Με τον Άρη Δημοκίδη έχω μια σχέση (μόνος μου, αυτός δεν το ξέρει) μίσους-αγάπης. Μερικά από τα κείμενα που γράφει (ή αναδημοσιεύει) θα θελα να τα χω γράψει εγώ, τα υπόλοιπα μου ανεβάζουν την πίεση (πράγμα καλό γιατί είμαι λίγο υποτασικός). Να για παράδειγμα εδώ με την Κανέλλη έγραψε πολλά από αυτά που θα ήθελα κι εγώ να γράψω. Το σημερινό bits and pieces όμως με έβγαλε απ τα ρούχα μου.
Έχει τίτλο ”Την αναγνωρίζετε; Είναι η περίφημη Άμεση Δημοκρατία, με την οποία μας είχατε πρήξει ορισμένοι”, ατάκα την οποία είπε κάποιος Θέμος Σταφυλάκης τον οποίο και δε γνωρίζω, αλλά μίλησα με το γκουκγλ και μου είπε πως
Η λογική έχει πάνω κάτω ως εξής: Άμεση δημοκρατία δεν θέλατε εσείς οι “αγανακτισμένοι”; Να, ορίστε κι αυτοί με άμεση δημοκρατία αποφάσισαν να διώξουν τα παιδιά των Ρομά απ τα σχολεία. Άρα η άμεση δημοκρατία είναι λάθος.
Ορίστε το βασικό μέρος της επιχειρηματολογίας του:
Όχι πως η δημοκρατία η τωρινή δεν χρειάζεται γιγάντιο λίφτινγκ,αλλά πάντα απορούσα με την αισιοδοξία όλων πως η “άμεση δημοκρατία” θα έφερνε πάντα τα αποτελέσματα που ήθελαν. Σα να μη γνώριζαν πως με τέτοιες συνθήκες θα έβγαινε -δυστυχώς- ο χειρότερος εαυτός των ανθρώπων. Σα να μη φαντάζονταν πως αν ο λαός αφεθεί τελείωςελεύθερος, χωρίς πολιτικά ορθούς φραγμούς ή δεσμευτικούς νόμους, και μπορεί να αποφασίζει για τα πάντα είναι έτοιμος να πάρει τις πιο σκληρές, εγωιστικές αποφάσεις. Η άμεση δημοκρατία (με κάποιους κανόνες βέβαια) σε έναν λαό με παιδεία και καλλιέργεια -πχ. στους Αρχαίους Έλληνες- μπορεί να δουλέψει και να είναι ευεργετική – ως μελλοντικός στόχος είναι χρήσιμος. Σήμερα όμως, χωρίς παιδεία και με έναν λαό έτοιμο να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου;
Απ’ το “δεν θέλουμε Ρομά ή ξένους στα σχολεία μας”, μέχρι το “να μη γίνει σε καμία περιοχή ο ΧΥΤΑ”, κι απ’ το “να μην παίζεται καμία παράσταση ή ταινία με την οποία δε συμφωνούμε” μέχρι πχ. το “απαγορεύονται οι αμβλώσεις, επιστρέφει η θανατική ποινή”, ό,τι μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να γίνει δημοφιλές -και χωρίς καμία λογική- θα γίνεται νόμος. (Προχτές ένας φίλος αναρχικός μου είπε ότι αν σ’ αυτή τη φάση γινόταν όλα όπως τα ήθελε, φοβόταν ότι τελικά θα αποφάσιζε η χρυσαυγίτικη πλειοψηφία τα χειρότερα των μέτρων…)Ο δρόμος προς στην κόλαση είναι φτιαγμένος με τις καλύτερες των υποθέσεων απ ότι φαίνεται. Πρώτη λάθος υπόθεση πως η άποψή “όλων” είναι πως η “άμεση δημοκρατία” θα έφερνε πάντα τα αποτελέσματα που θέλουμε (εμείς οι προοδευτικοί υποθέτω εννοεί). Δεύτερη, πως επειδή ένας σύλλογος γονέων και κηδεμόνων πήρε μια ρατσιστική απόφαση, όλοι είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον και να σκουπίσουν τα αίματα από το πηγούνι τους με τα σκαλπ οκτάχρονων παρθένων. Τρίτη, πως τα ανθρώπινα δικαιώματα παύουν να ισχύουν όταν έχεις άμεση δημοκρατία. Τέταρτη, πως αν είχαμε άμεση δημοκρατία, θα επέστρεφε η θανατική ποινή, θα απαγορευόντουσαν οι αμβλώσεις και πως ότι ήταν δημοφιλές θα γινόταν νόμος.
Προφανώς υπάρχει άγνοια για το πώς πολλοί από εμάς ορίζουμε την άμεση δημοκρατία. Ο Δημοκίδης προφανώς φαντάζεται λιντσαρίσματα, επιστροφή στη ζούγκλα, λαϊκά δικαστήρια και δεν ξέρω τι. Είναι κρίμα που δεν έχει φροντίσει να διαβάσει κοινωνική θεωρία -τουλάχιστον γύρω από τις προτάσεις για την άμεση δημοκρατία- αλλά θα έχει σίγουρα ο αναρχικός φίλος του κάποια βιβλία να του δανείσει. Εναλλακτικά, υπάρχει και η Wikipedia. Στην τελική, ας διαβάσει και λίγο Καστοριάδη αν και είναι πασέ.
Ο πυρήνας του προβλήματος όμως δεν είναι οι υποθέσεις που κάνει για τους γύρω του (εμάς που είμαστε υπέρ της άμεσης δημοκρατίας), αλλά οι υποθέσεις για τη στατικότητα της κοινωνίας. Η άποψη, πως το σύστημα αποφάσεων δεν επηρεάζει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Πως δεν παίζει ρόλο το σύστημα αντιπροσώπευσης και η έλλειψη ευθύνης για τις ατομικές μας αποφάσεις που παράγει λαϊκισμό, ωχαδερφισμό και εκ του ασφαλούς συντηρητισμό. Πως δεν είναι αυτό που μετατρέπει τις αποφάσεις μιας κοινωνίας σε μαραθώνιους δημοτικότητας και διαχείρισης πολιτικού κόστους από εκλεγμένους αντιπροσώπους. Πως στην τελική, το να έχει ο καθένας μας προσωπικά την ευθύνη των αποφάσεων μιας ολόκληρης κοινωνίας και όχι την ευθύνη της ανάθεσης ανά τετραετία στο “μη-χείρον” δεν θα μας κάνει πιο υπεύθυνους.
Ακόμα περισσότερο με κάποιο μαγικό τρόπο υποθέτει πως το σημερινό σύστημα, παρ όλα τα προβλήματά του θα παίρνει καλύτερες αποφάσεις από το να αποφασίζουν οι πολίτες για τον εαυτό τους. Στην πράξη βέβαια, το παρόν πολιτικό σύστημα έχει πάρει ουκ ολίγες ρατσιστικές αποφάσεις ή αποφάσεις που καταργούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα (το δικαίωμα στη στέγαση, στην υγεία, στην παιδεία, στη σίτιση). Γι αυτά, με κάποιον ακόμα πιο μαγικό τρόπο δεν ευθύνεται το σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλλά για τους γονείς στο χαλάνδρι οφείλεται προφανώς η άμεση δημοκρατία. Δυο μέτρα και περίπου 1536 σταθμά. Όταν το κράτος έβγαλε στη δημοσιότητα ονόματα οροθετικών, είδαμε πώς η κοινοβουλευτική δημοκρατία εγγυήθηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Λυπάμαι, αλλά η Άμεση Δημοκρατία που περιγράφεις, δεν είναι καθόλου άμεση και ακόμα λιγότερο δημοκρατία. Είναι η επικράτηση της λογικής του (νεο)φιλελεύθερου ατομισμού που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και όλοι μαζί αποφασίζουν ποιον θα σφάξουν για να ευημερήσουν. Όπου δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και καθολική εκπαίδευση, υπάρχει μόνο η κοινωνία-ζούγκλα στην οποία ο καθένας κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον και το εκφράζουν στις συνάξεις της φυλής τους. Αλλά άμεση δημοκρατία δεν είναι αυτό. Άμεση δημοκρατία δεν είναι καν ένα ολοκληρωμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι απλά η αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων σε κάτι το κατά τι δημοκρατικότερο.
Είναι ο τρόπος να σταματήσουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες στους “κακούς πολιτικούς” και να αναλάβει ο καθένας τις δικές του. Όχι μια φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά καθημερινά. Να καταλάβει ο καθένας μας πως όταν στέλνεις στρατό στο Αφγανιστάν, να περιμένεις ένα κύμα φτωχών ανθρώπων να έρθει στη χώρα σου. Και πως αυτό, δεν είναι μια κακή απόφαση κάποιου μαλάκα πολιτικού, αλλά η δικιά σου μαλακισμένη απόφαση. Στην τελική, η άμεση δημοκρατία είναι ένας τρόπος απλά να μειώσουμε τις υπερεξουσίες σε μια κοινωνία. Δεν είναι καμία μαγική λύση για όλα τα προβλήματα του πλανήτη. Δεν είναι η κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ένας τρόπος να διαφυλαχθούν.
Που οδηγεί λοιπόν η λογική του Δημοκίδη; Σε μια ελίτ (διανοουμένων; προοδευτικών; αρθρογράφων;) η οποία ξέρει το καλό όλων και πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις ερήμην των υπολοίπων υπανάπτυκτων, χαζών και κακών ανθρώπων; Που θα επιβάλλει την προοδευτικότητά της (ή έστω τα ανθρώπινα δικαιώματα βρε αδερφέ) στην πλέμπα; Γιατί αν αυτός είναι ο ρόλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τότε είναι σαφώς ένα ανεπαρκές σύστημα. Αυτήν τη στιγμή τα ανθρώπινα δικαιώματα καταργούνται ένα ένα από μια εκλεγμένη κυβέρνηση και οι νεοναζί παίρνουν 13% στην πρόθεση ψήφου. Ένα πολύ πιο επαρκές πολιτικό σύστημα – αν συνεχίσω το συλλογισμό Δημοκίδη- είναι μια χούντα προοδευτικών. Να αναλάβει επιτέλους μια φωτεινή ηγεσία με το στρατό, να επιβάλλει αυτά που οι υπανάπτυκτοι έλληνες δε μπορούν να κατανοήσουν και θέλουν να φάνε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Και όταν αυτή η ηγεσία κρίνει πως είμαστε έτοιμοι, να περάσουμε τότε στην άμεση δημοκρατία. Εννοείται φυσικά πως αυτή η ηγεσία θα είναι τόσο φωτισμένη που θα παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία της, όπως συμβαίνει πάντοτε ιστορικά στους ανθρώπους που συγκέντρωσαν υπερεξουσίες πάνω τους.
Υ.Γ. Για να προλάβω κάποιες παρεξηγήσεις, όχι δεν θεωρώ πως ο Δημοκίδης είναι κρυφοχουντικός. Θεωρώ πως έγραψε ένα αδικαιολόγητα εμπαθές άρθρο για την άμεση δημοκρατία και τους υποστηρικτές της και πως ο πυρήνας του συλλογισμού του είναι προβληματικός, μεταξύ άλλων και γιατί αν επεκταθεί οδηγεί σε φιλοχουντικά συμπεράσματα.
Υ.Γ.2: Θεωρώ τον όρο ανθρώπινα δικαιώματα προβληματικό και τον χρησιμοποίησα καταχρηστικά για να γίνω κατανοητός, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα για ένα άλλο ποστ.
Πηγή: http://clopy.wordpress.com
