Μόνο και μόνο επειδή ζείς αυτην την ζωή με τον ίδιο τρόπο όπως και όλοι οι άλλοι πριν απο σενα, σαν τον πατέρα σου η όλους αυτούς τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αυτο δεν σημαίνει οτι είναι δικαιολογημένο. Μόνο και μόνο επειδή μπορείς να βρεις παραδείγματα παντού γύρω σου, άτομα που έχουν κάνει χειρότερα, άτομα που κάνουν τα ίδια πράγματα συνέχεια, αυτο δεν σημαίνει οτι υποτίθεται πως αυτό πρέπει να συνεχίστει. Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να το σταματήσουμε.
Δεν δείχνει να σταματάει με την εξέλιξη του πολιτισμού. Όλος ο πολιτισμός μας είναι χτισμένος σε θεμέλια απο μη επιδιορθώσημες μαλακίες. Η εξέλιξη μας, η πολιτισμική και κοινωνική μας εξέλιξη είναι τόσο πολύ χαμηλότερη απο την εξέλιξη της τεχνολογίας. Είμαστε σε θέση να μπορούμε να επικοινωνούμε με άτομα σε όλον τον κόσμο, να πετάμε με σωλήνες στον ουρανό, μπορούμε να στείλουμε βίντεο μέσω του αέρα, μπορούμε να παρακολουθούμε προγράμματα στην τηλεόραση που αναμεταδίδονται στην άλη άκρη του πλανήτη, έχουμε αυτές τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ τεχνολογικές δυνατότητες αλλα κοινωνικά είμαστε απλά ένα σπρώξιμο, μια ιδέα παραπάνω απ' ότι ήμασταν στην δεκαετία του 50.
Η ζωή που σε οδηγεί να "γίνεις" ο πατέρας σου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, όταν δείς τον πατέρα σου να πέφτει κάτω νεκρός απο κανα γαμημένο καρδιακό επεισόδιο στα 55 του και μπορείς μετα βίας να τον θυμηθείς να γελάει τρείς φορές όλες κι όλες, και είσαι στο "ΤΙ? Υποτίθεται οτι πρέπει να γίνω ΑΥΤΟΣ?" Τι... τι στον πούτσο είναι αυτό?
Το κύριο πρόβλημα μας σαν ανθρώπινα όντα είναι οτι είμαστε σε ένα στάδιο εξέλιξης, σε μια εφηβική ηλικία. Έχουμε δυνατότητες να υψωθούμε σε κάτι παραπάνω απο αυτό. Για να φτάσουμε στην κορυφή, για να έχουμε λιγουλάκι καλύτερη οπτική του τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος -και νομίζω αυτή είναι η δυνατότητα που έχουμε μέσα μας- χρειαζόμαστε κάτι, χρειαζόμαστε κάτι εδώ και τώρα. Επειδή με τον τρόπο που λειτουργούμε, απλά περιστρέφουμε τις γαμημένες ρόδες μας.
Πηγή: Joe Rogan - Spinning Our Wheels
Δεν δείχνει να σταματάει με την εξέλιξη του πολιτισμού. Όλος ο πολιτισμός μας είναι χτισμένος σε θεμέλια απο μη επιδιορθώσημες μαλακίες. Η εξέλιξη μας, η πολιτισμική και κοινωνική μας εξέλιξη είναι τόσο πολύ χαμηλότερη απο την εξέλιξη της τεχνολογίας. Είμαστε σε θέση να μπορούμε να επικοινωνούμε με άτομα σε όλον τον κόσμο, να πετάμε με σωλήνες στον ουρανό, μπορούμε να στείλουμε βίντεο μέσω του αέρα, μπορούμε να παρακολουθούμε προγράμματα στην τηλεόραση που αναμεταδίδονται στην άλη άκρη του πλανήτη, έχουμε αυτές τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ τεχνολογικές δυνατότητες αλλα κοινωνικά είμαστε απλά ένα σπρώξιμο, μια ιδέα παραπάνω απ' ότι ήμασταν στην δεκαετία του 50.
Η ζωή που σε οδηγεί να "γίνεις" ο πατέρας σου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι, όταν δείς τον πατέρα σου να πέφτει κάτω νεκρός απο κανα γαμημένο καρδιακό επεισόδιο στα 55 του και μπορείς μετα βίας να τον θυμηθείς να γελάει τρείς φορές όλες κι όλες, και είσαι στο "ΤΙ? Υποτίθεται οτι πρέπει να γίνω ΑΥΤΟΣ?" Τι... τι στον πούτσο είναι αυτό?
Το κύριο πρόβλημα μας σαν ανθρώπινα όντα είναι οτι είμαστε σε ένα στάδιο εξέλιξης, σε μια εφηβική ηλικία. Έχουμε δυνατότητες να υψωθούμε σε κάτι παραπάνω απο αυτό. Για να φτάσουμε στην κορυφή, για να έχουμε λιγουλάκι καλύτερη οπτική του τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος -και νομίζω αυτή είναι η δυνατότητα που έχουμε μέσα μας- χρειαζόμαστε κάτι, χρειαζόμαστε κάτι εδώ και τώρα. Επειδή με τον τρόπο που λειτουργούμε, απλά περιστρέφουμε τις γαμημένες ρόδες μας.
Πηγή: Joe Rogan - Spinning Our Wheels
Κοφτό, μικρό και δυνατό, όπως πρέπει να είναι κάθε "κραυγή διαμαρτυρίας". Αρχικά σκέφτηκα να γράψω πως κατά βάθος είμαστε ακόμη σε παιδικό, όχι σε εφηβικό στάδιο, αλλά μάλλον το εφηβικό μας ταιριάζει καλύτερα :
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την παιδική ηλικία είμαστε πολύ καλύτερα από κάθε άποψη. Είμαστε πιο απροβλημάτιστοι, δεν έχουμε ευθύνες, είμαστε ανέμελοι, δεν μας έχει ακόμη μολύνει το σαράκι της ιδιοκτησίας. Κατά την εφηβεία όμως, αυτό τον προθάλαμο της -σωματικής και διανοητικής μόνο, όχι συναισθηματικής- ενηλικίωσης, πνιγόμαστε μεταξύ άλλων από τις ορμόνες μας, εκτοξεύεται η libido μας στην στρατόσφαιρα και χάνουμε εντελώς την μπάλα. Και άντε να την ξαναβρούμε μετά τα 20...
Αυτό χάσαμε αυτά τα 8-10 χρόνια, την παιδικότητά μας. Την τέχνη του να σκεφτόμαστε & φερόμαστε μεν ως ενήλικοι αλλά να ξανααισθανθούμε σαν παιδιά. Οι περισσότεροι φέρονται ή σκέφτονται σαν παιδιά και αρχίζουν να αισθάνονται σαν πολύ μεγαλύτεροι από μία ηλικία και έπειτα. Χρειάζεται αυτή η κατάσταση να αντιστραφεί. Χρειάζεται, όπως είχε πει και ο Νίτσε, "Να ξαναβρούμε την σοβαρότητα που είχαμε όταν παίζαμε παιδιά".
Αυτά σε ατομικό επίπεδο. Σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο χρειαζόμαστε ασφαλώς πλήρη αναδιάρθρωση, γιατί το σημερινό σύστημα απλά δεν δουλεύει.