μη αποδοτικό.

Αν κάποιος έχει την ανάγκη ενός αγαθού, αλλά αυτή η ανάγκη είναι μόνο ας πούμε: 45 λεπτά την ημέρα κατά μέσο όρο θα ήταν πολύ πιο αποδοτικό αν αυτό το αγαθό ήταν στη διάθεσή τους αλλά και σε άλλους όταν θα το χρειάζονταν.

Πολλοί ξεχνούν ότι δεν είναι το αγαθό αυτό που θέλουν είναι ο σκοπός αυτού του αγαθού.

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι το ίδιο το αγαθό είναι μόνο τόσο σημαντικό όσο και η χρησιμότητά του, βλέπουμε ότι ο "εξωτερικός περιορισμός" ή ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σήμερα "ιδιοκτησία" είναι εξαιρετικά σπάταλη και περιβαλλοντικά παράλογη κατά μία θεμελιώδη, οικονομική έννοια.

Χρειάζεται λοιπόν να χαράξουμε μια στρατηγική που ονομάζεται: "Στρατηγική Πρόσβασης".

Αυτό θα είναι το θεμέλιό μας για το "Σύστημα Παρακολούθησης Ζήτησης/Διανομής", που εξασφαλίζει ότι μπορούμε να καλύψουμε τη ζήτηση των αναγκών του πληθυσμού για την πρόσβαση σε ό,τι χρειάζονται, όταν το χρειάζονται.

Σχετικά με την παραλαβή αγαθών σε φυσικό επίπεδο, κεντρικά και περιφερειακά κέντρα προσβάσης έχουν νόημα, ως επί το πλείστον, τοποθετημένα κοντά στον πληθυσμό, και ένα άτομο απλά θα ερχόταν, θα έπαιρνε το αντικείμενο, θα το χρησιμοποιούσε και όταν τελείωνε, θα το επέστρεφε όταν δεν θα το χρειαζόταν πλέον... όπως περίπου λειτουργεί μια βιβλιοθήκη σήμερα.

Ουσιαστικά, αυτά τα κέντρα θα μπορούσαν να υπάρχουν όχι μόνο στις κοινότητες, όπως είναι τα τοπικά καταστήματα σήμερα, αλλά και σαν εξειδικευμένα κέντρα θα υπάρχουν σε συγκεκριμένες περιοχές όπου χρησιμοποιούνται συχνά κάποια προϊόντα εξοικονομώντας περισσότερη ενέργεια με λιγότερες επαναλαμβανόμενες μεταφορές.

Και μόλις αυτό το Σύστημα Παρακολούθησης Ζήτησης είναι έτοιμο ενσωματώνεται μέσα στο Σύστημα Διαχείρισης Παραγωγής και, βεβαίως, μέσα στο Σύστημα Διαχείρισης Πόρων δημιουργώντας έναν ενοποιημένο δυναμικά αναβαθμιζόμενο παγκόσμιο οικονομικό μηχανισμό διαχείρισης που απλά εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά μας αρχίζοντας με τη διασφάλιση της ακεραιότητας των πεπερασμένων πόρων και συνεχίζοντας στην εξασφάλιση ότι δημιουργούμε μόνο τα καλύτερα πιο στρατηγικά αγαθά που είναι δυνατόν, ενώ διανέμουμε τα πάντα με τον πιο έξυπνο και αποδοτικό τρόπο.

Και το μοναδικό αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, βασισμένης στη συντήρηση, η οποία είναι διαισθητικά αντίθετη σε πολλούς, είναι ότι αυτή η λογική, από μηδενική βάση, εμπειρική διαδικασία συντήρησης και αποδοτικότητας, η οποία μπορεί να ορίσει την αληθινή ανθρώπινη βιωσιμότητα στον πλανήτη, πιθανόν θα επέτρεπε κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ πριν στην ανθρώπινη ιστορία.

Πρόσβαση στην Αφθονία... όχι μόνο για ένα ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού... αλλά για ολόκληρο τον πολιτισμό.

Αυτό το οικονομικό μοντέλο, όπως μόλις παρουσιάστηκε...

Αυτή η υπεύθυνη, συστημική προσέγγιση στη συνολική διαχείριση των πλανητικών πόρων και διαδικασιών, επανασχεδιασμένη για να κάνει τίποτα λιγότερο από το να φροντίζει την ανθρωπότητα στο σύνολό της με τον πιο αποδοτικό και βιώσιμο τρόπο, θα μπορούσε να ονομαστεί:



"ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ"